Η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στην εργασία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Βρισκόμαστε αντικειμενικά στο πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Πολύ σωστά αναδεικνύεται από τη μεριά του Κόμματος ο στρατηγικός μας στόχος, η λαϊκή εξουσία. Το ερώτημα είναι μπορεί αυτή η γραμμή από μόνη της να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη λαϊκή συμμαχία ως προαπαιτούμενο για την επανάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της; Φοβάμαι πως ΟΧΙ. Τι πρέπει να γίνει;

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός δίνει την απάντηση. Δράση στις μάζες, δράση και ενότητα της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της, δράση στη βάση των οξυμένων προβλημάτων που γεννάει καθημερινά η κρίση. Κανένα αποτέλεσμα δε θα έχει αυτή η δράση εάν ο αγώνας από διεκδικήσεις στενά εργατικού και οικονομικού χαρακτήρα δεν μετατρέπεται σε αγώνα με πολιτικό χαρακτήρα με Αντιμονοπωλιακή και Αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι αναγκαία η δημιουργία ενός Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, όπως σωστά βάζει το μέχρι τώρα Πρόγραμμα του Κόμματος.

Στην προσπάθειά του, ο καπιταλισμός να ξεπεράσει την κρίση του επιτίθεται ολομέτωπα στην εργατική τάξη, προσπαθεί να της αρπάξει ολοσχερώς τον πλούτο, που παράγει. Μπορεί σήμερα ο λαός μας να έχει κατακτήσεις;

Νομίζω πως ναι. Κατακτήσεις που λόγω της κρίσης, είτε μικρές είτε μεγαλύτερες αποτελούν μπουρλότο στο θεμέλια του συστήματος. Το συμπέρασμα είναι πως όποια κατάκτηση γίνεται από τη μεριά του λαού μας δημιουργεί ρήγμα στο σύστημα. Πολιτικά δεν του επιτρέπει να σταθεροποιηθεί. Είναι προφανές ότι μέσα από την ανάγκη του λαού μας για πάλη, που αφορά το δικαίωμα στη δουλειά, ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία, τη διεκδίκηση Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης, την πάλη ενάντια στα χαράτσια, την κατάργηση της δανειακής σύμβασης, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την πάλη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, το δικαίωμα στην απεργία μπορεί να σφυρηλατηθεί ένα ΑΑΔΜ ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και την αποδέσμευση της χώρας μας από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.

Αυτό το Μέτωπο έχει τη δυνατότητα από τη μια να δημιουργεί πολιτική αποσταθεροποίηση στο σύστημα και από την άλλη μέσα από την ιδεολογική διαπάλη, με την παρέμβαση του Κόμματος να σφυρηλατείται η λαϊκή συμμαχία, να ζυμώνεται στο μυαλό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ως αναγκαιότητα η ιδέα της επανάστασης και της λαϊκής εξουσίας. Κάτω από το βάρος είτε της βίαιης πτώσης του επιπέδου ζωής του λαού μας είτε την εμπλοκή της χώρας μας σε πόλεμο, να είναι παράγοντας δημιουργίας επαναστατικής περιόδου που εν δυνάμει μπορεί να δώσει επανάσταση. Είναι θεωρητικά λάθος να νομίζουμε ότι λόγω της μεγάλης εξαθλίωσης ή μιας εμπόλεμης κατάστασης θα έχουμε επαναστατική περίοδο. Είναι εξ άλλου βαθιά οπορτουνιστικό να περιμένει κανείς μόνο από τέτοιους παράγοντες ή κάποιο αυθόρμητο ξέσπασμα χωρίς τη δική μας κυρίως από τα πριν παρέμβαση, τη δημιουργία επαναστατικής περιόδου και επανάστασης. Τέτοιες απόψεις εύκολα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην ανάγκη και λίγοι να είμαστε αν είμαστε ιδεολογικά καθαροί και αποφασισμένοι, αυτό φτάνει. Ποτέ τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δεν οδήγησαν σε επανάσταση από μόνα τους.

Η δράση του Κόμματος για να μπορεί τη συγκεκριμένη στιγμή να μετατρέψει το αυθόρμητο σε συνειδητό θα πρέπει να είναι από τα πριν προσανατολισμένη στην ανάπτυξη ενός μαζικού ταξικού ρωμαλέου λαϊκού κινήματος στη βάση ενός ΑΑΔΜ.

Ενα τέτοιο μέτωπο μπορεί να διαπαιδαγωγεί τις μάζες ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στον οπορτουνισμό και να δημιουργεί δεξαμενές όπου μέσα από εκεί θα ξεπηδούν λαϊκοί αγωνιστές κύρια στους τόπους δουλειάς και αλλού. Ετσι θα μπορεί να στρατολογείται το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των αγωνιστών στο Κόμμα μας, το οποίο θα μαζικοποιείται, θα δυναμώνει, θα στήνει Οργανώσεις σε όλους τους χώρους, όπου ζει και δουλεύει ο λαός μας. Δε θέλουμε κόμμα μόνο ισχυρό αλλά και μαζικό. Επαναστατικό κόμμα νέου τύπου.

Η ανάπτυξη τέτοιων αγώνων, χρειάζονται πάση θυσία συμμαχίες με κοινωνικές δυνάμεις αλλά και πολιτικές που να συμφωνούν σε ένα τέτοιο μέτωπο και πάντα από τα κάτω και μόνο μέσα στους μαζικούς χώρους. Η παρουσία των ΠΑΜΕ ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ βέβαια είναι θετικό βήμα, δε στοιχειοθετεί όμως από μόνο του μέτωπο ή λαϊκή συμμαχία. Το Κόμμα μας είναι στη συνείδηση του λαού μας μεγάλο κόμμα. Κινητοποιήσεις όπου μια ομάδα συντρόφων βρίσκεται ως ΠΑΜΕ έξω από μια περιφέρεια, οι ίδιοι την επόμενη φορά ως Λαϊκή Επιτροπή έξω από την ΔΕΗ ή έξω από μία εφορία ως ΠΑΣΕΒΕ δεν ανεβάζουν το κύρος του Κόμματος. Αυτές οι εκδηλώσεις πρέπει να πάρουν μαζικό χαρακτήρα. Εμείς πρέπει να βρεθούμε στη βάση των κοινών προβλημάτων και με άλλους, στο χώρο δουλειάς, στο σωματείο, παντού όπου κινείται ο λαός μας είτε έχουμε το συσχετισμό με το μέρος μας είτε όχι.

Δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα ότι με κάποιους δεν πάω ακόμα και νερό να πίνουν στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αν αυτό είναι Μαρξιστική - Λενινιστική αντίληψη τότε λάθος έκανε ο Λένιν που τον Τρότσκι τον έκανε εν τέλει υπουργό και δεν «καθάρισε» από νωρίς μαζί του. Η πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με βάση τα προβλήματα της καθημερινότητας δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της να καταλαβαίνουν τη δύναμη του συστήματος, να συνειδητοποιούν το βαθμό και το βάθος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και έτσι να αντιλαμβάνονται όλο και πιο πολύ ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να διορθωθεί αλλά μόνο να ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ. Ετσι η εργατική τάξη και λαός μπορούν να καταλάβουν την αναγκαιότητα της επανάστασης για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Είμαστε το μόνο κόμμα με δεσμούς στην εργατική τάξη. Οφείλουμε να τους δυναμώσουμε, να μην ξαναδούμε φαινόμενα σαν αυτά των περασμένων εκλογών, να σφυρηλατήσουμε ιδεολογικά και πολιτικά την εκλογική μας βάση όχι τόσο για το εκλογικό ποσοστό όσο για να αποτελέσει εκρηκτικό υλικό για τη ανάπτυξη πιο δυναμικών αγώνων. Οι αγώνες της Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού και όχι μόνο, ως υλικό διαπαιδαγώγηση του λαού μας και της νεολαίας για την ανάπτυξη αγώνων δε φτάνει. Πρέπει να βγούμε μπροστά πιο προωθημένα, πιο δυνατά, να οργανώσουμε αγώνες κυρίως στον πυρήνα της εργατικής τάξης, στον τόπο δουλειάς, και όπου δεν μπορούμε, να πάμε στο περίβλημα, στη γειτονιά, στο σχολειό, στο δρόμο, στην πλατεία.

Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Το φαινόμενο να διαπιστώνουμε μετά από χρόνια ότι η γραμμή μας ήταν λάθος, για ζητήματα χειρισμών και τακτικής δεν πρέπει να ξανά επαναληφθεί επ' ουδενί. Είναι τόσο κρίσιμες οι συνθήκες που λάθη χειρισμών και τακτικής θα βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και την ύπαρξη του Κόμματός μας. Πιστεύω πως για να οδηγήσουμε το λαό μας και την εργατική τάξη στη λαϊκή εξουσία πρέπει να έχουμε πάντα οδηγό το ΜΑΡΞΙΣΜΟ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ και να επιμείνουμε στη γραμμή του ΑΑΔΜ. Ετσι «θα το βρει η στραβή το αρνί», όπως σωστά λέει ο λαός μας.