Οι υποσχέσεις και οι εξευτελιστικές παροχές διαχείρισης της φτώχειας, που έδωσε την προηγούμενη βδομάδα από το βήμα της ΔΕΘ ο Γ. Παπανδρέου, εντάσσονται σε μια συνολική επιχείρηση εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων, που επιδιώκει, αφενός, την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων για τη δήθεν λύση των προβλημάτων τους, αφ' ετέρου, να συγκαλύψει το γεγονός ότι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Αποκλειστικός στόχος, να χρησιμοποιηθούν από το ΠΑΣΟΚ σαν «όχημα» για την επάνοδό του στην εξουσία.

Οι εξαγγελίες - υποσχέσεις του Γ. Παπανδρέου, οι οποίες εμφανίστηκαν σαν ...«δεσμεύσεις» παροχών στις πιο εξαθλιωμένες κατηγορίες του πληθυσμού, αλλά και οι τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (επισκέψεις σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, όπου ...ανακάλυψε τα προβλήματα του ΕΣΥ) αποτελούν τμήμα ενός γενικότερου σχεδιασμού. Μιας συντονισμένης «επικοινωνιακής» προπαγάνδας, που έχει εκπονήσει το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να φιλοτεχνήσει ένα «φιλολαϊκό» προσωπείο, που θα το χρησιμοποιήσει σαν «όχημα» για την επάνοδό του στην εξουσία μέσα από την ταυτόχρονη όξυνση του δικομματικού ανταγωνισμού.

Το ψευδεπίγραφο σύνθημα της «ανθρώπινης κοινωνίας», που διατύπωσε κατά κόρον ο Γ. Παπανδρέου, και η αποπροσανατολιστική φιλολογία που ανέπτυξε για ««φορολογική δικαιοσύνη», «ενίσχυση του οικογενειακού εισοδήματος», «αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους», ήρθαν να καμουφλάρουν πίσω από το φαντεζί και φιλολαϊκό «περιτύλιγμα» των φραστικών κορονών: Τη στρατηγική πολιτική επιλογή, που διατυπώνεται μέσα στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και παρουσιάστηκε ξεκάθαρα και από τον Γ. Παπανδρέου, να υπηρετηθεί με κάθε τρόπο η «ανταγωνιστικότητα» και η «επιχειρηματικότητα» των ελληνικών επιχειρήσεων και των πολυεθνικών ομίλων, μέσα από την ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων του κεφαλαίου και τη διασφάλιση ακόμα πιο σκληρών όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Οι διακηρύξεις, που ο Γ. Παπανδρέου λάνσαρε σαν ...«εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης», δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη διαιώνιση μιας «επιδοματικής» πολιτικής για τα φτωχά στρώματα και τη στήριξη των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση και στόχο έχουν να πλήξουν τους εργαζόμενους, προκειμένου να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι για τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ισχυρίστηκε ότι θα «φορολογήσει τον πλούτο» όπου υπάρχει, αλλά την ίδια στιγμή αναλάμβανε σαφέστατες δεσμεύσεις απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους για την προώθηση νέων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο Γ. Παπανδρέου, πριν ...αφαιμάξει τα πλούτη του κεφαλαίου, φρόντισε να δεσμευτεί ότι:

-- Δεν πρόκειται να αυξήσει τους φορολογικούς συντελεστές για τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, που σήμερα βρίσκονται στο 25%.

-- Θα δώσει νέες φοροαπαλλαγές και κίνητρα στις επιχειρήσεις μέσα από το λεγόμενο αναπτυξιακό νόμο για τους τομείς της έρευνας, της παιδείας, της υγείας και της πράσινης οικονομίας.

-- Θα προωθήσει νέο ευνοϊκότερο καθεστώς συμπράξεων μεταξύ Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα.

-- Θα στηρίξει τις παραπέρα ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, με πρώτο στόχο την «αναθεώρηση του κανονισμού των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων».

-- Θα προσφέρει φτηνό εργατικό δυναμικό στους επιχειρηματίες, μέσα από την προώθηση νέων ελαστικών μορφών απασχόλησης, χρηματοδοτώντας μέσω του κρατικού προϋπολογισμού για τέσσερα χρόνια τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και εντάσσοντας το επίδομα ανεργίας σε ενεργητικές δράσεις και την κοινωνική εργασία, που θα είναι επιδοτούμενη από το κράτος.

Αφού πρώτα, ως γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, διαμόρφωσε τους καλύτερους όρους για τη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, επιχείρησε εξαπατώντας τα λαϊκά στρώματα να ισχυριστεί ότι θα φορολογήσει τα «αδιανέμητα κέρδη» των επιχειρήσεων για να ασκήσει «κοινωνική πολιτική». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων προέρχονται μέσα από την επένδυση των κεφαλαίων τους, την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την αρπαγή της υπεραξίας, τις συνθήκες εκείνες, δηλαδή, που ο ίδιος φρόντισε με τις συγκεκριμένες προτάσεις του να εξασφαλίσει, ήρθε προκλητικά να υποστηρίξει ότι θα φορολογήσει τα κέρδη που δεν επενδύονται...

Σ' αυτήν την επιχείρηση εντάσσεται και η ανακοίνωση του Γ. Παπανδρέου ότι «θα καταργήσει το νόμο της ΝΔ για τη φορολόγηση στα ακίνητα και θα επαναφέρει τη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας», υποστηρίζοντας ότι «δε θα εξαιρεθεί ούτε η εκκλησιαστική περιουσία που αξιοποιείται οικονομικά». Μια «περιουσία», που προστατεύεται από το καθεστώς της «φιλανθρωπίας» και δρα μέσω εκκλησιαστικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που απαλλάσσονται από κάθε είδους φορολόγηση.

Στόχος του Γ. Παπανδρέου είναι, με βαρύγδουπες εκφράσεις και αναφορές, να κρύψει ότι τη «φορολογική δικαιοσύνη» που διατυμπανίζει θα την πληρώσουν για ακόμη μια φορά τα λαϊκά στρώματα, μέσα από έναν «ενιαίο φορολογικό συντελεστή», αφού ο ίδιος πρότεινε ότι: «Ολα τα εισοδήματα, από εργασία, από μερίσματα, από ενοίκια, από υπεραξίες, θα φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο με βάση μια ενιαία φορολογική κλίμακα». Δηλαδή, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι να φορολογούνται με τον ίδιο «συντελεστή» με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές και τους εισοδηματίες...

Οσο για τις «δεσμεύσεις» του Γ. Παπανδρέου για «αναδιανομή του πλούτου» και «ενίσχυση του εισοδήματος» των ασθενέστερων στρωμάτων, που έτυχαν θερμής υποδοχής από μεγάλο μέρος των συγκροτημάτων του Τύπου που ελέγχονται από την άρχουσα τάξη, αυτές περιορίζονται στη χορήγηση ενός «επιδόματος» θέρμανσης» και ενός «εκτάκτου επιδόματος αλληλεγγύης» αδιευκρίνιστου χρηματικού ύψους, όταν το ΠΑΣΟΚ γίνει κυβέρνηση. Ο Γ. Παπανδρέου μάλιστα, ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας απέναντι στους ανθρώπους του μόχθου, υποσχέθηκε ότι θα «μειώσει τα τιμολόγια» των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ που το ΠΑΣΟΚ ξεπούλησε και ότι θα «απαγορεύσει τις κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας», προτάσσοντας το ...ακράδαντο επιχείρημα ότι «έχει συζητήσει μαζί τους»!

Από τις ...εξαγγελίες του Γ. Παπανδρέου δε γλίτωσαν ούτε οι χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, που με ευθύνη και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ δουλεύουν κάτω από ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Σ' όλους αυτούς ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει το «μπλοκάκι» στο Δημόσιο και θα βάλει τέλος στα ανασφάλιστα προγράμματα «stage». Αλλά επί της ουσίας επιδιώκει να δημιουργήσει μια νέα γενιά «συμβασιούχων», οι οποίοι μετά από τρία χρόνια εργασίας θα κριθεί αν καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» του Δημοσίου και μετά είτε θα ...διατηρούν τη θέση τους, είτε θα μετατάσσονται, είτε θα απολύονται! Είναι σαν τη γνωστή υπόσχεση που εναλλάξ χρησιμοποίησαν οι εταίροι του δικομματισμού, ότι 250.000 συμβασιούχοι θα γίνουν μόνιμοι και θα λυθεί το πρόβλημα της απασχόλησής τους...

Και δεν ξέχασε να υποσχεθεί επιδότηση των επιχειρηματιών, ως προς τις «δαπάνες Κοινωνικής Ασφάλισης» για πρόσληψη νέων εργαζομένων. Τσάμπα χρήμα στους καπιταλιστές, με αβέβαιη προοπτική για τους νέους ανθρώπους

Τα «ψίχουλα» που πέταξε ο Γ. Παπανδρέου στα λαϊκά στρώματα έρχονται για να ξεγελάσουν το λαό που βλέπει τους μισθούς του και τα εισοδήματά του να «παγώνουν». Ερχονται για να αφήσουν αθέατες τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις που έχει απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε για τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, το θέμα δεν είναι να φυτοζωούν πότε με ΝΔ και πότε με ΠΑΣΟΚ, αλλά να ικανοποιούνται όλες οι σύγχρονες ανάγκες τους. Και το ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετο σ' αυτό.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποταχτούν στα «ψίχουλα» του Γ. Παπανδρέου, ούτε να εγκλωβιστούν στον υποκριτικό δικομματικό καυγά. Ο στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι προφανής: Να εξασφαλίσει, έναντι του κόμματος της ΝΔ, την εύνοια του μεγάλου κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Επιχειρεί, όμως, να το κάνει με έναν τρόπο που να δημιουργεί στο λαό την ψευδαίσθηση ότι είναι κόμμα «κοινωνικά ευαίσθητο» σε σχέση με τη ΝΔ και με αυτήν την έννοια πιο ικανό, από τη σημερινή κυβέρνηση, να προωθήσει τις διάφορες αντιδραστικές ρυθμίσεις χωρίς έντονες αντιδράσεις. Γι' αυτό και επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα.

Οι εργαζόμενοι οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι στόχος των εταίρων του δικομματισμού είναι, μέσα από «επιδόματα» διαχείρισης της ανέχειάς τους, να παρεμποδίσουν τη λαϊκή αφύπνιση, τη λαϊκή αντίσταση. Απέναντι σ' αυτούς τους σχεδιασμούς οι εργαζόμενοι, λαμβάνοντας υπόψη τους τις σύγχρονες ανάγκες, που θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν αν η μεγάλη κερδοφορία του κεφαλαίου είχε εξαλειφθεί και αποτελούσε κοινωνική απολαβή, και όχι ατομικό όφελος του επιχειρηματία, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι μόνο με την αγωνιστική τους δράση σε ρότα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και των συμφερόντων των μονοπωλίων και των κομμάτων τους, μπορούν να αποσπάσουν από τους κεφαλαιοκράτες κομμάτι του πλούτου που τους ανήκει, ώσπου να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα χέρια τους.