Προκλητική προσπάθεια εξαπάτησης αποτελεί η έκθεση για τον «ρόλο της οικονομικής συμμετοχής των εργαζομένων στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην επαναδραστηριοποίηση των ανέργων», που συζητήθηκε και ψηφίστηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, αφού πρόκειται για ένα ακόμα πλήγμα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τις συλλογικές διεκδικήσεις και το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα.

Με διάφορες μορφές (παραχώρηση μετοχών των επιχειρήσεων, συμμετοχή στα κέρδη, σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, ομαδικές ή ατομικές συμφωνίες πριμ παραγωγικότητας, ιδιωτικά συνταξιοδοτικά σχήματα με συμμετοχή των αποθεματικών τους στο εταιρικό κεφάλαιο, επιχειρήσεις «κοινωνικής - αλληλέγγυας οικονομίας» κ.λπ.), επιδιώκεται να καλλιεργηθεί η συνείδηση ότι εργαζόμενοι και αφεντικά έχουν δήθεν ίδια συμφέροντα, ότι κάθε εργατική διεκδίκηση βάζει σε κίνδυνο το «κοινό τους σπίτι», την εταιρεία. Επιδιώκονται έτσι η μείωση των απαιτήσεων, η παραίτηση από τη διεκδίκηση των αναγκών των εργαζομένων για μισθούς, ασφάλιση, συνθήκες εργασίας, η εντατικοποίηση της εργασίας και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, το χτύπημα της συλλογικής οργάνωσης και δράσης. Επιδιώκουν να κάνουν τους εργαζόμενους ενεργούς συμμέτοχους στην εκμετάλλευσή τους.

Τα παραπάνω κατήγγειλε με παρέμβασή του στη συζήτηση για τη συγκεκριμένη έκθεση στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανόπουλος.

Στην ομιλία του τόνισε:

«Μετοχές σε εργαζόμενους, συμμετοχή στα κέρδη, σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας, ατομικές και ομαδικές συμβάσεις για πριμ παραγωγής, συνεργατικές επιχειρήσεις, "αλληλέγγυα οικονομία" είναι "καρότο" που γίνεται μαστίγιο για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, των αυξήσεων μισθών, του απεργιακού και όλων των εργασιακών δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα η νεο-αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ "ξαναψήφισε" το μνημονιακό νόμο κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων, την εξάρτηση του μισθού από τα κέρδη. Οι καπιταλιστές δεν αρκούνται σ' αυτά. Θέλουν να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους, να τους κάνουν συμμέτοχους στην εκμετάλλευσή τους. Με κοινωνικούς διαλόγους και την προδοσία του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού να νεκρώσουν το κίνημά τους.

Αυτά σημαίνουν ατελείωτες ώρες απλήρωτης εργασίας, εξαντλητική εντατικοποίηση στο κυνηγητό στόχων, παραίτηση από αυξήσεις, συλλογική δράση και διεκδίκηση, απώλεια εργασίας, ταμείων ασφάλισης σε περιπτώσεις πτώχευσης εταιρειών.

Τα επιχειρηματικά κέρδη προϋποθέτουν βάρβαρη εκμετάλλευση εργαζομένων, δεν συμβαδίζουν με την ευημερία τους.

Μόνο η οργανωμένη ταξική πάλη στοχεύοντας στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος μπορεί να υπερασπίσει σήμερα και να κατοχυρώσει μόνιμα τα εργατικά δικαιώματα».