Τέσσερα χρόνια από την ίδρυσή του έκλεισε τον τελευταίο μήνα του 1999 το Δημοκρατικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ), και στο χρόνο που έφυγε η παρέμβαση του κόμματος μέσα στην κοινωνία κρατήθηκε σε χαμηλά επίπεδα, εξαντλήθηκε δε στην όποια κινητικότητα του προέδρου του κινήματος Δ. Τσοβόλα. Σε γενικές γραμμές στα σοβαρά πολιτικά ζητήματα το ΔΗΚΚΙ κολύμπησε σε θολά αντιπολιτευτικά νερά, ενώ παράλληλα εμπλουτίστηκαν ακόμα πιο πολύ - βοηθούντων και των σημαντικών γεγονότων του χρόνου- τα υπερπατριωτικά και λαϊκιστικά χαρακτηριστικά του.

Σε ό,τι αφορά την ένταξη της χώρα μας στην ΟΝΕ, το ΔΗΚΚΙ, διακήρυξε ότι η διαδικασία ενοποίησης - μέσα από τις συνθήκες του Μάαστριχτ και Αμστρενταμ - είναι προϊόν της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης για τα συμφέροντα των τραπεζιτών, του χρηματιστηριακού κεφαλαίου σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Απ' την άλλη πλευρά, όμως, δε σταμάτησε να διαλαλεί ότι μια άλλη διαχείριση, σοσιαλδημοκρατική, με «κοινωνικό κράτος», «κοινωνική αλληλεγγύη» και «συνοχή» είναι ικανή να φέρει την ανάπτυξη, και την πραγματική σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνιών.

Ετσι τεκμηριώνει την άποψη ότι πρέπει να προταθεί η πολιτική από την οικονομική ένωση και θεωρεί ότι μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου οργανισμού μπορούν να υπάρξουν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις, ώστε να βελτιωθεί και η θέση των εργαζομένων, αλλά και συνολικά της χώρας μας σ' αυτόν. Αγνοεί, δηλαδή, ή θέλει να αγνοεί ότι η ΕΕ είναι η συγκεκριμένη μορφή καπιταλιστικής ενοποίησης που σήμερα εξυπηρετεί τις ανάγκες των μονοπωλίων και γι' αυτό είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης όλων των χωρών της Ευρώπης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αφού συνδέεται με τις αναδιαρθρώσεις στην οικονομία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές εργατικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Είναι ενδεικτικό ότι τόσο ο Δ.Τσοβόλας, όσο και άλλα στελέχη του κόμματος αποφεύγουν να αντιπαρατεθούν στην ουσία της ΟΝΕ και επιλέγουν να αντιπαρατεθούν στις πλευρές που αφορούν τα λεγόμενα «εθνικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του Ελληνισμού, κατά την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ».

Στη γενικότερη πολιτική «φιλοσοφία» του ΔΗΚΚΙ αυτό που διακρίνεται είναι η απουσία ουσιαστικής εναντίωσης του, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και οι γενικόλογες αναφορές του κόμματος για το «ασταθές» διεθνές περιβάλλον. Τόσο διά στόματος του Δ. Τσοβόλα, όσο και άλλων στελεχών του ΔΗΚΚΙ, αναφέρεται ότι η χώρα μας για τη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής, είναι υποχρεωμένη να προβλέπει τις κινήσεις όσων έχουν τη δυνατότητα αυτόνομης διαμόρφωσης των γεγονότων, ώστε να δημιουργεί και τις κατάλληλες συνθήκες αποτροπής. Είναι φανερό ότι η πολιτική φιλοσοφία του ΔΗΚΚΙ δεν έρχεται σε απευθείας ρήξη με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Για παράδειγμα, ενώ μέλη του ΔΗΚΚΙ πήραν μέρος στις μεγάλες κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού εναντίον των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, η ηγεσία του «ξεχνά» να ζητήσει την επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, από διάφορες περιοχές των Βαλκανίων, ούτε έχει ξεκαθαρίσει αν είναι «ειρηνευτικές» αποστολές» ή στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής.

Ολες οι παραπάνω θέσεις - που αποτέλεσαν τη βάση που πάνω της στηρίχτηκαν οι πολιτικές θέσεις του ΔΗΚΚΙ τη χρονιά που πέρασε - δίκαια δημιουργούν, για κάθε καλοπροαίρετο εργαζόμενο, έντονη αμφισβήτηση για τη γνησιότητα των αντιμονοπωλιακών και των αντιιμπεριαλιστικών διαθέσεων της ηγεσίας του ΔΗΚΚΙ.