«Κλαίνε» τα εξάστηλα για την πτώση των βάσεων. Τα ίδια ακριβώς εξάστηλα, που έχουν γράψει ύμνους για την εκπαιδευτική πολιτική των τελευταίων 20 χρόνων.

Οπως συμβαίνει κάθε φορά που ένα καράβι βουλιάζει, τα ποντίκια όχι μόνο πέφτουν πρώτα στη θάλασσα, αλλά και ξερνάνε πρώτα μόλις πιάσουνε στεριά. Αυτό συμβαίνει με τα αλληλοκαρφώματα στο ΠΑΣΟΚ. Και θα ήταν ηλίθιοι στη ΝΔ, αν δεν αξιοποιούσαν αυτό το πολιτικό χρυσωρυχείο.

Κανένα πρόβλημα. Παρά τους κλυδωνισμούς, το σύστημα θα βρει τις ισορροπίες του. Με την μπόχα, όμως, τι θα γίνει;

Τι άλλο, άραγε, πρέπει να γίνει για να σταματήσουμε να τους χειροκροτάμε; Οσοι τους χειροκροτάνε. Καλό το παραμύθι της «εθνικής υπόθεσης», αλλά δεν είναι ώρα να αρχίσουν να μπαίνουν μερικά πράγματα στη θέση τους; Πριν γίνουν κυρίαρχα τα νέα παραμύθια περί «εξεταστικών επιτροπών»;

Πόσο μάλλον, όταν το θράσος ενόχων δεν έχει όριο. Οταν, ήδη, δηλώνουν ανοιχτά «μπράβο στο σύστημα της ντόπας», αξιώνοντας να το αποδεχτούμε, γιατί, όπως λένε, έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο. Ε, διαφωνούμε, κύριε «Παν - Παν» με αυτό το μοντέλο. Οπως διαφωνούμε και με την τρίπλα του Τεγόπουλου, που αξιώνει να μείνει στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ, γιατί, ήδη, τιμωρήθηκε στις εκλογές. Οταν τις συνέπειες της πολιτικής του τις πληρώνουμε και θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα να τις πληρώνουμε. Πόσο μάλλον, που ακριβώς την ίδια πολιτική εφαρμόζει και η ΝΔ. Δεν είναι αθώα η κυβέρνηση. Δεν αθωώνεται, όμως, και το ΠΑΣΟΚ.

Μια ματιά στη Γερμανία των σοσιαλδημοκρατών αρκεί για να γίνουν αρκετά πράγματα κατανοητά. Για το πού βρίσκεται η βασική αντίθεση. Και ποιο θεό προσκυνάνε διάφοροι.

Αυτονόητα, προσυπογράφουμε το «χωρίς αγώνες και ριζικές ανατροπές...».