Η συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα, και η επιμονή από τον αντίπαλο το αποτέλεσμα να γίνει το επίκεντρο των συζητήσεων του 19ου Συνεδρίου συνιστά μια πλαγιοκόπηση των δυνάμεων και των επιρροών μας. Πλαγιοκόπηση που στόχο έχει την εγκατάλειψη της στρατηγικής του Κόμματος και την προσαρμογή της στις αστικές επιδιώξεις.

Θα πρέπει να έχουμε καθαρό ότι το να κρίνουμε την πορεία προώθησης της στρατηγικής του Κόμματος με βάση τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι ένα λάθος στο οποίο κανένα επαναστατικό κόμμα δεν επιτρέπεται να πέσει. Το αστικό Κοινοβούλιο είναι αναπόσπαστο στοιχείο του αστικού κράτους, και ως εκ τούτου όργανο επιβολής της θέλησης της αστικής τάξης. Το ΚΚΕ σαν επαναστατικό Κόμμα έχει ξεκάθαρο το ρόλο του αστικού κοινοβούλιου γιατί ορίζει την στρατηγική του με βάση τις μαρξιστικές-λενιστικές αρχές.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνιστά υποτίμηση της εκλογικής διαδικασίας. Το Κόμμα μας έχει ξεκαθαρίσει το ρόλο του στα αστικά όργανα διακυβέρνησης. Εχει ξεκαθαρίσει το λόγο για τον οποίο συμμετέχει και ποιο είναι το μέτρο της επιτυχίας: ο κόσμος που κινητοποιείται, ο κόσμος που μπαίνει σε δράση σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Εφόσον αυτός είναι ο στόχος ενός επαναστατικού Κόμματος, δε χωράει παραπάνω συζήτηση για την εκλογική αναμέτρηση από αυτή που έγινε με τις ανακοινώσεις της ΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν μπορεί την ώρα που η εργατική τάξη ματώνει, εμείς να γυρνάμε σε τέτοιους είδους ομφαλοσκόπηση.

Για ποιο λόγο λοιπόν όλη αυτή η συζήτηση;

Με εντυπωσιακή συνέπεια τα άρθρα που ξεκινούν από το εκλογικό αποτέλεσμα συνεχίζουν αναλύοντας αντιλήψεις για εγκατάλειψη της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ, και καταλήγουν ότι το Κόμμα προτάσσει την λαϊκή εξουσία (αντί για το ΑΑΔΜ) σαν κάτι ξεκομμένο από τις τρέχουσες εξελίξεις. Ετσι κατ' αντιστοιχία των ρεφορμιστών του Υπαρκτού Σοσιαλισμού που ανέτρεψαν τον Σοσιαλισμό ζητώντας περισσότερο Σοσιαλισμό, και η προσπάθεια του αντιπάλου για αλλοίωση της στρατηγικής του Κόμματος γίνεται με την επίκληση της πιο αυστηρής τήρησης των αρχών του Κόμματος.

Ανεξάρτητα αν το λένε ευθέως ή το υπονοούν η συγκρότηση του ΑΑΔΜ θεωρείται -για αυτούς που το επικαλούνται σε αντιπαράθεση με τη Κοινωνική Συμμαχία- σαν αυτοσκοπός. Οχι σαν εργαλείο για να φτάσουμε στο στόχο. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η αντίστοιχη δουλειά στο κίνημα δυνάμεων όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δημιουργούν μέτωπα (αντιφασιστικά, αντιμνημονιακά, αντι... αντι... αντι...) που αναλώνουν σε τέτοια μέτωπα την επαναστατικότητά τους. Χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική, την ταξική πάλη, συσπειρώνουν όπως λέμε στο πρόβλημα αφού δε θέλουν να συσπειρώσουν στη λύση, δηλαδή στο σοσιαλισμό. Το ΑΑΔΜ στο πρόγραμμά μας όμως δεν είχε αυτό το σκοπό. Σκοπό είχε τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ ο τελικός σκοπός μας η συγκρότηση του ΑΑΔΜ, όσο κι αν αυτό θα βόλευε τον αντίπαλο γιατί θα παρόπλιζε το κόμμα. Δεν ήταν καν ο ενδιάμεσος στόχος μας, ώστε αφού συγκροτήσουμε το ΑΑΔΜ να το μετατρέψουμε σε π.χ. ΣΚΜ (σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέτωπο).

Αρα, η συζήτηση αυτή, μόνο εκ του πονηρού μπορεί να γίνεται αντιληπτή κι αυτό αποδεικνύεται από 2 πλευρές:

Α) Στον απλό κόσμο, στις λαϊκές μάζες που δεν είναι κοντά στο ΚΚΕ, η πάλη του Κόμματος είναι κατανοητή. Πολλές φορές ακόμα και η αντίθεση του εργατόκοσμου (χωρίς να εξετάζουμε εδώ για ποιο λόγο) είναι εξίσου συνειδητή. Δηλαδή, ακούμε απλό, λαϊκό κόσμο να μας λέει «εγώ δεν θέλω τον κομμουνισμό που μου λέτε εσείς», σηματοδοτώντας έτσι ότι έχει πεντακάθαρο γιατί πράγμα παλεύει το ΚΚΕ.

Β) Για τις ίδιες τις γραμμές του Κόμματος επίσης είναι κοινή αντίληψη ότι δεν επιτρέπεται σε ένα τόσο ώριμο ΚΚ, όπως το δικό μας, η συνέχιση τραγικών λαθών του παρελθόντος όπως π.χ. ο αγώνας για «δίκαιη μετάβαση στις εκλογές» (στόχος του ΕΛΑΣ), ή για «ενότητα της πολιτικής συμμαχίας» (προτεραιότητα της ΕΔΑ), πάλη δηλαδή για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το σοσιαλισμό. Αντίστοιχο λάθος θα ήταν η επιμονή στη συγκρότηση ΑΑΔΜ χωρίς αυτό να αποτελεί εργαλείο για την πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Οταν τόσο ο απλός κόσμος, ο πολιτικά ανώριμος αλλά και οι γραμμές του Κόμματος, έχουν καθαρό το στόχο του ΚΚΕ, η συζήτηση για την εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ και η επιμονή και η επαναφορά του ζητήματος από κόσμο που μπορεί να θεωρηθεί σαν πολιτικά ώριμος, συνιστά αυτό που λέμε οργανωμένη πλαγιοκόπηση της στρατηγικής του Κόμματος, προσπάθεια κλονισμού της εμπιστοσύνης στα μάτια των εργατών του Κόμματος, προσπάθεια εκτροπής από την πορεία μας.

Μέσα από τέτοιου είδους αντιλήψεις γεννιέται και η υποτιθέμενη πρόταση του Κόμματος για δημιουργία κυβέρνησης με ΑΑ χαρακτηριστικά. Εδώ συνδυάζονται και οι δυο λαθεμένες απόψεις: και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά και το ΑΑΔΜ σαν στόχος, και φτάνουμε να ζητάμε από την ΚΕ να απολογηθεί γιατί δεν τις συνδύασε σε ένα αποπροσανατολιστικό, παροπλισμένο μείγμα αστικής διακυβέρνησης και οπορτουνισμού.

Θεωρώ ότι η ΚΕ δεν οφείλει σε επίπεδο συνεδρίου, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και σφοδρότατης επίθεσης στο Κόμμα να εξηγήσει γιατί κράτησε σταθερό το τιμόνι. Πολύ καλά έκανε και το κράτησε σταθερό. Γι' αυτό την εκλέγουμε.

Εμείς, οι κομμουνιστές, δεν οργανώνουμε την εργατική τάξη για να την αφήσουμε έρμαιο σε κάθε είδους ιδεολογήματα. Εχουμε πολύ συγκεκριμένο στόχο. Συγκεντρώνουμε δυνάμεις, συγκροτώντας μέτωπο, συγκροτώντας συμμαχία, όπως θέλετε πείτε το (γιατί εδώ κρίνεται και η αφομοίωση των ζητημάτων τακτικής) με στόχο το σοσιαλισμό κομμουνισμό. Μόνο.

Οι συζητήσεις που προσπαθούν να αναπτυχθούν με στόχο να πιέσουν το στρατηγικό στόχο του Κόμματος θεωρώ ότι είναι μια προσπάθεια η οποία πέφτει στο κενό. Οσοι έχουν δώσει τη μάχη ξέρουν ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να μάχεσαι, ο καθαρός και τίμιος (ο οποίος φυσικά είναι και ο πιο δύσκολος). Δεν υπάρχουν πιο έξυπνοι δρόμοι, και πιο χαζοί. Υπάρχουν οι μάχες που γίνονται για το σοσιαλισμό και οι μάχες που γίνονται για να «ρίξουμε την ασπίδα» και να φορτώσουμε στη δευτέρα παρουσία το ζήτημα του σοσιαλισμού, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τον κάνουμε εμείς.