Η εμπειρία μετά τις εκλογές, να γίνει μάθημα σε όσους πίστεψαν ότι μπορούν να διαχωρίσουν την ψήφο τους από τη δράση με το Κόμμα και το ταξικό κίνημα.

Εχει μεσολαβήσει πια αρκετό διάστημα από τις εκλογές του καλοκαιριού, ώστε να βγάλουμε πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα που πρέπει να εμπλουτίσουν τις Θέσεις. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού μπροστά στο 19ο Συνέδριο «φίλοι» και αντίπαλοι επαναφέρουν την «κριτική» τους κατά της στρατηγικής και της τακτικής του Κόμματος και την ΚΕ με βασικό «αποδεικτικό στοιχείο» τα αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα. Με σύνθημά τους «Η εκλογική ήττα του ΚΚΕ συμπύκνωση των αδιεξόδων του» χτίζουν πάνω στο ανυπόστατο συμπέρασμα ότι «όλοι όσοι δεν μας ψήφισαν εγκατέλειψαν το Κόμμα».

ΟΜΩΣ η πραγματικότητα το 8μηνο που πέρασε από τις εκλογές άλλα δείχνει: Χιλιάδες ψηφοφόροι που δεν ψήφισαν -ξανά ή για πρώτη φορά- το Κόμμα και ιδιαίτερα στην εκλογική μάχη του Ιούνη, από την επόμενη κιόλας μέρα συνέχισαν στη δράση να στηρίζουν και να στηρίζονται στο Κόμμα και τις ταξικές δυνάμεις. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα γι' αυτό είναι: Η μεγάλη επιτυχία και η εντυπωσιακή συμμετοχή ιδιαίτερα των νέων τόσο στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ όσο και στην εκδήλωση για τα 94 χρόνια του Κόμματος στο ΣΕΦ, η επιτυχία της 2μηνης Οικονομικής Εξόρμησης σε πρωτόγνωρα δύσκολες συνθήκες για το λαό, οι μαζικότατες απεργιακές συγκεντρώσεις και άλλες εκδηλώσεις των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ. Ανάλογη είναι η εικόνα σε μια σειρά αρχαιρεσίες που έγιναν σε Σωματεία και Ομοσπονδίες μετά τις εκλογές, όπου οι ταξικές δυνάμεις είτε είχαν άνοδο και μάλιστα σε χώρους επιρρεπείς στον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό όπως ΕΛΜΕ, ΟΤΟΕ, ΟΤΑ, Περιφέρεια, υπουργείο Γεωργίας, «Ευαγγελισμός», «Πολυκλινική», ΕΙΝΑΠ κ.ά.), είτε επέδειξαν αξιοθαύμαστη σταθερότητα παρά τον άγριο «πόλεμο» που έκαναν από κοινού οι δυνάμεις του Ευρωμονόδρομου. Ομως, και οι πιο πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις των Ναυτεργατών και των αγροτών, αλλά και τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ και των συμμάχων του, διαψεύδουν πλήρως όσους επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τα εκλογικά αποτελέσματα, για να στήσουν «σκηνικό» απομόνωσης και απαξίωσης του Κόμματος και των ταξικών δυνάμεων.

Χωρίς κανένα εφησυχασμό ή υποτίμηση της ανάγκης λήψης όλων των απαραίτητων μέτρων για να αντιστοιχήσουμε τη δράση μας με τις απαιτήσεις των καιρών -όπως άλλωστε τονίζεται και στις Θέσεις- έχει σημασία να δούμε πού το πάνε όσοι επιχειρούν να εκμεταλλευτούν κατά το δοκούν τα εκλογικά αποτελέσματα. Επαναφέρουν τη γνωστή πια άποψη ότι «η πολιτική του Κόμματος αποκλείει κάθε συμμαχία και οδηγεί στην περιχαράκωση και τον απομονωτισμό». Μόνο που τώρα γίνονται και «γνήσιοι υπερασπιστές» των αποφάσεων των Συνεδρίων με «ιδιαίτερη» προτίμηση στο 15ο και το ΑΑΔ Μέτωπο!! Ετσι ξαναζεσταίνουν τη σούπα των συνεργασιών -κυβερνητικών και κινηματικών- πάνω «στο συγκεκριμένο πρόβλημα». Τέτοιες προτάσεις συνεργασίας ακούσαμε το προηγούμενο διάστημα από όλα τα κόμματα του Ευρωμονόδρομου, είτε για «μέτωπο των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου κατά της Χρυσής Αυγής», είτε για «Αντιμνημονιακή - πατριωτική κυβέρνηση ενάντια στη νέα γερμανική κατοχή». Τέτοιες συνεργασίες μπορεί να ακούγονται ακόμη ελκυστικές σε απελπισμένες ανώριμες μάζες που έχουν αυταπάτες για «άμεσες και άκοπες λύσεις». ΟΜΩΣ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τη μόνη αποτελεσματική φιλολαϊκή πρόταση στις σύγχρονες συνθήκες: τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που με σταθερό αντίπαλο τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, στοχεύει στην κατάκτηση της Εξουσίας από την Εργατική τάξη και τους συμμάχους της χωρίς ενδιάμεσα στάδια και ανώδυνες για το σύστημα και αδιέξοδες για το λαό συνεργασίες. Εξάλλου είναι ξεκάθαρο για κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη των Θέσεων ότι η Πρόταση του Κόμματος ενισχύεται με τη Λαϊκή Συμμαχία, αφού αποφεύγονται διαστρεβλώσεις που επέτρεπε το ΑΑΔ Μέτωπο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να «βάλουν στο χέρι» το Κόμμα, προτάσσοντας «αντιφασιστικές - δημοκρατικές» και «αντιμνημονιακές - πατριωτικές» συνεργασίες αποσπασμένες από το στρατηγικό στόχο της Λαϊκής Εξουσίας. Εξάλλου, όλοι θυμόμαστε προεκλογικά τον Τσίπρα να επικαλείται σε συνέντευξη Τύπου το ΑΑΔ Μέτωπο για να εγκαλέσει το Κόμμα που δε συμμετέχει σε αντιμνημονιακή κυβέρνηση «αριστεράς».

Ομως κάνοντας μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση του εκλογικού αποτελέσματος θα πρέπει να εκτιμήσουμε ότι, χιλιάδες ψηφοφόροι μας και πολλοί ακόμα που ήταν έτοιμοι να μας ψηφίσουν, εγκλωβίστηκαν και υπέκυψαν τελικά στη έωλη «λογική»: Ας ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ έστω κι αν δεν τους εμπιστεύομαι στη δράση και στο κίνημα, για να αλλάξει η κυβέρνηση... και από αύριο στη δουλειά και στη γειτονιά πάλι με το ΚΚΕ και τις Ταξικές δυνάμεις. Αυτή η στάση τους έχει να κάνει με την ύπουλη διάβρωση συνειδήσεων της προηγούμενης δεκαετίας κύρια από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και την πίεση της σημερινής ολοένα δυσκολότερης καθημερινότητας αλλά και των πολυπλόκαμων μηχανισμών του συστήματος (μέσα προπαγάνδας, κρατικοί-δημοτικοί, εκκλησιαστικοί και εργοδοτικοί μηχανισμοί κλπ.) που σπρώχνουν ακόμα και κόσμο που βρίσκεται κοντά μας, να υποκύπτει στην οπορτουνιστική αυταπάτη ότι με μια ψήφο μπορεί να βγει κυβέρνηση που θα αλλάξει την κατάσταση. Προφανώς έχει να κάνει και με το γεγονός ότι, όλος αυτός ο κόσμος μη έχοντας ακόμα εμπιστοσύνη στη λαϊκή-εργατική δύναμη, θεωρεί μακρινή την Πρόταση του Κόμματος και αυτό μας βάζει προ των ευθυνών μας. Εχει όμως να κάνει και με το γεγονός ότι, θεωρούν ως δεδομένη τη δράση και την ύπαρξη του Κόμματος με τα αταλάντευτα επαναστατικά χαρακτηριστικά που το διακρίνουν και κατ' επέκταση του ταξικού κινήματος - του ΠΑΜΕ και των συμμάχων του. Δεν περνά από τη σκέψη τους -ή τουλάχιστον δεν περνούσε μέχρι και μετά τις εκλογές- ότι, χωρίς τη στήριξη και ενίσχυση του Κόμματος στη δράση αλλά και σε κάθε εκλογική μάχη, αποδυναμώνουν επί της ουσίας τη δική τους φωνή και δράση και δίνουν την ευκαιρία σε εχθρούς και «φίλους» να χτυπήσουν, είτε άμεσα είτε με την «κριτική» αλλοίωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών και της στρατηγικής μας. Εξάλλου, είναι ουκ ολίγα τα παραδείγματα ακόμα και ιστορικών κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης και παγκόσμια που μεταλλάχθηκαν σε ρεφορμιστικά-ακίνδυνα για το σύστημα και συνεργάσιμα με αυτό (Γαλλία, Ιταλία κ.ά.).

Αυτή ακριβώς τη σημαντική και εν πολλοίς επώδυνη εμπειρία μετά τις εκλογές, πρέπει να τη λάβουν σοβαρά υπόψη όσοι έκαναν το λάθος να διαχωρίσουν την καθημερινή δράση τους με το Κόμμα και το ταξικό κίνημα, από την εκλογική του στήριξη. Γιατί ο πόλεμος για την ανατροπή αυτού του απάνθρωπου συστήματος δε θα κριθεί βέβαια μέσα από εκλογικές αναμετρήσεις αλλά «στα κάθιδρα εργοστάσια...», όμως και οι εκλογικές μάχες δίνουν σημαντικές δυνατότητες στο Κόμμα ώστε από καλύτερες θέσεις να οργανώνει την πάλη για την παρεμπόδιση των εφιαλτικών μέτρων και για τη διαμόρφωση της Λαϊκής Συμμαχίας.