Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο της καθημερινής ζωής που να μη σπαράσσεται. Ο αξιότιμος κύριος Μίχαλος μόνο τυχαίος δεν είναι. Εκπροσωπεί τις γνωστές αξιοσέβαστες φιγούρες που μοιράζουν το παιχνίδι και δε χάνουν ευκαιρία να διευρύνουν το φόβο όπως μπορούν. Ψαρεύουν μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης, ελπίζοντας να στρατολογήσουν -διότι περί στρατολόγησης πρόκειται και όχι προσφοράς εργασίας - πειθήνιους εργάτες που θα αποδίδουν με ελάχιστα τα μέγιστα, και μάλιστα με δοκιμή.

Τρεις μήνες τούς δίνει το άξιο τέκνο της στημένης μηχανής κ. Μίχαλος. Τι είναι τρεις μήνες μπροστά στην αιωνιότητα, αναρωτιέται σαν πονηρός θεολόγος. Η νίκη του ηλιθίου θεμελιώνεται από το θράσος και την πεποίθηση πως είναι ο μόνος έξυπνος. Η εργοδοτική φάρα, εκτός από την πονηριά της, δε φημίζεται για τα πνευματικά της χαρίσματα, και η στρατηγική της είναι πρωτόγονη, ξέρει όμως να συνδέει τη δράση της με αυτήν της κυβέρνησης, δηλαδή την καταστολή. Αυτό είναι το πρώτο και έσχατο χαρτί της.

Ο Μίχαλος ξεπέφτει στα μάτια μας, όχι στα δικά του. Κάνει τη δουλειά του στο κέντρο μιας δημοκρατίας που λειτουργεί στα τυφλά. Η δημόσια ζωή έχει μετατραπεί σε πεδίο τρομοκρατίας, όπου οι τεχνικοί της εξουσίας και οι κάθε διαλογής τραπεζίτες φροντίζουν να συντηρούν.