«Κοιτάζοντας προς τα πίσω, πιστεύω πως χάρη στη στάση του πατέρα μου, δεν καταλήξαμε σαν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο ή την Αλβανία του Χότζα. Τότε όμως, δυο και τρεις φορές τη νύχτα φώναζαν έξω απ' το σπίτι μας: "Ράλλη προδότη - θάνατος!". Σαν να τ' ακούω ακόμη...»

Είναι απόσπασμα απ' τη συνέντευξη του Γεωργίου Ι. Ράλλη στην «Ελευθεροτυπία» στις 11.7.04 (σελ. 24-25). Βέβαια, δικαίωμά του να πιστεύει ό,τι θέλει ο 90χρονος τώρα πολιτικός της Δεξιάς (την υπηρέτησε πιστά για 50 χρόνια), «φανατικός των άκρων αντικομμουνιστής», υπουργός στις κυβερνήσεις Αλεξ. Παπάγου, Κωνστ. Καραμανλή κι ο ίδιος διορισμένος πρωθυπουργός. Αλλωστε, η συγγένεια αίματος τον υποχρεώνει - είναι ανθρώπινο - να συγχωρεί τον πατέρα του για τη συνεργασία με τον εχθρό και για το κακό που έκανε σε βάρος του ελληνικού λαού και της πατρίδας μας.

Κοιτάζοντας προς τα πίσω, όμως, κι εμείς κι έχοντας γνώση του περιεχομένου των ντοκουμέντων της εποχής αλλά και με γερό θυμητικό, πιστεύουμε ότι χάρη στην επέμβαση των Αγγλων και της κυβέρνησης του Γεωργ. Παπανδρέου δεν έγινε δεκτό το αίτημα του ελληνικού λαού να επιβληθεί η ποινή του θανάτου - όπως έγινε με τους κουίσλιγκ των γερμανοκρατούμενων χωρών (Γαλλία κλπ.) - αντί των ισοβίων που αποφάσισε το ειδικό δικαστήριο για τον Ιωάν. Ράλλη (Ι. Ρ.) με βάση το νόμο «περί δοσιλόγων». Η δίκη-παρωδία κράτησε 100 μέρες ενώ λίγες μέρες πριν (3.2.45) το στρατοδικείο καταδίκασε σε θάνατο κι εκτέλεσε δύο πατριώτες απ' τον Πειραιά, τους Αντ. Μπουρδή και Δημ. Αυγέρη.

Η αναφορά του αποσπασματάρχη Γερακίνη «Απώλειαι εκ των ημετέρων 1 Γερμανός», το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Παπαδόγγονα στο Χίτλερ «επί τη διασώσει του» αποδεικνύουν περίτρανα ποιοι ήταν οι προδότες, που στάθηκαν στην πρωτοπορία του μεταδεκεμβριανού δοσίλογου καθεστώτος, με επικεφαλής δύο σκοτεινές μορφές, τον Γλίξμπουργκ και τον Γ. Παπανδρέου.

Το λαϊκό κράτος με ηγέτη τον Χότζα συνέδεσε σιδηροδρομικά τις πόλεις με την πρωτεύουσα με πρώτη τη γραμμή Τίρανα-Δυρράχιο, μείωσε στο ελάχιστο το ποσοστό θνησιμότητας (φυματίωση και ελονοσία), ενώ η μέση διάρκεια ζωής που ήταν 38 χρόνια το 1938 έφτασε τα 70 το 1980. Τα Τίρανα από ένα βρωμοχώρι δίχως νερό, δίχως φως, το ηλεκτρικό το είχαν μόνο οι Ιταλοί και λίγοι μπέηδες, έγινε μια πόλη με οδικό δίκτυο, με πάρκα, με πολιτιστικά ιδρύματα, θέατρα, σχολεία, μουσεία, πινακοθήκες, πανεπιστήμιο. Το βασικό στοιχείο της αλλαγής στη ζωή του λαού είναι πως υπήρχε για όλους δουλιά, ξεκούραση, μόρφωση. Αυτά δεν τα ξέρει ο κ. Ράλλης; Τα γνωρίζει πολύ καλά, αλλά, βλέπετε, «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώση άλλαξε ούτε την κεφαλή του».