Ελεγε προχτές η Αλ. Παπαρήγα μιλώντας στους εργαζόμενους στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ότι «στην πολιτική δε χρειάζεται να είσαι πάρα πολύ έξυπνος για να προβλέψεις τι θα γίνει. Το θέμα είναι να θέλεις να δεις». Και είναι αρκετοί αυτοί που όχι μόνο δε θέλουν να δουν, όχι μόνο παριστάνουν πως δε βλέπουν, αλλά θέλουν να πείσουν και τους άλλους πως άλλο βλέπουν τα μάτια τους κι άλλο συμβαίνει. Κλασικό παράδειγμα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Που χτες χειροκροτούσε την ώρα που η κυβέρνηση Παπανδρέου έφερνε σα νέο Ασφαλιστικό όλο το πακέτο Γιαννίτση, όλα αυτά δηλαδή για τα οποία ξεσηκώθηκε απ' άκρη σ' άκρη η χώρα όταν τα είχαν ξαναφέρει επί κυβέρνησης Σημίτη.

Δε χρειάζεται να ξέρεις ούτε αγγλικά ούτε γαλλικά ούτε ...χιλιάνικα για να διαβάσεις τα εννιά σημεία που παρουσιάστηκαν χτες στο διάλογο της αστικής τάξης με τους εκλεκτούς της στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με πολύ απλά λόγια δηλώνουν: Ξεχάστε ό,τι ξέρατε από ένα σύστημα που μέσες - άκρες βασιζόταν στην αλληλεγγύη, τώρα οι ασφαλιστικές κρατήσεις θα είναι μόνο κεφάλαιο που θα λειτουργεί ως εξής: Ισως δώσει κάποτε συντάξεις, θα δίνει σίγουρα - σε όσους φτάσουν να ζουν τότε - ένα επίδομα φτωχοκομείου, θα παρέχει διαρκώς μειούμενες συντάξεις στους νεοεισερχόμενους και όσο για τον κλάδο υγείας, ίσως στο μεταβατικό στάδιο να δίνει κάποιες πρώτες βοήθειες. Μετά; Ιδού η Αμερική, ιδού και ο θάνατος για όποιον δεν έχει να πληρώσει.

Μια μέρα πριν τις χτεσινές κυβερνητικές ανακοινώσεις, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ περιέγραφε αυτά που έρχονται. Δεν είχε καμιά εσωτερική πληροφόρηση. Απλά το ΠΑΣΟΚ όσα ανακοίνωσε χτες τα έχει πει και προεκλογικά. Για όσα ανακοίνωσε χτες έχει ήδη νομοθετήσει τις βάσεις τους όταν ήταν πριν από τη ΝΔ κυβέρνηση και έχει αποδεχτεί επίσης ως συνέχεια της πολιτικής του όσα νομοθέτησε σα συνέχειά του η κυβέρνηση της ΝΔ. Πράγματι, δεν είναι θέμα ειδικής εξυπνάδας η πρόβλεψη. Είναι όμως σίγουρα θέμα ταξικής τοποθέτησης το σημείο που επιλέγεις να σταθείς για να μπορείς να δεις. Το ΚΚΕ μπορεί να δει αυτό που έρχεται γιατί σ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του έχει επιλέξει - αυτός είναι ο λόγος ύπαρξής του - να στέκεται εκεί που στέκονται και οι εργάτες. Απ' αυτή τη σκοπιά μπορείς να δεις την επίθεση του κεφαλαίου. Απ' αυτή τη σκοπιά μπορείς να δεις ότι η επίθεση δεν αφορά μόνο στο Ασφαλιστικό. Δεν αφορά μόνο στους μισθούς. Δεν αφορά μόνο στο χρόνο εργασίας. Δεν αφορά μόνο στην Παιδεία. Δεν αφορά μόνο στην Υγεία. Δεν αφορά μόνο στην Πρόνοια. Αφορά συνολικά τόσο στους συσχετισμούς στις σχέσεις παραγωγής (τη βάση) όσο και τα πάντα στο εποικοδόμημα. Είναι δηλαδή μια γενικευμένη επίθεση. Που απαιτεί με όρους γενικού συναγερμού γενικευμένη αντεπίθεση. Το ΚΚΕ από τον ίδιο το λόγο της ύπαρξής του είναι ικανό να δει τι έρχεται, δεν αρκείται σ' αυτό, καλεί την εργατική τάξη να σηκώσει μανίκια και να μπει πάραυτα στη μάχη. Τα πάντα πλέον κινούνται με ρυθμούς επείγοντος.

Κι είναι γι' αυτό που κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό μετριέται πλέον για τον καθένα από μας, όχι πια από το τι λέει κάπου, αλλά από το τι κάνει συγκεκριμένα εκεί που συγκεκριμένα έχει χρεωθεί. Η μάχη δεν είναι μόνο την ώρα που βροντάνε τα κανόνια, αλλά - θα στο πουν αυτό με σιγουριά οι παλιότεροι - κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα που απαιτείται να αφιερώνεται για την οργάνωση, την εκπαίδευση, τη συγκέντρωση των δυνάμεων για να είναι νικηφόρες στην τελική έκβαση της επόμενης μάχης που θα δώσει βάση - αφετηρία για τη συνέχεια σ' έναν πόλεμο που δε μπορεί να λήξει με ισοπαλία...

Για την απεργία στις 17 του Δεκέμβρη, που κήρυξε το ΠΑΜΕ, γίνεται λόγος τώρα.

Ασχετο: Πολύ λόγο για τη βία κάνει η αστική τάξη. Θέλει το μονοπώλιο για τον εαυτό της. Αλλά πέφτει σε αντιφάσεις. Φτάνει να αποκηρύσσει ως και τη Γαλλική Επανάσταση - τη δική της δηλαδή επανάσταση - για να πείσει πως όλα πρέπει να γίνονται με διάλογο. Μιλάει για δημοκρατία αποφεύγοντας την απάντηση: Γίνεται δημοκρατία χωρίς κράτος; Και υπάρχει κράτος χωρίς βία; Δεν υπάρχει. Κι επειδή αναγκαστικά μια μέρα το κράτος των εργατών θα συνθλίψει το κράτος των αστών, η αστική τάξη προσπαθεί να κερδίσει χρόνο στήνοντας απέναντί της μια βία - μαϊμού για να μπορεί να δικαιολογήσει με όρους «δημοκρατίας» το όλο και πιο σκληρό κράτος της.