«Οι εργαζόμενοι δεν είμαστε ένα κομμάτι κρέας να μας διαχειρίζονται όπως θέλουν, να μας αφήνουν να βράζουμε στο ζουμί μας. Τα εργασιακά δικαιώματα σιγά και σταθερά αποκαθίστανται», αναφέρει το νέο σποτ, με το οποίο η κυβέρνηση διαφημίζει την εφαρμογή της επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων. «Πρέπει εδώ να μπει τέλος στη φτηνή ευέλικτη και κακοπληρωμένη εργασία», λέει η πρωταγωνίστρια του σποτ, με την υπουργό Εργασίας να διαβεβαιώνει ότι «δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βλέπουν ήδη σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς τους και βελτίωση των όρων εργασίας τους». «Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά το πρώτο βήμα έγινε», ανταπαντά η πρωταγωνίστρια («ενοικιαζόμενη» ιδιωτική υπάλληλος σύμφωνα με το σενάριο) και συμπληρώνει: «Εχουμε να πιστεύουμε». Ο επίλογος του σποτ «ντύνεται» με τη φωνή του πρωθυπουργού να λέει: «Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη».

Μόνο στα «κυβερνητικά σποτ» μπορεί να ζήσουν οι εργαζόμενοι την εικονική πραγματικότητα των αυξήσεων στους μισθούς και της βελτίωσης των όρων εργασίας, που τους σερβίρει η κυβέρνηση με τα προπαγανδιστικά της βίντεο. Αυτό που ζουν στην καθημερινότητά τους εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι τελείως διαφορετικό. Η επέκταση 7 έως τώρα κλαδικών συμβάσεων καμιά ουσιαστική μεταβολή δεν έχει φέρει στους μισθούς των εργαζομένων σε αυτούς τους κλάδους, αφού στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η σύμβαση δεν εφαρμοζόταν ούτε από τους εργοδότες που την είχαν υπογράψει πριν επεκταθεί! Τι λόγο έχει άλλωστε ένας μεγαλοξενοδόχος να εφαρμόσει την κλαδική σύμβαση σε όλο το προσωπικό, όταν έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει 14 διαφορετικές μορφές «ευέλικτης» εργασίας και με το γράμμα του νόμου να διαχειρίζεται «σαν ένα κομμάτι κρέας τους εργαζόμενους»;

Από την πλευρά της, πάλι, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί του κράτους αφήνουν τους εργαζόμενους κυριολεκτικά «να βράζουν στο ζουμί τους», αφού καμιά ουσιαστική εγγύηση δεν προσφέρουν για καθολική εφαρμογή ακόμα και αυτών των κουτσουρεμένων κλαδικών συμβάσεων, που στην περίπτωση του Τουρισμού κατοχυρώνουν μειώσεις 15% στο μισθό, 7ήμερη δουλειά και διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Αντίθετα, πετάνε το μπαλάκι στους εργαζόμενους να απαιτήσουν την εφαρμογή της Σύμβασης, όταν στους χώρους δουλειάς γίνεται το έλα να δεις από εκβιασμούς και απειλές για απολύσεις! Χώρια που το αβέβαιο μέτρο της επεκτασιμότητας συνοδεύεται από μια σειρά βέβαιων διευκολύνσεων και απαλλαγών προς το κεφάλαιο, που κάνουν αποδοτικότερες τις επενδύσεις του και ακόμα μεγαλύτερη την επιθετικότητα της εργοδοσίας.

Παρ' όλα αυτά, το «κουκούτσι» του κυβερνητικού σποτ βρίσκεται αλλού: Στην προσπάθεια να πιστέψουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ότι όλα αλλάζουν μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων. Και ότι η κυβέρνηση, απελευθερωμένη τάχα από καταπιεστικές δεσμεύσεις, προωθεί τη σταδιακή ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και ο λαός από την περίοδο της μνημονιακής διαχείρισης της κρίσης. Μόνο που δεν το κάνει «μια κι έξω», αλλά «σιγά και σταθερά», για να μην διαταραχτούν η οικονομία και οι αγορές. Αυτό που χρειάζεται, επομένως, είναι υπομονή, χαμήλωμα των προσδοκιών και βέβαια «πίστη» ότι αυτή η πολιτική μπορεί να οδηγήσει σταδιακά σε καλύτερους όρους αμοιβής, εργασίας και ζωής. Πάνω εκεί προσπαθεί να ενισχύσει και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στην αντιπαράθεσή της με τη ΝΔ.

Καμιά σχέση δεν έχουν όλα αυτά με την πραγματικότητα. Υλοποιώντας απαρέγκλιτα τη στρατηγική του κεφαλαίου, η κυβέρνηση συνεχίζει την ίδια αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική, προσαρμοσμένη στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό, από το γεγονός ότι η πολυθρύλητη «αύξηση» του κατώτερου μισθού, που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση ως μια μεταρρύθμιση - ορόσημο της «μεταμνημονιακής» περιόδου, θα γίνει με νόμο των μνημονίων, που ψήφισαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ενεργοποιεί σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ! Δίκαια, επομένως, τα ταξικά συνδικάτα ονόμασαν αυτόν το νόμο «Βρούτση - Αχτσιόγλου»!

Το ίδιο ισχύει και για τα άλλα μέτρα, που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «σταδιακή αποκατάσταση» των εργασιακών δικαιωμάτων. Η κατάσταση που έχει παγιωθεί στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, με τους νόμους των προηγούμενων και της σημερινής κυβέρνησης, τα ψηφισμένα αντεργατικά μέτρα που «ωριμάζουν» στις σημερινές συνθήκες και κυρίως η διαρκής ανανέωση και επέκταση των μέτρων στήριξης των επιχειρηματικών ομίλων, στο όνομα της πιο ορμητικής ανάκαμψης, καθιστούν «αδειανό πουκάμισο» για τους εργαζόμενους τις παρεμβάσεις που η κυβέρνηση διαφημίζει ως «μέτρα αποκατάστασης των αδικιών», πατώντας πάνω και στη λογική των χαμηλών απαιτήσεων, που η ίδια καλλιέργησε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Για παράδειγμα, ακόμα κι αν υπάρξει μια σχετική αύξηση στον κατώτερο ή μακροπρόθεσμα και στον μέσο μισθό, είναι βέβαιο ότι αυτή θα εξαϋλωθεί από την προβλεπόμενη αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, προκειμένου να διατηρούνται τα θηριώδη πλεονάσματα, ως εγγύηση για να αντλεί το κεφάλαιο φτηνότερα χρήμα από τις αγορές. Αποκαλυπτική είναι όμως και η εξαγγελία για κατάργηση του υποκατώτερου μισθού, που συνοδεύεται από δεσμεύσεις για επιδότηση έως και 100% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών από το κράτος για τους νεοπροσλαμβανόμενους. Που σημαίνει ότι μέσω της φορολογίας, οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν πολλαπλάσια το όποιο κόστος έχει για το κεφάλαιο η σχετική αύξηση του κατώτερου μισθού για τους νέους.

Αν υπάρχει επομένως ένα «δίκαιο» που «κάνει πράξη» η κυβέρνηση, αυτό είναι το δίκαιο του κεφαλαίου. Το ίδιο έκαναν, άλλωστε, και όλοι οι προηγούμενοι, που ο ΣΥΡΙΖΑ τους πήρε την μπουκιά από το στόμα. Γι' αυτό τα «σποτάκια» της κυβέρνησης μόνο οργή και αγανάκτηση πρέπει να προκαλούν. Και πείσμα για ακόμα πιο μαχητική οργάνωση του αγώνα προς τη μόνη κατεύθυνση που μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική διέξοδο: Την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της κοινής δράσης και της συμμαχίας των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά, για κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και πραγματική αποκατάσταση των απωλειών, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.