Ας δούμε, λοιπόν, τι έλεγαν οι αρχαίοι μας, για πόλεμο και ειρήνη, στους λίγους στίχους που σταχυολογήσαμε - (στη σύγχρονη μετάφρασή τους:

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ: (445 - 385 π.Χ.)... Ας φύγουν οι ζευγίτες κι ας πάνε στα χωράφια τους πιλάλα/ με της δουλιάς τα σύνεργα ο καθένας/ χωρίς ακόντιο, σπάθα και κοντάρι/ γιατί τώρα, βασιλεύει η παλιά στον κόσμο Ειρήνη.

ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: (516 - 459 π.Χ.)... Για τους θνητούς γεννά η μεγάλη Ειρήνη πλούτη και τραγουδιών γλυκόφωνων ανθούς (μετ. Θρ. Σταύρου).

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ: (480 - 406 π.Χ...-Αν την ώρα που ψηφίζουν τους έπεφτε στα μάτια ίσκιος θανάτου,/ από μανία πολέμου/ ποτέ δε θα χανότανε η Ελλάδα... (μετ. Θρ. Σταύρου).

ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ: (315 - 250 π.Χ.) Να σκεπαστούν μ' αράχνες τα όπλα/ και μήτε τ' όνομα να υπάρχει του πολέμου/... Κι οι πολιτείες που αφάνισαν του αντίμαχου τα χέρια, σαν πρώτα να κατοικηθούν/ απ' τους παλιούς πολίτες (μετ. Γ. Κοντζούλα).

ΗΣΙΟΔΟΣ (750 - 700 π.Χ.)... Εχουν ειρήνη στη γη τους./ που θρέφει τα τέκνα τους/ κι όμοια με τους πατεράδες/ τα τέκνα γεννάνε οι γυναίκες/ κι ούτε μπορεί να τους ξεκάνει με πόλεμο ο Δίας... (μετ. Βασ. Ρώτα).

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ: (310 - 240 π.Χ.)... Δίνε ειρήνη όπου έσπερνε κείνος και να θερίζεις (μετ. Ι. Γρυπάρη).

ΠΙΝΔΑΡΟΣ: (522 - 442 π.Χ.)... Εχει ο πόλεμος γλύκα για κείνους που δεν τον δοκίμασαν,/ όμως η καρδιά που τον ξέρει/ τον τρέμει σα σιμώνει περίσσια... (μετ. Παναγ. Λεκατσά).