Ας σκεφτούμε, ότι πριν από 80 χρόνια είχε ιδρυθεί η Σοβιετική Ενωση. Στο θέατρο Μπολσόι της Μόσχας άρχιζε τις εργασίες του το Α΄ Συνέδριο των Σοβιέτ. Μπορεί ύστερα από τόσα χρόνια, στις μέρες μας, οι σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού να πέτυχαν την ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δεν μπόρεσαν όμως να ανατρέψουν ούτε να πλήξουν τα ιδανικά εκατομμυρίων ανθρώπων, που παραμένουν ανένδοτοι αντίπαλοι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που προωθούν ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Βρυξέλλες κλπ. Μπορεί να κατέβασαν την κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, αλλά αυτή η ίδια σημαία υψώνεται πάντα στα χέρια των εργαζομένων. Κι ακόμα: Την 43η επέτειο νίκης της Επανάστασης γιορτάζει ο μαρτυρικός λαός της Κούβας. Ο αδάμαστος αυτός λαός, παρά τα όσα υπέφερε και υποφέρει από τον αποκλεισμό που τους επέβαλαν οι Αμερικανοί, παρά τη λυσσασμένη προσπάθεια της CIA και άλλων ομοειδών υπηρεσιών να εξοντώσουν τον Φιντέλ Κάστρο, η Κούβα, παρά τις στερήσεις της, υψώνει υπερήφανη το ανάστημά της απέναντι στον πανίσχυρο καπιταλισμό. Και ο Κάστρο πέτυχε το ακατόρθωτο: Η απομονωμένη Κούβα «απομόνωσε» τους εχθρούς της! Για δέκατη συνεχή χρονιά, στην ψηφοφορία που έγινε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με αίτημα την καταδίκη του εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι Ην. Πολιτείες, τα αποτελέσματα ήταν ένας θρίαμβος για την Κούβα: 167 χώρες υπερψήφισαν την καταδίκη των κυρώσεων, ενώ μόνο τρεις υπερασπίστηκαν το μέτρο: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα νησιά Μάρσαλ!

Τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τα Εργατικά, τα απελευθερωτικά κινήματα σ' όλο τον κόσμο, ανθίστανται. Οι πραγματικοί σοσιαλιστές και αριστεροί συσπειρώνονται τώρα με τα Κομμουνιστικά Κόμματα, αφού οι ταμπέλες των «σοσιαλιστικών» κομμάτων δεν έχουν πια καμιά σχέση με τα παλιά σοσιαλιστικά κόμματα, και σήμερα αποτελούν το προσωπείο του συντηρητισμού προκειμένου να ξεγελάσουν τον κόσμο και να εκτελέσουν καλύτερα την αποστολή των δυνάμεων της Δεξιάς. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στην Ελλάδα με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.

Εχουμε όλοι χρέος να υψώσουμε φωνή, να καταγγείλουμε τους Φαρισαίους που τον «δικάζουν» και να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή του. Χτες ήταν ο Οτσαλάν και ο Μιλόσεβιτς, αύριο θα είναι κάποιοι άλλοι. Οι ευρωτρομονόμοι και οι ευρωστρατοί εκεί αποβλέπουν: Να χτυπούν τα λαϊκά κινήματα που αντιστέκονται. Αν τον περασμένο χρόνο η Γένοβα έδωσε την πρώτη σπίθα αντίστασης, το 2002, η λαϊκή οργή θα μεταβληθεί σε κολοσσιαία πυρκαγιά.

Το 2002 οι λαϊκές κινητοποιήσεις θα γιγαντωθούν με αίτημα, να φύγει η κυβέρνηση Σημίτη, που - πέραν όλων των άλλων - έβαλε τη χώρα σε μεγάλη περιπέτεια με το ευρώ. Αμέσως θα γίνει αντιληπτό, ότι με το νέο νόμισμα συρρικνώνεται η εγχώρια παραγωγική δυναμική, το κόστος ζωής γίνεται πιο υψηλό σε σχέση με τις αμοιβές που μειώνονται, και οι διαρθρωτικές αλλαγές που μελετώνται θ' επιφέρουν μεγάλη κοινωνική αναστάτωση. Κι ακόμη θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ο ταπεινός θεράπων των Βρυξελλών, ο κ. Σημίτης, μας ετοιμάζει και... «μπουναμά»: Χωρίς δώρα και επιδόματα αδείας θα υπολογίζονται οι συντάξεις απ' εδώ και πέρα...

Αυτό είναι - σε πρόχειρες γραμμές - το 2002. Κατόπιν όλων αυτών, ο κ. Σημίτης έχει υποχρέωση να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για να διαπιστώσει, εάν ο λαός εγκρίνει την πολιτική του. Στοιχειώδης πολιτική ευθιξία τού επιβάλλει, να πάμε στις κάλπες, και με τίμιες εκλογές (όχι όπως στις προηγούμενες) να δούμε τι λέει η πλειοψηφία. Στο μεταξύ, όποια κόμματα της αντιπολίτευσης δε θέλουν να αποτελούν με τη στάση τους «δεκανίκι» του Σημίτη, θα πρέπει να αρχίσουν μια εντατική εκστρατεία να διαφωτίσουν το λαό, για το τι σημαίνουν όλα αυτά τα μέτρα που γίνονται κατ' επιταγή των Βρυξελλών, και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τους εργαζόμενους. Μέχρι στιγμής όμως, «μιλάει» μόνο το ΚΚΕ και κάποιες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Περιμένουμε να δούμε, αν θα μιλήσουν και τι θα πουν και οι άλλοι.

Μέσα σ' αυτό το χάος και στον σκοτεινό ορίζοντα γίνεται αντιληπτή η σημασία και ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει η αληθινή Αριστερά. Με υψωμένο το κόκκινο λάβαρο, καλούμαστε σε νέους αγώνες. Ο ρόλος της Αριστεράς στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες καθίσταται πρωταγωνιστικός. Οσοι μέχρι τώρα αμφέβαλλαν, τα γεγονότα θα τους πείσουν, ότι για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους, για να απομακρύνουν το φάσμα της πείνας, για να αντιμετωπίσουν τους ποικίλους κινδύνους που διαγράφονται στο πολιτικό στερέωμα, οφείλουν να πλαισιώσουν - σε κάθε χώρα - τα κομμουνιστικά και τα γνήσια αριστερά κόμματα. Ο αγώνας δε θα είναι εύκολος. Η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του καπιταλισμού θα είναι σκληρή.

Η κυβέρνηση με την εξοργιστική προπαγάνδα της, κυρίως απ' όλα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, επιχείρησε να αποπροσανατολίσει το λαό, για το τι θα επακολουθήσει με το ευρώ. Τα αποτελέσματα, αλλά και τα ψεύδη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θα φανούν σύντομα. Εκείνοι που συνηθίζουν να πλέκουν το εγκώμιο της λεγόμενης φιλελεύθερης οικονομίας και αποθεώνουν την «ιδιωτική πρωτοβουλία», θα δούνε τώρα, ότι ο... «παράδεισος» δεν είναι αυτός. Είναι βέβαια παράδεισος για το μεγάλο οικονομικό κεφάλαιο, γι' αυτούς που τώρα θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους, και αδιαφορούν εάν τα δεινά για τους μικρομεσαίους θα πολλαπλασιαστούν.

Στην Ελλάδα τώρα πλήττεται - εξαιτίας των συνταγών της Ευρωπαϊκής Ενωσης - εκείνο που αποκαλούμε ικανοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων: Δηλαδή Κοινωνική Ασφάλιση, εκπαίδευση, δικαίωμα εργασίας κλπ.

Αυτόν τον δρόμο θέλει να τον φράξει η «παγκοσμιοποίηση». Κι ο κ. Σημίτης θέλει να περιορίσει τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων, στον... «καφέ» τους! Πλανάται όμως! Θα βρει τους εργαζομένους στους δρόμους. Η λαϊκή νέμεσις θα είναι γι' αυτόν και για το κόμμα του αμείλικτη. Ο λαός πρέπει να αφυπνιστεί και να εξεγερθεί. Πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι η λύση δεν είναι ούτε ΠΑΣΟΚ, ούτε Νέα Δημοκρατία. Γιατί όπως σοφά έλεγε στους στίχους του ο παλιός Κινέζος ποιητής Λιν-Πο-Τσιάνγκ,

«Οταν αλλάζεις άλογο αντί ν' αλλάξεις δρόμο,

αλλάζεις τέσσερα πόδια, μα δεν αλλάζεις μυαλά»...