Αυτό που δεν είπε, βέβαια, είναι ότι χωρίς τους εργαζόμενους, τα ξενοδοχεία τους θα ήταν ό,τι τα σούπερ μάρκετ χωρίς τους εμποροϋπαλλήλους την περίοδο της πανδημίας, ή ό,τι τα νοσοκομεία χωρίς τους υγειονομικούς. Από τη δουλειά αυτών των χιλιάδων που «λιώνουν σόλες» κάθε καλοκαίρι βγάζουν οι «μεγάλοι» του κλάδου το 1 δισ. ευρώ για να κάνουν επενδύσεις, χώρια τα άλλα κέρδη τους. Δεν είπε επίσης ότι αυτοί οι εργαζόμενοι απασχολούνται στις επιχειρήσεις τους με 14 διαφορετικές μορφές «ευελιξίας», με εποχική εργασία και ανύπαρκτα δικαιώματα, ενώ τώρα προσπαθούν να τους αφαιρέσουν και ό,τι έχει διασωθεί με νύχια και με δόντια, όπως η υποχρεωτική επαναπρόσληψη των εποχικών και οι υποτυπώδεις ΣΣΕ. Οι μεγαλοξενοδόχοι, οι αεροπορικές εταιρείες, τα μεγάλα τουριστικά γραφεία των «ρεκόρ» στις αφίξεις, μιλάνε με το θράσος εκείνου που έχει βρει το υποζύγιο για να του φορτώσει την κρίση και για το δικό του τάχα καλό απαιτεί κι άλλα μέτρα στήριξης από το κράτος. Το ζήτημα είναι να μην αποδεχτούν αυτόν το ρόλο οι εργαζόμενοι.