Σειρά κινητοποιήσεων για την επαναπρόσληψη της εργαζόμενης Κατερίνας Βεζύρη, που εργαζόταν ως παιδαγωγός σε σπίτι φιλοξενίας του «Χαμόγελου του Παιδιού» στα Μελίσσια πραγματοποίησαν τις προηγούμενες μέρες το ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας και ταξικά συνδικάτα. Με αφορμή τα σχετικά δημοσιεύματα στην εφημερίδα, το «Χαμόγελο του Παιδιού» έστειλε επιστολή, στην οποία επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Η διοίκηση του «Χαμόγελου του Παιδιού» ονομάζει μη ανανέωση της εξάμηνης σύμβασης εργασίας της, την απόλυση της εργαζόμενης. Πράγματι δεν ανανέωσε τη σύμβαση. Αλλά αυτό τι είναι αν δεν είναι απόλυση; Δεν έχασε τη δουλειά της; Δεν είναι απόλυση; Είναι γεγονός ότι είχε προηγηθεί η αντίδρασή της στην αντιπαιδαγωγική και αντιεπιστημονική τοποθέτηση καμερών στους χώρους εστίασης, μελέτης και ψυχαγωγίας των κακοποιημένων και εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η εργαζόμενη αντέδρασε και πλήρωσε αυτήν την αντίδραση χάνοντας τη δουλειά της. Με δεδομένο μάλιστα ότι η εργαζόμενη κάλυπτε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, σε ένα σπίτι φιλοξενίας όπου το εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό - όπως έχει αναφερθεί - δεν επαρκεί για να καλύψει ουσιαστικές ανάγκες των παιδιών, πέρα απ' τον ύπνο, τη σίτισή τους κλπ. Αλλωστε όταν ανακοινώθηκε η απόλυση στην εργαζόμενη, της είπαν ότι δεν έχουν κάποιο παράπονο απ' τη δουλειά της, αλλά για το διάβασμα των παιδιών δεν χρειάζονται εξειδικευμένο προσωπικό που κοστίζει και ότι θα καλύψουν την ανάγκη αυτή με άλλο προσωπικό. Αλλο και αυτό. Η διοίκηση του ιδρύματος κάλυπτε θέση παιδαγωγού με ψυχολόγο, δηλαδή δύο σε ένα, αφού χρειαζόταν και παιδαγωγό και ψυχολόγο. Και βεβαίως με δεδομένη τη μη επάρκεια εξειδικευμένου προσωπικού η απολυμένη ήταν απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία του. Αλλο ένα γεγονός που δείχνει επίσης, ότι τέτοιες δομές δε λειτουργούν με βάση τις αναγκαίες παροχές υπηρεσιών για τα παιδιά, αλλά με βάση το κόστος.

Η εμπειρία απ' τη μέχρι τώρα λειτουργία των ΜΚΟ - ιδιαίτερα σε τέτοιους ευαίσθητους χώρους - δείχνει ότι διευκολύνεται το κράτος για να αποποιηθεί την ευθύνη του για την παροχή των αναγκαίων ολοκληρωμένων υπηρεσιών και καταλήγει να παρέχονται αποσπασματικές και ελάχιστες, μπροστά στις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, υπηρεσίες. Αποδεικνύεται όμως ότι τέτοιες οργανώσεις διευκολύνουν και το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων, της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, της εμπέδωσης κλίματος τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς.

Οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να καλυφθούν μόνο μέσα από ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, κεντρικά σχεδιασμένο, που θα παρέχει ενιαίες υπηρεσίες σε όλο το λαό, θα χρηματοδοτείται πλήρως και επαρκώς από τον κρατικό προϋπολογισμό.