Πέμπτη 24 Νοέμβρη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αφιερωμένο στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ είναι ολόκληρο το σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», δημοσιεύοντας αποσπάσματα ορισμένων από τις σχεδόν 80 ομιλίες αντιπροσώπων στην πλούσια και μαχητική συζήτηση που αναπτύχθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο ΣΕΦ, στη διήμερη Συνδιάσκεψη, στην οποία πήραν μέρος 1.224 αντιπρόσωποι από 536 συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Με βάση το σύνθημα της Συνδιάσκεψης, «Χτίζουμε μαχητικό, ταξικό συνδικαλιστικό - εργατικό κίνημα, ελπίδας και ανατροπής», καθώς και τα συμπεράσματα και τους στόχους που περιλάμβανε η εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, στο επίκεντρο του προβληματισμού και της μεταφοράς πείρας από όλη τη χώρα και από σειρά κλάδων βρέθηκαν κρίσιμα ζητήματα, όπως η συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ταξικό συνδικαλιστικό - εργατικό κίνημα, το περιεχόμενο και ο τρόπος δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, ο ρόλος των κλαδικών συνδικάτων, η δουλειά των ταξικών δυνάμεων σε χώρους που κυριαρχούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η πάλη ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, ενάντια στη συστηματική παρέμβαση της εργοδοσίας και των ανθρώπων της μέσα στα συνδικάτα.

Ενα μικρό αλλά χαρακτηριστικό κομμάτι αυτής της ζωντανής συζήτησης πάνω στα παραπάνω θέματα επιχειρεί να μεταφέρει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», ενώ σε επόμενα φύλλα θα αξιοποιηθούν και άλλες σημαντικές πλευρές που αποτυπώθηκαν σε τοποθετήσεις, όπως είναι η δουλειά σε κρίσιμους κλάδους, π.χ. αυτός της Υγείας, η δουλειά οργάνωσης της εργαζόμενης νεολαίας κ.ά.

Πλούσια και ζωντανή συζήτηση, για ταξικό συνδικαλιστικό - εργατικό κίνημα ελπίδας και ανατροπής

Αποσπάσματα από ομιλίες αντιπροσώπων στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ

Μορφές οργάνωσης και αγωνιστικά φύτρα κόντρα στα εμπόδια

Μεταφέροντας πείρα από τη δουλειά για την οργάνωση των εργαζομένων, κόντρα στις δυσκολίες που προσθέτει η γενίκευση της «ευελιξίας», ο Νίκος Παπαγεωργίου, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, σημείωσε:

«Τα κλαδικά σωματεία βρέθηκαν απροετοίμαστα μπροστά στον ορυμαγδό ελαστικών μορφών εργασίας. Τα περισσότερα γιατί δεν είχαν καλή επαφή και δεσμούς με τους χώρους ή πολύ απλά γιατί δεν υπήρχαν κλαδικά σωματεία. Τα επιχειρησιακά σωματεία άργησαν να αντιληφθούν τη σπουδαιότητα να εντάξουν ελαστικά απασχολούμενους στις γραμμές τους, ορισμένα δεν το κάνουν ούτε και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, υπήρξε μεγάλη δυσκολία να πείσουμε τους μόνιμους να κάνουν υπόθεσή τους το μεγάλο αυτό ζήτημα και παράλληλα να συσπειρώσουμε τους ελαστικά απασχολούμενους με αιτήματα αιχμής για τη ζωή που τους επιβάλλουν. Τις ίδιες περίπου δυσκολίες αντιμετωπίσαμε με τους εποχικούς συναδέλφους. Τα λίγα επιχειρησιακά σωματεία σε εποχικές επιχειρήσεις ανέπτυσσαν την όποια δράση όσο δούλευαν, ενώ ελάχιστα κλαδικά είχαν τη μέριμνα να ανασυγκροτούνται το χειμώνα, να κρατούν επαφές με τα μέλη, να διαφωτίζουν, να προετοιμάζουν, να οργανώνουν τη δουλειά και με κλειστές τις επιχειρήσεις. (...)

Καθυστερήσαμε την προσαρμογή της δουλειάς μας στα νέα δεδομένα, που τα είδαμε ήδη από την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας.

Πρώτα σε ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία μορφών οργάνωσης, όπως σωματεία, επιτροπές, παραρτήματα, και στη συνέχεια με τις εγγραφές εργαζομένων σε αυτές. Αρκεστήκαμε σε ό,τι υπήρχε και αυτό πρέπει να αλλάξει και αλλάζει. Εδώ στην Αττική, το είδαμε και αποτελεί παράδειγμα.

Ξεκινήσαμε το 2002 με δύο κλαδικά σωματεία. Συσπειρώσαμε το 2004 σε αυτά τρία επιχειρησιακά και φτάσαμε σήμερα να δεκαπλασιάσουμε το βαθμό οργάνωσης, συσπειρώνοντας έντεκα σωματεία και δημιουργώντας άλλα τέσσερα. Παράλληλα, πατήσαμε πόδι στο άντρο των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σε μια σειρά χώρους, δημιουργώντας φύτρα αγωνιστικά με Επιτροπές Αγώνα, με πρωτοπόρους αγωνιστές. Μάλιστα, το 2012, όταν δώσαμε τον αγώνα των Συμβάσεων, μέσα σε τρεις μήνες κάναμε 64 γενικές συνελεύσεις, μαζικότατες όλες. Αν έγκαιρα είχαμε γενικεύσει αυτή την πείρα, αν επιμέναμε στις μεγάλες τουριστικές περιοχές να κάνουμε την ίδια προσπάθεια, σήμερα ο βαθμός οργάνωσης του κλάδου θα ήταν διαφορετικός.


Μετά είναι η λειτουργία των σωματείων που ιδρύσαμε, ανασυντάξαμε, συσπειρώσαμε στο ΠΑΜΕ. Υπάρχει μια πείρα από την Αττική, την Κέρκυρα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού. Εχουμε κάνει βήματα. Είναι ενταγμένη, όμως, στην καθημερινότητα του κάθε σωματείου η επαφή με τα μέλη του, η ανάθεση ευθύνης στο πιο πρωτοπόρο κομμάτι; Κι ακόμα περισσότερο, επιμένουμε στις μαζικές διαδικασίες, αποκτά νόημα η συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, γίνεται κριτική εποικοδομητική; Πόσο συχνά καλούμε σε γενική συνέλευση και για ποιο λόγο; Κι αν δεν το κάνουμε, τι μας δυσκολεύει; Θέλει να κάνουμε βαθιές τομές σε αυτήν την υπόθεση».

Για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων

Για το περιεχόμενο της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων και τη δουλειά που απαιτείται μίλησε ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων:

«Καταρχήν πρέπει να αποκτήσουμε ενιαία και ολοκληρωμένη αντίληψη τι εννοούμε αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.

Το να καταγραφεί σε περισσότερες αρχαιρεσίες νίκη των ταξικών δυνάμεων είναι πολύ σημαντικό, αλλά από μόνο του δεν σημαίνει αλλαγή συσχετισμών δύναμης στον κλάδο. Δεν σημαίνει ότι λύνουμε το πρόβλημα της κινητοποίησης δυνάμεων στους αγώνες, που καταγράφεται σε πρωτοβάθμια σωματεία, ακόμα κι εκεί που μπορεί να έχουν καλή συσπείρωση στις αρχαιρεσίες. Δεν σημαίνει ότι έχουμε τους δεσμούς που θέλουμε με τους χώρους δουλειάς. Ούτε, πολύ περισσότερο, ότι δεν επιδρά διαλυτικά, αποτρεπτικά στους εργαζόμενους η γραμμή του κεφαλαίου, του ρεφορμισμού. (...)


Αν δεν χτίσουμε "ποδάρια" των συνδικάτων μέσα στους χώρους δουλειάς, με προτεραιότητα τους μεγάλους χώρους, δεν μπορούμε να δουλέψουμε με επάρκεια στην κατεύθυνση διαμόρφωσης του συσχετισμού δύναμης που θέλουμε. Εδώ χρειάζεται να σχεδιάσουμε καλά τη δουλειά μας και να πάρουμε μέτρα για το ποια θα είναι η μορφή οργάνωσης, ξεπερνώντας κάποιες συνήθειες και μονομέρειες που ίσως έβαζαν εμπόδιο στη δουλειά μας.

Ως προς τη μορφή δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας. Αλλού μπορεί να εξυπηρετεί η συγκρότηση Επιτροπής Αγώνα σε ένα εργοτάξιο, αλλού να αξιοποιήσουμε μια απεργία και να δημιουργήσουμε απεργιακή επιτροπή που θα μας εξασφαλίζει μια αρχή, αλλού μια επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας που να γίνει αφετηρία για να ανέβει το επίπεδο οργάνωσης και να ανοίξει δρόμος. Αλλού, που υπάρχουν καλύτερες προϋποθέσεις, ένα επιχειρησιακό σωματείο, που είναι μια πιο συγκροτημένη μορφή οργάνωσης στο χώρο δουλειάς. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος πρέπει να είναι να συνενώσουμε σε ενιαία αντίληψη και αγώνα όλους τους εργαζόμενους του χώρου, να δίνουμε ερεθίσματα και προβληματισμό ότι είναι μέλη ενός κλάδου.

Για να αλλάξουμε το συσχετισμό, πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί να δουλεύουμε το ζήτημα της συσπείρωσης στο σωματείο. Η δουλειά και η παρέμβασή μας να πιάνει όλα τα ζητήματα και να ακουμπάει, να δημιουργεί προβληματισμό και σε αυτούς που ίσως δεν συμφωνούν σήμερα με αυτά που λέμε ή δεν έχουν καταλάβει την αναγκαιότητα της συλλογικής πάλης.


Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε μόνο για να ενημερώνουμε, να διαφωτίζουμε τους εργάτες για το μεροκάματο, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις προϋποθέσεις για τη σύνταξη, που πρέπει να τα ξέρουμε πολύ καλά. Αλλά είμαστε για να διαφωτίζουμε και να οργανώνουμε τη μάχη από ταξική πλευρά και για άλλα ζητήματα, για τα ζητήματα της Υγείας, της Παιδείας, για τα ζητήματα της άθλησης, της νεολαίας, του ελεύθερου χρόνου. Ολα αυτά είναι ζητήματα που μπορούν να μας δώσουν νέες δυνατότητες να έρθουμε σε επαφή με εργαζόμενους, να χτίσουμε δεσμούς και κυρίως να επιδράσουμε και να διαμορφώσουμε νέους αγωνιστές, νέους ταξικούς πρωτοπόρους εργάτες, που θα ηγηθούν το επόμενο διάστημα στους αγώνες, που θα ανανεώσουν και θα δυναμώσουν τα πρωτοβάθμια συνδικάτα».

Κοινή δράση με μικρομεσαία αγροτιά και αυτοαπασχολούμενους

Για το καθήκον της οικοδόμησης κοινής δράσης και συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα μίλησε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, Τάσος Τσιαπλές, παρουσιάζοντας την πείρα από την περιοχή:

«Το Εργατικό Κέντρο Νομού Λάρισας, που δραστηριοποιείται σε μια περιοχή με μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων αλλά και ΕΒΕ, σταθερά εδώ και χρόνια προσπαθεί, όχι φυσικά χωρίς αδυναμίες, να αναπτύσσει την κοινή δράση και τη συμμαχία με αυτά τα στρώματα, μέσα στους αγώνες.


Παλιότερα, οι περισσότεροι αγρότες, έχοντας τη λογική ότι μόνοι τους μπορούν να νικήσουν, αλλά και επηρεασμένοι από λαθεμένες αντιλήψεις για το ΠΑΜΕ, μας αντιμετώπιζαν με προκατάληψη, έως και εχθρικά.

Η σταθερή στήριξη των αγώνων και των αιτημάτων τους από το ΕΚΝΛ, τα ταξικά συνδικάτα της περιοχής, γενικότερα από το ΠΑΜΕ, με μαζική παρουσία και συζητήσεις στο Μπλόκο της Νίκαιας και αλλού, η οργάνωση της αλληλεγγύης από το ΕΚΝΛ, με μαζικά συλλαλητήρια μέσα στην πόλη αλλά και στα μπλόκα, οι κοινές περιοδείες συνδικαλιστών του ΕΚΝΛ με αγροτοσυνδικαλιστές σε χώρους δουλειάς, το περσινό μεγάλο συλλαλητήριο στην Αθήνα, που οργανώθηκε και περιφρουρήθηκε από τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ, μαζί με τη δουλειά των αγροτοσυνδικαλιστών της ΠΑΣΥ, άλλαξαν θετικά την αντιμετώπιση του ΠΑΜΕ, έφεραν τη μαζική συμμετοχή αγροτών από το Μπλόκο της Νίκαιας στις πανεργατικές απεργίες και συγκεντρώσεις του ΕΚΝΛ, με αποκορύφωμα τη συμμετοχή εκατοντάδων αγροτοκτηνοτρόφων με τα τρακτέρ τους στη μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου στις 4/2/2016, για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό έκτρωμα και για αποκλειστικά δημόσια, καθολική Κοινωνική Ασφάλιση.

Αυτή την κοινή δράση, με βάση τα αιτήματα του κοινού πλαισίου πάλης, την επεκτείναμε και πέρα από τις απεργίες και τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Αναπτύξαμε κοινές δράσεις για τα προβλήματα της Υγείας, ενάντια στις διακοπές ρεύματος ή για την επανασύνδεση σε όσους δεν έχουν να πληρώσουν, ενάντια στη φοροληστεία. Στις 8 Σεπτέμβρη, το Εργατικό Κέντρο Λάρισας κάλεσε πανθεσσαλική σύσκεψη με εργατικά σωματεία αλλά και με τις Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων της Θεσσαλίας και σωματεία ΕΒΕ, με σκοπό να οργανώσουμε από κοινού την πάλη ενάντια στην ανεργία και για την προστασία του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, αφού αυτά τα προβλήματα απασχολούν κάθε οικογένεια εργάτη, αγρότη και ΕΒΕ.


Αυτή η πρωτοβουλία και μια δίμηνη δράση που αναπτύχθηκε, οδήγησαν στις 2 Νοέμβρη σε ένα μεγάλο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, που συνδιοργανώθηκε από το Εργατικό Κέντρο, τις Ενωτικές Ομοσπονδίες Λάρισας, Καρδίτσας, Τρικάλων των αγροτών και πάνω από 52 σωματεία εργατικά και συνταξιουχικά, για τη διεκδίκηση μέτρων ενάντια στην ανεργία, για την προστασία των ανέργων και του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος.

Αυτή η δράση ασφαλώς δεν είναι αρκετή για να οικοδομηθεί η κοινωνική συμμαχία, να αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, αλλά είναι οι βάσεις που βάζουμε με τη δική μας δράση, που πρέπει να δυναμώσει και από τα πάνω και στη βάση, ανάμεσα στα ταξικά Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες αλλά και τα σωματεία, με τις αντίστοιχες οργανώσεις της αγροτιάς, των μικρών ΕΒΕ, που έχουν αγωνιστικό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό».

Συστηματική η παρέμβαση της εργοδοσίας και των ανθρώπων της στα συνδικάτα

Χαρακτηριστικά για τη συστηματική προσπάθεια της εργοδοσίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού να στοιχίσουν τους εργαζόμενους στον ενδομονοπωλιακό ανταγωνισμό, είναι όσα σημείωσε ο Αλέκος Περράκης, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής:


«Η μεγάλη πλειοψηφία των μονοπωλίων στον κλάδο, με προεξέχοντα τον ΟΤΕ, δεν είδαν ποτέ την κερδοφορία τους να μειώνεται. Και σήμερα που έχουν αξιοποιήσει όλους τους νόμους των προηγούμενων και της παρούσας κυβέρνησης, με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, βγάζουν ανακοινώσεις και πανηγυρίζουν για τα θετικά οικονομικά αποτελέσματά τους.

Μάλιστα, το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν εντείνει και την ιδεολογική τους επίθεση στους εργαζόμενους, μέσα στους χώρους δουλειάς. Στη "Vodafone" ο επικεφαλής της πολυεθνικής επισκέφτηκε την Ελλάδα τρεις φορές το τελευταίο χρονικό διάστημα και έκανε συναντήσεις με όλους τους εργαζόμενους. Στη "Wind" οι διευθυντές θυμήθηκαν ξαφνικά ότι είναι φίλοι με τους εργαζόμενους και κάνουν συναντήσεις επί συναντήσεων παρουσιάζοντας το σχέδιο ανάπτυξης της εταιρείας. Στη "Forthnet" γέμισαν τους χώρους εργασίας με μπαλόνια. Στη "Cyta", που ετοιμάζεται για πώληση, έφτιαξαν βίντεο με τους στόχους της εταιρείας και στον ΟΤΕ ο διευθύνων σύμβουλος έστειλε ανοιχτή επιστολή προς όλους τους εργαζόμενους.

Ολα τα παραπάνω με το κοινό χαρακτηριστικό της προσπάθειας από την πλευρά της εργοδοσίας να εντάξει τους εργαζόμενους στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, να θεωρούν οι εργαζόμενοι τους στόχους της εταιρείας δικούς τους στόχους.

Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, όπως αυτός εκφράζεται στη ΓΣΕΕ, είναι δυστυχώς πλειοψηφία και στον κλάδο μας. Η ΟΜΕ - ΟΤΕ έτρεξε να συνδράμει στην προσπάθεια του διευθύνοντος συμβούλου, βγάζοντας ανακοίνωση που ήταν πιο εργοδοτική από την επιστολή της εργοδοσίας. Καλούσε τις αρχές να τηρήσουν ίσους όρους ανταγωνισμού και να "επιτρέψουν" στον ΟΤΕ να ανταγωνιστεί τους άλλους παρόχους. Είναι αυτοί που με τις υπογραφές τους παρέδωσαν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά το 2006, που μείωσαν 11% τους μισθούς των παλιών εργαζομένων και 40% τους μισθούς των νέων...».

  • Μια ακόμα πλευρά της παρέμβασης της εργοδοσίας στα συνδικάτα έβαλε ο Σταύρος Χρηστίδης, πρόεδρος του Συνδικάτου Ενέργειας Αττικής - Βοιωτίας - Εύβοιας - Κορινθίας:

«Από τα βασικά στοιχεία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ο κατακερματισμός του κλάδου, παρά τη συγκεντροποίηση σε μεγάλους ομίλους όπως ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ο συντεχνιασμός, η δράση της εργοδοσίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Η γενική τάση είναι ότι οι άλλες δυνάμεις θέλουν ανοργάνωτη τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, ωστόσο στον κλάδο της Ενέργειας δεν αποτυπώνεται παντού, καθώς η εργοδοσία εκεί που τη συμφέρει και μπορεί, επεμβαίνει ενεργά: Φτιάχνει σωματεία στα μέτρα της, αξιοποιώντας τα υπάρχοντα σωματεία που έχει στον έλεγχό της.

Για παράδειγμα, στήνει σωματείο εργολαβικών στον κλάδο των πετρελαίων, αξιοποιώντας το χώρο των ΕΛΠΕ. Για να βάλει εμπόδια στη δουλειά των κλαδικών σωματείων του Μετάλλου και της Ενέργειας, φτιάχνει σωματείο, πάλι κλαδικό, με τη δική της γραμμή. Αξιοποιεί πρόθυμους συνδικαλιστές που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, εξαπολύει αντιΠΑΜΕ επίθεση, τάζει μονιμοποίηση κ.ά. Δηλαδή, διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε μόνιμους και εργολαβικούς, διασπώντας την ενότητα των εργαζομένων σε κλαδική βάση, ενισχύοντας και νομιμοποιώντας την εργολαβοποίηση, περνά τη γραμμή της και τις επιδιώξεις της.

Η ΓΕΝΟΠ, στην ίδια κατεύθυνση, την ώρα που υπάρχουν δεκάδες σωματεία - σφραγίδες, σωματεία μονοπαραταξιακά και ενισχύει τον πολυκερματισμό με σωματεία ειδικοτήτων, δεν δέχεται στη δύναμή της το κλαδικό Σωματείο Ενέργειας, που έχει ανοίξει μέτωπο με τους εργολάβους και τη διοίκηση της ΔΕΗ. Ενοχλείται από την παρέμβασή μας».

Για το περιεχόμενο δράσης και τη λειτουργία των σωματείων

Για το περιεχόμενο δράσης των σωματείων, τον τρόπο λειτουργίας τους και το πώς αυτά τα στοιχεία μπορούν να ενισχύσουν την ταξική αντίληψη και τη συλλογική δράση μίλησε η Βέτα Πανουτσάκου, πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής:

«Αν μια φορά είναι δύσκολο να αλλάξεις τους αρνητικούς συσχετισμούς στις αρχαιρεσίες ενός σωματείου, είναι πολλαπλά δύσκολο να εδραιώσεις και να διευρύνεις την ταξική αντίληψη στους εργαζόμενους, να βοηθήσεις να συνειδητοποιηθεί ότι απαιτείται να δυναμώσει η συλλογική δράση, η μαζική συμμετοχή, ότι η ζωή των εργαζομένων δεν θα αλλάξει με τη δράση κάποιων συνδικαλιστών, κι ας είναι σημαντική, πρωτοπόρα.

(...) Τα θετικά βήματα εκφράζονται όταν βγαίνουν επιτέλους "νέοι" εργαζόμενοι και παίρνουν το λόγο στις γενικές συνελεύσεις. Αυτό το απλό, το να παίρνουν οι άλλοι το λόγο δεν είναι τελικά απλό. Δεν κερδίζεται εύκολα, θέλει σχέδιο, απαιτεί βοήθεια από εμάς, κλίμα ουσιαστικής συναδελφικότητας.

Το να μπορέσει ένα σωματείο να κάνει σήμερα γενική συνέλευση με μαζική παρουσία εργαζομένων αποτυπώνει εκτός από τις αγωνίες των συναδέλφων και την εμπιστοσύνη τους προς το διοικητικό συμβούλιο. Δείχνει ότι περιμένουν να ακούσουν και να μάθουν πράγματα. Να θέσουν τους εαυτούς τους στις συλλογικές διαδικασίες, που τόσο προσπαθεί να απαξιώσει η εργοδοσία και το αστικό κράτος.

Αυτά τα βήματα φαίνεται ότι καταφέραμε στο Σύλλογο Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής, όχι μόνο από τότε που οι εργαζόμενοι μας ανέδειξαν πρώτη δύναμη, αλλά και πριν τις αρχαιρεσίες, όταν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δρώντας σαν πλειοψηφία απαιτούσαμε την πραγματοποίηση γενικής συνέλευσης.

Αυτά τα βήματα αποτυπώθηκαν και στη συνέχεια όταν συμπορεύτηκαν μαζί μας και συνδικαλιστές άλλων ψηφοδελτίων, που αποφάσισαν να τα αφήσουν πίσω τους και σήμερα βρίσκονται εδώ μαζί μας.

(...) Πήγαμε πολλές φορές σε γραφεία που δεν σήκωναν κεφάλι όταν μιλάγαμε, χρειάστηκε χρόνος, υπομονή και επιμονή για να μας εμπιστευτούν, για να ξεπεράσουμε στερεότυπα και αγκυλώσεις που κουβάλαγαν στα μυαλά τους οι συνάδελφοι. Εμπιστευτήκαμε εργαζόμενους για να μπουν στο ψηφοδέλτιό μας, που δεν ξέραμε τι ψηφίζουν, τι θεό πιστεύουν, ξέραμε μόνο και εκτιμούσαμε τη στάση τους στο χώρο δουλειάς.

Σπάσαμε έτσι πολλά στερεότυπα. Δείξαμε στην πράξη ότι οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, προχωρούν με σημαία την ταξική συσπείρωση, ότι το ΠΑΜΕ είναι ο ταξικός πόλος στο εργατοσυνδικαλιστικό κίνημα.

Ακούγαμε τους συναδέλφους, τη γνώμη τους για εμάς, για το πώς τα είπαμε, τι κατάλαβαν από αυτά που είπαμε στη γενική συνέλευση, τι θα έπρεπε να κάνουμε καλύτερα. Καθιερώσαμε αυτές τις συζητήσεις μετά από κάθε συνέλευση, αναπτύξαμε δεσμούς με συναδέλφους και με αρκετούς και με τις οικογένειές τους. Δεν έχουμε κλείσει χρόνο στη διοίκηση του σωματείου και καθημερινά πληθαίνουν οι συνάδελφοι, που καταθέτουν αίτηση εγγραφής, που μας λένε "τώρα καταλάβαμε ότι έχουμε σωματείο" κ.ά.

Αξιοποιούμε πολλές δυνατότητες για να αναζωογονήσουμε το σωματείο, για να δώσουμε διέξοδο σε ιδιαίτερες κλίσεις και ανησυχίες των συναδέλφων, για να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας.

Η πολιτιστική δράση αποτελεί βασικό εργαλείο σε αυτή την κατεύθυνση. Φτιάχθηκε μουσικό σχήμα που καλύπτει όλες μας τις εκδηλώσεις, η ομάδα των εικαστικών έκανε την πρώτη της έκθεση, οι επισκέψεις και οι ξεναγήσεις σε αρχαιολογικούς χώρους έχουν τεράστια μαζικότητα, η παιδική γιορτή είχε 1.300 άτομα, η παρακολούθηση θεατρικής παράστασης στην Επίδαυρο 600 άτομα.

Εχει δημιουργηθεί ένα μελίσσι, που δουλεύει και τα οργανώνει. Νομίζουμε ότι αυτές είναι πλευρές της δουλειάς από τα κάτω, της δουλειάς στο πρωτοβάθμιο σωματείο που μας οδήγησε στο να αναδειχθούμε πρώτη δύναμη και στην Ομοσπονδία των εργαζομένων στις Περιφέρειες».

Συσπείρωση νέων δυνάμεων με το ΠΑΜΕ

Στη μέχρι τώρα συσπείρωση νέων δυνάμεων με το ΠΑΜΕ και τις δυνατότητες από δω και πέρα, εστίασε ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος της Γραμματείας Αττικής του ΠΑΜΕ:

«Από το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, την 1η Νοέμβρη του 2014 έως σήμερα, πάνω από 70 συνδικαλιστικές οργανώσεις στην Αττική στηρίζουν, άλλες πιο σταθερά, άλλες λιγότερο, τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ και των συνδικάτων που συσπειρώνονται σε αυτό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των βημάτων που κάνουμε πρώτα και κύρια κατά κλάδο, του σχεδίου και της επεξεργασίας που αναπτύσσουν τα συνδικάτα κατά κλάδο.

Γύρω στις 40 οργανώσεις είναι σήμερα εδώ ως νέα μέλη του ΠΑΜΕ ή ως παρατηρητές, παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ σε αυτά τα σωματεία είναι μειοψηφία. Είναι γεγονός που δείχνει τη δυνατότητα που υπάρχει να δουλεύουμε, να προσεγγίζουμε και να συσπειρώνουμε νέες δυνάμεις με το ΠΑΜΕ και το πλαίσιο πάλης του. Γιατί η υπεροχή του ΠΑΜΕ βρίσκεται ακριβώς στις θέσεις και στις διεκδικήσεις του και γενικά και κατά κλάδο, ανεξάρτητα εάν αυτά τα σωματεία συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Βρίσκουν όμως στα συνδικάτα του ΠΑΜΕ πραγματικό αποκούμπι.

Δυνατότητες υπάρχουν πολλές. Οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς βράζουν, ανεξάρτητα εάν δεν εκφράζεται αυτό σε αγωνιστική ανάταση αλλά σε υποχώρηση.

Το κύρος του ΠΑΜΕ είναι μεγάλο. Απαιτείται επιμονή και ουσιαστική δουλειά, σχέδιο κατά κλάδο ώστε να μετρήσουμε νέα βήματα ισχυροποίησης, να ετοιμαστούμε για νέα φάση ανάτασης του κινήματος.

(...) Να δυναμώσει η δράση των συνδικάτων για το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν την εργατική τάξη και το λαό. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη.

Είναι σε εξέλιξη δράση συνδικάτων και λαϊκών επιτροπών για την υγεία σε πολλούς δήμους της Αττικής. Αντίστοιχα είναι σε εξέλιξη πρωτοβουλίες συνδικάτων και λαϊκών επιτροπών για την ανεργία. Οι πρωτοβουλίες αυτές, συνέχεια προηγούμενων, είναι ένας σωστός τρόπος δουλειάς, ώστε να εδραιώνεται η δράση και ο προσανατολισμός των συνδικάτων για όλα τα ζητήματα της ζωής της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για την αλληλεγγύη. Τα πάνω από 20 λαϊκά φροντιστήρια που λειτουργούν στην Αττική και οι άλλες μορφές αλληλεγγύης είναι σημαντική δουλειά, όμως και εδώ ακόμα μας χαρακτηρίζει σε πολλές περιπτώσεις ερασιτεχνισμός. Δεν υπάρχει ουσιαστικός καταμερισμός στα ΔΣ των σωματείων, επιτροπές ανέργων έχουν μόλις έξι σωματεία στην Αττική. Απαιτείται πιο ολοκληρωμένος σχεδιασμός, μηχανισμός και υποδομές».

Προσπερνώντας τις εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες

Σημαντική για τη δουλειά κόντρα σε εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες ήταν η πείρα που μετέφερε για τους αγώνες στο εργοστάσιο «Τρίκκη» και τη δημιουργία κλαδικού συνδικάτου, ο Δημήτρης Αρμάγος, από το Συνδικάτο Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών Τρικάλων:

«Το σωματείο μας είναι νεοσύστατο και μόλις την περασμένη εβδομάδα ολοκλήρωσε τις αρχαιρεσίες για την εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου, άλλων οργάνων και αντιπροσώπων. Θα ήθελα να μεταφέρω την εμπειρία ενός αγώνα που ξεκίνησε αρχικά μέσα από ένα εργοστάσιο, το "ΤΡΙΚΚΗ", μια γαλακτοβιομηχανία με 130 περίπου εργαζόμενους, και συνεχίστηκε αγκαλιάζοντας άλλους εργασιακούς χώρους, φτάνοντας τελικά στην ίδρυση του Συνδικάτου.

Ο στόχος για τη δημιουργία Συνδικάτου είχε τεθεί πριν αρκετά χρόνια και παρά τις δυσκολίες που φάνταζαν "βουνό" δεν παραιτηθήκαμε ποτέ από αυτόν. Στο "ΤΡΙΚΚΗ" και μέσα από το επιχειρησιακό σωματείο η δράση μας ήταν έντονη και συνεχής. Αρχικά από έναν άνθρωπο και αργότερα μέσα από έναν μικρό πυρήνα πρωτοπόρων εργατών με ταξικό προσανατολισμό, που ενημέρωνε, διαφώτιζε, οργάνωνε, υπερασπιζόταν τους εργαζόμενους, συγκρουόταν με την εργοδοσία, τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. (...)

Η πορεία δεν ήταν ευθύγραμμα ανοδική. Γύρω από αυτόν τον ταξικό πυρήνα, ανάλογα και με τις εξελίξεις κάθε φορά, έρχονταν δυνάμεις ή έφευγαν δυνάμεις. Η ταξική όμως μαγιά, με τους πιο σφυρηλατημένους, τους πιο ανθεκτικούς και πειθαρχημένους εργάτες, ήταν πάντα εκεί. (...)

Τον Οκτώβρη του 2015 ο πρόεδρος του εργοδοτικού επιχειρησιακού σωματείου, ως κοινός εντολοδόχος της Διοίκησης, μετέφερε στη γενική μας συνέλευση την απαίτηση της Διοίκησης για νέες μειώσεις μέσω της υπογραφής ατομικών συμβάσεων. Με την αποφασιστική παρέμβασή μας η συνέλευση απέρριψε τις απαράδεκτες απαιτήσεις τους. Επανήλθαν όμως μετά από λίγες μέρες σε νέα συνέλευση και έχοντας για ενισχύσεις τα διευθυντικά στελέχη, να μας πείσουν πως για το καλό της επιχείρησης και το δικό μας πρέπει να δεχτούμε τις ατομικές συμβάσεις, αλλιώς θα γίνουν 30 απολύσεις. (...) Την επόμενη μέρα, αδιαφορώντας για την απόφαση της συνέλευσης, άρχισαν να καλούν έναν έναν τους εργαζόμενους για να υπογράψουν τη νέα ατομική σύμβαση.

Η παρέμβασή μας ήταν άμεση, με παράσταση διαμαρτυρίας στο γραφείο του διευθυντή. Το βράδυ, προσπερνώντας την κατάπτυστη εργοδοτική πλειοψηφία του σωματείου, καλέσαμε οι ίδιοι σε συνέλευση και αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας συγκροτώντας Επιτροπή Αγώνα. (...) Από εκείνη τη μέρα άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας. (...) Για τέσσερις περίπου μήνες κυριολεκτικά δεν αφήσαμε πέτρα πάνω στην πέτρα. Κάναμε πάνω από 25 συνελεύσεις και 30 συνεδριάσεις της Επιτροπής Αγώνα. Αυτές οι διαδικασίες ήταν ένα ταξικό σχολείο. (...)

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα ζυμώσαμε την ανάγκη δημιουργίας κλαδικού συνδικάτου. Στα συλλαλητήρια και τις απεργίες καλούσαμε στο πανό μας και τους άλλους συναδέλφους του κλάδου. (...) Ετσι φτάσαμε στην ιδρυτική συνέλευση στις 6 Φλεβάρη. Εγινε αναλυτική συζήτηση για τους σκοπούς του Συνδικάτου, συζητήθηκε άρθρο άρθρο το καταστατικό, έγιναν τροποποιήσεις και παρατηρήσεις. Σήμερα το Συνδικάτο είναι γεγονός».

Δουλέψαμε σαν να είχαμε εμείς την πλειοψηφία του Σωματείου

Για τη δουλειά σε χώρους που έχουν την πλειοψηφία οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού μίλησε και ο Γιάννης Γωνιανάκης, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Ηρακλείου:

«Θέλω να μεταφέρω ένα βασικό ζήτημα της δράσης μας, τον τρόπο δουλειάς σε σωματεία και συνδικάτα που βρισκόμαστε στη θέση της μειοψηφίας, δουλειά που είναι ίδιας σημασίας με αυτή στα σωματεία που έχουν την πλειοψηφία οι ταξικές δυνάμεις. Το Συνδικάτο Οικοδόμων Νομού Ηρακλείου, όπου δρούσαμε έως το 2013 από τη θέση της μειοψηφίας, άλλαξε χέρια μέσα από τη δράση και την επίμονη παρέμβαση στον κλάδο. Θα αναφέρω κάποια σημεία τα οποία πιστεύω ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Οσο καιρό ήμαστε μειοψηφία δεν έφτανε η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό μόνο μέσα στα Διοικητικά Συμβούλια, αλλά απαιτούνταν η μεταφορά αυτής της αντιπαράθεσης μέσα στον κλάδο, μέσα στους χώρους δουλειάς, ανάμεσα κυρίως στις δύο γραμμές που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και στο πλαίσιο πάλης.

Επικεντρώσαμε στους χώρους δουλειάς όπου είχε δυνάμεις ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός, να ανοίξει εκεί η αντιπαράθεση. Αυτό γινόταν με σταθερή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, αλλά και με την οργάνωση των εργατών, για να αντιμετωπίσουν και να αναχαιτίσουν την επίθεση της εργοδοσίας, την ανασφάλιστη εργασία, την απλήρωτη εργασία, τις απολύσεις, την καταστρατήγηση δικαιωμάτων. Η επαφή με τα μέλη στον τόπο διαμονής, στις εργατογειτονιές, στα χωριά, η οργάνωση της αλληλεγγύης μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές ήταν χαρακτηριστικά σημεία που βοήθησαν.

Το κύριο ήταν ο τρόπος δουλειάς σαν να είχαμε εμείς την πλειοψηφία του σωματείου. Αυτή η δράση είχε αποτέλεσμα το Συνδικάτο, που είναι το δεύτερο μεγαλύτερο στην Κρήτη, να περάσει μετά από 20 χρόνια στις ταξικές δυνάμεις (...)

Δίνουμε σήμερα τη μάχη ώστε η δράση μας να εξειδικεύεται πάνω στο πλαίσιο πάλης στο νομό, να μη μένουμε μόνο στο γενικό, να καταλαβαίνει κάθε συνάδελφος και να κάνει κτήμα του το πλαίσιο πάλης. Ανοίξαμε τη δράση και σε άλλους τομείς, όπως του πολιτισμού και του αθλητισμού. Προχωρήσαμε στη δημιουργία Σωματειακών Επιτροπών στους τόπους κατοικίας».

Πολύτιμη πείρα για την οργάνωση συμβασιούχων εργαζομένων

Πείρα από τη δουλειά στους συμβασιούχους εργαζόμενους στην καθαριότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης μετέφερε η Σοφία Εξαδακτύλου, πρόεδρος της Εργασιακής Επιτροπής των συμβασιούχων και μέλος του Σωματείου Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Θεσσαλονίκης.

Οπως είπε χαρακτηριστικά, οι συμβασιούχοι εργαζόμενοι είχαν επιλέξει αρχικά τη δικαστική οδό για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη δουλειά, με μεγάλα δικηγορικά γραφεία μάλιστα να έχουν επενδύσει σε αυτήν την κατάσταση, χρεώνοντας υπέρογκα ποσά και ζητώντας 5 - 6 μισθούς σε περίπτωση θετικής απόφασης για τον εργαζόμενο...

«Στις αρχές του 2015, δυο - τρία άτομα δημιουργήσαμε μια επιτροπή (...) Καταφέραμε να γίνουμε περισσότεροι και εκλέξαμε από κάθε χώρο δουλειάς έναν εκπρόσωπο. Η επιτροπή μας άρχισε και μεγάλωνε, δραστηριοποιούνταν, άρχισε να ζωντανεύει (...) Κάναμε προτάσεις, με βασικό αίτημα το στόχο για σταθερή και μόνιμη δουλειά και ένα πλαίσιο πάλης στο οποίο εντάξαμε όλα τα αιτήματα του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Τη συζήτηση αυτή την κατεβάσαμε στη βάση, στις συνελεύσεις. Είχαμε ως αποτέλεσμα να κατέβουμε το Μάρτη στην κινητοποίηση στην Αθήνα 19 άτομα και καταφέραμε τον Απρίλη και πήραμε μια παράταση στις συμβάσεις. Το Δεκέμβρη όμως του 2015, κάνοντας πολλές συνελεύσεις και κατεβάζοντας τα προβλήματα στον κόσμο, οι 19 γίναμε 400 (...)

Οταν εμείς οι οποίοι ξέρουμε τι θέλουμε κατέβουμε στη βάση και δραστηριοποιήσουμε τον κόσμο, ο κόσμος βγαίνει από το σπίτι και τον καναπέ. Οι συνάδελφοι συμμετέχουν στα συλλαλητήρια, παίρνουν μέρος στις απεργίες και έχουν συσπειρωθεί. Κάναμε μέσα σε πέντε μήνες 560 εγγραφές και προχωράμε».

Ολοι μαζί οι εργάτες θα τα καταφέρουμε!

Μια ξεχωριστή στιγμή στις εργασίες της Συνδιάσκεψης ήταν η ομιλία του Αλί Μουμπάσι, μετανάστη εργάτη και μέλους του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Τρίπολης, ο οποίος με σπαστά Ελληνικά μετέφερε με τρόπο μεστό και παραστατικό τον αγώνα των εργαζομένων στην «Ανακύκλωση»:

«Δουλεύω στην "Ανακύκλωση" στην Τρίπολη. Πριν από έναν χρόνο είπαμε στο αφεντικό να μας δώσει 751 ευρώ, μάσκα, παπούτσια, γάλα και σπίτι για να μένουμε. Το αφεντικό είπε 586 ευρώ και όχι προστασία. Εμείς κάναμε στάσεις 4ωρες για πέντε μέρες και μετά, με τη βοήθεια του Σωματείου και του ΠΑΜΕ, κάναμε 15 μέρες απεργία. Το εργοστάσιο δεν δούλευε. Τα βράδια κοιμόμασταν έξω από το εργοστάσιο μαζί με το σωματείο. Μετά από 15 μέρες απεργίας κερδίσαμε 751 ευρώ, φόρμες, παπούτσια, μάσκα και δύο σπίτια που τα πλήρωνε το αφεντικό. Ξέραμε ότι όλοι μαζί θα νικήσουμε και το σωματείο βοήθησε πολύ σε αυτό. Πριν από έναν μήνα το αφεντικό έφερε άλλα 22 άτομα για δύο βάρδιες, με 586 ευρώ και δεν τους δίνει μάσκα, φόρμα, παπούτσια και γάλα. Εμείς λέμε, μαζί, να έρθουν στο σωματείο. Αυτοί φοβούνται. Εμείς θα συνεχίσουμε να λέμε όλοι οι εργάτες μαζί θα τα καταφέρουμε. Να γραφτούμε στο σωματείο και μαζί με το ΠΑΜΕ να παλέψουμε για καλύτερη ζωή».

Ο αγώνας των εργαζομένων της «Coca-Cola» στη Θεσσαλονίκη

Στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι της «Coca-Cola» στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε ο Γιάννης Φραγκίδης, πρόεδρος της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ):

«Προέρχομαι και έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος της ΠΟΕΕΠ, μιας Ομοσπονδίας που από την ίδρυσή της έχει ταξικό προσανατολισμό και χαρακτήρα, μιας Ομοσπονδίας που οι αγώνες της έχουν ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας μας, μιας Ομοσπονδίας που απέναντι στον ταξικό αντίπαλο δεν έχει σκύψει ποτέ το κεφάλι και έχει δώσει πολλούς σκληρούς αγώνες.

Σε έναν τέτοιο αγώνα βρισκόμαστε και τώρα. Με τη συνεχή συμπαράσταση του ΠΑΜΕ, των ταξικών σωματείων αλλά και πολλών κοινωνικών ομάδων, τα τελευταία τρία και πλέον χρόνια δίνουμε ακόμα μια μεγάλη μάχη ενάντια στην πολυεθνική "Coca - Cola", με σκοπό την επαναλειτουργία του εργοστασίου στη Θεσσαλονίκη (...) Θα είναι μια νίκη όλων των εργαζομένων που έδωσαν και δίνουν σκληρούς αγώνες εναντίον της "Coca - Cola" σε άλλες χώρες του πλανήτη, υπό άλλες, πιο δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες, όπως στην Τουρκία, στην Κολομβία, στην Ισπανία. Γι' αυτό αντιλαμβανόμαστε αυτόν τον αγώνα και ως μια υπόμνηση για τη διεθνή αλληλεγγύη των εργαζομένων απέναντι στην ασυδοσία του πολυεθνικού κεφαλαίου».

Για την ανεργία και την εργατική κατοικία

Στα ζητήματα της ανεργίας και της εργατικής στέγης στάθηκαν οι χαιρετισμοί των δύο συνδικαλιστών από τους εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ και τον πρώην ΟΕΚ.

Μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Μακράκης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Υπαλλήλων ΟΑΕΔ, σημείωσε:

«Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα να συμμετάσχουμε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη γιατί σεβόμαστε απόλυτα την ειλικρινή στάση και τους αγώνες του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ διδάσκει συνδικαλισμό, είναι μαζί μας σε όλους τους αγώνες.

Θέλω να βάλω ένα διακύβευμα εκ μέρους της Ομοσπονδίας, που μας έχει απασχολήσει, μας απασχολεί και πρέπει να απασχολεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ανεργία. Με πάνω από 1 εκατομμύριο ανέργους, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν αυτήν την κατηγορία των συνανθρώπων μας, το μεγάλο ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει και τη Συνδιάσκεψη και όλα τα συνδικάτα, είναι το ζήτημα της στράτευσης των ανέργων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ξέρω ότι γίνεται μια προσπάθεια από τα Εργατικά Κέντρα, όμως το πολύ μεγάλο ποσοστό των ανέργων είναι εκτός της οργανωμένης πάλης».

Αναδεικνύοντας το ζήτημα της εργατικής κατοικίας, ο Κώστας Λιβέρης, από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Υπαλλήλων ΟΕΑΔ, τ. ΟΕΕ, τ. ΟΕΚ, τόνισε:

«Εντείνουμε την προσπάθεια να αναδείξουμε το σημαντικό θέμα της εργατικής κατοικίας. Οπως ξέρετε, ο ΟΕΚ καταργήθηκε το 2012. Λειτουργούσε από το 1954, πάνω από 70 χρόνια, και έχει στεγάσει πάνω από 700.000 οικογένειες (...) Οι εργαζόμενοι πληρώνουν εισφορές 1% στο μεικτό ένσημο, που αποφέρουν στο κράτος 220 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, δεν έρχονται όμως για προγράμματα (...) Με την Ομοσπονδία των Οικοδόμων καταφέραμε το 2014 να μη χαρίσουμε το οικόπεδο των Εργατικών Κατοικιών στη Νάξο, 44 στρέμματα. Τα οικόπεδα είναι περιουσία που εμείς χτίσαμε, είναι δικιά μας (...) Εξηγούμε στους εργαζόμενους τα δικαιώματά τους, πόσα εμείς πληρώνουμε και πόσα δεν μας δίνουν».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ