Δεν περνάει απαρατήρητο ότι το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι παρεμβάσεις των εργοδοτικών ενώσεων σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της επικαιρότητας, των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων, με έμφαση στις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στη δεύτερη «αξιολόγηση». Πέρα από το γεγονός ότι οι βιομήχανοι και οι άλλες μερίδες του κεφαλαίου δίνουν το στίγμα των μεταρρυθμίσεων που υπηρετεί καλύτερα την κερδοφορία τους και οριοθετούνται στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, οι παρεμβάσεις τους δεν κρύβουν την ανησυχία που έχουν συνολικά για την πορεία και τις προοπτικές της οικονομίας στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Από αυτήν τη σκοπιά, τους απασχολεί και η «πολιτική σταθερότητα» και η «κοινωνική συνοχή», την οποία συχνά - πυκνά μνημονεύουν ως προϋποθέσεις για την ανάκαμψη. Τι είναι αυτό που βλέπουν; Οτι η οικονομία δυσκολεύεται να πάρει μπροστά μετά από εφτά χρόνια κρίσης, ότι οι ανταγωνισμοί οξύνονται στην ΕΕ και παγκόσμια, ότι η συνοχή και το μέλλον της Ευρωζώνης είναι αβέβαια. Από αυτήν τη σκοπιά, η επιτάχυνση των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών είναι «εκ των ων ουκ άνευ» και μάλιστα σε ένα περιβάλλον υψηλής ανεργίας, κλιμακούμενης φτώχειας και γενικευμένης ευελιξίας στη αγορά εργασίας. Με δυο λόγια, η «αβεβαιότητα» που διαπιστώνουν είναι αυτή που τους κάνει πιο επιθετικούς, καθιστώντας αναγκαία την απάντηση από την πλευρά των εργαζομένων.