Τα πράγματα είναι απλά: Μπροστά είναι τα ακόμα περισσότερα κέρδη. Οχι για όλους, αλλά για το ακόμα περισσότερο συγκεντρωμένο μέσα και από την καπιταλιστική κρίση κεφάλαιο.

Σ' αυτήν την προοπτική υπακούει και η πλέρια στήριξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από την ΕΕ, όπως αντίστοιχα εκφραζόταν και χτες για την κυβέρνηση της ΝΔ.

Σ' αυτήν την προοπτική υπακούει και το για εσωτερική κατανάλωση άλλοθι «οι ξένοι πιέζουν, τι να κάνουμε;»

Σ' αυτήν την προοπτική γίνεται και η εν ψυχρώ δήλωση: `Η, τώρα, ή, ποτέ!

Τώρα, λέει το κεφάλαιο στην κυβέρνηση, τους έχεις όλους στο πιάτο. Τώρα ακόμα ελπίζουν. Αύριο θα έχουν μάθει πως είναι χαμένοι. Τώρα πρέπει να παρθούν τα επώδυνα μέτρα.

Μια λεπτομέρεια προδίδει τον αρμόδιο αρθρογράφο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Επικαλείται έναν φανταστικό 30άρη, που θα πάρει σύνταξη σε 30 χρόνια, ως τον έτοιμο να υποστεί θυσίες σε μια τέτοια προοπτική. Τέτοιος «30άρης» δεν υπάρχει, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις. Ποιες; Να έχει μόνιμη, σταθερή και ακριβοπληρωμένη δουλειά, τέτοια που να του επιτρέπει να πληρώνει εκτός από τις ήδη υψηλές εισφορές στην Κοινωνική Ασφάλιση και ένα πρόσθετο χαράτσι σε ιδιωτική ασφάλιση, με την ελπίδα ότι αυτή θα του δώσει ίσως μια αποζημίωση σε 30 χρόνια, αν μέχρι τότε υπάρχει η ασφαλιστική εταιρεία και δεν έχει φαλιρίσει, και όταν δε θα δικαιούται ακόμα την κανονική σύνταξη. Τύποι με τέτοιες προϋποθέσεις όμως είναι μόνο κάτι γιάπηδες. Αυτοί, μάλιστα, μπορούν σήμερα να χειροκροτήσουν κυβερνητικά μέτρα που θα εξαφανίζουν το ίδιο το δικαίωμα των πολλών στη σύνταξη. Εξάλλου, όταν έρθει η ώρα να τους πουλήσει και αυτούς το ιδιωτικό ασφαλιστικό κεφάλαιο δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να εμφανιστούν ως θύματα ανήξερα. Οι άλλοι με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, «ζήσε Μάη μου»...

Η κυβέρνηση δεν είναι ανόητη. Γνωρίζει ότι εκτελεί ταξικό συμβόλαιο υπέρ του κεφαλαίου. Και σωστά ποντάρει στη μετάθεση της ευθύνης στην ΕΕ. Κανένας εργάτης όμως δεν δικαιούται να ξεχνά πως δεν υπάρχουν αποφάσεις της ΕΕ στις οποίες δήθεν υπακούουν οι κυβερνήσεις. Κανένας δεν δικαιούται να ξεχνά σήμερα ότι όλες οι αποφάσεις είναι συναποφάσεις των κυβερνήσεων της ΕΕ. Δεν υπάρχει έξωθεν εντολή. Υπάρχει κοινή απόφαση ενάντια στο λαό.

Το μαρτυρούν, εξάλλου, οι φιλοφρονήσεις από την ΕΕ που υπενθυμίζουν ότι όλα τα μέτρα υπακούουν σε μια κοινή πολιτική.

Αυτά κι άλλα ανάλογα είναι υλικό, για να φουντώσουν παραπέρα την οργή ενόψει της 17ης του Δεκέμβρη. Για την ημέρα της απεργίας δηλαδή, που έχει διακριτά ποιοτικά χαρακτηριστικά καθώς - εκτός των άλλων - ήδη και η ΓΣΕΕ των εργατοπατέρων πολύ γρηγορότερα απ' ό,τι αναμενόταν αποδείχτηκε χειρότερη κι από ένα κυβερνητικό μαγαζί. Η 17 του Δεκέμβρη αναδεικνύεται σε σημαντικότατη μέρα στο ημερολόγιο της ταξικής αντιπαράθεσης, καθώς τόσο για την επιτυχία της απεργίας από τη μια, όσο και για το χτύπημά της από την άλλη, θα κινηθούν θεοί και διαβόλοι.

Ως τότε, μέτρα τη κατάντια: Την ξεφτίλα κάποιου Γουσέτη όψιμου κομμουνιστοφάγου που ζήλεψε τη δόξα αυτών που έστηναν «παρθενώνες» στη Μακρόνησο για να αναμορφώσουν «εθνικώς» τους «κομμουνιστοσυμμορίτες» και βάλθηκε να τους μοιάσει, μπορεί και να τους ξεπεράσει. Κρατάμε μόνο τον πανικό τους. Για να κάνουμε καλύτερη τη δουλειά μας. Εχουμε απεργία στις 17. Δηλαδή, οργάνωση ταξικής αντεπίθεσης. Αυτό τους έχει βάλει σε συναγερμό. Να τους κάνουμε ζημιά όσο το δυνατόν πιο μεγάλη. Οχι μόνο τώρα, αλλά γενικότερα μέχρι που να μην ξανασηκώσουν κεφάλι...

Ασχετο: Σ' όσα παρουσιάζονται ως «νέα ιστορία» κράτα μικρό καλάθι. Παράδειγμα, όταν σου λένε για ανακάλυψη νέου πολιτισμού ικανού να αναπτύσσει εμπόριο «μακρών αποστάσεων» και ταυτόχρονα στα ψιλά περνά ότι αυτός ο εξελιγμένος πολιτισμός δεν είχε ανακαλύψει τη γραφή, κράτα μικρό καλάθι. Εμπόριο χωρίς μια κάποιας μορφής λογιστική γραφή δεν υπάρχει. Και η αρχαιολογία επίσης δεν είναι ουδέτερη επιστήμη.