1. Ο Λένιν έγραφε πως «ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη - τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη - οφειλέτες» (Β.Ι. Λένιν, Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, «Σύγχρονη Εποχή», σ. 117), τονίζοντας ότι υπάρχουν «ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών» (Ο.π., σ. 99). Η Ελλάδα «βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Tα παραπάνω χαρακτηριστικά της καθορίστηκαν από ιστορικούς λόγους» (Πρόγραμμα ΚΚΕ, σ. 19). Τα χαρακτηριστικά αυτά ενισχύθηκαν με αποκαλυπτικό τρόπο (όσο εμείς αλλάζαμε θέση), κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, με το ΔΝΤ στην Ελλάδα, τη δανειακή σύμβαση, τους όρους δανεισμού σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, και τόσα άλλα, που ενισχύουν την εξάρτηση της χώρας απ' το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Αντί της λενινιστικής ανάλυσης για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, οι Θέσεις αναφέρουν ότι η Ελλάδα «παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ» (Θ.5), συνεχίζοντας, όμως, τις θεωρίες περί «αλληλεξάρτησης των οικονομιών των κρατών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» (Θ. 71), για να καταλήξουν στις «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» (Θ. 72). Λίγο νωρίτερα, μάλιστα (Θ. 72) διατυπώνεται η άποψη πως «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του».

Τι σημαίνει σε «ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης»; Αν, μεταξύ άλλων, εννοούμε πως μπορεί να γίνει πέρασμα στο σοσιαλισμό, τότε καλώς, αλλά αν με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να διατυπώσουμε την άποψη πως η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική, τότε η ρήξη με το λενινισμό είναι εξόφθαλμη. Πάντως, η χρήση του όρου «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» (και όχι «αλυσίδα») οδηγεί στην εξής ερμηνεία: Ολες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές (π.χ. και η Γερμανία και η Ελλάδα), περισσότερο ή λιγότερο. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε ξεκάθαρα και άρθρο που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» -εν μέσω προσυνεδριακού διαλόγου- στις 23/2/2013 (σ. 12), όπου αναφέρεται:«Να αναδείξουμε ταυτόχρονα ότι η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ιμπεριαλιστική χώρα. Μικρή, αλλά ιμπεριαλιστική»! Να σημειωθεί, βέβαια, ότι αυτές οι θεωρίες δεν είναι καινούριες. «Μοιάζουν» ιδιαίτερα με τις αναλύσεις του «θεωρητικού» του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μηλιού, και του περιοδικού Θέσεις, που εδώ και χρόνια αναπτύσσουν αυτές τις απόψεις.

2. Στη Θ. 76 αναφέρεται πως «είτε σε αμυντικό, είτε σε επιθετικό πόλεμο» το Κόμμα θα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας. Πρόκειται για αντιλενινιστική ανάλυση. Ο Λένιν διαχωρίζει τους πολέμους σε δίκαιους και άδικους, σε επιθετικούς και αμυντικούς, κάνοντας κριτική σ' αυτούς που βλέπουν παντού μόνο την «υπεράσπιση της πατρίδας», χωρίς να βλέπουν ποιος και γιατί ξεκινά έναν πόλεμο, αλλά και σε εκείνους που δεν αποδέχονται τους αμυντικούς πολέμους απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Το ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) ήταν το μόνο κόμμα, στην Ελλάδα, που αντιστάθηκε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη λεγόμενη «μεγάλη ιδέα» κι έπραξε σωστά. Το ΚΚΕ σωστά έπραξε, όμως, και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η στάση του Κόμματος μας είναι γνωστή, όπως είναι γνωστά και τα γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό. Αντίθετα, πολλοί δε γνωρίζουν ποια είναι η θέση τροτσκιστικών ομάδων για τη στάση μας εκείνη την περίοδο, αλλά και η εκτίμησή τους για το ρόλο του ΕΑΜ.

Ο «Ριζοσπάστης», πριν λίγα χρόνια (19/12/2004, σ. 12) είχε δημοσιεύσει ένα απόσπασμα εισήγησης του Ν. Ζαχαριάδη, στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1946, όπου παρουσιάζει αποσπάσματα της «ειδικής έκδοσης», που είχε βγάλει τον ίδιο χρόνο, το «Εργατικό Μέτωπο», όργανο της ΚΕ του Διεθνιστικού Επαναστατικού Κόμματος (τροτσκιστές - Ελληνικό Τμήμα της 4ης Διεθνούς)». Εκεί, οι τροτσκιστές έγραφαν: «Η συμμετοχή στο "κίνημα αντιστάσεως" μ' οποιοδήποτε πρόσχημα και μ' οποιαδήποτε δικαιολογητικά σημαίνει συμμετοχή στον πόλεμο. Η απόσπαση των μαζών από την επιρροή των εθνικιστικών οργανώσεων και η πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν είναι δυνατή παρά έξω απ' αυτές τις οργανώσεις και με μια άγρια πάλη εναντίον τους και εναντίον της εθνικιστικής τους πολιτικής. Ολη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθιά αντιδραστική»...

3. Η ταύτιση της τακτικής με την στρατηγική είναι το ίδιο επικίνδυνη με την υπονόμευση του στρατηγικού στόχου από μια ευκαιριακή τακτική. Τα τελευταία χρόνια εξομοιώναμε την τακτική με τη στρατηγική, και τώρα αυτό επιδιώκεται να πάρει και προγραμματική έγκριση.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στη Θ. 28Δ γίνεται λόγος για «μια εναλλακτική εκδοχή της ρεφορμιστικής γραμμής από δυνάμεις του οπορτουνισμού που επιδιώκουν τη σύναψη πολιτικής συμφωνίας με βάση το λεγόμενο "μεταβατικό πρόγραμμα πάλης"». Σημειώνεται, μάλιστα, ότι «στόχοι όπως η ρήξη με την ΕΕ, όταν προβάλλονται αποσυνδεδεμένοι από την πάλη για την εξουσία χάνουν τον ταξικό τους χαρακτήρα, μπορούν -ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η ΕΕ βιώνει κλονισμό στη συνοχή της- να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις». Το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι ρεφορμιστικό; Ως ρεφορμιστικό αφήνουμε πίσω το πρόγραμμα μας, στο οποίο (σ. 32-38) υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι πάλης και κατευθύνσεις, χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το σοσιαλισμό; Εχουμε χάσει το νόημα των λέξεων. Καταλήξαμε να ισχυριζόμαστε πως τα ριζοσπαστικά αιτήματα - κρίκοι (π.χ. αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους, κ.ά.), παραπέμπουν στη «θεωρία των σταδίων»...

Με αυτές τις λογικές φτάσαμε ν' αντικαθιστούμε το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο με μια Λαϊκή Συμμαχία, η οποία θα έχει τους ίδιους στόχους με το ΚΚΕ. Είναι ενδεικτική η Θ. 62, όπου σημειώνεται πως «η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία».

Πρόκειται για απροκάλυπτη ταύτιση τακτικής με τη στρατηγική, η οποία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, αφού στην ουσία, τελικά, υποβαθμίζει το ρόλο του ΚΚΕ. Το θέμα δεν είναι να ...εξουσιοδοτήσει το Κόμμα μια Συμμαχία κομματικών δυνάμεων να παλεύει για το σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ αγωνίζεται για την επανάσταση και το σοσιαλισμό και θέτει την πρότασή του ανοιχτά στο Μέτωπο, αλλά και συνολικά στο λαό.

4. Τα παραπάνω είναι λίγα απ' τα πολλά. Διακυβεύεται η υπόθεση του Κόμματος, ο επαναστατικός του χαρακτήρας, οι δεσμοί με το λαό. Εάν υιοθετηθούν οι Θέσεις (πρόγραμμα και καταστατικό) θ' ανοίξει ο δρόμος για την αλλαγή βασικών μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών του Κόμματος. Η περίοδος που ζούμε δεν έχει ανάγκη από «επαναστάτες της φράσης», (Β.Ι. Λένιν, «Ο "αριστερισμός", παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», «Σύγχρονη Εποχή», σ. 15) με αναφορές σε ευρωκομμουνιστικές και νέο - τροτσκιστικές θεωρίες, αλλά από ένα Κομμουνιστικό Κόμμα με πραγματικά επαναστατική τακτική και στρατηγική.