1. Φυσικά είμαστε, από αντικειμενική άποψη, στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, αλλά και στην εποχή παγκόσμιας ήττας μετά τις ανατροπές - η ΚΕ δεν παίρνει υπόψη της το τελευταίο στη χάραξη της τακτικής.

Ο ιμπεριαλισμός, ο κρατικο-μονοπωλιακός καπιταλισμός (ΚΜΚ)¹, είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας, του 20ού - 21ου αι., και ο Λενινισμός είναι ο Μαρξισμός της εποχής μας, συνέχεια και εξέλιξη της θεωρίας του Μαρξ, που ανέλυσε τον καπιταλισμό του 19ου αι., πριν εμφανιστούν τα μονοπώλια - στις Θέσεις η αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό είναι ακρωτηριασμένη, ενώ έχει εγκαταλειφθεί ο ΚΜΚ.

2. Ο στρατηγικός στόχος είναι, φυσικά, η σοσιαλιστική επανάσταση. Ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δεν υπάρχει «στάδιο» κοινωνικό, κράτος και πολιτικό σύστημα. Υπάρχει μόνο η μεταβατική πολιτικά περίοδος, κατά την οποία σε κάποια ιστορική στιγμή εμφανίζεται η δυαδική εξουσία, που μπορεί να διαρκέσει βδομάδες, μήνες ή λίγα χρόνια (εμφύλιος πόλεμος) και τελικά θα κριθεί το "ποιος-ποιον"- στις θέσεις, επειδή συγχέεται με το στάδιο, απαλείφεται η μεταβατική πολιτικά περίοδος με σοβαρές συνέπειες για το πρόγραμμα.

3. Η αλληλεξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα π.χ. στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα, δεν είναι απλά ανισότιμη, είναι ποιοτικά ανισότιμη, αν συγκρίνουμε τα ποσοτικά μεγέθη της εξάρτησης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και των ΗΠΑ από την Ελλάδα στην οικονομία, βιομηχανία, τεχνολογία, όπλα, εμπόριο. Η Ελλάδα λοιπόν είναι εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, είναι χώρα ενδιάμεση και εξαρτημένη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Το φεγγάρι φέρνει γύρω από τη γη - ανάμεσά τους υπάρχει αλληλεπίδραση βαρυτική - και όχι η γη, γιατί η μάζα της είναι πολύ μεγαλύτερη από τη μάζα του φεγγαριού. Ο όρος ανισότιμη αλληλεξάρτηση είναι ακαδημαϊκός, νεολογισμός που καλύπτει την εγκατάλειψη της εξάρτησης.

Η ύπαρξη της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δε σημαίνει να βάλουμε στόχο την εθνική ανεξαρτησία ή έναν «ανεξάρτητο» καπιταλισμό. Δεν μπορούμε όμως να είμαστε αδιάφοροι, όταν επιβάλλονται στην Ελλάδα τοποτηρητές και διεθνής οικονομικός έλεγχος - η εργατική τάξη έχει πατρίδα, το κεφάλαιο δεν έχει.

Ο αγώνας ενάντια στην εξάρτηση μπορεί να δικαιωθεί με τη σοσιαλιστική επανάσταση.

4. Η πάλη της Λαϊκής Συμμαχίας μπορεί να είναι μόνο αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή με συγκεκριμένους στόχους - γιατί δεν αναφέρονται συγκεκριμένα στις Θέσεις ;

Η ανάπτυξη της Συμμαχίας αποτελεί τον άμεσο πολιτικό στόχο του Κόμματος, αυτό που βάζουμε στην ημερήσια διάταξη, γραμμή συγκέντρωσης και συσπείρωσης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Στόχος της Λαϊκής Συμμαχίας δεν μπορεί να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου. Στην πορεία βέβαια, όταν δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, παίρνοντας υπόψη και τον ηγεμονικό, με όρους διαλεχτικούς, ρόλο του Κόμματος μέσα στη Συμμαχία και την πολιτική κυριαρχία της εργατικής τάξης - με το δεδομένο της Συμμαχίας, φαίνεται ακατανόητη η εισαγωγή ε-ε-λ Μετώπου στο πρόγραμμα.

5. Η ΚΕ εγκαταλείποντας με τη διολίσθηση το πρόγραμμα (15ο Συνέδριο), πράγμα απαράδεκτο, πολιτεύεται λες και βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση! Θεωρεί ότι προϋπόθεση για να λυθούν ουσιαστικά τα προβλήματα του λαού είναι η σοσιαλιστική επανάσταση (αποδέσμευση, χρέος, λαϊκή εξουσία, που ταυτίζεται με τη δικτατορία του προλεταριάτου, κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής). Αυτό βέβαια είναι σωστό (χωρίς φυσικά να αποκλείονται και σήμερα κατακτήσεις και επιτυχίες του μαζικού κινήματος άμα αναπτυχθεί ταξικά - πολιτικά). Το ζήτημα είναι πώς θα φτάσουμε στην επανάσταση, πώς θα δράσουμε σε συνθήκες μη επαναστατικές και σεληνιακού τοπίου στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Αυτή η αντίληψη της ΚΕ είναι επίσης η αιτία που χάθηκε η μισή εκλογική δύναμη, καθώς και οι χειρισμοί στο ζήτημα της κυβέρνησης. Στις εκλογές ζητήσαμε από το λαό να ψηφίσει σχεδόν... για επανάσταση!

Είναι θετικό που η ΚΕ δεν άφησε κανένα παράθυρο ανοιχτό για συμμετοχή σε κυβέρνηση της Αριστεράς. Ομως αντί να προβάλλει την ανάγκη κυβέρνησης της Λαϊκής Συμμαχίας και τους όρους για το σχηματισμό της, η ηγεσία γύρισε την πλάτη στην αγωνία του λαού για κυβέρνηση. Και στις Θέσεις εξοστρακίζεται κάθε είδους κυβέρνηση και η Συμμαχία δεν κατεβαίνει στις εκλογές!!!

Μια κυβέρνηση της Συμμαχίας, ως ενδεχόμενο, που θα στηρίζεται σε γερό και μαζικό κίνημα, θα διευκολύνει την κατάληψη όλης της εξουσίας - ζήτημα τακτικής είναι - δεν μπορεί να λέγεται απόλυτα όχι, ούτε απαγορεύονται οι πολιτικές συνεργασίες με φίλιες δυνάμεις. Σημασία έχει με ποιον συμμαχείς, με ποιους όρους, σε ποια πολιτική συγκυρία και για ποιο σκοπό.

6. Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος «αντικαπιταλιστική πάλη» χρησιμοποιήθηκε από ευρωκομμουνιστές, νεοαριστερούς, και κάτι «μικροαστάκηδες και διανοουμενάκηδες», κατά την έκφραση του Ν. Ζαχαριάδη - τους ταιριάζει γάντι ο όρος «αντικαπιταλιστική», γιατί το «αντιιμπεριαλιστική» παραπέμπει ευθέως στον Λένιν και στην επανάσταση, στην ανάλυσή του για τον ιμπεριαλισμό, την εξάρτηση, τον αδύνατο κρίκο, το κόμμα νέου τύπου, την ανισόμετρη ανάπτυξη, τον ΚΜΚ κ.ά.

Το «αντικαπιταλιστική» παρακάμπτει την ανάλυση του Λένιν και πάει στον Μαρξ γενικώς και αορίστως - είναι παλιά η επιχείρηση να αντιπαραθέσουν τον Λένιν στον Μαρξ (ή να επιστρέψουμε στον Μαρξ), ενώ ανάμεσά τους υπάρχει αδιάσπαστη ενότητα. Οι «αντικαπιταλιστές» βλέπουν τον ιμπεριαλισμό όχι ως το σύγχρονο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά ως εξωτερική σχέση των κρατών και σε σχέση με πολέμους μόνο και διπλωματία, δηλαδή πρόκειται για θεωρητική σύγχυση, όσο κι αν βάλεις μπροστά το «αντιμονοπωλιακή», δηλαδή έτσι το κόμμα πορεύεται με χαλασμένη πυξίδα.

Το πρόβλημα υπήρχε στο παρελθόν, γιατί η αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη θεωρούνταν «στάδιο» πριν την επανάσταση, επειδή είχε λησμονηθεί η αντίληψη του Λένιν και του Στάλιν ότι ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας, και επομένως το αντί - αντί έχει νόημα μόνο ως γραμμή συγκέντρωσης και συσπείρωσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την επανάσταση - τότε θεωρούνταν ότι οι έννοιες ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός δεν είναι ταυτόσημες, ότι υπήρχε μια περίεργη απόσταση ανάμεσά τους.

7. Αν ανατραπούν τα μνημόνια με τη δράση το λαϊκού κινήματος, αυτό δε θα φέρει αναπόφευκτα έξοδο από την ΕΕ και άλλη πορεία;

8. Αμεσος πολιτικός στόχος η Λαϊκή Συμμαχία και ζύμωση για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Προοδευτικά θα αποκτήσουν δυναμική και οι επιμέρους διεκδικητικοί αγώνες, καθώς θα εντάσσονται σ' αυτήν την πολιτική προοπτική - σήμερα εντάσσονται άμεσα στην απρόσιτη ακόμα για το λαό επανάσταση.

Για τη στάση του Κόμματος σε περίπτωση πολέμου, ο Λένιν... να βάλει το χέρι του.

1) Η σύζευξη της δύναμης των μονοπωλίων και της δύναμης του κράτους σε ενιαίο μηχανισμό για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων.