ΠOIA ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ; | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠOIA ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ;

Το πρόβλημα είναι ακριβώς το γεγονός ότι δε μοιάζει να υπάρχει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα. Κανονικά, όταν χωρίς ντροπή ένα μεγάλο κόμμα, με λόγο και με πράξη ομολογεί φανερά πως είναι αναξιόπιστο και, μάλιστα, όταν αυτό το κόμμα τυχαίνει να χειρίζεται την κυβερνητική εξουσία, ε... τότε υπάρχει πρόβλημα. Κι όμως, με δεδομένο τον κυνισμό των κυβερνώντων, που μοιάζουν να λένε με θράσος «σιγά μην περίμενε κανείς από μας συνέπεια και μπέσα», το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ και των βαθυστόχαστων αναλυτών, που σε άλλες περιπτώσεις «εγχειρούν τα κουνούπια», τώρα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν... Είναι ολοφάνερο πως με κάθε τρόπο δε θέλουν το λαό «να θυμηθεί» χτεσινές κουβέντες και πράξεις της κυβέρνησης, γιατί τότε θα φανεί πως για άλλη μια φορά στο ζήτημα της αξιοπιστίας «πιάνεται στα πράσα...».

***

Κι όμως, το πράγμα είναι τόσο απλό που ούτε καν δεύτερη σκέψη δε χρειάζεται. Η κυβέρνηση, που καταλαβαίνει την «κατάληψη» της πολιτικής εξουσίας σαν μια αλυσίδα από εύστοχες κινήσεις, λες και είναι παρτίδα σκάκι, υποτίθεται πως είχε κάνει «σαχ» στη ΝΔ βγαίνοντας καιρό πριν και βάζοντας στην ημερήσια διάταξη θέμα Προέδρου. Υποτίθεται πως έτσι στρίμωχνε τον άλλο εταίρο του δικομματισμού και έβαζε τα στελέχη του να «καταπίνουν τη γλώσσα τους» την ώρα που έμπαινε το θέμα, γιατί το όνομα του τωρινού Προέδρου, που προέρχεται και από τα σπλάχνα της ΝΔ, ενεργοποιούσε και άλλες αντιθέσεις, οι οποίες πηγάζουν από ξεχωριστές ατομικές σκοπιμότητες. Ομως, το πολύ «στενό μαρκάρισμα» υποτίθεται πως γινόταν στη συντηρητική παράταξη για το σοβαρό πρόβλημα... των θεσμών. Εμφανίζονταν το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη και με το καθιερωμένο πλέον ύφος του «μεγάλου νοικοκύρη», που περνάει εξετάσεις «σοβαρότητας» στην άρχουσα τάξη της χώρας, έδιναν μαθήματα δεξιά και αριστερά τόσο για το «σεβασμό στους θεσμούς» όσο και για την «κρίσιμη περίοδο» εισόδου στην ΟΝΕ, η οποία «δε θα έπρεπε να ταραχτεί από μικροπολιτικές σκοπιμότητες...».

Σε αυτές τις συνθήκες τα κυβερνητικά στελέχη, είτε γιατί έπαιζαν καλά το ρόλο τους, είτε γιατί, παίζοντάς τον, τον πίστεψαν κιόλας, άρχισαν να λειτουργούν με την ψυχολογία εκείνου που παθαίνει ίλιγγο ταχύτητας και δεν μπορεί να σταματήσει... να πατάει γκάζι. Οι διαλέξεις περί θεσμών και υπευθυνότητας έδιναν και έπαιρναν σε τέτοιο υπερβολικό βαθμό, που αν κανένας δεν ήξερε πως πρόκειται για ΠΑΣΟΚ μπορούσε στα σοβαρά να πιστέψει πως πρόκειται για άμεσες δεσμεύσεις. Ακόμα όμως και αν είχε μείνει κανένας σε αυτή τη χώρα, που να πιστεύει πως το συγκεκριμένο κόμμα ό,τι λέει και κάνει, σίγουρα τώρα δε θα έχει μείνει κανένας. Πιο φανερή ομολογία αναξιοπιστίας δε γίνεται.

***

Αμέσως μόλις ο αρχηγός της ΝΔ είπε πως θα υποστηρίξει τελικά την υποψηφιότητα του τωρινού Προέδρου της Δημοκρατίας και πριν προλάβει ο αέρας από το στόμα του να ακουστεί σαν καθαρές λέξεις, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μαζί και ο πρωθυπουργός είχαν ξεχάσει και τα μαθήματα για τους θεσμούς, αλλά και την «ευαίσθητη περίοδο» για την ΟΝΕ. Σε κάθε περίπτωση, με λόγο και με πράξη αποκαλύπτουν πως όλα αυτά τα επιχειρήματα, όπως και τα αντίθετά τους, είναι «ζώα που θρέφουν» για να θυσιάσουν στο βωμό της εξουσίας και τίποτα άλλο. Σχεδόν αυτόματα άρχισαν να μιλούν για «εκλογές από τώρα μέχρι τον Οκτώβρη», επίσης για... άλλα μαθήματα «ενάντια στη μακρόχρονη περίοδο των εκλογών που στοιχίζει στον τόπο», «για δεδομένο πλεονέκτημά τους τώρα...» κλπ.

Μικρό το κακό, ίσως πει κάποιος, αφού έτσι κι αλλιώς από ένα συνεχές «είπα-ξείπα» κυβερνιέται η σύγχρονη Ελλάδα. Πραγματικά αλίμονο σε όποιον τους πάρει στα σοβαρά (και τους δύο εταίρους του δικομματισμού) και πιστέψει τον προεκλογικό τους λόγο. Αυτός, αν υπάρχει ακόμα, είναι πάντα απατημένος και ειλικρινά «κοψοχέρης». Ως ένα βαθμό η αναξιοπιστία είναι δεδομένη και αναμενόμενη και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Αφού είναι δεδομένη (τόσο που ούτε καν λόγος γίνεται) όσοι την ανέχονται αδιαμαρτύρητα βουλιάζουν στη συνενοχή των επιλογών του δικομματισμού. Δεν μπορείς να περιμένεις «ίσια περπατησιά από τον στραβοκάνη».

***

Για άλλη μια φορά αποδείχνεται πως δικαιωμένος είναι μόνο όποιος μάχεται με αρχές, αταλάντευτα, τις πολιτικές επιλογές του δικομματισμού, ανεξάρτητα από τις Σειρήνες (γριές ή νέες), που κάθε φορά εμφανίζουν οι εταίροι και τις βάζουν να παίζουν τους σκοπούς της εξαπάτησης.

Τους κομμουνιστές δεν «τους έπιασε ο πόνος» ούτε γιατί η κυβέρνηση «σφάζει και θυσιάζει» η ίδια τους θεσμούς που υποτίθεται πως υπηρετεί, ούτε γιατί τελικά, όπως όλα δείχνουν, θα μας πάει για εκλογές λίγο πριν το πράσινο φως για την ΟΝΕ και όχι μετά όπως διακήρυσσε, αν και τίποτε ακόμα δεν είναι σίγουρο. Ούτε ξαφνικά οι κομμουνιστές «έπεσαν από τον ουρανό» και ανακάλυψαν πως όλα αυτά τα χρόνια ο λόγος των κυβερνητικών στελεχών είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Τέτοια «παράπονα» δε μας πρέπουν και ούτε μας αφορούν, αφού αλλού βρίσκεται η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής. Το πολύ πολύ να προσθέταμε άλλη μία εμπειρία ασυνέπειας στον κυβερνητικό λόγο, που έτσι και αλλιώς δε συμμεριζόμαστε.

Ομως, εκείνοι που υποτίθεται πως όχι μόνο συμμερίζονται τους στόχους της κυβέρνησης αλλά κόπτονται και για την «υπευθυνότητά» της πώς είναι δυνατόν να μη διακρίνουν την απάτη που ομολογείται ντάλα μεσημέρι; Είναι φανερό πως η «χαμένη τιμή» της κυβέρνησης συμπαρασύρει και τη λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και εκείνους από τα ΜΜΕ, που έχουν αναλάβει ή την αφαίρεση της σκέψης του πολίτη ή τη μετατροπή του σε συνένοχο της κυβερνητικής πολιτικής.

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ