Σε πολιτική συγκέντρωση στο Κορωπί μίλησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ανάμεσα σε άλλα, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε στην ομιλία της:

«Η πρόβλεψη όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά και η διεθνής πρόβλεψη είναι ότι ο καπιταλισμός θα βγει απ' την κρίση με πιο αναιμική ανάπτυξη. Δε θα επανέλθει στους προηγούμενους ρυθμούς. Θα έχουμε οξύτατο ανταγωνισμό. Γιατί αυτή τη στιγμή η διαμάχη είναι ανάμεσα σε ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, δηλαδή έχουν μπει και νέες χώρες καπιταλιστικές δυναμικά σε αυτή τη διαπάλη.

Πιθανόν να γίνουν και ανακατατάξεις στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού. Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν την πρωτοκαθεδρία που είχαν, ανακατατάξεις έχουμε και μέσα στην Ευρώπη. Και οι ανακατατάξεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες φέρνουν κι άλλους κινδύνους, πέρα από μαζική φτώχεια και ανεργία, φέρνουν και κινδύνους στρατιωτικών αναμετρήσεων.

Ενας απ' τους χώρους που γίνεται η αναμέτρηση - ή θα γίνει - είναι η περιοχή μας. Οπως ξέρετε, απ' την περιοχή μας περνάνε αγωγοί πετρελαίου, φυσικού αερίου κλπ. Ο δρόμος του πετρελαίου είναι γεμάτος με αίμα. Μην ξεχνάτε ότι στην Ευρώπη έχουν γίνει δύο παγκόσμιοι πόλεμοι για τις ανακατατάξεις στην αγορά. Δεν κάνουμε μια πρόβλεψη άμεση, αλλά στο μέλλον, στα επόμενα χρόνια, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και περιφερειακές συγκρούσεις.

Για να πούμε το διά ταύτα: Υπάρχουν εργάτες απολυμένοι, εργάτες που δουλεύουν και αντιμετωπίζουν μείωση μισθού, μείωση ωρών εργασίας, μαύρη εργασία κλπ., σε ένα συγκεκριμένο εργοστάσιο. Αυτό που πρέπει να δει κανείς είναι ότι, πια, ο αγώνας, ο οργανωμένος σε κάθε εργοστάσιο, δεν έχει πολλά περιθώρια. Πρέπει να δει κανείς τι γίνεται στον κλάδο και ο αγώνας, πια, πρέπει να είναι ενιαίος, όλοι οι κλάδοι μαζί, ιδιωτικός - δημόσιος τομέας.

Δε λέει κανείς εγκαταλείπουμε τα αιτήματα του κλάδου ή του εργοστασίου, της περιοχής και πάμε στο γενικό αγώνα. Αλλά αν δε γίνει ενιαίος συντονισμένος αγώνας, το κάθε εργοστάσιο και ο κάθε κλάδος δε θα ασκεί την πίεση που χρειάζεται. Είναι αυτό που λέει το ΚΚΕ που, βέβαια, στηρίζεται στο κάθε εργοστάσιο, στον κάθε κλάδο.

Τι πρέπει να δούμε; Το πρώτο πράγμα είναι στη συνείδηση των εργαζομένων να απορριφθεί το μνημόνιο. Να παλέψουμε, προσπαθώντας να δυσκολέψουμε την εφαρμογή του μνημονίου. Σε αυτό τον αγώνα να βάλουμε μπροστά μια σειρά αιτήματα και στόχους πάλης που απαντάνε στις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων. Να πω ένα παράδειγμα: Αυτή τη στιγμή έχουμε μείωση μισθών, οι εργαζόμενοι πρέπει να επιμείνουν: Εμείς όχι μόνο δε δεχόμαστε μείωση τη μισθών, θέλουμε αυξήσεις μισθών. Θα μου πεις: Θα σου δώσουν; Οχι, αλλά έχει μια μεγάλη σημασία να μη μειώσουν οι εργαζόμενοι τις απαιτήσεις αν δε θέλουν να τα χάσουν όλα.

Δεν πρέπει να παραιτηθούν απ' αυτό που λέμε το λιγότερο 1.400 κατώτατος μισθός. Δεν πρέπει να παραιτηθούν από αιτήματα που είχαν. Δεν πρέπει να παραιτηθούν από την πάλη κατά των απολύσεων. Εδώ, βεβαίως, το πράγμα είναι πιο σύνθετο. Οταν ένα εργοστάσιο κλείνει, έχει χρεοκοπήσει, θα σου πει ο εργοδότης "εγώ δεν μπορώ να το κρατήσω το εργοστάσιο". Σε αυτή την περίπτωση εμείς τι αντιτάσσουμε; Εάν χρωστάει ο εργοδότης στους εργαζόμενους, πρέπει να πάρουν όλα τα δεδουλευμένα.

Δεύτερον, πρέπει να υπάρχουν υψηλά επιδόματα ανεργίας. Να πάει να κόψει το λαιμό του και αυτός που χρεοκοπεί και να πάει να ζητήσει, να παλέψει κι αυτός, γιατί στο κάτω κάτω αυτοί που κλείνουν τα εργοστάσια δεν παύουν να υποστηρίζουν τον καπιταλισμό. Και στο κάτω - κάτω, πολλοί που τα εργοστάσιά τους κλείνουν, την περιουσία τους την έχουν εξασφαλίσει, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μιλάω για τα μεγάλα εργοστάσια.

Κάποιοι δεν μπορούν να πληρώσουν τη ΔΕΗ. Η ΔΕΗ αυξάνεται έως 40%. Τι θα γίνει; Δεν μπορείς να πεις στον καθένα "μην πληρώσεις αν δεν έχεις λεφτά". Θα του κόψουν το φως. Πρέπει να δημιουργηθούν μορφές μαζικής συσπείρωσης και να απαιτήσουν η κυβέρνηση να αναλάβει το κόστος αυτό, γιατί η ΔΕΗ είναι ιδιωτική αυτή τη στιγμή. Ενα τέτοιο κίνημα πρέπει να αναπτυχθεί, αλλιώς τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα.

Ταυτόχρονα, όμως, εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα: Μέσα απ' αυτούς τους αγώνες πρέπει να διαμορφωθεί ένα κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, το οποίο κατά τη γνώμη μας πρέπει να στηθεί απ' τα κάτω προς τα πάνω, χωρίς να σημαίνει ότι πάνω δεν υπάρχουν και κάποιοι φορείς και συσπειρώσεις που βοηθάνε.

Θα ξεκινήσω απ' τα κάτω, αυτό που λέμε το ενιαίο μέτωπο των εργατών, αυτών που έχουν μικρομάγαζα και των φτωχών αγροτών. Μπορεί στην Αττική να μην έχουμε πολλούς αγρότες, αλλά μιλάμε πανελλαδικά. Ενα ενιαίο μέτωπο από μαζικούς φορείς, από φορείς όμως που παλεύουν με συγκεκριμένη γραμμή εναντίον των μονοπωλίων, σε ρήξη με τη σημερινή πολιτική.

Αυτό που θα βοηθήσει το μέτωπο είναι αν αυτοί που συμμετέχουν "ξεκολλήσουν", κυρίως απ' τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή απ' τις λογικές τους. Δε ζητάμε από κανέναν να αποκηρύξει τα κόμματα που πίστευε ή πιστεύει, αλλά, να, εν πάση περιπτώσει να καταλάβουν ότι αυτά τα κόμματα δεν έχουν πολιτική φιλολαϊκή. Να διαμορφωθούν στόχοι πάλης τέτοιοι που διαμορφώνουν κίνημα πλειοψηφίας.

Απ' τα πάνω τι δυνατότητες υπάρχουν; Υπάρχει το ΚΚΕ, υπάρχει το ΠΑΜΕ, υπάρχουν συσπειρώσεις στο χώρο των επαγγελματοβιοτεχνών, των αγροτών, των φοιτητών, γυναικείες οργανώσεις, άλλες συσπειρώσεις που μπορούν να γίνουν. Απ' τα πάνω και απ' τα κάτω πρέπει να δημιουργηθεί ένα τέτοιο μέτωπο που στηρίζεται και στη λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια. Οχι απλώς να αποφασίζουν οι πάνω και οι κάτω να συμμετέχουν απλώς σε κάποιες συγκεντρώσεις.

Θεωρούμε ότι αυτό το μέτωπο πρέπει να προτάξει τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Και τι εννοούμε τον άλλο δρόμο ανάπτυξης; Ξεκινάμε απ' τις αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η χώρα. Μας ενδιαφέρουν και τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά και το τι μπορεί να αναπτύξει η χώρα. Εμείς θεωρούμε ότι - δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες - βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, τουρισμός (δίνουμε σημασία και βεβαίως μπορεί να στηριχτεί κανείς), ό,τι μπορεί να αναπτυχθεί σε αυτή τη χώρα που σου λύνει το πρόβλημα, να εξασφαλίσει είδη διατροφής με αυτάρκεια.

Το διατροφικό πρόβλημα στη χώρα μπορεί να λυθεί, χωρίς να έχουμε ανάγκη ούτε από εισαγωγές, ούτε να εξαρτιόμαστε από συμφωνίες, μονοπώλια, καπιταλιστικά κράτη κλπ. Εχεις μια αγροτική παραγωγή που μπορεί να σου εξασφαλίσει τα πάντα. Η αγροτική παραγωγή σού δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξεις και τη βιομηχανία, κλωστοϋφαντουργία, έπιπλο, ξυλεία, δέρμα.

Αυτά, όμως, όχι με φορέα ανάπτυξης τα μονοπώλια, αλλά οι τομείς της βιομηχανίας, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μαζικών μέσων μεταφοράς να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Και αυτά μπορεί να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία από μια λαϊκή εξουσία, που θα αναδείξει ο λαός, μέσα από μια οξυμένη και ανεβασμένη μορφή πάλης».