Οι αστοί δημοσιολόγοι, έχοντας ξεμείνει από επιχειρήματα, εξαναγκάζονται να αναπαράγουν τους εαυτούς τους και ο ένας τον άλλον, σε ενιαία πάντα γραμμή. Αυτό μας υπενθύμισε το άρθρο του Α. Καρκαγιάννη σε πρόσφατο φύλλο της «Καθημερινής». Αντιγράφοντας άλλον συνάδελφό του, από εφημερίδα του Λαμπρακέικου, ο αρθρογράφος ανακαλύπτει κι αυτός «ένα σοβαρό πρόβλημα, που είναι πρόβλημά μας». Και το πρόβλημα αυτό ονομάζεται ΚΚΕ και ΠΑΜΕ. Θέτει - και αυτός - ζήτημα «δημοκρατίας» και «δημοκρατικής νομιμότητας», η οποία επαληθεύεται ανά τετραετία με την εκλογική αναμέτρηση, όπως επαληθεύεται και το «κοινωνικοπολιτικό μας σύστημα, το επίσης κακό, στραβό και ανάποδο». Στη βάση αυτή, καλεί το ΠΑΜΕ να του απαντήσει (!) αν πρέπει να υιοθετήσουμε αντί των εκλογών «τη βία και την αυθαιρεσία». Αλλά, κυρίως, καλεί «τις άλλες παρατάξεις και τα κόμματα» να απαντήσουν «πόσο αποφασισμένα είναι ειλικρινά, χωρίς συμπλέγματα και προκαταλήψεις και με ποια πολιτικά μέσα να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία και τη δημοκρατική νομιμότητα», την «κουτσή, στραβή κι ανάποδη», απ' το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ!

Το γεγονός ότι η «δημοκρατία» τους είναι - κατά δήλωσή τους - «κουτσή, στραβή κι ανάποδη» καθόλου δεν τους ενοχλεί. Και είναι φυσικό να την υπερασπίζονται στο βαθμό που κάνει μια χαρά τη δουλειά της για εκείνους που πρέπει να την κάνει, για το κεφάλαιο δηλαδή και τα συμφέροντά του. «Ανάπηρη» είναι η «δημοκρατία» τους για το λαό, αλλά αυτό λίγο τους κόφτει. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μην σταματήσει η δημοκρατία τους να δουλεύει για την πλουτοκρατία. Επειδή, όμως, η πολιτική τους προκαλεί οργή και δυσαρέσκεια, που αν ανταμώσουν με την πρόταση του ΚΚΕ και με τη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, θα μετουσιωθούν σε υλική δύναμη ανατροπής, στα επιτελεία της άρχουσας τάξης χτυπά συναγερμός. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να προτείνουν τη χορήγηση μιας δόσης δημοκρατίας ανά τετραετία. Δηλαδή, μια δημοκρατία του καναπέ, της οποίας ο λαός θα γίνεται κοινωνός μέσα στην κάλπη και δε θα δικαιούται να παλεύει και να διεκδικεί αγωνιστικά τα δικαιώματά του, μην τυχόν και κατηγορηθεί για αντιδημοκρατικές ενέργειες!

Αυτό επιδιώκουν. Να μην κινδυνεύσει απ' τη δύναμη ενός ριζοσπαστικού ενιαίου και ταξικού κινήματος η «ανάπηρη», φιλομονοπωλιακή δημοκρατία τους. Και φτάνουν να κατακεραυνώνουν σαν αντιδημοκρατική πράξη τη διεκδίκηση του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή ζωή για αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Οπως έκαναν πάντα όσοι δεν ήθελαν ποτέ να αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς για τους απολογητές της «δημοκρατίας» της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, η ιστορία δείχνει ότι όλα αλλάζουν όταν οι πολλοί αποφασίσουν να αμφισβητήσουν την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του κεφαλαίου «νομιμότητα» και να επιβάλουν τη δική τους. Επειδή, τους αρέσει δεν τους αρέσει, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.