Στην εισήγηση που παρουσιάστηκε χτες το απόγευμα στο Σπόρτινγκ ανάμεσα σε άλλα αναφέρονται:

«Τώρα πια, μπαίνουμε στην κρίσιμη αναμέτρηση για την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ, ανάμεσα στην Εργατική Τάξη και τους συμμάχους της από τη μια μεριά και στην Κυβέρνηση και στους δικούς της συμμάχους από την άλλη.

Η γενική πρόβα έγινε την άνοιξη που πέρασε, όταν Κυβέρνηση και ΣΕΒ επιχείρησαν να ξεθεμελιώσουν ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις πολύχρονων ταξικών αγώνων. Οταν προσπάθησαν να βάλουν σε εφαρμογή τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που από κοινού είχαν επεξεργαστεί στις Συνόδους Κορυφής και στην Κομισιόν για λογαριασμό του διεθνούς Κεφαλαίου και των Πολυεθνικών.

Η Εργατική Τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η νεολαία και οι συνταξιούχοι, με τους μεγαλειώδεις αγώνες και τις απεργιακές κινητοποιήσεις στις 26 Απρίλη, στην Πρωτομαγιά και στις 17 Μάη, υποχρέωσαν την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε προσωρινή αναδίπλωση, υποχρέωσαν τη Νέα Δημοκρατία να προσποιείται ότι διαφοροποιείται, για τα μάτια του κόσμου, από την Κυβέρνηση, υποχρέωσαν την ηγεσία του ΣΥΝ να ψελλίζει κάποιες λεκτικές κρίσεις για το στημένο παιχνίδι του περιβόητου Κοινωνικού Διαλόγου.

Οι κινητοποιήσεις της άνοιξης του 2001, που μεταδόθηκαν στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, αποτελούν αγωνιστική περιουσία του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, αποτελούν παρακαταθήκη που έχει εγγράψει στις εργατικές συνειδήσεις το ΠΑΜΕ με τη στρατηγική και την τακτική που ακολούθησε. Μας φορτώνουν με νέα καθήκοντα και πιο σύνθετες ευθύνες.

Ολοι θυμόμαστε ότι Κυβέρνηση και ΣΕΒ, ήθελαν, στα πεταχτά, να περάσουν τα αντιασφαλιστικά τους μέτρα. Ο Κυβερνητικός και Εργοδοτικός συνδικαλισμός, με αιχμή του δόρατος τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήθελαν, χωρίς αγώνες, να αρχίσουν το παζάρι στα τραπέζια των ψευτοδιαλόγων. Κι όλοι τους ήθελαν την εργατική τάξη απαθή θεατή αυτών των εξελίξεων.

Το ΠΑΜΕ είναι που τους χάλασε όλο το σκηνικό. Με την έγκαιρη και γενικά σωστή ενημέρωση του λαού, με την ταξικά ενωτική του τακτική, με τα Συλλαλητήρια και τις καταλήψεις, με την ανοιχτή αντιπαράθεση μέσα στο εσωτερικό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και την προβολή ενός πλαισίου συνολικής αντιπαράθεσης με τις επιδιώξεις του Κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Κυβέρνησης.

Πιστεύουμε ότι με άλλους συσχετισμούς στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος, ο αγώνας θα ήταν πιο αποτελεσματικός και στην ουσία ο αγώνας εκείνος, θα μπορούσε να μετατραπεί σε γενικευμένη επίθεση του λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική της Κυβέρνησης και να βοηθήσει αποτελεσματικά στη ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών μαζών.

Σε κάθε περίπτωση, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, το ΠΑΜΕ αύξησε το κύρος του, ενίσχυσε τους δεσμούς του με νέα συνδικάτα και σήμερα, από καλύτερες θέσεις, πιο πλούσιο σε εμπειρίες και με περισσότερη γνώση, καλείται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας φάσης αυτού του αγώνα για την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία και την Πρόνοια.

Το Μπλοκ των αντιπάλων μας προσπαθεί κι αυτό να βγάλει συμπεράσματα από την πρώτη φάση της σύγκρουσης, προσπαθεί να βελτιώσει την τακτική του, για να πετύχει το στρατηγικό του στόχο, που παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Να περάσει την ουσία όλου του αντιασφαλιστικού πακέτου.

Σημάδια αυτής της νέας τακτικής, έχουμε αρκετά και ενδεικτικά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε:

• Την κατά ριπές εφαρμογή των μέτρων όπως επιχειρεί να κάνει με τη λειτουργία απογευματινών Ιδιωτικών Ιατρείων, μέσα στα Δημόσια Νοσοκομεία, προωθώντας την εμπορευματοποίηση, με πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση των ασφαλισμένων και των ταμείων. Με την τακτική της σαλαμοποίησης, στόχο έχουν να "σαλαμοποιήσουν" να κατακερματίσουν τους αγώνες.
• Την ομοβροντία σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζόμενων γυναικών όπου ο ένας υπουργός με το καρότο και ο άλλος με το βούρδουλα επιχειρούν να μπολιάσουν την κοινή γνώμη με τις ανοησίες τους για τη συνταξιοδότηση της γυναίκας στα 65, για να αποκτήσει έτσι τάχα την ισοτιμία με τον άντρα.
• Την κατασυκοφάντηση των βαρέων και ανθυγιεινών με την προβολή της ανάγκης για τη λεγόμενη επαναξιολόγησή τους με άμεσο και ορατό στόχο το δραστικό περιορισμό των επαγγελμάτων που χαρακτηρίζονται "βαρέα και ανθυγιεινά". Ομολογούν δειλά - δειλά ότι θέλουν να αποχαρακτηριστούν όλα τα επαγγέλματα και να παραμείνουν στα βαρέα 10-15 κατηγορίες.
• Την προπαγάνδιση του λεγόμενου Κεφαλαιοποιητικού Συστήματος για την Επικουρική Ασφάλιση, που σημαίνει απόλυτη ανταποδοτικότητα και νέα λεηλασία των αποθεματικών.
• Την προπαγάνδιση της εθελοντικής απασχόλησης μετά τα 65 με δόλωμα την αύξηση της σύνταξης.
• Την προσπάθεια αποκοίμισης των εργαζόμενων και καλλιέργειας εφησυχασμού και επανάπαυσης με το επιχείρημα ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν από το τέλος του 2006.
• Τον περιορισμό των Κοινωνικών Δαπανών μέσα από τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2002 κλπ.
• Την επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς, την αύξηση των εργατικών ατυχημάτων.

Την τακτική της όμως, δεν προσαρμόζει μόνο η Κυβέρνηση. Και τα επιτελεία του Κυβερνητικού και Εργοδοτικού Συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και σε άλλες δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, επεξεργάζονται, με μεγαλύτερη τώρα προσοχή, τα βήματά τους, με τελικό στόχο να βοηθήσουν την Κυβέρνηση να βάλει σε εφαρμογή την πολιτική της.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ρίχνουν εναλλάξ και σε τακτά χρονικά διαστήματα, τις τροχιοδεικτικές τους βολές μέσα από τα Μ.Μ.Ε.

Δεν είναι τυχαίο ότι προχτές, την Παρασκευή, απέρριψαν την πρότασή μας για κήρυξη 24ωρης Πανελλαδικής Πανεργατικής Απεργίας μέσα στο Γενάρη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ, κάνουν τα λιοντάρια και απειλούν την Κυβέρνηση ότι, τάχα, αν δε δεχτεί την "τριμερή" χρηματοδότηση ή "αυξημένη χρηματοδότηση" δε θα πάνε στον Κοινωνικό Διάλογο. Ψάχνουν το φύλλο "συκής" για να κρύψουν από τους εργαζόμενους τις ευθύνες τους. Καμώνονται πως αγνοούν ότι στα χαρτιά, η τριμερής χρηματοδότηση είναι ψηφισμένη από τη Βουλή, αλλά στην πράξη, ο ΣΕΒ, την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, με την ανοχή της Κυβέρνησης αλλά και τη στήριξη της ΓΣΕΕ, μέσα από τις Επιτροπές Διακανονισμού και εισφοροαπαλλαγών του ΙΚΑ!

Με βάση όλα αυτά, πρέπει το ταξικό κίνημα να έχει κατά νου ότι τώρα χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη πίεση στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος από τη βάση ως την κορυφή».