Στις 14 Μάη 2010 η ελληνική κυβέρνηση διά του αντιπροέδρου της είχε δηλώσει ότι «το Αιγαίο, τα θέματα της εδαφικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας στον αέρα και τη θάλασσα (...) είναι κατασκευασμένα, από μερικούς πολύ ικανούς διπλωμάτες». Παράλληλα, είχε αποκαλέσει τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων «εδαφικές λεπτομέρειες» και «γεωγραφικές ιδιομορφίες». Προχτές, ξανά μέσω του αντιπροέδρου της, η κυβέρνηση νομιμοποίησε τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, λέγοντας ότι τα τουρκικά ερευνητικά πλοία «κάνουν έρευνες σε διεθνή ύδατα, όπου όποιος θέλει μπορεί να κάνει έρευνες». Με τον ίδιο τρόπο συρρίκνωσε και αποχαρακτήρισε την ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως αυτή ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, περιορίζοντάς την μόνο στα αβαθή μέχρι 200 μέτρα βάθος, που αποτελούν μόνο το 15% των διεθνών υδάτων του Αιγαίου, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο ράφι με τις «γκρίζες ζώνες».

Επί της ουσίας, οι τελευταίες δηλώσεις του Πάγκαλου αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για το περιεχόμενο του διμερούς διαλόγου που βρίσκεται σε εξέλιξη, πίσω από τους πανηγυρισμούς περί «ελληνοτουρκικής συνεργασίας». Δείχνουν ότι η κυβέρνηση όχι μόνο συζητάει στη βάση της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ότι έχει αποδεχθεί αυτή την αμφισβήτηση σε μεγάλη έκταση. Αλλωστε, τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί εδώ και καιρό. Ηταν η Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, με υπουργό Εξωτερικών τον Θ. Πάγκαλο, που διακήρυξε το σεβασμό στα τουρκικά «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα», πέρα από τα νόμιμα συμφέροντα. Η Τουρκία διαμορφώνει στο Αιγαίο μια ντε φάκτο κατάσταση - πρόπλασμα των ευρύτερων διευθετήσεων που επιδιώκονται με ΝΑΤΟική ομπρέλα.

Αυτές οι διευθετήσεις σχετίζονται με το πλάτος των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου, καθώς και τις αρμοδιότητες στο διεθνή χώρο, που αφορούν στον έλεγχο των πτήσεων (FIR) και στην έρευνα και διάσωση. Ολα αυτά μαζί συνθέτουν τον στρατιωτικό - επιχειρησιακό έλεγχο σε μια περιοχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, και κατ' επέκταση στο Αιγαίο, καταγράφονται έντονοι ανταγωνισμοί για το ποια χώρα θα εξελιχθεί σε περιφερειακό πρωταγωνιστή. Ταυτόχρονα, είναι δεδομένο το αμερικανικό ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της «αντιπυραυλικής ασπίδας», για την εφαρμογή του σχεδίου περί «νέας Μέσης Ανατολής», όπως και για τη διείσδυση του ΝΑΤΟ στη Β. Αφρική και την Κασπία.

Ολα τα παραπάνω συνθέτουν το κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, στις οποίες η Ελλάδα μπλέκεται βαθύτερα με ευθύνη της κυβέρνησης και της στρατηγικής που υπηρετεί. Καθόλου τυχαία, σε μια περίοδο έντονης αναταραχής στις σχέσεις Ισραήλ - Τουρκίας, ο Ελληνας πρωθυπουργός επισκέφτηκε το Τελ Αβίβ. Οι κίνδυνοι για τα κυριαρχικά δικαιώματα αποτελούν απειλή για το λαό, αλλά και συνολικά για την υπόθεση της ειρήνης. Το μέτωπο για προστασία των λαϊκών - εργατικών δικαιωμάτων είναι ενιαίο με το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο και με το μέτωπο υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Για την οικοδόμηση σχέσεων αληθινής φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, με ενίσχυση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα στις δυο όχθες του Αιγαίου.