Οσο δυναμώνει το παζάρι στα Ελληνοτουρκικά και πλησιάζει η ώρα των επικίνδυνων διευθετήσεων, μεγαλώνει η ανησυχία των αστικών επιτελείων για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης στους σχεδιασμούς που επιταχύνονται με ευρωατλαντική σφραγίδα. Ισχυρίζονται μάλιστα κάποιοι ότι «η πιο πατριωτική στάση» είναι «το αρραγές εθνικό μέτωπο» επειδή έτσι «αυξάνει η χώρα την ισχύ της και τη διαπραγματευτική της ικανότητα τόσο απέναντι στην Τουρκία όσο και απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους» και καλούν όλες τις πλευρές «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων» για να υπάρξει «εικόνα ενότητας». Με τον τρόπο αυτό δεν προσπαθούν μόνο να θωρακίσουν τη δεδομένη συναίνεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα για τις προωθούμενες διευθετήσεις. Ούτε φαίνεται βέβαια να τους ανησυχούν οι περιθωριακές εθνικιστικές φωνές, που καταπίνουν άλλωστε τη γλώσσα τους για τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Αντίθετα, τους ανησυχεί ότι πέφτει και το τελευταίο «φύλλο συκής» για τους κινδύνους από την εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που δυναμιτίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα και γίνεται σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής. Ο λαός δεν θα τους κάνει τη χάρη να καταπιεί αμάσητο το παραμύθι του «αρραγούς μετώπου» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ούτε τον εξωραϊσμό των ευρωατλαντικών «συμμάχων». Μπροστά του προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την απεμπλοκή της χώρας από αυτούς.