Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ δείχνουν καθαρά τα βήματα ωρίμανσης που έχουν γίνει στις θεωρητικές επεξεργασίες του Κόμματος στηριγμένες πάνω στο έδαφος του μαρξισμού-λενινισμού και την αντιστοιχία τους με την πρωτοπόρα δράση μας στους εργασιακούς χώρους, στο κίνημα. Τις προσπάθειες να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και τα χρόνια προβλήματα στη δουλειά μας μπροστά στις οξυμένες υλικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο σύστημά μας. Απαντάνε στις διάφορες οπορτουνιστικές θεωρίες που χαρακτηρίζουν την πρότασή μας σαν μια μακρινή δευτέρα παρουσία.

Θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα σημεία. Σημαντική είναι η εμπειρία που έρχεται από το συνδικαλιστικό κίνημα στην Θέση 28 σε σχέση με τα όρια της συνδικαλιστικής πάλης σε συνθήκες που το κίνημα στη χώρα είναι πίσω. Μεγάλο μέρος των εργαζομένων είναι απογοητευμένο από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και ακόμα περισσότεροι αντιλαμβάνονται τους συνδικαλιστές σαν διαμεσολαβητές που θα τους λύσουν τα προβλήματά τους χωρίς να παίρνουν μέρος σταθερά στη δράση, μετά από μια σύντομη συμμετοχή σταματάνε να δραστηριοποιούνται ή έχουν σποραδική συμμετοχή. Εδώ φαίνεται έντονα η χρόνια επιρροή του κυβερνητικού συνδικαλισμού σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό που δημιούργησαν οι κατακτήσεις του κινήματος τα χρόνια μετά την αντεπανάσταση αλλά και ίσως και η δική μας, λανθασμένη σε ορισμένα σημεία, δουλειά στα σωματεία. Στο σήμερα απαιτείται πιο έντονη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση και κυρίως ουσιαστική δουλειά από τα κάτω στα σωματεία. Να μη μένουμε σε μια διαδικασία ψηφοφορίας κάθε 3 χρόνια. Να στοχεύουμε στους κύριους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού τομέα κάθε περιοχής. Αυτοί δίνουν τον τόνο και τραβάνε μπροστά ή πίσω τους υπόλοιπους.

Οσον αφορά το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το ζήτημα είναι να δημιουργηθεί ένας διακριτός πόλος που θα αντιπαλεύει τις οπορτουνιστικές αυταπάτες. Σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι και η δημιουργία της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Βέβαια, κάτι τέτοιο για να πάρει ουσιαστική υπόσταση και να φτάσει να γίνει κυριαρχικός χρειάζονται πρώτα από όλα έμπρακτα παραδείγματα ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να κατακτηθεί επαναστατικά τον 21ο αιώνα.

Βασικότατη είναι η επιμονή στις θέσεις για στρατολογία με ταξικά κριτήρια και προσανατολισμό στους κομβικούς τομείς της οικονομίας. Το ΚΚΕ είναι το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των εργατικών λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας, ποτέ δεν έχασε αυτό το δέσιμο του και την επαφή του μέσα στις σκληρές ταξικές μάχες που πρωταγωνίστησε για αυτό και δεν έχασε και τον προσανατολισμό του παρά τις όποιες ταλαντεύσεις. Οσο αυτός ο χαρακτήρας ενισχύεται τόσο πιο πολύ θα ανοίγει ο δρόμος για τη βαθύτερη υλοποίηση της γραμμής μας.

Στην νεολαία είναι πολύ πιο επιτακτικός ο προσανατολισμός με ταξικά κριτήρια. Για να μπορέσει η σύνθεση της ΚΝΕ να γίνει εργατική δεν είναι εύκολη διαδικασία, χρειάζεται δουλειά σχεδιασμένη. Εχουμε όμως τις δυνατότητες να ανοίξουμε το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση σήμερα και όχι σε κάποια χρόνια. Εμπόδιο σε αυτό είναι πολλές φορές ο ρουτινιάρικος τρόπος που δρούμε, ο τρόπος που βοηθάνε ουσιαστικά τα παραπάνω όργανα σε αυτό το καθήκον, η κοινωνικοταξική σύνθεσή τους (όπως και της οργάνωσης συνολικά). Οπότε εδώ έχει ακόμα πιο πολύ σημασία η καθοδήγηση και βοήθεια των κομματικών οργανώσεων.

Τον κόσμο γύρω μας δεν τον κερδίζουμε με την πρωτοπόρα πολιτική μας μόνο αλλά κυρίως με την πρωτοπόρα δράση μας στο χώρο μας σαν οργανωτές αγώνων, με την αταλάντευτη στάση μας, το προσωπικό μας παράδειγμα, την στάση ζωή μας. Οι εργαζόμενοι βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα μέσα από την καθημερινή τους εμπειρία οπότε μέσα από τους αγώνες και το οργανωμένο κίνημα μαθαίνουν να δουλεύουν συλλογικά, να διεκδικούν και να αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων βάσει του προσανατολισμού που δίνουμε στο κίνημα. Δεν ελέγχουν πρώτα το αν διεκδικούμε σοσιαλισμό ή μεταβατικό πρόγραμμα, πείθονται για την αλήθεια τον λόγων μας γιατί μαθαίνουν να μας αναγνωρίζουν σαν καθοδηγητές τους μέσα από την καθημερινό αγώνα και γιατί αυτή πατάει στην πραγματικότητα.

Το μέλος της ΚΝΕ λοιπόν πρέπει να έχει και στάση ζωής τέτοια που να συνάδει της ιδιότητάς του και του μελλοντικού τίτλου του μέλους του ΚΚΕ που θα αποκτήσει. Πάει πίσω το καθήκον να προσελκύσεις και να εντάξεις στις γραμμές σου νέους που δυσκολεύονται πραγματικά στην ζωή τους, που είναι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ή εργαζόμενοι φοιτητές από τους οποίους θα ζητήσεις να απεργήσουν και να ριψοκινδυνεύσουν την στιγμή που μερίδα των συντρόφων γύρω τους όχι μόνο δεν έχουν μπει στη διαδικασία να δοκιμαστούν ουσιαστικά αλλά με τη στάση ζωής τους μάλλον μια φοιτητο-ευκολία στον αγώνα εκφράζουν και ανακολουθία ανάμεσα σε λόγια και έργα. Οχι πως πρέπει να απολογηθεί κανείς επειδή η ζωή του τα έφερε πιο καλά από άλλους αλλά πρέπει να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας το μερίδιο της ευθύνης που φέρουμε. Περισσότερη επεξεργασία χρειάζεται και για το πώς θα αναπτύξουμε ουσιαστική δράση σε εργαζόμενους νεολαίους, φοιτητές ή μη που δουλεύουν σποραδικά, σε ανασφάλιστη εργασία, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, λίγες φορές τη βδομάδα, για το πώς μπορούν να αναπτύξουν πιο ουσιαστική δράση στην οργάνωση των εργαζόμενων γύρω τους χωρίς να μένουμε μόνο στα τυπικά.

Τέλος, σαν σημείωση σχετικά με κάποιες έννοιες που πιάνονται στο κείμενο. Η αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών χωρών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και η μεταξύ τους εξάρτηση (Θέση 72) αλλά και η τακτική που έχουμε αναπτύξει στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, πέρα από την αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ και στο «Ριζοσπάστη» μπορούν να αναπτυχθούν και σε κάποια μπροσούρα που θα αναλύει τις επεξεργασίες μας και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές σε σύγκριση και με τις κατευθύνσεις που μπήκαν στο κομμουνιστικό κίνημα παλαιότερα.