Γρηγοριάδης Κώστας

Πρώτον. Ακριβώς ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθούμε ένα δολοφονημένο, από κρατικό μηχανισμό, παιδί, είναι οι αγώνες με πλαίσιο που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και με στόχευση την κοινή «πηγή» απ' όπου ρέει άφθονη η βία της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού που του αφαίρεσε τη ζωή, όσο και η βία που σφαγιάζει δικαιώματα των εργαζομένων, καταδικάζοντάς τους να ζουν ένα ζοφερό παρόν και μέλλον.

Δεύτερον. Οι λαϊκές και εργατικές κινητοποιήσεις με ένα τέτοιο πλαίσιο και μια τέτοια καθαρή και κρυστάλλινη στόχευση, καμία σχέση δεν έχουν με τους προβοκάτορες ροπαλοφόρους που καίνε και σπάνε βιτρίνες. Οσοι τα τσουβαλιάζουν αυτά διαπράττουν λαθροχειρία ολκής, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους να συκοφαντήσουν και να χτυπήσουν το πραγματικό, ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αλλωστε οι άλλοι του χεριού τους ήταν, είναι και θα παραμείνουν. Απόδειξη το κατά τον αρθρογράφο «πρόβλημα», που λογικά παρουσιαζόμενο σαν τέτοιο ζητά και λύση. Η «νομιμοποίηση της βίας» που ασκείται ακόμα και με ένα οποιοδήποτε συλλαλητήριο.

Τρίτον. Οι συνειρμοί του δημοσιολόγου με τα περί «εμφυλίου πολέμου» δεν αθωώνουν απλά την κρατική καταστολή. Αλλωστε ο συγκεκριμένος είναι από τους ακραιφνείς θιασώτες της. Την προάγουν ως τον ισχυρό προστάτη των καπιταλιστών και του κέρδους, από την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Το λαό στη γωνία, να μη διεκδικεί την ικανοποίηση των αναγκών του, πολύ περισσότερο να μην πολεμά την εξουσία και την πολιτική που τον ληστεύει για να την ανατρέψει. Αυτό επιδιώκουν. Και ας τον τσακίζει ο πόλεμος του κεφαλαίου με κάθε μέσο...