«Για άλλη μια φορά θα πούμε πως βεβαίως τα κόμματα πρέπει να έχουμε τοποθέτηση απέναντι στην κρίση και πρόταση διεξόδου. Για μας η πρόταση διεξόδου είναι η ανάκαμψη του κινήματος, γιατί έτσι όπως είναι σήμερα το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Βεβαίως, δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο στο κοινωνικό πεδίο. Αυτό πρέπει να εκφραστεί με καταδίκη στις εκλογές, καταρχήν των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν. Να το πούμε καθαρά. Η στάση απέναντι στα μονοπώλια είναι κρίσιμο ζήτημα. Η στάση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κρίσιμο ζήτημα και, σε τελευταία ανάλυση, η στάση απέναντι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καθορίζει και το σήμερα, και το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο».

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της στη χτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

Η κρίση λοιπόν είναι γνωστή και πουθενά, σε καμία από αυτές τις μελέτες που έχουν γίνει, δεν αναφέρεται ότι η κρίση στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα οφείλεται στα ελλείμματα που γέννησε η μια κυβέρνηση και που άφησε η άλλη. Γιατί εδώ πρέπει να μιλάμε με όρους γενικής κρίσης πια και όχι κρίσης που περνάει μια χώρα. Εμείς δε θεωρούμε ότι την κρίση στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, τη γέννησαν τα ελλείμματα του ΠΑΣΟΚ, που παρέλαβε η Νέα Δημοκρατία. Οπως δε συμφωνούμε ότι την κρίση τη γέννησε η Νέα Δημοκρατία, που αύξησε τα ελλείμματα ακόμα περισσότερο σε σύγκριση με αυτά που παρέλαβε. Οχι ότι δεν υπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Οχι ότι δεν είναι προβληματικά στοιχεία. Αλλά μιλάμε για τον κύκλο της οικονομικής κρίσης. Και δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους, ούτε γενικά διεθνείς, όπως κάνει η Νέα Δημοκρατία σαν μια εισαγόμενη κρίση, ούτε όμως με όρους σαν να γεννήθηκε η κρίση στην Ελλάδα με ευθύνη, άλλοι μεν λένε του ΠΑΣΟΚ και άλλοι της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν αρκετά απλά τα πράγματα αν ήταν μόνον έτσι.

Εχει τρομακτικές διαστάσεις η κρίση; Εχει. Θα χτυπηθούν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι; Βεβαίως. Θα χρεοκοπήσουν. Οπωσδήποτε, όμως, οι ιδιοκτήτες και οι μέτοχοί τους δε θα πεθάνουν στην ψάθα... Εχουν εξασφαλίσει μέχρι τα τρισέγγονά τους. Και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να κλάψουμε γι' αυτούς. Αλλά η έξοδος από την κρίση θα βρει επιχειρηματικούς ομίλους και κράτη καπιταλιστικά ενισχυμένα. Επομένως, εμείς ασχολούμαστε με τις τρομακτικές διαστάσεις της κρίσης γιατί αφορά το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τους εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες στην Ελλάδα, αλλά, πάνω απ' όλα, μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους. Στην Ελλάδα κατ' αρχήν και βεβαίως σε όλο τον κόσμο. Πριν απ' όλα στην Ελλάδα, γιατί εδώ έχουμε την ευθύνη πριν απ' όλα της δράσης, όπως και στην περιφέρεια, στην Ευρώπη κλπ.

Η πρόταση διεξόδου από την κρίση που κάνουμε εμείς είναι μια πρόταση διεξόδου που απευθύνεται στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Απευθύνεται στους εργατοϋπαλλήλους, γενικότερα στους μισθωτούς, στους αυτοαπασχολούμενους στα μικρομάγαζα και στη φτωχή αγροτιά. Και η θέση που έχουμε είναι η εξής: Καμία αυτοσυγκράτηση. Αν αρχίσετε να λέτε ότι αφού κινδυνεύει η οικονομία της αγοράς, αφού κινδυνεύει το καπιταλιστικό σύστημα, αφού κινδυνεύουν οι επιχειρηματίες εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να αυτοσυγκρατηθούμε, τότε κυριολεκτικά οι εργαζόμενοι θα χάσουν αυγά και καλάθια... Ηδη έχουν χάσει πάρα πολλά τα τελευταία 20 χρόνια. Και η Ελλάδα και οι άλλες χώρες θα βγουν από την κρίση. Βεβαίως με πάρα πολλά προβλήματα. Αλλά για τους εργαζόμενους θα έχουν μονιμοποιηθεί, για όσο διάστημα υπάρχει αυτό το σύστημα, οι νέες θυσίες που θα έχουν κάνει. Οπως μονιμοποιήθηκαν οι θυσίες που είχαν κάνει σε περίοδο αυξημένων ρυθμών ανάπτυξης και στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που για αρκετά χρόνια ήταν πάνω από το μέσο όρο. Και όταν η ανάπτυξη ήταν ταχύρυθμη θυσίες έκαναν οι εργαζόμενοι και τώρα που υπάρχει κρίση πάλι να κάνουν τα ίδια καλούνται. Και μ' αυτή την έννοια, καμία αυτοσυγκράτηση!

Μας απασχολεί το εξής ζήτημα: Η ανάπτυξη των αγώνων. Δεν παύει να έχει αξία ο αγώνας κατά κλάδο. Σημασία όμως έχει πια ο ενιαίος αγώνας και το ενιαίο μέτωπο εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολουμένων με όλες τις μορφές πάλης που αποφασίζουν. Μαζικοί αγώνες, δυναμικοί και με εκείνα τα αιτήματα τα οποία διασφαλίζουν και να μη χάσουν αυτά που έχουν, που δεν τους φτάνουν, αλλά και να αποσπάσουν κατακτήσεις. Οποιες μπορούν. Δεν είναι εύκολο σε μια περίοδο κρίσης.

Και εδώ υπάρχει το εξής ζήτημα. Η αντιπαράθεση μέσα στη Βουλή βασικά γίνεται σε επίπεδο κομμάτων. Σωστά. Και εμείς απευθυνόμαστε στη Νέα Δημοκρατία, η οποία βεβαίως δε γέννησε την κρίση αλλά με την πολιτική της συνέβαλε στην εκδήλωσή της, στηρίζοντας το συγκεκριμένο σύστημα, όπως το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ στηρίζοντας τις γνωστές αναδιαρθρώσεις από το 1992 και μετά. Αλλά όμως, πέρα από τη Νέα Δημοκρατία, πέρα από το ΠΑΣΟΚ, πέρα από τα άλλα κόμματα και πέρα απ' όλους μας υπάρχει μια συγκεκριμένη τάξη. Συνολικά η αστική τάξη, με το σκληρό ή το λιγότερο σκληρό πυρήνα της. Εδώ δε γίνεται λόγος. Το να λέμε τώρα, «οι ημέτεροι», «ο ημέτερος», «του ημέτερου», αυτά έλεγε και η Νέα Δημοκρατία όταν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τώρα λέει το ΠΑΣΟΚ για τη Νέα Δημοκρατία, «οι ημέτεροι»... Ποιοι «υμέτεροι»; Υπάρχουν «ημέτεροι» επιχειρηματίες; Πιθανόν. Δε μας απασχολεί αυτό το θέμα, αν η προηγούμενη κυβέρνηση ή η σημερινή έλεγε τρία καλημέρα στον έναν επιχειρηματία και δύο στον άλλον. Αυτό, όμως, που μας απασχολεί είναι ακριβώς η πολιτική υπηρέτηση των συμφερόντων συνολικά των μονοπωλίων του κεφαλαίου κλπ. Γιατί εδώ τώρα τα πράγματα περιπλέκονται. Ακριβώς την περίοδο της κρίσης κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα ωφεληθούν πάρα πολύ. Κάποιοι θα χάσουν, όπως είπαμε και κάποιοι θα ωφεληθούν.

Εδώ, υπάρχει το εξής θέμα. Πού οφείλεται αυτή η κρίση; Μα και οι εκθέσεις τώρα του ΟΟΣΑ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των άλλων Οργανισμών που έχουμε, στην ουσία όταν περιγράφουν την κρίση, αναφέρονται σ' αυτό που εμείς λέμε κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής, την κλασική τυπική κρίση του καπιταλισμού. Βεβαίως κάθε κρίση εκδηλώνεται με έναν ορισμένο τρόπο. Το '73 ήταν πετρελαϊκή. Το '99 ήταν των ασιατικών «τίγρεων», χρηματιστηριακή. Τώρα, εμφανίστηκε, ως χρηματοπιστωτική. Πάντως όλοι αυτοί έτσι περιγράφουν την κρίση. Αρα, λοιπόν, δεν μπορούμε να μιλάμε με τη στόχευση ούτε μόνο στη χτεσινή κυβέρνηση, ούτε μόνο στη σημερινή ή ενδεχομένως στην αυριανή. Η κρίση έρχεται ύστερα από μία πραγματικά θυελλώδη κερδοφορία. Να πω ένα παράδειγμα - δε θα σταθώ διεθνώς - στην Ελλάδα, για να δούμε πώς έρχεται η κρίση. Πώς η κερδοφορία γεννάει την κρίση... Είναι κυριολεκτικά μέσα στο DNA του συστήματος, γι' αυτό δεν μπορούν, ούτε να την προβλέψουν έγκαιρα, ούτε να τη σταματήσουν, ούτε να την αναχαιτίσουν. Στην Ελλάδα τα καθαρά κέρδη των εγχώριων τραπεζών το 2007 ξεπέρασαν τα 5,7 δισεκατομμύρια ευρώ, από 3,38 δισεκατομμύρια το 2006. Και τώρα ζητούν 28 δισεκατομμύρια όλες μαζί. Τα έσοδα από τους τόκους αυξήθηκαν. Παρουσίασαν δηλαδή τα καθαρά τους κέρδη αύξηση 69,5% το 2007, ενώ τα έσοδα από τόκους αυξήθηκαν, κατά 25,3%. Οι υποθήκες των δανειοληπτών έφτασαν τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι τριακόσιες εισηγμένες επιχειρήσεις του χρηματιστηρίου σημείωσαν ρεκόρ καθαρών κερδών, με αύξηση κατά 39% το 2007 και μεταξύ αυτών ήταν η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και η ΕΥΔΑΠ. Και τι αυξήσεις πήραν οι εργαζόμενοι; Ενα ευρώ την ημέρα! Αυτές ήταν οι αυξήσεις... Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την περίοδο 2004-2007, αν συνυπολογιστεί η εξέλιξη του ημερομισθίου, προκύπτει απώλεια πραγματικού εισοδήματος κατά 0,5% το χρόνο

Ταυτόχρονα, βεβαίως - γιατί κάνει εντύπωση; - βαθαίνει και η εσωτερική ανισομετρία στην Ελλάδα. Το 2007 το κατά κεφαλήν εισόδημα στο λεκανοπέδιο της Αττικής ήταν διπλάσιο απ' ό,τι στην Ηπειρο και στο Βόρειο Αιγαίο. Αυτά είναι φυσιολογικά για το σύστημα, για την πολιτική που ακολουθείται. Επομένως, για ποιο λόγο εμείς να συστήσουμε στους εργαζόμενους αυτοσυγκράτηση; Τα ασυγκράτητα κέρδη, η ασυγκράτητη συσσώρευση κεφαλαίου, η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση, είναι η βασική αιτία της κρίσης. Εσκασε το σύστημα από την κερδοφορία, δεν αντέχει άλλο.

Βεβαίως, αυτή η κρίση εκδηλώνεται διότι υπάρχει αναρχία και δυσαναλογία ανάπτυξης ανάμεσα στους διάφορους τομείς της οικονομίας. Στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, η μεταποίηση πάει από το κακό στο χειρότερο τα τελευταία είκοσι χρόνια και η μεταποίηση θα χτυπηθεί, βεβαίως, ακόμη περισσότερο. Αυτό δεν είναι και περίεργο. Το ίδιο και η αγροτική παραγωγή. Εχουν εξήγηση αυτά. Ας το πω έτσι, είναι μέσα στο DNA του συστήματος. Δεν είναι θέμα καλής ή κακής διαχείρισης και γι' αυτό, αν θέλετε, στις συνθήκες της κρίσης δεν είναι περίεργο που φουντώνουν οι συζητήσεις για «...μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, μια άλλη οργάνωση της οικονομίας». Βεβαίως, για εμάς, αυτά έχουν συγκεκριμένη ταυτότητα.

Το ζήτημα, παραδείγματος χάρη, σε ποιανού τα χέρια βρίσκεται ο πλούτος που παράγεται στη χώρα, είναι κρίσιμο ζήτημα. Ποια τάξη είναι στην εξουσία, είναι κρίσιμο ζήτημα. Το θέμα του σχεδιασμού, κρίσιμο ζήτημα. Το θέμα του εργατικού ελέγχου, κρίσιμο ζήτημα. Βεβαίως, δεν είναι κάτι που άμεσα σήμερα μπορεί να περπατήσει, γιατί δεν υπάρχει ένας τέτοιος συσχετισμός. Αλλά από τα ίδια τα πράγματα δεν μπορείς να αντιπαραθέσεις και να προσφέρεις λύσεις μέσα στο ίδιο το σύστημα που αφορούν όχι μόνο τη διέξοδο από την κρίση υπέρ των εργαζομένων, αλλά και την κατάργηση της ίδιας της κρίσης.

Ποιοι μύθοι σήμερα έχουν ξεσκεπαστεί; Της παγκοσμιοποίησης, της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της απελευθέρωσης της αγοράς και όλα αυτά τα περί «καταργούμε τον προστατευτισμό και όλοι μαζί αγαπημένοι και ενωμένοι αντιμετωπίζουμε την κρίση»... Ολη αυτή η προπαγάνδα που έχει γίνει απέναντι στο ΚΚΕ ότι, όταν λέει «αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση», είναι υπέρ του απομονωτισμού, όταν λέμε να καταργηθούν οι εισαγωγές σε προϊόντα τα οποία μπορούμε να τα παράγουμε, είμαστε υπέρ του ξεπερασμένου προστατευτισμού...

Για να δούμε πώς συμπεριφέρονται τα διάφορα καπιταλιστικά κράτη και ιδιαίτερα οι ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες. Μαζεύεται η Ευρωζώνη και λέει μετά ο καθένας: «Για πάρτη μας θα αποφασίσουμε». Υπάρχουν κοινές πολιτικές; Υπάρχουν. Υπάρχει η έκθεση ΣΕΡΚΑΣ που ψηφίστηκε, και την ψήφισε και το ΠΑΣΟΚ, που έρχεται τώρα και λέει ότι είναι κακή η βδομάδα των τριών ημερών και η μερική εργασία ή η μερική ανεργία ή η επιδότηση της εργοδοσίας κλπ. Μα παίζουμε τώρα; Μαζεύτηκαν οι «Είκοσι», όχι το «G8», οι Είκοσι. Τι αποφάσισαν; Ο καθένας κάνει για λογαριασμό του. Τώρα γίνεται εκτίμηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ότι θα ξαναέρθει ο προστατευτισμός. Κατηγορείται ο πολύς Ομπάμα ότι βγαίνει και λέει: «Θα αγοράσετε από εμένα. Μέσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες θα αγοράσετε όλα τα είδη, όλα τα προϊόντα για την αυτοκινητοβιομηχανία, τη βιομηχανία κλπ.» και λένε: «Εδώ είναι προστατευτισμός».

Ολες οι μορφές θα επανέλθουν - και οι πιο καταδικασμένες - αρκεί να διασωθεί το κεφάλαιο, αρκεί να διασωθούν, παραδείγματος χάρη, οι Ηνωμένες Πολιτείες και να μη χάσουν την πρωτοκαθεδρία. Και βεβαίως, χώρες σαν την Ελλάδα και άλλες που είναι υποδεέστερες μέσα σ' αυτό το σύστημα εξάρτησης, ανισόμετρης ανάπτυξης, βεβαίως θα έχουν λιγότερη ευχέρεια, γιατί δε θα τις αφήσουν οι ισχυρότεροι να χρησιμοποιήσουν αυτά τα μέσα και γι' αυτό η κρίση σε αυτές τις χώρες θα είναι χειρότερη. Παραδείγματος χάρη, η καραμέλα όλα αυτά τα χρόνια είναι η ανταγωνιστικότητα: «Για να πάει καλά η οικονομία, να γίνουμε ανταγωνιστικοί». «Θυσιαστείτε εργαζόμενοι να γίνουμε ανταγωνιστικοί». Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ή δεν είναι ανταγωνιστική χώρα έναντι όλων των άλλων; Περνάει βαθιά κρίση; Η Ιρλανδία - το ιρλανδικό θαύμα - πρώτη μπήκε στην κρίση. Παλιότερα ήταν το πορτογαλικό, το ισπανικό κλπ. Οταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, έλεγε η Νέα Δημοκρατία: «Δεν έχεις προετοιμαστεί. Οι άλλες χώρες προετοιμάστηκαν». Τώρα, είτε είναι ανταγωνιστικές, είτε δεν είναι, είτε είναι ψηλά στην πυραμίδα, είτε είναι στη μέση, περνάνε κρίση. Αυτό δεν είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος;

Ας δούμε και μια άλλη πλευρά. Τώρα το ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε την κρατική παρέμβαση. Κάνει ένα τεχνητό διαχωρισμό ανάμεσα στο κράτος και την αγορά. Ε, όχι, με συγχωρείτε, ούτε τα εγχειρίδια της αστικής πολιτικής οικονομίας δεν το δέχονται αυτό: «Από εδώ το κράτος και από εκεί η αγορά». Χωρίζουμε, τεμαχίζουμε την οικονομία, την κοινωνία ολόκληρη και την παρουσιάζει κανείς όπως θέλει. Η κρατική παρέμβαση, που θα σώσει τα πράγματα. Μα, όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, εγώ θυμάμαι τον Κ. Κουλούρη που έτρεχε στις αγορές για να μην ανέβει την τιμή του μαϊντανού και του άνηθου. Μέχρι εκεί μπορούσε να φθάσει στον έλεγχο των τιμών. Ποια κρατική παρέμβαση; Τι μπορεί να κάνουν; Αυτά που κάνει τώρα η κυβέρνηση. Ονοματίζει τις εταιρείες, καλεί τις καταναλωτικές οργανώσεις και λέει: «Κοιτάξτε να δείτε, σήμερα δεν τρώμε προϊόντα της ΦΑΓΕ». Μ' αυτόν τον τρόπο δηλαδή θα ανέβει το εισόδημα των εργαζομένων; Μ' αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει ο εργαζόμενος να ζήσει ανθρώπινα, μ' αυτά τα μέσα; Πού είναι τα μεγάλα μέσα που έχει το ισχυρό κράτος, το εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης μάλιστα;

Και υπάρχουν και άλλες δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανακάλυψαν την κρατικοποίηση. 'Η να υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις μέσα στην απελευθερωμένη αγορά. Μα, εδώ υπήρχαν κρατικά μονοπώλια και δεν κατάφεραν και πέρασαν στην απελευθέρωση της αγοράς. Πότε καταργήθηκε το κρατικό μονοπώλιο; Πότε καταργήθηκε η διευρυμένη επιχειρηματική δραστηριότητα του κράτους; Με την κρίση του 1973. Τι είπαν τότε; Τώρα αρχίζουμε τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση της αγοράς. Και φορτώθηκε όλη την ευθύνη η Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτή απλώς ξεκίνησε πρώτη. Ηταν η απάντηση του ίδιου του συστήματος. Τώρα επανέρχονται στην ανάμειξη του κράτους. Μα, το κράτος αναμειγμένο είναι, είτε έχει επιχειρηματική δραστηριότητα είτε δεν έχει.

Αλλά, δεν μπορούμε να ζούμε και με την ανάμνηση παλαιότερης φάσης του συστήματος γιατί τώρα, όσες κρατικές επιχειρήσεις και να έχεις, όταν θα έχεις τις ιδιωτικές, λόγω απελευθέρωσης της αγοράς, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. 'Η θα κάνεις για ένα ή δύο χρόνια. Και δε θα πρέπει η κρατική επιχείρηση να γίνει ανταγωνιστική προς τις ιδιωτικές; Αν κρατικοποιήσουμε τη ΔΕΗ μην ξεχνάτε ότι υπάρχει η ΕΝΤΕΣΑ, η οποία είναι κολοσσός. Οταν η ΕΝΤΕΣΑ κάνει εδώ στην Ελλάδα δική της εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος - ήδη συνεργάζεται με τη ΔΕΗ - τότε θα πούμε ότι η κρατική ΔΕΗ πρέπει να γίνει ανταγωνιστική. Αρα, να γίνει μερική απασχόληση, να διώξει εργαζόμενους, τρεις μέρες δουλειά ή δεν ξέρω τι, ή να έχει περισσότερους εργολάβους, με τη φθηνή εργατική δύναμη.

Δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοιες προτάσεις σήμερα επειδή έχουμε εκλογές και επειδή στον ελληνικό λαό φαίνεται η κρατική παρέμβαση σαν προοδευτικό στοιχείο. Από αυτή την άποψη εμείς επιμένουμε ότι το προοδευτικό, το ριζοσπαστικό είναι κάθε χώρα να δίνει ώθηση στην ανάπτυξη όλων των παραγωγικών της δυνατοτήτων και άλλων που έχει, όπως ο τουρισμός που έχουμε στην Ελλάδα. Να δίνει ώθηση στη μεταποίηση, να έχει αυτάρκεια όσο γίνεται, γιατί πλήρως αυτάρκης καμία χώρα δε θα είναι.

Βεβαίως, δεν ενδιαφερόμαστε μόνο γι' αυτό. Ενδιαφερόμαστε και για ποιος κάνει κουμάντο, ποιος είναι στην εξουσία. Ας πιάσω όμως, τις λέξεις αυτοδυναμία, αυτάρκεια. Γιατί δηλαδή αυτό είναι απομονωτισμός και γιατί αυτό εμποδίζει και βάζει φραγμό στη διεθνή συνεργασία; Βεβαίως δημιουργεί δυσκολίες στα διεθνή μονοπώλια, στα διακρατικά μονοπώλια και στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που θέλουν να ελέγχουν την αγορά για οικονομικούς και για πολιτικούς λόγους. Ναι, αλλά εμείς έτσι τη βλέπουμε την ανάπτυξη, σε αυτήν την κατεύθυνση. Σε σύγκρουση δηλαδή με τα μονοπώλια και με τον ιμπεριαλισμό. Τι να κάνουμε; Εχουμε άλλη άποψη.

Γι' αυτό η δική μας θέση είναι η εξής:

-- Αυξήσεις γενναίες. Κανείς δε λέει, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, το κατώτατο στα 1.400 ευρώ. Αυτό, για να ανεβεί η αγοραστική δυνατότητα των εργαζομένων.

-- Πρόγραμμα λαϊκής στέγης.

-- Αυξήσεις των συντάξεων στο ύψος που διεκδικείται σήμερα. Απορρίπτουμε τα φιλόπτωχα, τα ταμεία και τις ελεημοσύνες.

-- Ζητάμε και επιδότηση θέρμανσης. Οχι τα 100 και τα 200 ευρώ το χρόνο.

-- Κατάργηση των φόρων που βαραίνουν τα καύσιμα και τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να ανέβει το αφορολόγητο κατά άτομο. Μπορεί να πάει και στα 20.000 ευρώ.

-- Ζητάμε μείωση των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης των πρώην ΔΕΚΟ.

-- Μείωση των στρατιωτικών δαπανών που αφορούν το ΝΑΤΟ και τον Ευρωστρατό.

-- Να φορολογήσει η κυβέρνηση άμεσα το κεφάλαιο με 45%. Τώρα έφτασε στο 15% η φορολογία για τις εξαγορές και τις συγχωνεύσεις (αυτή η διέξοδος προτείνεται για την έξοδο από την κρίση). Κάποιες επιχειρήσεις να φύγουν από τη μέση και να μείνουν οι λιγότερες... Βεβαίως, αυτό θα έχει και συνέπειες στις απολύσεις.

-- Να καταργηθεί ο αναπτυξιακός νόμος που δίνει τζάμπα χρήμα.

-- Για να μειωθεί η ανεργία, να γίνουν δημόσιες επενδύσεις με αναπροσανατολισμό του Δ' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και να γίνουν κοινωνικά δημόσια έργα.

-- Κατάργηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Αυτοί οι έμμεσοι φόροι αποτελούν το 60% της σημερινής λιανικής τιμής του. Αυτό να γίνει και στο πετρέλαιο κίνησης αντίστοιχα για τους αγρότες.

-- Κατάργηση του ΦΠΑ σε μια σειρά κατηγορίες βασικών ειδών πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, όπως είναι είδη διατροφής, εκπαίδευσης, υγείας.

-- Κατάργηση των διοδίων.

Τα νοσοκομεία είναι σ' αυτό το χάλι, να πεθαίνεις μέσα σ' ένα αυτοκίνητο του ΕΚΑΒ που σε μεταφέρει γιατί λείπει ο απινιδωτής. Ενα περιστατικό έρχεται στην επιφάνεια και μπορεί να έρθει το υπουργείο και να πει ότι δεν είναι ακριβώς έτσι, να τα φορτώσει μέχρι και στον οδηγό του ΕΚΑΒ. Ξέρουμε όμως πάρα πολύ καλά πως, όταν βγαίνουν οι επιχειρηματίες και λένε «δεν μπορούμε να πουλήσουμε στα νοσοκομεία», αυτό μας φτάνει και ας μην έχουν γίνει γνωστοί ένας, δύο, τέσσερις ή πέντε θάνατοι. Εκεί είναι το θέμα, αλλά είναι μόνο αυτό που ακούς. Τα νοσοκομεία, λέει, είναι χρεοκοπημένες επιχειρήσεις. Από τη στιγμή όμως που θεωρείς επιχείρηση το νοσοκομείο, φυσικό είναι. Και όταν το μετράς με τους όρους που μετράς ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει κονσέρβες, θα έχεις κέρδη και ζημιές...

Με αυτή την έννοια εμείς για άλλη μια φορά θα πούμε πως βεβαίως τα κόμματα πρέπει να έχουμε τοποθέτηση απέναντι στην κρίση και πρόταση διεξόδου. Για μας η πρόταση διεξόδου είναι η ανάκαμψη του κινήματος, γιατί έτσι όπως είναι σήμερα το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Βεβαίως, δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο στο κοινωνικό πεδίο. Αυτό πρέπει να εκφραστεί με καταδίκη στις εκλογές, καταρχήν των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν. Να το πούμε καθαρά. Η στάση απέναντι στα μονοπώλια είναι κρίσιμο ζήτημα. Η στάση απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι κρίσιμο ζήτημα και σε τελευταία ανάλυση η στάση απέναντι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα καθορίζει και το σήμερα και το μεσοπρόθεσμο και το μακροπρόθεσμο.