Επί ένα δίμηνο, όσο δηλαδή διήρκεσε η εσωκομματική προεκλογική περίοδος στη ΝΔ, τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, «πιπίλιζαν» το μυαλό του λαού με την «κοσμογονία» που δήθεν φέρνει μαζί της η εκλογή του προέδρου ενός κόμματος «από τη βάση». Τι έλεγε και τι έγραφε η πλειοψηφία του Τύπου; Οτι η συμμετοχή στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία διασφαλίζει την άμεση λαϊκή παρέμβαση στη διαμόρφωση της πολιτικής ενός κόμματος. Και πως η συγκεκριμένη διαδικασία φέρνει μαζί της το «νέο», το «φρέσκο», αφού «τα κόμματα ανοίγονται στην κοινωνία».

Τι δεν έλεγαν και τι δεν έγραφαν όλοι αυτοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο λιβάνιζαν και αποθέωναν την εκλογή αρχηγού ενός κόμματος «από τη βάση»; Οτι ανεξάρτητα από τις προσδοκίες και τις αυταπάτες με τις οποίες ο καθένας φτάνει να συμμετέχει στη συγκεκριμένη διαδικασία, η λαϊκή συμμετοχή στην εκλογή προέδρου δεν είναι συνθήκη ικανή να επιβάλει και φιλολαϊκή πολιτική στο κόμμα. Κάθε άλλο, μάλιστα. Αξιοποιείται από το ίδιο το κόμμα σαν ισχυρό άλλοθι για να θωρακίσει τη στρατηγική του, επικαλούμενο τη λαϊκή νομιμοποίηση που απέσπασε στις κάλπες. Τα όσα ακολούθησαν την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ το 2004 και το 2007, είναι ενδεικτικά. Το 1.000.000 των ψήφων που απέσπασε τότε ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν το μετατόπισαν στο ελάχιστο από τη στρατηγική του, αλλά σήμερα, από τη θέση της κυβέρνησης, ανέλαβε να οξύνει την αντιλαϊκή επίθεση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τη ΝΔ.

Το ίδιο ισχύει και για τη ΝΔ. Οι περίπου 800.000 ψήφοι που κατέληξαν στις εσωκομματικές κάλπες, όχι μόνο δε συνέβαλαν ώστε να αποκτήσει η ΝΔ φιλολαϊκά χαρακτηριστικά, αλλά με τη συμμετοχή τους έδωσαν αέρα στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να ανέβει προχτές στο βήμα του Ελληνοαμερικάνικου Επιμελητηρίου και να ζητήσει νέα, ακόμα πιο σκληρά μέτρα υπέρ του κεφαλαίου. Τι ζήτησε ο Αντ. Σαμαράς; Να «απενοχοποιήσουμε την επιχειρηματικότητα», μείωση των φορολογικών συντελεστών για το κεφάλαιο, μείωση των εργοδοτικών εισφορών, περικοπές κοινωνικών δαπανών, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, απαλλαγή των επιχειρήσεων από τις κινητοποιήσεις «μερικών δεκάδων ατόμων που κλείνουν τους δρόμους».

Ο Αντ. Σαμαράς δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να διαλαλεί τη διαχρονική πολιτική του κόμματός του, προσαρμοσμένη στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, από το οποίο διεκδικεί ξανά την εμπιστοσύνη για να επανέλθει σε τροχιά διακυβέρνησης. Κόμμα της αστικής τάξης ήταν και παραμένει η ΝΔ και γι' αυτό δε θα μπορούσε παρά να λέει και να προτείνει μέτρα για την ενίσχυση της κερδοφορίας των μεγαλοεπιχειρήσεων. Οι εξελίξεις, ωστόσο, διατηρούν την αξία τους για εκείνους τους ανθρώπους του μόχθου που συμμετείχαν στην ανάδειξη νέου αρχηγού, έχοντας την αυταπάτη ότι η ψήφος τους κάτι μπορεί να επηρεάσει προς το καλύτερο, να σηματοδοτήσει κάτι πιο ελπιδοφόρο. Επιβεβαιώνεται ότι τίποτα καινούριο, τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να προκύψει από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσοι και αν ψηφίσουν για αρχηγό. Γι' αυτό και πρέπει να αποδυναμωθούν σαν κόμματα του κεφαλαίου. Να πολεμηθεί και τελικά να ηττηθεί η στρατηγική τους από ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο, που θα οργανώνει την πάλη του με γνώμονα τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.