Εδώ και καιρό σημειώνουμε στην εφημερίδα πως ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις, ζητώντας από τους επιχειρηματικούς ομίλους, το κεφάλαιο, την ΕΕ να τον αναγνωρίσουν επίσημα ως δύναμη κυβερνητικής εναλλαγής. Για το σκοπό αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκηρύξει μετά βδελυγμίας ακόμα και την όποια θολή συνθηματολογία που θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως ... ανατρεπτική. Οι ανοιχτές διαβεβαιώσεις ότι εγγυώνται τη σταθερότητα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, πως θα διαπραγματευτούν με βάση το πλαίσιο της ΕΕ και δεν θα καταργήσουν τη δανειακή σύμβαση, πως επιδιώκουν τη στήριξη της επιχειρηματικότητας δίνουν και παίρνουν. Είναι σίγουρο, βεβαίως, πως υπάρχουν διαβεβαιώσεις που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας στους διαδρόμους του Κόμο, του Τέξας, στις συζητήσεις με τον ΣΕΒ, στο Σίτι του Λονδίνου με εκπροσώπους της ΕΕ κ.λπ. Φαίνεται, πάντως, πως οι κόποι τους πιάνουν τόπο.

Την ίδια στιγμή, δεν πρέπει να μας φύγει από την προσοχή η στροφή που παρατηρείται και στο χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς με τις διαβεβαιώσεις του Ευ. Βενιζέλου πως δεν πρόκειται να συνεργαστεί ξανά με τη ΝΔ, η επιδίωξη κυβέρνησης με «προοδευτικό πρόσημο» με ρυθμιστικό ρόλο των λεγόμενων δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Η πρόταση Χρυσοχοΐδη για συμφωνία από τώρα των κεντροαριστερών σχημάτων ότι θα στηρίξουν οπωσδήποτε την αυριανή κυβέρνηση (και με τον ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής). Διόλου απίθανο, δηλαδή, να ζήσουμε αύριο το γνωστό σενάριο της κεντροαριστεράς, επιδίωξη του προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ - ΣΥΝ απλά με αλλαγμένο το συσχετισμό στο εσωτερικό της.

Είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να πείσει πως αυτές οι αλλαγές στη στάση εκδοτικών ομίλων σηματοδοτεί αποδοχή του νέου συσχετισμού. Εκτός από το αυτονόητο της ταύτισης θέσεων στα στρατηγικά ζητήματα, που επιβεβαίωσαν οι πολλές διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι πρωτόγνωρο στην ιστορία, το κεφάλαιο, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποί του να στηρίζουν κάποιον που απειλεί τα συμφέροντά του γιατί απλώς αποδέχονται τους συσχετισμούς. Αντίθετα, έχει αποδειχθεί ότι δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να αλλάξουν τους συσχετισμούς. Αυτό που πραγματικά ισχύει είναι ότι το κεφάλαιο δεν διστάζει όταν δεν τραβάει ο βασικός πολιτικός του εκπρόσωπος (στην προκειμένη περίπτωση η ΝΔ) να στηρίζεται στον εφεδρικό (δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ). Φαίνεται, λοιπόν, πως ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου, αλλά και ιμπεριαλιστικών κέντρων να έχουν ήδη «ψηφίσει». Το ερώτημα απευθύνεται στους εργαζόμενους. Μέχρι πότε θα ψηφίζουν ό,τι διαλέγουν τα αφεντικά τους;