Είναι το ίδιο συναίσθημα που νιώσαμε με τα τόσα πεθαμένα παιδιά στο Αιγαίο από τη Συρία, με τον θάνατο του Μάριου στο Μενίδι, του Αλκη στη Θεσσαλονίκη, του Βασίλη στις Σέρρες, με τις εικόνες φρίκης από τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τον συγκλονιστικό σεισμό στη γειτονική μας Τουρκία και τόσα άλλα... Και η μεγαλύτερη αγωνία όλων; Να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά πάντα έρχεται κάτι επόμενο... Και επόμενο...

Οχι, η αγωνία μου δεν είναι πλέον αν συμβεί το επόμενο. Είμαι σίγουρη ότι θα συμβεί! Η αγωνία μου πλέον, σαν μάνα, είναι πώς τον θυμό μου, την οργή που νιώθω σήμερα, που ένιωσα χθες, προχθές, που νιώθω κάθε μέρα, θα την κάνω ΕΜΠΟΔΙΟ σε αυτά που έρχονται, ώστε τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, εγώ, εμείς, όλοι μας, να ζήσουμε όπως μας αξίζει, όπως έχουμε ανάγκη.

Μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια ότι τα μέτρα προστασίας της υγείας μας, τα ασφαλή σχολικά κτίρια, η ποιότητα της εκπαίδευσης των παιδιών μας και τόσα άλλα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή για τα παιδιά και τις οικογένειές μας, για όλες τις κυβερνήσεις είναι κόστος.

Να γίνει λοιπόν η οργή μας κινητήρια δύναμη ώστε να διεκδικήσουμε ΑΣΦΑΛΗ ΖΩΗ για εμάς και τα παιδιά μας, μέσω των οργανώσεων γονέων, των σωματείων μας στους χώρους δουλειάς, στους μαζικούς φορείς σε κάθε γειτονιά. Παντού! Ωστε να μην ξαναχρειαστεί καμία μάνα να πάρει τηλέφωνο για να δει ...αν έφτασε το παιδί της!