Αμέτρητες είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουν προωθηθεί για το σχολείο. Κάθε κυβέρνηση παρουσιάζει ένα «καινοτόμο» σχέδιο για το «νέο» σχολείο και το εμφανίζει σαν σανίδα σωτηρίας στο σημερινό «απαράδεκτο εκπαιδευτικό σύστημα». Ομως, αυτό το «απαράδεκτο εκπαιδευτικό σύστημα» το έχουν διαμορφώσει οι διάφοροι επίδοξοι «μεταρρυθμιστές» του! Υπουργοί, πρώην υπουργοί, ειδικοί σε θέματα εκπαίδευσης καταθέτουν τις απόψεις τους, όταν ανοίγει ο «διάλογος» για το σχολείο και ...κονταροχτυπιούνται. Διαφωνούν, πάντα, σε επιμέρους θέματα, γιατί στους βασικούς άξονες τα βρίσκουν μια χαρά.

Ενα «θαύμα» συμφωνίας παρατηρήσαμε την Κυριακή, στο άρθρο του Γ. Μπαμπινιώτη, στο «Βήμα». Οι προτάσεις φαίνονται ως μια νέα «πρακτική» ιδέα, η οποία όμως σε τίποτα δε συγκρούεται με την κυβερνητική πολιτική για το «νέο» σχολείο. Ο καθηγητής προτείνει διαχειριστικά «μπαλώματα» που με μια πρώτη ματιά μοιάζουν βολικά για εκπαιδευτικούς και μαθητές: Οι αδιόριστοι φιλόλογοι, εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (με λίγη επιμόρφωση) μπορούν να καλύψουν τα κενά της πρωτοβάθμιας, οι πτυχιούχοι νηπιαγωγοί (με λίγη επιμόρφωση) μπορούν να καλύψουν τις κενές θέσεις στην πρώτη δημοτικού, οι πτυχιούχοι μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί μπορούν να διδάξουν αντίστοιχα μαθήματα στο δημοτικό κ.ά. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, οι προτάσεις Μπαμπινιώτη οδηγούν στον πυρήνα των προτάσεων της κυβέρνησης: Εκπαιδευτικοί για κάθε χρήση μετά από λίγη επιμόρφωση, αύξηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων (ή μήπως τα «μπαλώματα» θα έχουν μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα;) και απαξίωση του πτυχίου, το οποίο θα μετατραπεί σε ένα πιστοποιητικό για εκπαιδευτικούς.

Για τους μαθητές (του δημοτικού, θυμίζουμε) η πρόταση οδηγεί σε έναν «αχταρμά» σχολείου που θα τσιμπάνε λίγο απ' όλα από διάφορες ειδικότητες, χωρίς συνοχή. Ο «αχταρμάς» αυτός θα είναι χειρότερος για τον μαθητή, ακόμα και από αυτό το λειψό σχολείο που παρακολουθεί σήμερα. Με δόλωμα τη λεγόμενη «ζώνη δραστηριοτήτων», οδηγούμαστε σε ένα σχολείο διαφοροποιημένο, δηλαδή σε ένα σχολείο όπου... «ό,τι αρπάξει ο καθένας». Και το τι θα μαθαίνει ο καθένας θα καθορίζεται στο μεγαλύτερο βαθμό από το περιβάλλον στο οποίο έχει μεγαλώσει, δηλαδή θα καθορίζεται ΤΑΞΙΚΑ! Δηλαδή, δε θα μαθαίνει ο μαθητής από τη λαϊκή οικογένεια. Αμορφωσιά για τα παιδιά του λαού, προετοιμασία για φτηνή εργατική δύναμη προς δόξαν των κερδών του κεφαλαίου.

Το συμπέρασμα είναι ότι η συζήτηση για το «νέο» σχολείο διεξάγεται, όπως πάντα, «εντός των τειχών», εντός των προτάσεων της ΕΕ και της κυβέρνησης. Οι προτάσεις για Ενιαίο Δημόσιο και Δωρεάν 12χρονο σχολείο, που θα παρέχει ολοκληρωμένη μόρφωση, και οι εκπαιδευτικοί θα έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, δεν είναι στην «ατζέντα» τους...