Αυτοί που ανακάλυψαν ευκαιρίες για κέρδη ακόμα και μέσα στην πανδημία, δεν θα μπορούσαν παρά να διακρίνουν ανάλογες ευκαιρίες και στην καταστροφική πλημμύρα της Εύβοιας, με τους 8 νεκρούς και τις τεράστιες ζημιές. Με αφορμή λοιπόν αυτήν την καταστροφή, για την οποία το κράτος και όλες οι κυβερνήσεις φέρουν ακέραιη την ευθύνη, επανήλθαν στον Τύπο σενάρια για τη δημιουργία ενός Ασφαλιστικού Κεφαλαίου Φυσικών Καταστροφών, «το οποίο θα αναλαμβάνει την αποζημίωση των κατοίκων που υφίστανται ζημιές από σεισμούς, πλημμύρες και πυρκαγιές δασών για ασφαλισμένο κεφάλαιο μέχρι του ποσού των 100.000 ευρώ». Πέρα από αυτό το ποσό, σύμφωνα με το σχέδιο, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να ασφαλίζονται σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Η λογική ενός τέτοιου Ταμείου είναι να απαλλάξει το κράτος από την ευθύνη της αποζημίωσης σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών κι αυτή να μετακυληθεί απευθείας στις πλάτες του λαού, αφού για τη χρηματοδότηση του Ταμείου προβλέπεται η καταβολή μέρους των εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ.

Μάλιστα, το κομπόδεμα που θα δημιουργηθεί, θα αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως αποθεματικό για κερδοσκοπικά παιχνίδια στην ασφαλιστική αγορά, αφού, σύμφωνα με την πρόταση, το Ταμείο θα επενδύει τα αποθεματικά του και θα μπορεί να εκχωρεί κινδύνους σε ασφαλιστικές εταιρείες, εγχώριες και διεθνείς, ή και να εγκρίνει «ομόλογα φυσικών καταστροφών»! Προτείνεται μάλιστα η διαχείριση του κεφαλαίου να γίνεται από τους πλέον κατάλληλους, δηλαδή από μια ασφαλιστική εταιρεία. Το μέγεθος της σήψης αυτού του συστήματος δεν φανερώνεται μόνο από το γεγονός ότι μετατρέπει σε ατομική ευθύνη την προστασία από τις φυσικές καταστροφές, αλλά και από το γεγονός ότι δεν διστάζει να μετατρέψει ακόμα και τον ανθρώπινο πόνο σε χρηματιστηριακό και επενδυτικό προϊόν, για τα κέρδη των ασφαλιστικών εταιρειών.

Οσο δυναμώνει το παζάρι στα Ελληνοτουρκικά και πλησιάζει η ώρα των επικίνδυνων διευθετήσεων, μεγαλώνει η ανησυχία των αστικών επιτελείων για την εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης στους σχεδιασμούς που επιταχύνονται με ευρωατλαντική σφραγίδα. Ισχυρίζονται μάλιστα κάποιοι ότι «η πιο πατριωτική στάση» είναι «το αρραγές εθνικό μέτωπο» επειδή έτσι «αυξάνει η χώρα την ισχύ της και τη διαπραγματευτική της ικανότητα τόσο απέναντι στην Τουρκία όσο και απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους» και καλούν όλες τις πλευρές «να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων» για να υπάρξει «εικόνα ενότητας». Με τον τρόπο αυτό δεν προσπαθούν μόνο να θωρακίσουν τη δεδομένη συναίνεση ανάμεσα στην κυβέρνηση, στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα για τις προωθούμενες διευθετήσεις. Ούτε φαίνεται βέβαια να τους ανησυχούν οι περιθωριακές εθνικιστικές φωνές, που καταπίνουν άλλωστε τη γλώσσα τους για τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Αντίθετα, τους ανησυχεί ότι πέφτει και το τελευταίο «φύλλο συκής» για τους κινδύνους από την εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που δυναμιτίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα και γίνεται σε βάρος του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής. Ο λαός δεν θα τους κάνει τη χάρη να καταπιεί αμάσητο το παραμύθι του «αρραγούς μετώπου» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ούτε τον εξωραϊσμό των ευρωατλαντικών «συμμάχων». Μπροστά του προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την απεμπλοκή της χώρας από αυτούς.