Σκοτεινές «φωταύγειες» πολλών δισεκατομμυρίων | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σκοτεινές «φωταύγειες» πολλών δισεκατομμυρίων

Εφτακόσια και πάνω ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ άναψαν, κάηκαν και έσβησαν στην αποθέωση του οργανωμένου παγκόσμιου πολυθεάματος των ημερών. Ενα ανάλογα τεράστιο ποσό σε μας και ο Παρθενώνας έγινε πάμφωτη τούρτα, στη φαντασμαγορική πανδαισία της νέας μέρας του χρόνου.

Στις στράτες του κόσμου έμειναν αποκαΐδια και στάχτες από χιλιάδες τόνους πυροτεχνημάτων, που μαζί με τα φώτα από συμβατικούς και πυρηνοηλεκτρικούς σταθμούς και τις ψυχρές ακτίνες λέιζερ, αποπειράθηκαν με υπεροψία να σκεπάσουν τον έναστρο ουρανό της χειμωνιάτικης νύχτας.

Αν κάποιος βγήκε κερδισμένος, ήταν η πατρίδα της πυρίτιδας, η Κίνα, που ξεπούλησε αυτόν τον καιρό τα αποθέματα δεξιοτεχνίας, σε συνδυασμούς από ήχο, φως και χρώματα.

Οχι ότι δεν ήταν λαμπρή αυτή η παγκόσμια φωταύγεια, από τη μια άκρη ως την άλλη, από τις εσχατιές του κόσμου, από τους παγετώνες, ως τις πάμπες, από τις ερήμους, τις σαβάνες, τα μητροπολιτικά κέντρα, τους ιστορικούς χώρους, σε αντιστοιχία με την αμετροέπεια, του «πολιτισμού» της νέας αταξίας. Στο όνομα, μάλιστα, αυτού του φανταχτερού πολυθεάματος, που επιχείρησε να καλύψει τη σκοτεινιά του κόσμου βιαστήκαμε να προϋπαντήσουμε τη νέα χιλιετία, ένα χρόνο πριν από την ουσιαστική και, συμβατική πάντα, έναρξή της.

Οχι, η φωταύγεια ήταν εντυπωσιακή, όσο και τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν αντί να διατεθούν για τις πληγές του κόσμου. Κάτω όμως από το άπλετο φως των προβολέων, των ακτίνων λέιζερ και τα ηφαίστεια των πυροτεχνημάτων οι σκιές έγιναν μελανότερες και λίγο πριν το ξημέρωμα, η νύχτα φάνηκε πιο σκοτεινή, όπως έλεγε, με άλλη έννοια, ο μισέλληνας εκείνος, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Ηαυγή της καινούριας μέρας φώτισε ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις, την πείνα, τη δυστυχία, τις βόμβες, τις καταστροφές στον πλανήτη, τους πολέμους, τη νέα αγριότητα των συμφερόντων. Εχουμε ανάγκη «πραγματικά» από ένα άλλο φως, από περισσότερο φως που ζητούσε ο ήρωας του Σαίξπηρ, από το φως του φωτός της λαϊκής ψυχής, από τη βάτο τη φλεγόμενη, αλλά μη κατακαιόμενη. Εχουμε ανάγκη από το προμηθεϊκό φως που φωτίζει τα σκοτάδια, διαλύει τους μύθους, φωτίζει τις νέες ειρηνοδρομίες των αγώνων που ξεκινάμε με τη δάδα που ανάβει από το κοίλο κάτοπτρο της Ολυμπίας και όχι από τη φωτιά των φονικών πυραύλων.

Γιώργος Κ. ΤΣΑΠΟΓΑΣ