Παρακολουθώντας χτες τις ομιλίες του Αλ. Τσίπρα και του Κυρ. Μητσοτάκη στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, προκύπτει το εξής συμπέρασμα: Ο μεν Τσίπρας καταγγέλλει τη ΝΔ ότι, με τη στάση της απέναντι στη διαπραγμάτευση και την απαξίωση της κυβέρνησης, έχει στόχο να φέρει πιο κοντά το 4ο μνημόνιο. Επομένως, ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα στα βάρβαρα μέτρα που διασφαλίζουν το κλείσιμο της «αξιολόγησης» και σ' ένα 4ο μνημόνιο, στην περίπτωση που αυτή αποτύχει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σκέλος της διευθέτησης του χρέους. Από την άλλη, ο πρόεδρος της ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι καθυστερεί τη διαπραγμάτευση και μ' αυτόν τον τρόπο δυσκολεύει την πορεία της οικονομίας προς την ανάκαμψη, καθώς απομακρύνεται χρονικά η ένταξη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, που είναι «ανάσα» για το κεφάλαιο, όπως και η διευθέτηση του χρέους. Πού συγκλίνουν οι δύο απόψεις; Στην «ανάγκη» να προχωρήσει γρήγορα και να ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση», με ό,τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που υποβάλλονται σε θυσίες δίχως τέλος και φορτώνονται με παλιά και νέα μέτρα. Επομένως, μέσα από τις διαφορές και τις διαφωνίες τους, αναγκαίες για να υπηρετείται καλύτερα η κυβερνητική εναλλαγή και η χειραγώγηση του λαού, κοινή συνισταμένη τους είναι να προχωρήσουν απρόσκοπτα και χωρίς καθυστερήσεις τα μέτρα που απαιτεί η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.