Φυσικά, το «Ελ. Βενιζέλος» δε θα μπορούσε να μείνει έξω από τη «λίστα για τα ψώνια» διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, αφού ακόμη και τη χρονιά που πέρασε, με μειωμένη επιβατική κίνηση, εξυπηρέτησε τη διακίνηση πάνω από 12 εκατομμυρίων επιβατών και δεκάδων χιλιάδων τόνων εμπορευμάτων. Το ελληνικό δημόσιο μέχρι πρόσφατα κατείχε το 55% των μετοχών του διεθνούς αερολιμένα, η -ισπανικών πλέον- συμφερόντων «Hochtief» («Χόχτιφ») μέσω δύο διαφορετικών επιχειρηματικών σχημάτων το 40% και το υπόλοιπο 5% κατέχουν διαφορετικά μέλη της οικογένειας Κοπελούζου. Πλέον το ποσοστό που ορίζεται ως καθαρή συμμετοχή του δημοσίου είναι 25%, καθώς το υπόλοιπο 30% πέρασε στο χαρτοφυλάκιο του ταμείου αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και οδεύει ταχέως, όχι απλά για «μίσθωση μακράς διαρκείας», αλλά προς πώληση.

Ηδη ο υπουργός Οικονομικών φέρεται να έχει συναντηθεί με εκπροσώπους κινέζικων επιχειρηματικών ομίλων διαχείρισης αεροδρομίων, οι οποίοι εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση αυτού του ποσοστού, ενώ και η «Hochtief» μέσω διαρροών από τις 22 Φλεβάρη έχει εκφράσει την επιθυμία της να πουλήσει συμμετοχές της σε αεροδρόμια. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι από την έναρξη της λειτουργίας του το «Ελ. Βενιζέλος» έχει προσφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό, μόνο από μερίσματα, πάνω από 750 εκατ. ευρώ, ενώ οι μισοί και πλέον επισκέπτες του προέρχονται από το εξωτερικό. Πολλά ακόμη μπορούν να ειπωθούν για την πολιτική της συγκυβέρνησης στον τομέα των αεροδρομίων και των αερομεταφορών γενικά, όμως επί του παρόντος θέλουμε να πούμε ετούτο: Η προέλευση των επιχειρηματικών σχημάτων στα οποία τελικά θα καταλήξουν τα ελληνικά αεροδρόμια, μόνο απλή υπόθεση «οικονομικού τιμήματος» δεν είναι, καθώς σχετίζεται άμεσα με το κουβάρι των μονοπωλιακών ανταγωνισμών για τα μερίδια στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις σε βάρος του λαού. Να γιατί λέμε ότι και οι μεταφορές και τα αεροδρόμια πρέπει να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία.