Τετάρτη 9 Ιούνη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πλευρές της σημασίας της ιδεολογικής δουλειάς στην ΚΝΕ

Ολόκληρο το κείμενο των Θέσεων διέπεται απ' την ανάγκη όλο και περισσότερα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να ενισχυθούν ιδεολογικά, να ατσαλωθούν, με σκοπό να μπορούμε συλλογικά, ως πρωτοπορία, να αντεπεξέλθουμε στα καθήκοντα που μπαίνουν, στις πρωτόγνωρες αυτές συνθήκες που ζούμε. Εδώ θα ήθελα να επισημάνω, για τις δυνάμεις της ΚΝΕ και τα νέα μέλη και στελέχη, την ιδιαίτερη αξία που έχει για όλους εμάς το γεγονός ότι γίναμε μέλη μιας επαναστατικής οργάνωσης σε συνθήκες που τίποτα γύρω δεν φαίνεται επαναστατικό, όλα για τη νεολαία μοιάζουν αδιέξοδα και εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουν. Εμείς όχι μόνο δεν εγκλωβιζόμαστε σε αυτήν τη λογική, αλλά με όπλο την επαναστατική θεωρία μας γινόμαστε οι ίδιοι φάρος για τους νέους της τάξης μας και δείχνουμε τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό και την εργατική τάξη. Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για τους εαυτούς μας που καταφέρνουμε να διακρίνουμε τη σοσιαλιστική προοπτική και να παίξουμε τον ρόλο του καθοδηγητή των μαζών σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Είναι βασικό για τις πιο νέες δυνάμεις μας να αντιληφθούν ότι χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη, και από την άλλη χωρίς επαναστατική πράξη η θεωρία μένει στο συρτάρι, δεν εξελίσσεται μαζί με τη ζωή και τις νέες συνθήκες που προκύπτουν, φαντάζει ανεδαφική, καθώς δεν εφαρμόζεται στην πράξη. Από αυτήν τη σκοπιά, πρέπει να δούμε πώς ο καθένας, μελετώντας τις επεξεργασίες του Κόμματος, το πολιτικό βιβλίο και ταυτόχρονα βγαίνοντας μπροστά στην καθημερινή πάλη για τα προβλήματα του κάθε χώρου, μπορεί να βγάζει συμπεράσματα, να αναλύει τις καινούργιες συνθήκες και να φιλτράρει τα γεγονότα, να αποκτά σωστό κριτήριο και έτσι να συμβάλλει κι ο ίδιος στις προσπάθειες που κάνει το Κόμμα να επικαιροποιήσει ζητήματα της θεωρίας, να επεξεργαστεί αιτήματα, να αναπτύξει θέσεις για καινούργια ζητήματα.

Συζητώντας για το Κόμμα, τη δράση και τη λειτουργία του, πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτά προκύπτουν άμεσα από τον επαναστατικό χαρακτήρα του. Ζητήματα που συναντάμε καθημερινά στην κομματική ζωή, όπως για παράδειγμα η οικονομική εξόρμηση και ο τρόπος διαχείρισης των οικονομικών του Κόμματος, είναι τρόπος δουλειάς που μόνο ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης μπορεί να έχει, και που διασφαλίζει την τάξη και την οικονομική αυτοτέλειά του (σε αντίθεση με τα οικονομικά των αστικών κομμάτων, τα θαλασσοδάνειά τους και τις σχέσεις τους με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν). Επίσης, η στάση που κρατάμε ως Κόμμα σε πολλά ζητήματα είναι άμεση απόρροια της στρατηγικής μας, όπως η επιλογή του να κάνουμε συγκεντρώσεις και πορείες τη μέρα της επετείου της 17 Νοέμβρη, πηγαίνοντας κόντρα στο κλίμα της τρομοκρατίας, και αυτό γιατί ήταν ιστορικό καθήκον στις νέες συνθήκες της πανδημίας να προτάξουμε τις ανάγκες του λαού μας, όπως βροντοφώναζαν οι σύντροφοί μας και συνδικαλιστές την ώρα που τους συλλάμβαναν οι αστυνομικοί. Αρα βλέπουμε ότι η θεωρία, η ιδεολογία, η στρατηγική μας, διαπερνούν κάθε πτυχή της καθημερινής δράσης μας, είτε πρόκειται για εσωκομματικά ζητήματα είτε για ζητήματα που αφορούν το κίνημα.

Επιπλέον, η ανάγκη της ιδεολογικοπολιτικής θωράκισης, με ιδιαίτερη μέριμνα στους νέους συντρόφους, έχει τη σημασία της και σε άλλες συνθήκες. Με βάση την εκτίμηση που έχουμε ότι ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας των επαναστάσεων, η γενιά που θα κληθεί να τη φέρει εις πέρας και να οικοδομήσει τις νέες σχέσεις παραγωγής θα είναι αυτή των νεότερων σήμερα συντρόφων. Εχουμε πολλά να διδαχτούμε από την ιστορική πείρα στο ζήτημα αυτό. Μόνο να σκεφτούμε τη λανθασμένη στρατηγική που είχε το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς την περίοδο του Β' ΠΠ και πώς αυτό επηρέασε την ικανότητα και του δικού μας Κόμματος να διεξάγει σωστά την ταξική πάλη στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μην εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής του συστήματος, θα αντιληφθούμε την κομβική σημασία της επεξεργασίας θεωρητικών ζητημάτων με βάση τις νέες συνθήκες που προκύπτουν στο πέρασμα της Ιστορίας. Ακόμη, μπορούμε να αναλογιστούμε πώς επέδρασε για παράδειγμα στο ΚΚΣΕ και στην πορεία ανατροπής του σοσιαλισμού στη Ρωσία και σε μια σειρά άλλες χώρες το γεγονός ότι στη διάρκεια του Β' ΠΠ έχασε στη μάχη τα πιο πρωτοπόρα, ατσαλωμένα και θωρακισμένα μέλη του. Από εκεί και μόνο αντιλαμβανόμαστε πως πρέπει άμεσα να αφομοιώνονται οι επεξεργασίες του Κόμματος από όλους τους συντρόφους, να αναπτύσσονται τα αντανακλαστικά τους, να γίνονται πιο ικανοί στη διαπάλη, να εξελίσσεται το κομμουνιστικό τους κριτήριο.

Πάνω απ' όλα πρέπει να μεριμνούμε για να έχουμε μία γερή και μαχητική Οργάνωση, που δεν θα διεκπεραιώνει απλά καθήκοντα που βάζουν η ΚΕ και το ΚΣ, αλλά θα συμβάλλει με ουσιαστική και όχι τυπική συμφωνία, με πραγματική και αταλάντευτη πίστη στις ιδέες μας, στην ανάπτυξη της οργάνωσης, στην αφομοίωση των δυνάμεών μας και στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Χαιρετίζω, τέλος, την απόφαση της ΚΕ, να θέσει αυτά τα ζητήματα ως θέματα του Συνεδρίου. Η ανησυχία που υπάρχει για αυτά, παρότι είμαστε ένα κόμμα με καθαρές θέσεις, επεξεργασίες και λυμένα ζητήματα στη στρατηγική μας, επιβεβαιώνει τη σωστή κατεύθυνση στην οποία κινείται, την κατεύθυνση της συνεχούς επαγρύπνησης, της μελέτης της πείρας, της εξαγωγής συμπερασμάτων, της σωστής μεθοδολογίας σκέψης ενός πραγματικά επαναστατικού κόμματος.


Χατζημπαλάση Γεωργία
Μέλος του Τομεακού Συμβουλίου Μαγνησίας της ΚΝΕ

Διαρκής προσπάθεια αυτομόρφωσης

Σύντροφοι, συμφωνώ με τις Θέσεις του πρώτου κειμένου. Καθώς τα θέματα που αναπτύσσονται στο πρώτο κείμενο είναι πολλά, η προσπάθεια τοποθέτησης εφ' όλης της ύλης αντικειμενικά γίνεται δύσκολη. Δυσκολίες που θα τις συναντήσουμε και στις ανάλογες δουλειές για τα επόμενα δύο κείμενα, πράγμα που αποδεικνύει πως για τις Θέσεις του Κόμματος ενόψει του Συνεδρίου δεν επαρκούν αυτές οι 3 συνεδριάσεις της ΚΟΒ, αλλά πρέπει να δούμε πώς θα πουν στη ζωή το επόμενο διάστημα.

Εκ των πραγμάτων θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα θέματα μέσα από το κείμενο που θεωρώ πως πρέπει να αναπτυχθούν και να συζητηθούν από την ΚΟΒ έως και τα παραπάνω όργανα (ΤΕ, ΕΠ κ.λπ.).

Βασικό θέμα που θα πρέπει να προσέξουμε είναι το πόσο σημαντική είναι η ιδεολογική - μορφωτική δουλειά των μελών του Κόμματος. Οπως αναφέρεται και στο κείμενο των Θέσεων, που λέει ότι «ο αναγκαίος χρόνος διαρκούς αυτομόρφωσης είναι αναπόσπαστο στοιχείο βελτίωσης και αποτελεσματικότητας της καθοδήγησης, της οργανωτικής δουλειάς, της μελέτης των προβλημάτων και της πείρας της ταξικής πάλης. Είναι υποχρέωση ατομική του στελέχους και συλλογική των Οργάνων». Εδώ θα πρέπει να σταθούμε, καθώς τα θέματα ιδεολογικής - μορφωτικής δουλειάς δεν θα πρέπει να περιορίζονται στην πρώτη σχολή ή ακόμα και με την παρακολούθηση της ενδιάμεσης (δεύτερης) σχολής. Θα πρέπει να είναι μια διαρκής διαδικασία μάθησης με μετρήσιμα αποτελέσματα, αλλά και εντοπισμό ενδεχομένως αδυναμιών που πιθανώς θα παρουσιαστούν σε συντρόφους.

Η ιδεολογική - πολιτική θωράκιση των μελών να γίνεται σε συνεργασία της ΤΕ ή ΕΠ με τις ΚΟΒ, ώστε να μην υπάρχουν τα φαινόμενα της αυτόματης ανάδειξης για την κάλυψη κενών χωρίς σχέδιο και προετοιμασία, πολύ δε περισσότερο με ανολοκλήρωτα κριτήρια. Για να μπορούμε όταν θα μιλάμε για τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος αυτό να μην είναι «κενό γράμμα».

Ενα ακόμη θέμα που θα πρέπει να μελετήσουμε - συζητήσουμε είναι η λειτουργία της ΚΟΒ και κατ' επέκταση συνολικά των Κομματικών Οργανώσεων, καθώς πιστεύω ότι υπάρχουν συνολικά αδυναμίες στον τρόπο λειτουργίας.

Είναι έντονο το φαινόμενο που παρατηρήθηκε με αφορμή και τις απαγορεύσεις, λόγω πανδημίας, να εμφανίζεται σε εντονότερο βαθμό η υπολειτουργία των Οργανώσεων. Ο αντικειμενικός παράγοντας όμως της πανδημίας δεν θα έπρεπε να βάλει φρένο στα θέματα της Οργάνωσης, να μη δεσμευόμαστε για το αν θα γίνει συνεδρίαση της ΚΟΒ ή όχι.

Πρέπει να ανεβάσουμε τον αριθμό των συνεργασιών μεταξύ των καθοδηγητικών Οργάνων και των μελών της Οργάνωσης, καλύπτοντας μ' αυτόν τον τρόπο τα όποια κενά μπορούν να προκύψουν.

Ομως πέρα από την πανδημία υπάρχουν αδυναμίες και στα καθοδηγητικά Οργανα (Γραμματέας Οργάνωσης, Γραφείο), που λειτουργούν διά της αναθέσεως χρεώσεων ή στον καταμερισμό δουλειάς. Με πιο απλά λόγια, δεν είναι δυνατόν όλη η δράση και η όποια συνεργασία το τελευταίο 5μηνο να αφορά μόνο την Οικονομική Εξόρμηση του Κόμματος. Συνεπώς, επιβάλλεται μια πιο ενεργή λειτουργία της καθοδήγησης μέσα στα Οργανα, με ουσιαστική δράση και συμμετοχή. Επίσης, σύντροφοι, θα πρέπει να έχουμε αυξημένη επαγρύπνηση σε κάθε είδους προσωπικό κύκλο επιρροής, όπως μπαίνει και στις Θέσεις πολύ ευγενικά από την ΚΕ, καθώς σε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα θα μιλάγαμε για φραξιονιστικές ομάδες.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα θέμα που δεν μπαίνει αναλυτικά από τις Θέσεις και αφορά την Ειδική Αγωγή.

Η Ειδική Αγωγή είναι ένας χώρος με έντονο το στοιχείο του οπορτουνισμού, που δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την ιδεολογική παρέμβαση σ' αυτούς τους χώρους.

Το φαινόμενο των συντεχνιακών συμφερόντων, ειδικότερα των εργαζομένων που ανήκουν στο επιστημονικό προσωπικό, βάζει εμπόδια στο να κατανοήσουν την ανάγκη της ένταξης στην κρατική μέριμνα και κατ' επέκταση τον δημόσιο χαρακτήρα όλων των ΝΠΙΔ που δραστηριοποιούνται στην Ειδική Αγωγή, την ανάγκη όλων των ΑμεΑ να έχουν πρόσβαση στην Εκπαίδευση, στη θεραπεία, στην αποκατάσταση.

Επιβάλλεται να αναδείξουμε πως με το υπάρχον καθεστώς και την εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας, το 10% των ΑμεΑ που έχουν πρόσβαση σε σχολεία Ειδικής Αγωγής ή ιδρύματα (περίπου 24 χιλιάδες από περίπου 250 χιλ. ΑμεΑ που υπάρχουν στην Ελλάδα) θα μειωθεί ακόμα περισσότερο, με συνέπεια να αυξάνεται το φαινόμενο του ιδρυματισμού των αναπήρων εντός του σπιτιού.

Ενα φαινόμενο που εμείς θα πρέπει να πείσουμε πως πρέπει να αλλάξει, έχοντας και την πείρα από ανάλογες περιπτώσεις και πώς αντιμετωπίστηκαν στις σοσιαλιστικές χώρες. Να πάψει να υπάρχει, δίνοντας έτσι στα ΑμεΑ την κοινωνική θέση που τους αξίζει.


Γιάννης Γκάρτζιος
Τομεακή Οργάνωση Μεταφορών Αττικής του ΚΚΕ

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη και η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ως αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης για την εξουσία

Με αφορμή το δεύτερο κείμενο των Θέσεων, το επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά στο επίπεδο προετοιμασίας των κομματικών δυνάμεων, στον εμπλουτισμό των επεξεργασιών μας γύρω από τις θέσεις μας για τον πόλεμο, στην πάλη απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σχεδιασμούς, στην ακόμα μεγαλύτερη «επικαιροποίηση» δηλαδή της πάλης της εργατικής τάξης για την εξουσία με πολιτική και οργανωτική εμπροσθοφυλακή το ΚΚΕ και την ΚΝΕ.

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη, για την εργατική τάξη της χώρας και το ΚΚΕ, ως τμήμα του ΔΚΚ, εκφράζεται με την αταλάντευτη στάση και πολεμική απέναντι στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και προφανώς στις ΗΠΑ. Στο αυτονόητο ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ καθήκον η εργατική τάξη και το Κόμμα της να ξεμπερδέψουν πρώτα με την αστική τάξη της χώρας τους περιλαμβάνεται και το αυτονόητο ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ καθήκον να συμβάλουν στην αποκάλυψη του χαρακτήρα και στην αποδυνάμωση όλων των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών - σχεδιασμών, ανάμεσά τους και αυτών όπου συμμετέχει η εθνική αστική τάξη. Η πάλη ενάντια στην ντόπια αστική τάξη δεν μπορεί να κριθεί ως αποτελεσματική αν δεν συνοδεύεται από την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Εν τέλει, αυτή η πάλη συμβάλλει καθοριστικά στην αποδυνάμωση της ίδιας της αστικής τάξης της χώρας.

Αναπόφευκτα, σήμερα, για το ΚΚΕ το βάρος της πάλης και της αντιπαράθεσης πέφτει ενάντια στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, ενάντια στη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους σχεδιασμούς τους για την εξυπηρέτηση της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης, εμπλοκή που εμπεριέχει και συμβιβασμούς ανάλογα με την οικονομική - στρατιωτική - πολιτική ισχύ όσων συμμετέχουν στους συνασπισμούς του κεφαλαίου. Ουδέποτε όμως πρέπει να υποτιμώνται τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα και συμμαχίες, ειδικά μπροστά στο ρευστό έδαφος των έντονων γεωπολιτικών μετατοπίσεων και των ιμπεριαλιστικών ανακατατάξεων. Χρειάζεται επαγρύπνηση και αποκάλυψη όλων των αστικών πολιτικών εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που παρουσιάζονται και ως εναλλακτικές πολιτικές προσέγγισης με νέους «συμμάχους», είτε ευκαιριακά, είτε πιο μόνιμα, με σταθερό στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου και θύματα και πάλι τους λαούς. Μάλιστα αυτές οι «εναλλακτικές» μπορούν να κουκουλωθούν πολιτικά με τον μανδύα ενός «αντιιμπεριαλισμού» και «πατριωτισμού», που στενεύει την αντιιμπεριαλιστική πάλη αποκλειστικά σε ένα «αντιΝΑΤΟικό» - «αντιΕΕ» μέτωπο, γραμμή που στερεί τελικά το ταξικό - επαναστατικό περιεχόμενο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Αποτελεί και κομβικό σημείο της διαπάλης στις γραμμές του ΔΚΚ (Θέση 19).

Η αντιιμπεριαλιστική πάλη, για την εργατική τάξη της χώρας και το ΚΚΕ, ως τμήμα του ΔΚΚ, αφορά τη θέση αρχής για καταψήφιση αγοράς οπλικών συστημάτων και μέσων που εντάσσονται στο οπλοστάσιο της ελληνικής αστικής τάξης και των συμμάχων της για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Αυτήν τη στιγμή προκύπτει η ανάγκη να γίνονται κτήμα του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος, και μάλιστα προτεραιότητας, τα αιτήματα για κατάργηση της ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, κλείσιμο των ΝΑΤΟικών και αμερικανικών βάσεων και υποδομών, πλήρη απεμπλοκή του συνόλου των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από τις ευρωΝΑΤΟικές δομές - ασκήσεις - αποστολές.

Με βάση αυτά τα διεθνιστικά καθήκοντα, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της κάθε χώρας από τη θέση της μη αλλαγής των συνόρων και από την προοπτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, καταρχήν και καταρχάς σε μία ή μερικές χώρες, αποτελεί πλευρά ακριβώς της επαναστατικής στρατηγικής ενός ΚΚ. «Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου» (Πρόγραμμα του ΚΚΕ). Τα «κυριαρχικά δικαιώματα», ως πλευρά της κρατικής υπόστασης σε αυτό που οι διεθνολόγοι ονομάζουν διεθνές - διακρατικό σύστημα, θα παραμείνουν σε ισχύ και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πάλης μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού μέχρι την τελική επικράτηση του δεύτερου, που η ανεπίστρεπτη νίκη του θα κάνει περιττή σε ένα βάθος χρόνου την ύπαρξη των εθνοκρατικών δομών, των συνόρων και των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» κατ' επέκταση. Αποτελεί διεθνιστικό καθήκον για ένα ΚΚ να εμποδίζει την υλοποίηση τόσο των στρατηγικών σχεδιασμών της ντόπιας αστικής τάξης και των συμμάχων της, όσο και των σχεδιασμών «εχθρικών» αστικών τάξεων που επιχειρούν να παρέμβουν στον «χώρο ευθύνης» ενός ΚΚ, εκεί δηλαδή όπου ζουν η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα και εκεί όπου βρίσκονται οι πόροι και ο πλούτος που πρέπει να αποτελέσουν εργατική - κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτός ο αγώνας δεν μπορεί να γίνεται χωρίς τη συντονισμένη δράση και συμπόρευση με τα γειτονικά ΚΚ (Θέση 22).

Ακόμα και σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της χώρας από τη θέση του «αμυνόμενου», ο στόχος της «υπεράσπισης της πατρίδας» από την ντόπια αστική τάξη έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος για την υπεράσπιση της πατρίδας του εργαζόμενου λαού. Το θετικό πρόσημο στην έκβαση οποιασδήποτε εξέλιξης θα κριθεί από το αν η εργατική τάξη θα βγει ισχυρότερη και η αστική τάξη, ντόπια και ξένη, πιο αποδυναμωμένη, στρατιωτικά και πολιτικά, αν όχι ολοκληρωτικά ηττημένη από το επαναστατικό κίνημα. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση ο λαός δεν θα είναι κερδισμένος, είτε από την πλευρά του «νικητή», είτε από την πλευρά του «ηττημένου», στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτή είναι και η ταξική διαχωριστική γραμμή της εργατικής τάξης, όπως τη διαμορφώνει ένα συνεπές ΚΚ, απέναντι στο κεφάλαιο.

Στο έδαφος της νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, της συνεχιζόμενης αύξησης των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών και επενδύσεων σε νέες στρατιωτικές τεχνολογίες, της έντασης της επιθετικότητας των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών και των συνασπισμών τους και της διευρυνόμενης αστάθειας και έντασης σε περιοχές του πλανήτη με ιδιαίτερη στρατηγική και γεωπολιτική αξία, τα αντίστοιχα ΚΚ «χρεώνονται» την έγκαιρη προετοιμασία των δυνάμεών τους για το ενδεχόμενο της πολεμικής εμπλοκής. Το ΚΚΕ ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των ΚΚ που έχουν αυξημένο ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ καθήκον, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας τους και του βαθμού εμπλοκής της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να εμπλουτίζουν και να προπαγανδίζουν πλατιά την επαναστατική στρατηγική: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο» (από το Πρόγραμμα του ΚΚΕ).

«Μην ξεχνάς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!»

«Μη ξεχνάς ότι αν δεν γκρεμιστεί ο καπιταλισμός, η επανάληψη των εγκληματικών αυτών πολέμων είναι όχι μόνο δυνατή, αλλά και αναπόφευκτη» (από το Καταστατικό της Κομμουνιστικής Διεθνούς).


Αλέξης Πανούσης
ΚΟΒ Παπάγου - Χολαργού Αττικής του ΚΚΕ

Για το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα

- Στη Θέση 15 λέει:

«Η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει τη γεωπολιτική αναβάθμιση, συμμετέχοντας ενεργά στους στρατιωτικούς - πολιτικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ».

«Η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης εκδηλώνεται και με την αποστολή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων...».

Νομίζω ορθότερο είναι ότι η Ελλάδα συμμετέχει ΣΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ του σχεδιασμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Εκεί εντάσσεται και η αποστολή έμψυχου και άλλου υλικού. Οχι γιατί η ελληνική αστική τάξη είναι καλύτερη από άλλες, αλλά γιατί η χώρα δεν ανήκει στις «μια χούφτα χώρες» τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες των οποίων περιέγραψε ο Λένιν.

Η «δική μας» αστική τάξη θέλει, αλλά δεν μπορεί. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι θα έχουμε ευνοϊκότερη στάση απέναντί της, ή ότι αναμένουμε κάτι θετικό απ' αυτήν ή από τμήμα της. Παλεύουμε για την ανατροπή της.

«Η αστική τάξη φιλοδοξεί να αναβαθμίσει τις θέσεις της...», αλλά προς το παρόν, παρά τον ζήλο που δείχνει στους ιμπεριαλιστές με τη μετατροπή της χώρας σε βάση και ορμητήριο πολέμου, δεν εισπράττει τη στήριξή τους ούτε για ζητήματα κυριαρχίας της χώρας.

Οι κίνδυνοι που συνεπάγονται οξύνουν την αντίθεση, μεγαλώνουν το χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα της αστικής τάξης, των διεθνών δραστηριοτήτων και συμμαχιών της, και στα συμφέροντα όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά όλου του λαού. Καθιστούν έτσι την αστική τάξη, εκτός από επικίνδυνη, ανάξια και ανίκανη να ηγηθεί του λαού, απέναντι στις απειλές της τουρκικής ηγεσίας. Μια άλλη τάξη επιβάλλεται να αναλάβει αυτόν τον ρόλο.

- Αναφέρει η Θέση 16:

«Το Κόμμα μας υπερασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, ως αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου». Πολύ σωστό. Αριστο. Μπράβο στην ΚΕ.

Εδώ όμως γεννιούνται ερωτήματα:

- Υπάρχει κανένας μεγάλος αγώνας που κάνουμε ή πρέπει να κάνουμε που να μη χρειάζεται να συνδέεται, να μην είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου; Οχι. Κάθε αγώνας πρέπει να είναι αναπόσπαστο στοιχείο, να υπηρετεί, μέσω της αυτοτελούς δουλειάς του Κόμματος, τον στρατηγικό στόχο. Τότε όμως κάτι δεν λέει καθαρά εδώ το κείμενο.

- Μήπως εννοεί ότι στην πάλη ενάντια στον πόλεμο και στο ΝΑΤΟ πρέπει να καλούνται ή να συμμετάσχουν μόνο όσοι έχουν καταλάβει και συμφωνήσει στην ανατροπή του καπιταλισμού; Νομίζω πως όχι.

Η πράξη όμως έδειξε ότι η ΚΕ αυτό εννοεί, αυτό ετοιμάζεται να συνεχίσει, πράγμα που αφόπλισε το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το οδήγησε σε απραξία, αποσυσπείρωση, σε συνθήκες διάλυσης.

Το πλαίσιο πάλης που βάζει η ΕΕΔΥΕ είναι αντιγραφή του Προγράμματος του Κόμματος. Οι ανακοινώσεις της, που ακολουθούν αμέσως μετά τις κομματικές, επαναλαμβάνουν σχεδόν πάντα το αίτημα για έξοδο από το ΝΑΤΟ «με τον λαό νοικοκύρη στον τόπο του» (να είναι ήδη νοικοκύρης)! Αρκετές φορές μάλιστα ξεπερνά τις ανακοινώσεις της ΚΕ ή του Γραφείου Τύπου, που ενώ σ' αυτές δεν αναφέρεται κάθε φορά «ο νοικοκύρης», η ΕΕΔΥΕ δεν το παραλείπει.

Ετσι δεν μπορούμε να συσπειρώσουμε γύρω από αντιιμπεριαλιστικά - αντιπολεμικά αιτήματα μάζες που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη σχέση του καπιταλισμού με τον πόλεμο και δεν συμφωνούν ακόμη με την ανατροπή του, δηλαδή το 90% του λαού!

Ας μας πει η ΚΕ, πώς θα φτάσουμε στον λαό με τέτοιες θέσεις; Πώς θα κάνουμε υπόθεση και πείρα των μαζών την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού;

Ορισμένα συμπεράσματα:

1. Η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι μονόδρομος για την αστική μας τάξη. Αν θέλει να διασφαλίσει την κερδοφορία και την εξουσία της, είναι υποχρεωμένη να κάνει «συνεργασία» με άλλους ληστές. Ομως εδώ δεν υπάρχουν καλοί και συνεργάσιμοι ληστές, «νοικοκυραίοι», ούτε «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια». Εδώ μετρά η δύναμη. Και η θέση της Ελλάδας στο σύστημα του ιμπεριαλισμού είναι εξαρτημένη.

2. Η κατάσταση αυτή ενέχει για τη χώρα και τον λαό μας τεράστιους κινδύνους.

3. Η ελληνική αστική τάξη, σαν κυρίαρχη τάξη, έχει πάψει προ πολλού να έχει σχέση με τον πατριωτισμό (ποτέ της βέβαια δεν επέδειξε τέτοια προσόντα). Η τάξη που επιτίθεται και ληστεύει τον λαό δεν μπορεί να υπερασπίσει τα σύνορα και τα δικαιώματά του από άλλους ληστές, αφού αυτή τα καταπατά διαρκώς και σε ειρηνική περίοδο.

4. Η εργατική τάξη αποτελεί τη μόνη τάξη που είναι ικανή να συνεγείρει, να συσπειρώσει και να ηγηθεί σ' ένα αντιιμπεριαλιστικό - αντιπολεμικό - πατριωτικό μέτωπο όλο τον λαό. Ακόμη και αστούς, πατριώτες στρατιωτικούς που δέχονται έμπρακτα να μπουν σ' αυτόν τον αγώνα. Χρειάζεται όμως τα θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά εφόδια της πρωτοπορίας για να το καταφέρει.

5. Τώρα πρέπει να οργανωθεί η πάλη, η συνεργασία λαών και κινημάτων των Βαλκανίων, της Μεσογείου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Με αίτημα την έξοδο των χωρών από τους μηχανισμούς του πολέμου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η εργατική τάξη πρέπει να εγγράψει τα ζητήματα αυτά στον κατάλογο των πολιτικών της διεκδικήσεων.

- Είναι, σύντροφοι, ο μόνος δρόμος για να φτάσουμε σε πλατιά συσπείρωση για την αποτροπή της συμμετοχής της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για να βρεθούμε σαν Κόμμα και κίνημα μέσα στον λαό από καλύτερη θέση σε πιθανές συνθήκες πολέμου, στις ανάγκες της μάχης για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, την ήττα ενός πιθανού εισβολέα, για την έξοδο της χώρας από τον πόλεμο, την ήττα της «δικής μας» αστικής τάξης.

Αυτός ο δρόμος επιβάλλει επιπρόσθετα πολιτικά και άλλα μέτρα για την άνοδο του κύρους και της επιρροής του Κόμματος στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των υπηρεσιών Ασφαλείας.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Το Κόμμα μας στην εκατοντάχρονη Ιστορία του ήταν αδιάσπαστα δεμένο με τη δράση του φιλειρηνικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Προσέφερε σ' αυτό τις καινοτόμες ιδέες, τις θεωρητικές του επεξεργασίες, το εξόπλισε κάνοντάς το ικανό να μεγαλουργήσει. Το Κόμμα μας διέθεσε εκατοντάδες στελέχη του που έδρασαν μέσα απ' αυτό. Πολλά απ' αυτά, μαζί με άλλους αγωνιστές, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν, εκτελέστηκαν στον αγώνα αυτό.

Το κίνημα αυτό κατάφερε να γίνει καρφί στο μάτι των ντόπιων κυβερνήσεων και του ιμπεριαλισμού, με «τελευταίο» παράδειγμα την ικανότητα να εκφράσει τον λαό και να συσπειρώσει ευρύτατες δυνάμεις του ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, κίνημα που έπαιξε ρόλο στην ανάδειξη της ΕΕΔΥΕ στην ηγεσία του παγκόσμιου φιλειρηνικού κινήματος, που συνέβαλε στην ενίσχυση του κύρους και της πολιτικής δύναμης του ΚΚΕ.

Το Κόμμα μας στην ηρωική του διαδρομή, παρά το ότι, όπως γράφουν οι σημερινές επεξεργασίες του, «δεν είχε επεξεργασμένη στρατηγική», απείλησε την αστική εξουσία φτάνοντας στα πρόθυρα της ανατροπής της. Σήμερα που, όπως αναφέρεται και στις Θέσεις, έχει τέτοια «σύγχρονη και επεξεργασμένη στρατηγική», δεν μπόρεσε να απειλήσει ακόμη ούτε το άγαλμα του Τρούμαν.

Ας προσέξουμε σύντροφοι και ας ανασκουμπωθούμε, για να διορθώσουμε τα λάθη μας. Γιατί στον δικό μας διάλογο «και οι νεκροί μιλούν...».


Γιάννης Νάκης
ΚΟΒ Τροφίμων - Ποτών, Τομέας Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ

Σκέψεις για το πρώτο κείμενο των Θέσεων

«...Χρειάζεται βέβαια να τα 'χεις αυτά-και πίστη και καρδιά δυνατή. Μα πρέπει να 'χεις και τον κόσμο μαζί σου. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται να 'χεις τον κόσμο για να σου δείχνει το δρόμο, να σε κρύβει, να σε ορμηνεύει και να σε οδηγάει...».

(«Μουργκάνα» - Δημήτρης Χατζής)

1. Χρειάζεται να κατανοηθεί πιο ουσιαστικά, ενιαία, σε βάθος, ο ρόλος του κόμματος στην κοινωνική εξέλιξη. Να μην θεωρηθεί λαθεμένα (έστω και χωρίς να δηλώνεται) ως ο σκοπός, αλλά ως το μέσον. Οτι είναι το απαραίτητο - αναντικατάστατο εργαλείο, η επαναστατική πρωτοπορία, τόσο πριν την κατάκτηση της εξουσίας όσο και μετά στη διαδικασία της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ενα «εργαλείο» όμως ανθρώπινο, με νου και καρδιά, που γεννιέται στο έδαφος του καπιταλισμού που κουβαλά αντικειμενικά τις αντιφάσεις του και τα «κουσούρια» του, ζωντανός οργανισμός και όχι απλά ένας «καλοκουρδισμένος μηχανισμός».

Ο κύριος στόχος του συνεδρίου για να γίνει ακόμα πιο διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής - εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας, θα πρέπει να δένεται αφενός με τον ουσιαστικό απολογισμό (σε ποσοτικούς - ποιοτικούς δείκτες) της περιόδου που πέρασε και αφετέρου με τις ανάγκες του σήμερα όπως πραγματικά είναι και όχι όπως εμείς θα θέλαμε να είναι.

Να θυμόμαστε ότι σε κάθε φάση της ιστορικής μας πορείας η ΚΟΒ, το μέλος, είναι το κόμμα στο χώρο τους. Χωρίς συγκεντρωτισμό δεν μπορεί να υπάρχει ενιαία μαχητική οργάνωση. Χωρίς όμως δημοκρατία, το κόμμα θα μετατραπεί αναπόφευκτα σε κλειστή σεχταριστική ομάδα. Επομένως σταθερά να επιδιώκουμε να δυναμώνουμε και να αναπτύσσουμε στην πράξη σε οργανική ενότητα και τα δύο συστατικά στοιχεία της Λενινιστικής αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στον τρόπο λειτουργίας μας.

2. Σωστή είναι η εκτίμηση - προειδοποίηση ότι «...δημιουργούνται κάποιες προϋποθέσεις ανόδου του κινήματος, αλλά και κίνδυνοι μεγαλύτερου από ό,τι μέχρι σήμερα συνολικού πισωγυρίσματος...».

Πάντα όμως έτσι, αντιφατικά, επιδρά η καπιταλιστική κρίση, ενώ και το τοπίο στη μετα-πανδημία εποχή θα δημιουργήσει πρωτόγνωρα δεδομένα.

Εκεί θα κριθούμε συνολικά. Οχι απλά στην αντιμετώπιση των νέων πρόσθετων - σύνθετων δυσκολιών που θα πρέπει πολύπλευρα να ετοιμαζόμαστε - ατσαλωνόμαστε, αλλά κυρίως στην αξιοποίηση των νέων δυνατοτήτων. Οι πρόσθετες αντικειμενικές δυσκολίες να μην είναι «άλλοθι», αλλά μεγαλύτερο «κίνητρο» για τη δράση μας. Και σε τελική ανάλυση ο λαός δεν θα μας κρίνει μόνο για τη σταθερότητα - αντοχή μας, αλλά και για τη σημερινή μας «χρησιμότητα» στα «μικρά και μεγάλα» προβλήματα της ζωής του που διογκώνονται!

3. Σωστά - γιατί όντως υπάρχει πρόβλημα - μπαίνει το ζήτημα της βαθύτερης αφομοίωσης των θέσεών μας και κυρίως των νέων επεξεργασιών των τελευταίων χρόνων. Εδώ ανακύπτουν δύο ζητήματα σε σχέση με το παραπάνω:

- Οι επεξεργασίες αυτές πόσο ουσιαστικά και όχι τυπικά ήταν αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας με τη συμμετοχή των μελών και ενός αριθμού στελεχών; Πόσο δηλαδή μελετήθηκαν από αυτούς, κατά πόσο συνέβαλλαν πραγματικά στη διαμόρφωσή τους; Η αναγκαία εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση και άρα η ψήφισή τους δεν αποτελεί από μόνη της τον ασφαλή δρόμο για την αφομοίωση - εφαρμογή τους.

- Οι νέες αυτές επεξεργασίες αναιρούν (ορισμένες φορές) τα όσα υποστήριζαν και πάλευαν τα μέλη του κόμματος που ήταν οργανωμένα πριν το '90 (ή ακόμη και πριν το 2000). Εκτιμήσεις που και αυτές ήταν συλλογικά επεξεργασμένες (και συχνά ομόφωνα ψηφισμένες) μέσα από αλλεπάλληλα π.χ. κομματικά συνέδρια ή και από την Κομμουνιστική Διεθνή. Μήπως τελικά δεν είναι απλά ζήτημα αφομοίωσης αλλά ουσιαστικά υποκρύπτει και τον βαθμό συμφωνίας μ' αυτές; Αρα γι' αυτούς δεν είναι απλά ζήτημα π.χ. μαθημάτων για την εμπέδωσή τους, αλλά πρώτιστα επιβεβαίωσης των επεξεργασιών αυτών στη ζωή και στην πρόοδο του κόμματος - λαϊκού κινήματος, για να γίνουν ουσιαστικά αποδεκτές και εδώ υπάρχει ακόμη δρόμος.

Και κάτι γενικότερο, σημείο προσοχής: «Το κόμμα... πρέπει να είναι ικανό να δημιουργήσει οργανωτικές σχέσεις τέτοιες που να εξασφαλίζουν ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητότητας και να ανεβάζουν συστηματικά αυτό το επίπεδο./ΛΕΝΙΝ».

4. Σε επίπεδο ΚΟΒ με αδυνατισμένους συχνά τους δεσμούς μας ακόμη και με «παραδοσιακούς» φίλους του κόμματος (που και αυτοί με τη σειρά τους δεν έχουν τα «στάνταρ» παλιότερων εποχών), συχνά καλυπτόμαστε πίσω από την ανάγκη «για δουλειά με χαρτί και μολύβι και όχι μπούγιου», φέρνοντας στην πράξη σε αντίθεση, το πλατύ - σταθερό - αναγκαίο άνοιγμα με το «στοχοπροσηλωμένο». Αντί δηλαδή να «κολυμπάμε στις μάζες» συζητάμε συχνά μόνο για τους λίγους που έχουμε «στο χαρτί». Πολύ απλά, το «στυλ δουλειάς» (πολλές οι αιτίες του) των τελευταίων ετών πόσο τελικά βοηθά στον αναγκαίο συνδυασμό;

Ο αναγκαίος προγραμματισμός - σχεδιασμός (που με τη σειρά του απαιτεί καλή γνώση του χώρου, συμμετοχή των μελών στην κατάρτισή του κ.ά.) δεν θα πρέπει να μετατρέπει την οργάνωση σε «γραφειοκρατικό μηχανισμό» καταγραφής απλά προσώπων, αριθμών ή «σχεδίων επί χάρτου». (Ο Μαρξ τόνιζε: «Κάθε βήμα του πραγματικού κινήματος είναι πιο σπουδαίο από μια δωδεκάδα προγράμματα»).

5. Κομβικό σημείο αναδεικνύεται στην ιστορική συνέχεια του κόμματος το ζήτημα των στελεχών. Και εδώ υπάρχουν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα για το σήμερα αλλά κυρίως για το αύριο, όπως: Αντικειμενική επιλογή, ορθολογική ανάδειξη, σωστή τοποθέτηση, διαρκής έλεγχος, συλλογικότητα, συνεχής κατάρτιση, εναλλαγή σε τομείς αλλά και απαλλαγή τους εάν χρειαστεί.

Τα στελέχη που αναδεικνύονται σήμερα, ξεκινούν συνήθως από διαφορετική «βάση» απ' ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Για παράδειγμα στα προερχόμενα από την ΚΝΕ, «άλλη» (από άποψη συνθηκών κυρίως και αντανάκλασής τους στη λειτουργία της) ήταν αυτή το '70, '80 και «άλλη» μετά το '90. Ο βαθμός ωριμότητας επομένως (π.χ. εμπειρία από νεολαιίστικο κίνημα, καθοδήγηση μεγάλων ΟΒ, γενικότερο πολιτικό κλίμα εποχής κ.ά.) είναι διαφορετικός και αυτό έχει αντανάκλαση και στο «στυλ» καθοδήγησης. Φαινόμενα «υπερσυγκεντρωτισμού» ,«πολυξερισμού», «καχυποψίας» απέναντι στη διατύπωση γνώμης, «παρέας», απόσπασης από τον λαό κ.ά. έχουν εμφανιστεί «δειλά» και πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε.

Ο απαιτούμενος σεβασμός που δείχναμε τα παλιότερα μέλη, στις προηγούμενες κομματικές γενιές, να μην αποδυναμωθεί σήμερα. Τα παλιότερα μέλη που παλεύουν σταθερά για το κόμμα και τους σκοπούς του εδώ και δεκαετίες δεν είναι «λιγότερο επαναστάτες», επειδή υπηρέτησαν χαρακτηριζόμενες σήμερα λαθεμένες επιλογές σε διάφορες χρονικές περιόδους, αλλά πολύτιμες πηγές γνώσης, εμπειρίας, διαπαιδαγώγησης.

«...Χρόνο με το χρόνο οι νέες γενιές θα γεννιούνται. Ξανά θα σκεφτούν για τη σημαία των πατεράδων και των παππούδων τους και θα μας τα πιστώσουν αυτά πλήρως. Θα χτίσουν το μέλλον τους βασισμένοι στο παρελθόν μας...» (Στάλιν).


Αλέκος Χατζηκώστας
Μέλος της ΚΟΒ Βέροιας του ΚΚΕ

Καλλιτεχνική Εκπαίδευση με τον πήχη πιο ψηλά

Μελετώντας τις Θέσεις της ΚΕ θα ήταν, ίσως, περιττό να πω ότι ανταποκρίνονται κι έρχονται ως λογική συνέχεια του 20ού Συνεδρίου ακριβώς γιατί είναι διαμορφωμένες με διαλεκτική - υλιστική αντίληψη απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα. Από τη σκοπιά αυτή, δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω με το σύνολο των Θέσεων.

Δράττομαι της ευκαιρίας να τοποθετηθώ στον προσυνεδριακό διάλογο από τη φράση της θέσης 46 του πρώτου κειμένου: «Θεμελιακός παράγοντας για να εδραιωθεί και να ενισχυθεί η παρέμβαση του Κόμματος στον Πολιτισμό είναι η ανάπτυξη μιας νέας γενιάς καλλιτεχνών - δημιουργών και επιστημόνων στο χώρο της Τέχνης, που μαζί με το ταλέντο και τη γνώση των εργαλείων της Τέχνης τους θα διαθέτουν μαρξιστική κατάρτιση, ως καθοριστική προϋπόθεση για τη δημιουργία πρωτοπόρου καλλιτεχνικού έργου με υψηλή αισθητική αξία».

Είναι αντικειμενικά γνωστό πως η Τέχνη απευθύνεται συγχρόνως σε τρεις πλευρές του ανθρώπινου ψυχισμού. Βούληση, συναίσθημα, νόηση. Μας κάνει να αντιληφθούμε με παραστατικό τρόπο την κίνηση και την πορεία της ζωής, οξύνει την κρίση μας, τη διάθεσή μας καθώς και το αίσθημα του αγώνα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Με αυτό το σκεπτικό η πρωτοπόρα Τέχνη οφείλει να είναι αναπόσπαστο εφόδιο για τον κάθε κομμουνιστή. Το εφόδιο που προσφέρει η Τέχνη είναι η σύλληψη και η κατανόηση της ολόπλευρης κοινωνικής κατάστασης. Αυτό συμβαίνει διότι επιδρά και παρεμβαίνει αποτελεσματικότερα στην κοινωνική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, είναι ένα όπλο στη φαρέτρα μας που πάει χέρι χέρι με τη θεωρητική μας δουλειά.

Τι συμβαίνει όμως όταν η Καλλιτεχνική Εκπαίδευση συγκροτείται πάνω στις βασικές λειτουργίες του καπιταλισμού; Πώς πραγματώνεται η επιβολή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας; Εφαρμόζονται παιδαγωγικές μέθοδοι στην Καλλιτεχνική Εκπαίδευση; Κι αν ναι ποιες;

Οπως αναφέρει και η σ. Ελένη Μηλιαρονικολάκη στο σχετικό άρθρο του «Ριζοσπάστη» (6 - 7/02/2021 - αριθ. φύλλου: 13686) «Ποιος είναι ο βούρκος; Σχετικά με τις καταγγελίες στο χώρο του θεάτρου», «...οι παιδαγωγικές μέθοδοι που εφαρμόστηκαν στις προηγούμενες γενιές είναι καταδικαστέες. Και είναι γεγονός ότι τα όρια στην έννοια της κακοποίησης μεταβάλλονται στο χρόνο, ακολουθώντας την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας (...) Οπως η παλιά παιδαγωγική της βέργας στο σχολείο δικαιολογημένα θεωρείται στις μέρες μας αποτροπιαστική, κάτι παρόμοιο ισχύει και για την τραχιά παιδαγωγική του θεάτρου. Αλλωστε, η νέα γενιά των ηθοποιών, διαθέτοντας ένα καλύτερο μορφωτικό επίπεδο και την αυτοπεποίθηση που του αναλογεί, δύσκολα μπορεί να ανεχτεί αυταρχικές, εξουσιαστικές συμπεριφορές».

Η παραδοχή αυτού του γεγονότος καθιστά αναγκαία τη συζήτηση για ένα αναλυτικό πρόγραμμα, τόσο στις Δραματικές Σχολές, όσο και στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών, που θα είναι κοινό και που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στην εκπαίδευση όλων των ανθρώπων σε φυσιολογικά πλαίσια ενσωματώνοντας πραγματικά πρωτοπόρες παιδαγωγικές μεθόδους.

Χρειάζεται να ασχοληθούμε πιο επισταμένα με το τι σημαίνει «επιστήμονας καλλιτέχνης - παιδαγωγός». Ο ρόλος του επιστήμονα καλλιτέχνη - παιδαγωγού δεν θα πρέπει να περιορίζεται στην απλή μετάδοση πληροφοριών και γνώσεων, αλλά να επικεντρώνεται στη διαπαιδαγώγηση των νέων καλλιτεχνών και στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων.

Θα πρέπει να εμπνέει και να αποτελεί φάρο με τη στάση ζωής του. Να καλλιεργεί στους νέους καλλιτέχνες ιδανικά, όπως είναι η πάλη για τα δικαιώματα, και η συλλογικότητα. Να αρνείται συνειδητά οποιαδήποτε υποκατάστατα και ενδιάμεσες λύσεις. Να μη λειτουργεί μέσα στις Δραματικές Σχολές και στα Πανεπιστήμια σαν δεσμοφύλακας και στυγνός επαγγελματίας, να θεωρείται αλλά και να είναι όπως και στην Εκπαίδευση, παιδαγωγός.

Η παιδαγωγική επιστήμη, λοιπόν, ακριβώς επειδή ο σκοπός της είναι να μας μάθει πώς να διαπαιδαγωγούμε τον άνθρωπο, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των σπουδών ενός ανθρώπου που θα κληθεί αύριο να διδάξει σε μια σχολική ή πανεπιστημιακή αίθουσα, να σκηνοθετήσει ή να παίξει σε μία παράσταση. Είναι αναγκαία, ακόμα, γιατί κάθε νέος άνθρωπος μπορεί και πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί, να διαμορφώσει την προσωπικότητά του και γιατί κάποιος πρέπει να επιτελέσει αυτό το έργο. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο θέατρο και ήταν βασικό στοιχείο παιδείας για όλους τους πολίτες, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον όρο «διδασκαλία» για τις παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας. Θα ήταν παράλειψη, αν σε αυτό το σημείο δεν αναφερόταν πως η διάσταση του Piaget με τον Vygotsky στη σύγχρονη παιδαγωγική είναι αντίστοιχη με αυτή του Stanislavski με τον Brecht.

Παράλληλα, όμως, ας μην ξεχνάμε πως στο παιδαγωγικό έργο δεν είναι απλά και μόνο η μέθοδος του παιδαγωγού, μα η οργάνωση της παιδαγωγικής δραστηριότητας, της ίδιας της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης. Βέβαια, οι αξίες που κάθε φορά κυριαρχούν σε Υγεία, Τέχνες, Παιδεία ενός λαού, άρα και στη διαπαιδαγώγησή του, είναι οι αξίες της τάξης που έχει την εξουσία και επιδιώκει όλες οι κοινωνικές λειτουργίες να προσαρμόζονται στα συμφέροντά της. Ετσι και στην ελληνική κοινωνία, δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει κάτι ανάλογο.

Βασικό συστατικό της αστικής πολιτικής είναι πως πάντα θα προσπαθεί να φέρει στα μέτρα της την Καλλιτεχνική Εκπαίδευση και κατ' επέκταση τον καλλιτέχνη. Αρα είναι αστική υποκρισία ότι η Καλλιτεχνική Εκπαίδευση και κατ' επέκταση ο καλλιτέχνης μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική και ως μέλη του Κόμματος είναι κάτι που πρέπει να το πολεμάμε.

Ο επιστήμονας καλλιτέχνης - παιδαγωγός χρειάζεται να συμβάλλει στη διαμόρφωση ταξικών συνειδήσεων. Ειδικότερα για τους κομμουνιστές παιδαγωγούς υπάρχει μια πλούσια συλλογική εμπειρία στο Κόμμα που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί, η οποία διαμορφώθηκε σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους. Σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ με όσα συμβαίνουν στον κλάδο να προβληθεί ακόμα πιο επιτακτικά η ανάγκη διαμόρφωσης μιας πρωτοπορίας επιστημόνων καλλιτεχνών παιδαγωγών, ικανής να συμβάλει στη σύγκρουση στη μορφή και στο περιεχόμενο διδασκαλίας στις Δραματικές Σχολές και στα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών. Με σκοπό να μη μένουμε παρατηρητές σε φαινόμενα αυταρχικών και εξουσιαστικών συμπεριφορών, αλλά να παρεμβαίνουμε σχεδιασμένα στη συνείδηση που προσπαθεί να καλλιεργήσει το αστικό κράτος για το τι είναι ο καλλιτέχνης και ποιος ο ρόλος του στην κοινωνία μέσω του μηχανισμού εκπαίδευσής του.

Είναι χρέος μας να ομορφύνουμε τον κόσμο και να σταματήσουμε ως καλλιτέχνες να ταυτιζόμαστε με τους παρακάτω στίχους!

Μίλησε, κλαις;

Οχι δε λες.

Μήπως πεινάς;

Και τι να φας!

(«Ο ηθοποιός», Μάνος Χατζιδάκις)


Αθηνά Φραγκουλοπούλου
Θεατρολόγος - Ηθοποιός - Παιδαγωγός.Μέλος της ΚΟΒ Χορού και Θεάτρου στην Εκπαίδευση

Ορισμένες τοποθετήσεις

Αγαπητοί σύντροφοι,

Διάβασα με πολλή προσοχή τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος και συμφωνώ απόλυτα με τις αναλύσεις που παρατίθενται πολύ εκτεταμένα, ωστόσο θα ήθελα να προσθέσω εκ μέρους μου ορισμένες τοποθετήσεις που ο καθένας μας, μέλος του Κόμματος ή μη, θα μπορούσε να σκεφτεί.

Οσον αφορά «την εκπαίδευση και την ανάπτυξη των στελεχών, κομβικό ζήτημα για την πορεία και την επαναστατική εξέλιξη του Κόμματος», θα ήθελα να τονίσω ότι τα στελέχη αυτά, όσο αποτελεσματικά και αν γίνουν, δεν θα έρχονται σε επαφή παρά μόνο με μία μικρή κατηγορία πολιτών, κυρίως οργανωμένων στο Κόμμα και στους συνδικαλιστικούς τους φορείς. Ισως ακόμα και με τομείς της Τοπικής Διοίκησης. Ο υπόλοιπος πληθυσμός όμως των μη συνδικαλισμένων και των μη οργανωμένων πολιτών, που αποτελούν και τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, δεν θα έρθουν σε επαφή με τις πολύτιμες αξίες της αδελφοσύνης, της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης και της δίκαιης διανομής του κοινωνικού πλούτου, τις οποίες εκφράζει ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κίνημα.

Ο έντυπος Τύπος του ΚΚΕ δεν διαβάζεται από τον πληθυσμό αυτό και ο ραδιοφωνικός σταθμός 904 υπολειτουργεί απελπιστικά, μεταδίδοντας μόνο πατριωτικά τραγούδια.

Ο τηλεοπτικός σταθμός δυστυχώς έκλεισε.

Ο μέσος Ελληνας εξακολουθεί να ενημερώνεται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Ακούει το ραδιόφωνο όταν ξυπνήσει και μετά στην τουαλέτα του, όταν οδηγεί το αυτοκίνητό του για να πάει στον τόπο της εργασίας του, όταν γυρνάει σπίτι του και βλέπει τηλεόραση, όταν τρώει ή ξεκουράζεται.

Κατά τη γνώμη μου εκεί πρέπει να επικεντρωθεί και η διάδοση των τοποθετήσεων των κομμουνιστών.

Ολη η επικαιρότητα πρέπει να αναλύεται και οι τοποθετήσεις των κομμουνιστών να γνωστοποιούνται για να γίνονται αντιληπτές από τον μέσο εργάτη, τον μισθωτό υπάλληλο, τον αγρότη, τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, γιατί αυτοί αποτελούν τον βασικό κορμό του ελληνικού πληθυσμού.

Η απόκτηση και η λειτουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού είναι δαπανηρότατη, αν και με μία εθελοντική προσφορά στη λειτουργία του είναι δυνατόν να ισορροπήσουν τα οικονομικά της προβλήματα, η λειτουργία όμως του ραδιοφωνικού σταθμού 904 δεν θα απαιτούσε ιδιαίτερα κεφάλαια για να λειτουργήσει σωστά. Για παράδειγμα, θα ανέφερα ότι η απλή ανάγνωση του καθημερινού «Ριζοσπάστη» ή της ΚΟΜΕΠ από εθελοντές συνταξιούχους και μη, ή η τοποθέτηση σε επίκαιρα θέματα εκλεγμένων στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή των εκλεγμένων με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στην Τοπική Διοίκηση, θα ήταν ανέξοδη.

Η αναπτέρωση του ηθικού με πατριωτικά τραγούδια είναι πολύ καλή, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δίκαιη και σωστή ενημέρωση των συμπολιτών μας που παραδέχονται την ανωτερότητα των θέσεών μας αλλά αμφιβάλλουν για την πραγματοποίηση μιας καλύτερης κοινωνίας, επηρεασμένοι από την εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα του φόβου και της παραπληροφόρησης. Ο πολίτης διψάει για σωστή ενημέρωση και εμείς τον αφήνουμε να περιπλανιέται μόνος του στα κοινωνικά δίκτυα ενημέρωσης, και σε ανυπόγραφες και πολλές φορές ψευδείς ειδήσεις και τοποθετήσεις.

Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι στις Θέσεις δεν γίνεται καθόλου λόγος για την τοποθέτηση του Κόμματος σχετικά με τη σχέση του με τις θρησκείες ή τις διάφορες φιλοσοφικές οργανώσεις.

Στις 19 Οκτωβρίου 2005 κατατέθηκε στη Βουλή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, τον Συνασπισμό και δύο ανεξάρτητους βουλευτές πρόταση νόμου που εκπονήθηκε από την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, ένα σχέδιο νόμου άκρως προοδευτικό, που προωθούσε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, προς όφελος και των δύο μερών, έναν διαχωρισμό ή διαζύγιο «κοινή συναινέσει» όπως θα έλεγε ένας νομομαθής. Βέβαια το σχέδιο νόμου δεν ψηφίστηκε όπως ήταν και αναμενόμενο για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής εκείνης. Σήμερα όμως που τα δεδομένα έχουν αλλάξει και το 70% του ελληνικού πληθυσμού είναι έτοιμο για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, το Κόμμα πρέπει να τοποθετηθεί καθαρά πάνω στο θέμα αυτό και να καταγραφεί στις Θέσεις του για το 21ο Συνέδριο.

Με την πάροδο του χρόνου, αναπόφευκτα και κάτω από την πίεση του λαού, η Εκκλησία θα αναλάβει τις πνευματικές και οικονομικές της ευθύνες με την περιουσία που διαθέτει και το κράτος θα αναλάβει τις όποιες δικές του ευθύνες με μία γενναία αναθεώρηση του Συντάγματος, όπως αυτή που προτάθηκε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ το 2008, η οποία προτείνει να καταργηθεί:

α. Η εισαγωγική αναφορά του Συντάγματος «στο όνομα της Αγίας Τριάδας».

β. Το άρθρο 3 που ορίζει ότι κρατούσα θρησκεία είναι η ορθόδοξη.

γ. Το άρθρο 14 παρ. 3α που επιτρέπει την κατάσχεση εντύπου με εισαγγελική εντολή για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας.

δ. Το άρθρο 16 παρ. 2 που αναγορεύει σε σκοπό της Εκπαίδευσης την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης.

ε. Το άρθρο 18 παρ. 8 που ορίζει ότι δεν μπορούν να απαλλοτριωθούν αγροτικές εκτάσεις και περιουσία ορισμένων μονών και πατριαρχείων.

στ. Να τροποποιηθεί το άρθρο 33 παρ. 2 που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατά την ανάληψη των καθηκόντων του, ορκίζεται στο όνομα της Αγίας Τριάδας.

ζ. Το ίδιο πρέπει να τροποποιηθεί το άρθρο 59 περί ορκωμοσίας βουλευτών, έτσι ώστε οι βουλευτές να επικαλούνται τη συνείδησή τους χωρίς θρησκευτικό όρκο.

η. Είναι αναγκαία η αναθεώρηση του άρθρου 13 του Συντάγματος, έτσι ώστε να κατοχυρώνει πλήρως την ελευθερία συνείδησης, δηλαδή το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει σε οποιαδήποτε θρησκεία ή να είναι άθεος. Το κράτος δεν αναμειγνύεται στα ζητήματα αυτά, που είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση, αλλά φροντίζει μόνο την τήρηση των νόμων.

Η αναθεώρηση αυτή του Συντάγματος θα πρέπει να κατοχυρώνει την ισονομία, τη θρησκευτική ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπολέμηση της διαφθοράς σε ένα κράτος δικαίου, χωρίς εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, σε έναν κόσμο μακριά από πολέμους και με παγκόσμια αδελφότητα.


Στράτος Καλαϊτζής
Χειρουργός, Θεσσαλονίκη

Να κάνουμε το ΚΚΕ νου - καρδιά και οργανωτή της πάλης για τον σοσιαλισμό

Οι συνθήκες που ζούμε, σήμερα, είναι συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού σε όλους τους τομείς, βαθιάς αντιλαϊκής πολιτικής και διακυβέρνησης της ΝΔ, προσπάθειας ανασύνταξης, του άλλου αστικού πόλου, της σοσιαλδημοκρατίας με τη μορφή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με ηγετική δύναμη πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ και κυριαρχίας οπορτουνιστικών αντιλήψεων και συνθημάτων στο κίνημα...

Το Κόμμα θα συνεχίζει να δέχεται πίεση, όσο οξύνονται τα προβλήματα του λαού λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, για συμμετοχή ή και ανοχή σε μία ακόμη προσπάθεια αριστερής διακυβέρνησης της χώρας. Το Κόμμα πλέον σαφώς είναι πιο έμπειρο και ατσαλωμένο ώστε να αποκρούσει τέτοιου είδους επιθέσεις φιλίας. Δυστυχώς οι όποιες κατακτήσεις, έστω και για επιμέρους ζητήματα, των προηγούμενων δεκαετιών και μια σχετική άνοδος του βιοτικού επιπέδου του λαού μέχρι τα τέλη του 2009 δημιούργησαν την αυταπάτη ενός καπιταλισμού πιο ανθρώπινου... Ενός καπιταλισμού που ο άνθρωπος θα είναι πάνω από τα κέρδη!

Οι αγώνες αυτοί, παρόλο που συνήθως εγκλωβίζονταν σε στενά πολιτικά πλαίσια με οικονομικά συντεχνιακά αιτήματα, λόγω της μαζικότητάς τους, της φάσης του καπιταλισμού αλλά και των διεθνών συσχετισμών απέδωσαν κάποιες πρόσκαιρες κατακτήσεις για τον λαό, οι οποίες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ο καπιταλισμός να αλλάξει προς όφελος όλων χωρίς να αλλάξουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, χωρίς να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς να καταργηθεί η τάξη των καπιταλιστών.

Ολα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα, και με δεδομένο την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης αλλά και την οπισθοχώρηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, να κυριαρχούν στο κίνημα, και να προβάλλονται παράλληλα και από τους αστούς, αταξικά αιτήματα, τα οποία εντάσσονται σε ένα γενικότερο θολό πολιτικό πλαίσιο επιμέρους δικαιωμάτων και αιτημάτων όπως εκείνο της ισότητας των δύο φύλων, της θεωρίας του κοινωνικού φύλου, των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, της ενδοοικογενειακής βίας, της οικολογίας, της κρατικής βίας, του δικαιώματος στην εργασία, με στόχο μέτωπα και κυβερνήσεις με αντιδεξιό - αντιφιλελεύθερο κυβερνητικό πρόγραμμα. Εχει διαπιστωθεί ότι πλην των μελών και των στελεχών του Κόμματος που είναι πλέον ως ένα βαθμό ατσαλωμένα ιδεολογικά και πολιτικά, ειδικά και μετά την ιδεολογική και πολιτική πίεση του 2015 και την κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά»... ο περίγυρός μας, οι συναγωνιστές, οι τίμιοι συνδικαλιστές επηρεάζονται πολύ εύκολα από τα τρέχοντα ζητήματα και τη διέξοδο που δίνουν τα αστικά κόμματα και ο οπορτουνισμός.

Κυριαρχεί στη σκέψη τους ένας εμπειρισμός λόγω έλλειψης δράσης και λόγω υπαρκτής ελλιπούς μελέτης του μαρξισμού - λενινισμού μέσω του «Ριζοσπάστη» αλλά και των ντοκουμέντων του Κόμματος. Παρόλο που τα μέλη του Κόμματος λόγω της καθοδηγητικής δουλειάς του Πολιτικού Γραφείου αλλά και λόγω της δράσης τους στο κίνημα έχουν κατακτήσει ένα επίπεδο γνώσεων, ικανό να αντεπεξέλθει στις άμεσες συνδικαλιστικές και πολιτικές ανάγκες, δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν ένα στέρεο ιδεολογικό επίπεδο έτσι ώστε να δίνουν τη διέξοδο του σοσιαλισμού σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα του λαού και να απαντούν εύστοχα σε κάθε οπορτουνιστική θέση στο κίνημα.

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Το πιο πρόσφατο από αυτά είναι οι κακοποιήσεις όλων των μορφών στο χώρο του Θεάτρου. Μερίδα των αστών και ολόκληρου του χώρου του οπορτουνισμού κατέκριναν την κυβέρνηση και την υπουργό Πολιτισμού Μενδώνη (σωστά) για τις επιλογές τους και ζητούσαν την αποπομπή της δεύτερης και κάθαρση και αξιοκρατία στο χώρο της Τέχνης αποδίδοντας τα φαινόμενα σήψης στο χώρο αυτό σε λαθεμένες διαχειριστικές κυβερνητικές επιλογές. Και όχι μόνο. Κάποιες ομάδες ή συλλογικότητες αποδίδουν τα φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης στην κουλτούρα του βιαστή που καλλιεργείται στον άνδρα από μικρό παιδί στα πλαίσια της πατριαρχικής οικογένειας και στη γενικότερη καταπίεση που παραδοσιακά ασκεί ο άνδρας στη γυναίκα. Εάν ο σύντροφος, το μέλος, πόσο μάλλον ο οπαδός χάσει τα «ταξικά γυαλιά» του εύκολα μπορεί να αποδεχτεί κάποιες από τις παραπάνω απόψεις και να διεκδικεί την παραίτηση Μενδώνη, αξιοκρατία στην Τέχνη και γενικά μία θολή ισότητα των δύο φύλων.

Ομως, το μέλος του ΚΚΕ δεν αρκεί να αναπαράγει τη θέση του Κόμματος ότι «στα πλαίσια του καπιταλισμού φαινόμενα τέτοια σήψης υπάρχουν και θα υπάρχουν και ότι η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός», ούτε φτάνει να τονίζει ότι «πρέπει συλλογικά να παλεύουμε για τα δικαιώματά μας μέσα από το σωματείο μας», ούτε ακόμη είναι αρκετό να τονίζουμε την ανάγκη να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις για τους ηθοποιούς. Πρέπει να δίνουμε έμφαση στα παραπάνω και σε άλλα τόσα, αλλά όλα τα παραπάνω θα είναι κενό γράμμα εάν στο χώρο αυτό οι σύντροφοι δεν ενεργοποιηθούν και δεν αποτελέσουν μπροστάρηδες στον αγώνα, δεν μαζικοποιήσουν τους αγώνες τους και δεν αποκρούσουν τις οπορτουνιστικές απόψεις απαντώντας:

Τι είναι καπιταλισμός; Οτι αυτός είναι ο καπιταλισμός. Οτι καπιταλισμός σημαίνει κατέχω τα μέσα παραγωγής, καθορίζω τους κανόνες. Καρπώνομαι την υπεραξία και εσύ πρέπει να με υπομένεις γιατί απλά είσαι εργαζόμενός μου. Γιατί απλά με έχεις ανάγκη!!! Ο εφοπλιστής, ο ξενοδόχος, ο θιασάρχης, ο ιδιοκτήτης καφετέριας παλεύουν για την μεγιστοποίηση του κέρδους τους δίνοντας μισθούς πείνας στους εργαζομένους τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ψυχική τους υγεία.

Αυτή είναι η ουσία!!!...

Θα πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε στους απανταχού οπορτουνιστές και στις διάφορες συλλογικότητες ότι έχουν ευθύνη με τα ιδεολογήματά τους για την κατάσταση που υπάρχει στο χώρο της Τέχνης. Πόσο βοηθάνε τη θωράκιση της ταξικής μαζικής διεκδικητικής πάλης ιδεολογήματα σχετικά με τη μοναδικότητα του ατόμου, την αυτοδιάθεση του σώματος, μεταμοντέρνες θεωρίες ότι δεν υπάρχει ούτε κάτι σταθερό ούτε κάτι αντικειμενικό παρά μόνο η προσωπική εμπειρία και τα θέλω της στιγμής!!!... Πόσο βοηθάνε τον συλλογικό αγώνα των ηθοποιών για σταθερές συλλογικές συμβάσεις ανθρωπιστικές θεωρίες σχετικά με την ατομική αυτοπραγμάτωση σε μία κοινωνία που είμαστε μονάδες και προσπαθούμε να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας και τις φιλοδοξίες μας. Και στο φινάλε πιστεύουν ότι η Τέχνη μπορεί να συμβάλει στην αφύπνιση των μαζών ή ότι κάνω Τέχνη για την Τέχνη, χωρίς να με απασχολούν τα προβλήματα, οι αγωνίες και οι ανησυχίες του λαού...

Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι, για να απαντηθούν όλα τα παραπάνω απαιτείται βαθιά μελέτη του μαρξισμού τόσο της φιλοσοφίας όσο και της οικονομίας αλλά και της ιστορίας, μελέτη διαφόρων αστικών και μικροαστικών ρευμάτων ώστε να έχουμε άποψη απευθείας από το πρωτότυπο, παρακολούθηση των εξελίξεων στον χώρο εργασίας και στον χώρο συνδικαλισμού ώστε η ανάγκη για απαντήσεις να μας δίνει τροφή για μελέτη, καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη», τακτικό διάβασμα αστικών φυλλάδων, μελέτη φιλοσόφων που για την εποχή τους ήταν ένα βήμα μπροστά...

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΝΟΥ - ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ!


Γιώργος Αλεξανδράκης
ΚΟΒ Περισσού Αττικής του ΚΚΕ

Για το 1ο κείμενο

Σωστά το Κόμμα μας έχει εκτιμήσει ότι ζούμε μέσα σε μια εποχή έντονης ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά και σε μια εποχή ακόμα πιο έντονης επίθεσης της αστικής τάξης της χώρας μας στην ίδια την εργατική τάξη, με αφορμή και το ξέσπασμα της νέας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως, το επικείμενο 21ο Συνέδριο αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, στην πορεία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, στον δρόμο για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Στα πλαίσια αυτά, θα ήθελα να εκθέσω τη γνώμη μου πάνω στις Θέσεις του 1ου Κειμένου για το προσεχές Συνέδριο.

Θέση 5

Θεωρώ ως απόλυτα επιτυχημένα τα Επιστημονικά Συνέδρια που έχει πραγματοποιήσει την τελευταία 4ετία το Κόμμα μας. Σε αυτό το σημείο, θεωρώ μείζον ζήτημα το γεγονός ότι πρέπει να γίνει μια πιο εμπλουτισμένη αναπαραγωγή των συμπερασμάτων τους προς τα κάτω, με ένα ζήτημα που χρειάζεται να επεξεργαστεί περισσότερο, δηλαδή την αξιοποίηση και οπαδών του Κόμματος, όπως πρωτοπόροι νέοι επιστήμονες ή μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί ερευνητές.

Θέση 11

Αποτελεί ένα θετικό βήμα, με αφορμή και τους περιορισμούς λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, η σχετική καθιέρωση της συνδρομής στον «Ριζοσπάστη». Από εκεί και πέρα όμως, καθοριστικό ζήτημα είναι η ποιοτικότερη και πιο στοχευμένη αξιοποίησή του με σκοπό την κατάκτησή του από όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης ως καθοδηγητικό της εργαλείο.

Θέσεις 12 & 16

Το ζήτημα της μαρξιστικής μόρφωσης και της ιδεολογικής θωράκισης των δυνάμεών μας πρέπει να απασχολήσει το Κόμμα στο αμέσως επόμενο διάστημα. Θεωρώ πως οι ιδεολογικές σχολές και τα μαθήματα, εκτός του ότι πρέπει να καθιερωθούν, πρέπει και να διευρυνθούν με συμμετοχή πρωτοπόρων εργατών και εργατριών, στην πορεία για την καλύτερη αφομοίωση της στρατηγικής μας, σε συνδυασμό και με την καλύτερη πολιτική δουλειά στους χώρους εργασίας, μόρφωσης κ.τ.λ. Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί η αρθρογραφία των θεωρητικών και ιδεολογικών εκδόσεων του Κόμματος και προς τα κάτω, στα πλαίσια της Κομματικής Οργάνωσης, με τον κύκλο των οπαδών του Κόμματος.

Θέσεις 22 & 29

Αρχικά, σωστά εκτιμάται η ανάγκη ολόπλευρης αξιοποίησης της προπαγάνδας με κάθε τρόπο. Σε αυτή την πορεία, με βάση και την πολύ θετική εμπειρία από τα επιτυχημένα Podcast της ΚΝΕ, μπορούν και θεωρώ ότι πρέπει να δημιουργηθούν και Podcast του ΚΚΕ, με θεματικές συζητήσεις ανά κλάδο, όπως επίσης και με περαιτέρω εξειδικεύσεις σε ζητήματα του κλάδου. Συγκεκριμένα, η Κομματική Οργάνωση Φαρμάκου μπορεί να προχωρήσει ξέχωρα από το Podcast, στη διενέργεια κεντρικής εκδήλωσης για τη θέση του Κόμματος συνολικά για το Φάρμακο, με αφορμή και τις εξελίξεις για τα εμβόλια και τη γενική στάση της εγχώριας και διεθνούς φαρμακοβιομηχανίας. Σε αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται να ενταθεί και να σταθεροποιηθεί η αρθρογραφία, με εξειδίκευση της Θέσης μας στον κλάδο και για κάθε επιμέρους ζήτημα.

Θέσεις 30 & 32

Σχετικά με τη σωστή και ολοκληρωμένη εκτίμηση των αιτημάτων που διαμορφώνονται στο χώρο δράσης μας, το βασικό αίτημα «αγκάθι» που διαμορφώνεται στον κλάδο είναι αυτό των συνθηκών δουλειάς. Επομένως, καίριο ζήτημα, που πρέπει να μας απασχολήσει έγκαιρα το επόμενο διάστημα, είναι αυτό της διαμόρφωσης του πλαισίου πάλης, το οποίο θα ανταποκρίνεται στην ανάγκη της κατοχύρωσης των σύγχρονων δικαιωμάτων του σήμερα, μέσω της υπογραφής Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Αυτό το στοιχείο πρέπει να γίνει αίτημα πάλης του αντίστοιχου Συνδικάτου, το αμέσως επόμενο διάστημα, καθώς συσπειρώνει το βασικότερο ίσως αίτημα των συναδέλφων του κλάδου, που δεν είναι άλλο από την κατοχύρωση των σύγχρονων αναγκών της 5ήμερης και 8ωρης εργασίας, όπως επίσης και αυτό της ασφάλισης, κύριας και επικουρικής, πλευρές που αναδείχθηκαν - σε γενικές γραμμές - στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Επομένως, αυτή η εκφρασμένη διάθεση, αλλά και αντικειμενική ανάγκη, πρέπει να εμπλουτιστεί με ποιοτικά, πολιτικά χαρακτηριστικά.

Θέση 34

Χρειάζεται το επόμενο διάστημα να εξειδικευτεί περαιτέρω η αυτοτελής δράση του Κόμματος μέσα στο κίνημα. Το πλαίσιο πάλης μπορεί να άπτεται σε θέματα, όπως αυτά της κατοχύρωσης των σύγχρονων αναγκών των συναδέλφων στα εργοστάσια, στις φαρμακαποθήκες και στα φαρμακεία, μαζί με όποια επιμέρους ζητήματα προκύπτουν, «μικρά ή μεγάλα».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες όμως, ο κομμουνιστής συνδικαλιστής και το μέλος του συνδικάτου έχει το καθήκον να «ανοίγει τη βεντάλια», να ισχυροποιεί και να βαθαίνει τη γραμμή συσπείρωσης, όπου μέσα από τον εμπλουτισμό της με τη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, μέσα από τις γραμμές του Κόμματος, να τίθενται όλο και πιο στέρεα θεμέλια για την ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας, αυτής που θα οδηγήσει εντέλει στην αταλάντευτη πάλη για την οικοδόμηση της εργατικής εξουσίας.

Κλείνοντας σε αυτό το σημείο, θεωρώ ότι έχουμε καθήκον να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις που αναπτύσσονται μπροστά μας, με ατσάλινη θέληση, περίσσεια υπομονή και πίστη στις αρχές και στο πρόγραμμα του Κόμματος της εργατικής τάξης. Βγαίνουμε ακόμα πιο δυνατοί στο δρόμο για την εργατική - λαϊκή συμμαχία, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό!

Ζήτω το 21ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας!

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.


Αντώνης Κούτας
Φαρμακοϋπάλληλος, Αθήνα

Για το 3ο κείμενο

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Στο τρίτο κείμενο εκλαϊκεύεται η ταξική διάρθρωση του λαού, ιδιαίτερα των εργατοϋπαλλήλων και άλλων παραγωγικών τάξεων, με χαμηλά εισοδήματα, που είναι εν δυνάμει σύμμαχοι της εργατικής τάξης.

Το εργατικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με τις διακυμάνσεις του προσπαθεί να συσπειρώσει στους αγώνες του άλλες φτωχές κοινωνικές τάξεις, που πλήττονται από τα βάρβαρα αντιλαϊκά, αντικοινωνικά μέτρα.

Η προσπάθεια για κοινή δράση ενάντια σ' αυτά τα μέτρα επιβάλλει το δυνάμωμα των ταξικών αγώνων, την ισχυροποίηση της κοινωνικής συμμαχίας, ενάντια στην οικονομική πανδημία, που μας επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα συμφέροντα των πολυεθνικών του παγκόσμιου καπιταλιστικού τυφώνα.

Με το ΠΑΜΕ ως δύναμη κρούσης των ταξικών αγώνων πρέπει να οργανώσουμε σε όλους τους κλάδους εργαζομένων επιτροπές ανέργων, που μαζί με τους συναδέλφους τους, που έχουν εργασία, έστω και τετράωρη, ή με άλλες μορφές, να καταργήσουμε αυτές τις μορφές εκμετάλλευσης, για να έχουν όλοι εργασία με κανονικό ωράριο και σταθερές αποδοχές με τα επιδόματα εορτών, αδείας κ.λπ.

Για την αντιμετώπιση της ανεργίας επιβάλλεται η μείωση των ωρών εργασίας, αφού η τεχνολογική πρόοδος αυξάνει την παραγωγή και τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Να διεκδικήσουμε κατώτερο μισθό τα 900 ευρώ, κατώτερη σύνταξη για δεκαπέντε χρόνια εργασίας τα 750 ευρώ και δωρεάν φάρμακα.

Να διεκδικήσουμε αναλογική σύνταξη σε όσους αναγκάστηκαν να σταματήσουν την εργασία τους, κυρίως γυναίκες μητέρες, που μεγάλωσαν τα παιδιά τους και δεν μπόρεσαν να επιστρέφουν στην εργασία τους.

Ολος ο λαός να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δωρεάν φάρμακα, χωρίς εργασιακές προϋποθέσεις.

Επιβάλλεται να δυναμώσουμε όλες τις κοινωνικές ομάδες, άλλους συλλόγους, στους χώρους κατοικίας μας, όπως σχολικούς, εξωραϊστικούς, μορφωτικούς, επιτροπές ειρήνης, γυναικών, συλλόγους αθλητικούς κ.λπ., που μέσα από τα τοπικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αναδεικνύονται οι ανάγκες που υπάρχουν και η παντελής έλλειψη κυβερνητικής φροντίδας και υποστήριξης. Επίσης τους συλλόγους των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης - ΔΣΕ, που έγραψαν με το αίμα τους τις μεγαλύτερες ηρωικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Ολοι οι συγγενείς και οι απόγονοι των αγωνιστών πρέπει να γεμίσουν τα παραρτήματα, για να δώσουν νέα πνοή στη δράση τους.

Με όλα τα θέματα που αναλύονται στο τρίτο κείμενο, διαπιστώνεται η επιστημονική μελέτη που δίνει λύσεις, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του λαού, που όλες μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις αδιαφορούν, και το μόνο που έκαναν ήταν πώς θα φορολογήσουν περισσότερο τους εργάτες και πώς θ' απαλλάξουν τ' αφεντικά από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές...

Και τα τρία κείμενα για το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας είναι πολύ πιο ολοκληρωμένα από κάθε άλλη φορά και ήταν σωστή η ιδέα να δοθούν με αυτόν τον τρόπο στη δημοσιότητα.


Ιωάννης Ιωαννίδης
ΚΟΒ Ν. Φιλαδέλφειας Αττικής του ΚΚΕ

Μερικές σκέψεις σχετικά με τον χαρακτήρα και τους στόχους πάλης της Κοινωνικής Συμμαχίας

Καταρχάς, είναι θετικό πως στις «Θέσεις» φαίνεται να κατανοείται η αναγκαιότητα μεγαλύτερης έμφασης στην ανάδειξη των αντιμονοπωλιακών αιτημάτων ως βάσης για τη συγκρότηση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχότερα ή αμεσότερα επαπειλούμενα από την κρίση μεσαία στρώματα. Μιας συμμαχίας της οποίας αντικειμενική υλική βάση στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού αποτελεί η αντίθεση «λαός - μονοπώλια», στον πυρήνα της οποίας κρύβεται η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Μιας συμμαχίας, επομένως, της οποίας αποστολή είναι η συγκέντρωση των δυνάμεων εκείνων που με τη συνεπή και συστηματική προβολή αντιμονοπωλιακών - αντιιμπεριαλιστικών στόχων - που στην ουσία τους αμφισβητούν τα θεμέλια του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος - θα προκαλέσουν τα αναγκαία εκείνα ρήγματα για τη μετεξέλιξή της σε επαναστατικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο υπό την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία της εργατικής τάξης και του κόμματός της. Και τέτοιος στόχος, μεταξύ άλλων, κομβικής σημασίας για την πρόκληση κραδασμών στο αστικό καθεστώς δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ως βασικών πυλώνων στήριξης της εξουσίας της ελληνικής αστικής τάξης, όπως έχει αποδειχτεί εξάλλου τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και σε πιο πρόσφατες περιόδους. Γιατί τι άλλο ήταν η επιβολή των μνημονίων της προηγούμενης δεκαετίας παρά η έμπρακτη παροχή βοήθειας στην παραπαίουσα ελληνική αστική τάξη από τον ευρωενωσιακό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό (την περίφημη «τρόικα») με αναγκαίο αντάλλαγμα τους δυσμενείς όρους που επέβαλλαν τον περιορισμό της παρουσίας του ελληνικού κεφαλαίου στις βαλκανικές αγορές, την περαιτέρω συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και την υπαγωγή του ελληνικού αστικού κράτους σε καθεστώς εποπτείας;

Είναι γεγονός - ιδιαίτερα μετά την επιβολή των μνημονίων και τις αποτυχημένες πολιτικές χειρισμού της πανδημίας από το ευρωενωσιακό διευθυντήριο - πως οι αντι-ΕΕ διαθέσεις ευρύτερων εργατικών και άλλων λαϊκών στρωμάτων (αναμεμειγμένες σε αρκετές περιπτώσεις και με «πατριωτικές» ή συνωμοσιολογικού τύπου αντιλήψεις) έχουν αυξηθεί σημαντικά, πως το «ευρωπαϊκό όραμα» είναι πλέον κουρελιασμένο στη συνείδησή τους. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει απαραίτητα πως έχει κατανοηθεί από αυτόν τον, σε μεγάλο βαθμό ανώριμο πολιτικά και ιδεολογικά, κόσμο και η αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Ωστόσο, η συγκεκριμένη αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την απαξίωση της συγκεκριμένης στάσης και το «τσουβάλιασμά» της με τον «ευρωσκεπτικισμό» τμημάτων των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα πως το να θεωρούμε την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας ως αναγκαία προϋπόθεση για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελεί παραγνώριση των πραγματικών συνθηκών και της συσσωρευμένης ιστορικής εμπειρίας σχετικά με τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να απαιτείς από ανώριμες πολιτικά μάζες που μόλις έχουν κάνει ένα πρώτο δειλό βήμα στη συνείδησή τους, να αποδεχτούν έναν προωθημένο πολιτικό στόχο, του οποίου η υιοθέτηση απαιτεί επίμονη, πολύχρονη και πολύμορφη παρέμβαση από το επαναστατικό υποκείμενο! Μήπως, όμως, με αυτόν τον τρόπο αφήνουμε ανοιχτό το παράθυρο για τον εγκλωβισμό του λαϊκού κινήματος σε «ανίερες συμμαχίες» με τμήματα μιας «πατριωτικά» σκεπτόμενης «εθνικής αστικής τάξης» που, ενδεχομένως, προσανατολίζεται σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα; Η αρνητική απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα δίνεται από την ίδια την ιστορική πορεία διαμόρφωσης της ελληνικής αστικής τάξης, που εξαρτούσε τόσο την υλοποίηση των περισσότερο ή λιγότερο φιλόδοξων γεωπολιτικών της στόχων όσο και τη διασφάλιση της κυριαρχίας της απέναντι στον «εχθρό λαό» από την πρόσδεσή της σε συγκεκριμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η τραγική εξέλιξη της μικρασιατικής εκστρατείας και η βαριά ήττα του λαϊκού κινήματος το 1949 αποτελούν οδυνηρή επιβεβαίωση των παραπάνω. Χωρίς να παραγνωρίζεται το υπαρκτό «φλερτ» τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου με τον ρωσικό καπιταλισμό ή κινεζικούς επιχειρηματικούς ομίλους, μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ θα σήμαινε την πολιτική αυτοκτονία της αστικής «μας» τάξης, η οποία φαίνεται πως έχει αποδεχτεί πολύ εύκολα το ρόλο του «γεωπολιτικού μεντεσέ» που της επιφυλάσσουν οι Αμερικανοί σύμμαχοι και «προστάτες» της.

Με βάση τις παραπάνω σκέψεις θεωρώ πως ο χαρακτηρισμός της συμμαχίας αποκλειστικά ως κοινωνικής παραβλέπει τα εξής: Αφενός, πως ως έκφραση της συνεργασίας μεταξύ κοινωνικών τάξεων με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους και τη συγκεκριμένη ιδεολογική αποτύπωσή τους και αφετέρου, ως φορέας σύγκρουσης με μια δομημένη κρατική εξουσία και τους μηχανισμούς της, έχει αντικειμενικά και πολιτικό χαρακτήρα. Με αυτήν την έννοια, αν και είναι προφανές πως αντικειμενικά συσπειρώνει δυνάμεις στη βάση άμεσων διεκδικήσεων που αφορούν την ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων λαϊκών αναγκών για ποιοτική και ουσιαστική υγεία, παιδεία, εργασιακή εξασφάλιση με δικαιώματα, θα κληθεί εκ των πραγμάτων να θέσει και πιο προωθημένους πολιτικούς στόχους, εφόσον επιδιώκει τη διαμόρφωση συνειδήσεων και την κατάκτηση της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Στόχους η υλοποίηση των οποίων προϋποθέτει τη σύγκρουση με στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης οδηγώντας στην αναγκαστική ρήξη με την κυριαρχία της. Και τέτοιοι στόχοι δεν μπορεί παρά να είναι η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως έχει ήδη αναφερθεί, η ανάπτυξη του αντιπολεμικού - αντιιμπεριαλιστικού κινήματος με έμφαση στο ξήλωμα των ξένων βάσεων, η προάσπιση των εναπομεινασών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών που στο όνομα της «προστασίας της δημόσιας ασφάλειας και υγείας» καταπατούνται βάναυσα και απροκάλυπτα από το αστικό κράτος. Δηλαδή, στόχοι πάλης που θα βοηθούν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να κατανοήσουν μέσα από την ίδια την αγωνιστική εμπειρία τους, καταρχάς, τις σοβαρές αντιφάσεις και τη βαθιά αντιδραστικότητα του καπιταλισμού και, κατ' επέκταση, την αναγκαιότητα της συνολικής ρήξης ως μονόδρομου για την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωσή τους.


Γιώργος Δουλόπουλος
ΚΟΒ Καθηγητών, ΤΟ Ηρακλείου του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ