Eurokinissi

Παρουσιάζοντας το περιλάλητο πρόγραμμα της ΝΔ «για Ανάπτυξη και Μεταρρυθμίσεις - Ελλάδα 2021» ως τον «οδικό χάρτη για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα», έδωσε ευθύς εξαρχής διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο ότι προωθεί «τομές, μεταρρυθμίσεις, ανταγωνιστικότητα παντού, ανατροπές παντού!», ώστε να «δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που να ευνοεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό, τις ιδιωτικές επενδύσεις».

Ορισμό του αποπροσανατολισμού αποτελεί το γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΝΔ κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ πως επιδιώκει μια «σοβιετικού τύπου οικονομία» καθώς και ότι «θέλει να στήσει παγίδα στον ελληνικό λαό παρόμοια με το ''λεφτά υπάρχουν''», την ίδια στιγμή που τα προγράμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κοινές στρατηγικές στοχεύσεις παρά τις διαφορές τους.

Ο Αντ. Σαμαράς έταξε δεκάδες δισ. ευρώ εισροή σε κλάδους όπως η αγροτική ανάπτυξη, ο Τουρισμός, η Ενέργεια, η Ναυτιλία κ.ά., και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Αποσιώπησε ότι αυτά τα χρήματα πάνε στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών, ότι οι θέσεις εργασίας που υπόσχονται είναι κακοπληρωμένες και με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Στο ίδιο πλαίσιο, δεσμεύτηκε στους επιχειρηματίες και για νέες «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας», όπως νέα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών («θα προχωρήσουμε και άλλο σε αυτό. Είναι αναγκαίο»), το οποίο φτηναίνει κι άλλο την εργατική δύναμη, ανοίγει κι άλλες τρύπες στα ασφαλιστικά ταμεία, οδηγεί νομοτελειακά σε νέες μειώσεις συντάξεων.

Εβαλε, επίσης, στόχο την «ευελιξία στην αγορά εργασίας» λέγοντας ότι «αποθαρρύνει το κλείσιμο των επιχειρήσεων σε περιόδους ύφεσης», εννοώντας ότι απελευθερώνει τα όρια απολύσεων, δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη για μαζικές απολύσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή με πρόσχημα τη μείωση της κερδοφορίας του.

Πρόσθεσε ότι η κυβέρνησή του προχωρά στον «εξορθολογισμό της συνδικαλιστικής νομοθεσίας», ενάντια στην «ασυδοσία συντεχνιών» αποτυπώνοντας την ταξική του απέχθεια απέναντι στο εργατικό κίνημα, και στοχεύοντας να βάλει στο «γύψο» το απεργιακό δικαίωμα.

Μιλώντας για τη δημόσια διοίκηση, εμφανίστηκε περιχαρής που η κυβέρνησή του προώθησε «τη δραστική μείωση της απασχόλησης στο Δημόσιο», «την εισαγωγή της αξιολόγησης και της λογοδοσίας».

Παρουσίασε ως στόχο του και την «ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους» ώστε «να διαφυλάσσει την ανταποδοτικότητα των εισφορών και την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων». Οπερ σημαίνει ότι η σύνταξη θα ορίζεται από τη δυνατότητα του καθενός να βάζει στην άκρη κάτι για τα γεράματά του, συνθήκη άπιαστη για τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων ημιαπασχολήσιμων και ανέργων, για τους οποίους ετοιμάζουν κάποια ψευτοβοηθήματα πείνας. Χώρια το γεγονός ότι μόνο από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών τινάζονται στον αέρα τα θεμέλια των ασφαλιστικών ταμείων, για τη βιωσιμότητα των οποίων τάχα κόπτεται.

Την «ανασυγκρότηση» την περνά μέσα κι από τη «διάκριση ανάμεσα στις ανταποδοτικές εισφορές για τους ασφαλισμένους και στα προνοιακά επιδόματα για τους πιο αδύναμους και τους ανασφάλιστους (...) με σταδιακή κατάργηση των στρεβλώσεων και των αδικιών», παραπέμποντας σε περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα, ώστε να δίνονται μόνο στους πλέον εξαθλιωμένους.

Αλλωστε, δεν παρέλειψε να ξιφουλκήσει ενάντια στις «χαριστικές συντάξεις» και την «προνομιακή μεταχείριση κάποιων σε βάρος όλων των υπολοίπων». Στο ίδιο πλαίσιο στοχοποίησε ανοιχτά όσους παίρνουν σύνταξη κάτω των 62 ετών και προανήγγειλε ότι «θα εξαλειφθούν σταδιακά αυτές οι αποκλίσεις».

Τέλος, ισχυρίστηκε ότι δεν θα υπάρξουν άλλες μειώσεις στις συντάξεις, όταν μόνο τα ψηφισμένα μέτρα που ισχύουν από φέτος στο Ασφαλιστικό, μειώνουν ακόμη περισσότερο τις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις.

Δεν παρέλειψε να τάξει και «μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών». Αλλά «σταδιακά, βήμα βήμα, γιατί δεν μπορούμε να επιτρέψουμε, όπως σας είπα, να ξαναγυρίσει η χώρα σε ελλείμματα», προειδοποίησε προϊδεάζοντας για συνέχιση των εισπρακτικών μέτρων.

Αλλωστε, έκανε σαφές από την πρώτη στιγμή ότι όσες φοροελαφρύνσεις τάζει αφορούν πρώτα και κύρια τα μονοπώλια. Εξ ου και παρέπεμψε στις «γειτονικές μας χώρες (σ.σ.: που) έχουν όλες χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Σε εμάς άλλος ένας λόγος για τον οποίο είναι αναγκαίες οι μειώσεις των φορολογικών μας συντελεστών», πρόσθεσε δείχνοντας ότι οι ευνοϊκές ρυθμίσεις θα αφορούν την προσέλκυση «επενδυτών».

Σε αυτή τη βάση υποσχέθηκε μείωση φορολογίας των μεγαλοεισοδηματιών και των επιχειρηματιών κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες, επιβεβαιώνοντας και έτσι ότι το μεγάλο κεφάλαιο, εν μέσω της κρίσης του, βγαίνει ακόμα πιο κερδισμένο φορτώνοντας τα «σπασμένα» της στο λαό. Επίσης, έταξε «κίνητρα για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων από το εξωτερικό» που «θα ενισχύσει την κεφαλαιακή βάση του τραπεζικού μας συστήματος, που θα δώσει ώθηση στην πραγματική ρευστότητα της οικονομίας».

Επανέλαβε, εξάλλου, ότι ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιείται ως άλλο ένα χαράτσι στη λαϊκή κατοικία. Για δε άλλες κινήσεις που πάσχισε να παρουσιάσει ως φοροελαφρύνσεις για τα λαϊκά στρώματα, αν και εφόσον υπάρξουν, η όποια ευνοϊκή επίδρασή τους θα εξανεμιστεί στο γενικότερο πλαίσιο εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων.

Επέμεινε επίσης στη γραμμή των ιδιωτικοποιήσεων και του «ανοίγματος αγορών» για την «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τις αποκρατικοποιήσεις» ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο (π.χ. λιμάνια και αεροδρόμια).