Σ' αντίθεση με το μήνυμα της πασχαλιάς που είναι αναστάσιμο, στο σύνολό του ο αστικός Τύπος ζητάει να ξαναπαιχτεί το έργο με τα πάθη, γιατί δεν παίχτηκε καλά ως τώρα. Αλλος βλέπει λάθος στους ηθοποιούς - υπουργούς, άλλος στις πράξεις που περιέχει το σενάριο, τον σκηνοθέτη δεν τον ακουμπά κανείς, όπως συμφωνούν και στην κεντρική ιδέα: Για να σωθεί η αστική τάξη πρέπει να γονατίσει ο λαός. Αλλά το έργο, επιμένουν, πρέπει να ξαναπαιχτεί. Δεν φτάνουν όσα μέτρα πάρθηκαν, πρέπει να παρθούν κι άλλα.

Αλήθεια είναι πως αυτή η παράσταση έχει ακριβώς αυτήν την ιδιομορφία: Εχει καθαρό στόχο, έχει καθορισμένο περιεχόμενο, αλλά εξελίξιμο σενάριο που πρέπει να προσαρμόζεται διαρκώς στους συσχετισμούς παλκοσένικου και αίθουσας. Οταν οι ντομάτες από την αίθουσα πέφτουν βροχή, το σενάριο μαλακώνει. Και το αντίστροφο, όσο οι θεατές κοιμούνται το σενάριο αγριεύει. Η εξέλιξη του έργου όμως συνεχίζεται επί σκηνής με το λαό σε ρόλο θεατή.

Δε φταίνε οι ηθοποιοί αν το έργο κρίνεται από τους κριτικούς ανεπαρκές. Δε θα αλλάξει τίποτα στην πολιτική που εφαρμόζεται με την αλλαγή κάποιων υπουργών. Δε θα αλλάξει τίποτα, αν τα αντιλαϊκά νομοσχέδια περάσουν σε μια βδομάδα ή ένα μήνα. Οπως και στο έργο δεν αλλάζει τίποτα αν οι πράξεις από τρεις γίνουν πέντε.

Αυτό που πάντα καθόριζε τη μεγάλη εξέλιξη είναι η ανατροπή. Στο προκείμενο, η αλλαγή όχι μόνο του έργου, αλλά και της σχέσης ανάμεσα στη σκηνή και την αίθουσα. Οταν, δηλαδή, οι θεατές γίνουν πρωταγωνιστές στο δικό τους σενάριο, με δική τους σκηνοθεσία. Οταν καταργήσουν την ίδια την αίθουσα και γίνουν όλα σκηνή. Οσο παραμένουν στην αίθουσα θεατές τόσο θα ακούν πως γι' αυτό το έργο πλήρωσαν στην είσοδο αυτό θα εισπράξουν. Είναι αυτό που λένε και δαρμένος και ...

Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που το ΚΚΕ, ο «Ριζοσπάστης», επιβεβαιώνονται μέχρι κεραίας στις αναλύσεις τους. Η εξέλιξη στα ζητήματα του Αιγαίου είναι από αυτές που θες να πεις «εύχομαι να μην επιβεβαιωθεί». Την ώρα που γράφαμε για τη ΝΑΤΟική σφραγίδα στις εξελίξεις, υπό τον τίτλο «επιταχύνονται οι διευθετήσεις στο Αιγαίο», δεν είχαμε στο χέρι τα τελευταία δεδομένα, όλα όμως τα μέχρι τότε οδηγούσαν στο συμπέρασμα.

Ε, την ίδια ακριβώς ώρα οι Ελληνες επιτελείς έπαιρναν τη ΝΑΤΟική εντολή να ξεχάσουν ότι υπάρχει Αιγαίο!

Δεν πρόκειται για καμια μαντική ικανότητα των κομμουνιστών. Είναι θέμα που αφορά το από ποια πλευρά της γραμμής στέκεσαι. Με τον ιμπεριαλισμό ή ενάντια σ' αυτόν. Αυτό καθορίζει αν τα ραντάρ σου θα είναι ενεργά ή τυφλά. Η θέση που στέκεσαι καθορίζει τελικά και το ποιος είναι ο πατριώτης, για ποια πατρίδα. Μέρα που ήταν χτες, έναρξη της επίθεσης των στρατευμάτων του Χίτλερ στην Ελλάδα, δεν μπορούσες να μη θυμηθείς ότι την ώρα που οι στρατηγοί της αστικής τάξης και η κυβέρνησή τους είχαν ήδη παραδώσει τη σημαία, στα οχυρά οι φαντάροι την κρατούσαν όρθια με νύχια και με δόντια. Ετσι είναι κάθε μέρα στη ζωή. Υπάρχουν αυτοί που κάθε τσουγκάρι το κάνουν οχυρό της αντίστασης κι εκείνοι που διακηρύσσουν πως «έχομεν ανάγκη από προστάτας».

Το νέο είναι πως ξανά το μήνυμα του ΚΚΕ σε δύσκολους καιρούς πιάνει τόπο. Κάτι μαρτυρούν ακόμα κι αυτές οι μαγειρεμένες δημοσκοπήσεις. Να σηκώσουμε πιο ψηλά τη σημαία. Είναι πολλοί αυτοί που κουράστηκαν να είναι θεατές.