«Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, γιατί δεν υπάρχει κατάκτηση - κοινωνικό δικαίωμα, μικρή ή μεγάλη στιγμή του λαϊκού κινήματος που να μην έχει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της πρωτοπόρας δράσης του ΚΚΕ, των μελών και στελεχών του. Είμαστε περήφανοι, γιατί όταν χρειάστηκε οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες επέλεξαν ακόμα και το δρόμο της υπέρτατης θυσίας, για να υπερασπίσουν τα πανανθρώπινα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού για να μείνουν σταθεροί και αμετανόητοι στην απέναντι όχθη κόντρα στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, σταθεροί υπερασπιστές των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Είμαστε περήφανοι γιατί η ιστορία μας έχει γραφτεί με το αίμα των καλύτερων παιδιών της εργατικής τάξης και του λαού μας».

Με τα λόγια αυτά, ξεκίνησε την ομιλία του στους φοιτητές - σπουδαστές των ΑΕΙ Πάτρας την περασμένη Τρίτη, αναφερόμενος στην ιστορική διαδρομή αδιάκοπης δράσης του ΚΚΕ, με αφορμή τα 90χρονα του ΚΚΕ, για να συνεχίσει σε άλλο σημείο της ομιλίας του:

Από το 1968 πέρασαν 40 χρόνια από την ιστορική απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ να ιδρύσει την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Είναι η χρονιά που ματαιώθηκε η μακρόχρονη προσπάθεια των κάθε λογής οπορτουνιστών, μέσα και έξω από το Κόμμα, να μεταλλάξουν το ΚΚΕ και στη συνέχεια να το διαλύσουν. Γι' αυτό είναι ιστορική και τεράστιας σημασίας επέτειος το 1968. Γιατί το σφυροδρέπανο δεν έσπασε, όπως επιδίωκαν - και προπαγάνδισαν με εκδήλωσή τους στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Πάτρα. Ηθελαν ένα κόμμα (το ΚΚΕ) ακίνδυνο για το σύστημα, σοσιαλδημοκρατικό, τμήμα του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, πολιορκητικό κριό κατά του σοσιαλιστικού συστήματος, σύμμαχο στην προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να διαβρώσει από τα μέσα το κομμουνιστικό κίνημα.

Ομως, επισήμανε ο Κ. Μπάτσικας, το ΚΚΕ στην 90χρονη διαδρομή του δεν αντιμετώπισε μόνο το μίσος της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Γνωρίζουν πολύ καλά και σήμερα ότι το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές στην αντιπαράθεση με τον ταξικό πολιτικό αντίπαλο δε μασάνε. Γιατί αντλούν δύναμη και στήριξη απ' την εργατική τάξη, απ' το λαό. Η αστική τάξη, στην προσπάθεια να τελειώνει με το ΚΚΕ, είχε σύμμαχο τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της υποταγής μέσα στο εργατικό κίνημα. Το τμήμα εκείνο που σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, εξαγοράζεται και παίζει το ρόλο του Δούρειου Ιππου στο εργατικό κίνημα, τον οπορτουνισμό, όπως εννοιολογικά καθόρισαν οι θεμελιωτές του μαρξισμού - λενινισμού.

Και ο Κ. Μπάτσικας τόνισε παρακάτω: Χρειάζεται όλοι μας να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας από αυτή τη διαπάλη του Κόμματος με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, γιατί σήμερα είμαστε πολύ πιο ώριμοι, πολύ πιο έμπειροι να θεμελιώσουμε το βασικό συμπέρασμα του Λένιν ότι χωρίς μέτωπο στον οπορτουνισμό, χωρίς την ήττα του οπορτουνισμού, δεν μπορεί η εργατική τάξη να φέρει σε πέρας την αποστολή της.

Στη δεκαετία του '50, αξιοποιώντας τη στρατιωτική ήττα του κινήματος και του ΔΣΕ, το κύμα των απίστευτων διώξεων και την εκτός νόμου δράση του ΚΚΕ, (οι οπορτουνιστές) επιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ, μέσω της διάχυσής του στην ΕΔΑ (που ήταν συνασπισμός κομμάτων), με τη μετατροπή της σε ενιαίο κόμμα. Ακόμα και τις ελάχιστες δυνατότητες που δίνονταν να αποτραπεί η εκτέλεση του Μπελογιάννη, μπαίνοντας υποψήφιος με τα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ, τις πολέμησαν με επικεφαλής, τότε, τον Μ. Κύρκο, στο όνομα του κινδύνου, τάχα, διάλυσής της. Αρνιόταν σταθερά να μπει αποφασιστικά στην ημερήσια διάταξη της πάλης η νομιμοποίηση του ΚΚΕ...

Το 1968, χωρίς τα προσχήματα της νομιμότητας της ΕΔΑ (αφού με τη δικτατορία τέθηκε κι αυτή εκτός νόμου), επιχείρησαν μεταλλαγή του ΚΚΕ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Κι αφού απέτυχαν, αποχώρησαν και δημιούργησαν το επονομαζόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού», υπονοώντας προβοκατόρικα αυτό που η αντίδραση ντόπια και ξένη κατηγορούσε το ΚΚΕ για κόμμα εξαρτημένο από το ΚΚΣΕ, που εκπροσωπεί ξένα συμφέροντα στην Ελλάδα.

Ο ομιλητής υπενθύμισε στη συνέχεια πως: Τότε, ενώ η δικτατορία κατέρρεε κάτω από το βάρος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της προδοσίας της Κύπρου, το «ΚΚΕ Εσ» δέχτηκε τη φιλελευθεροποίηση (το ξεμασκάρεμα) της δικτατορίας και υποστήριξαν το εγχείρημα Μαρκεζίνη.

Ηταν όλα τα επόμενα χρόνια αυτοί που λοιδορούσαν το αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος με το αμίμητο: «Οι βάσεις δεν είναι ραπανάκια», για να ξηλωθούν και μαζί με τη ΝΔ υποστήριζαν την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ.

Αξιοποιώντας τη νίκη της αντεπανάστασης, την ανατροπή του σοσιαλισμού, το '90 - '91 ξαναεπιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ. Η ιστορία τους, η δράση τους, ανεξάρτητα πώς κάθε φορά εμφανίζεται, είτε σαν ΚΚΕ Εσ. είτε σαν ΕΑΡ αργότερα, είτε ως ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, είχαν και έχουν ένα και μόνον σκοπό: τη διάλυση, το χτύπημα του ΚΚΕ, στη χειρότερη των περιπτώσεων, αν δεν καταφέρουν, να το μετατρέψουν σε ένα κόμμα που θα κινείται στα όρια του συστήματος.

Είναι γι' αυτό που οι δυνάμεις αυτές συντηρούνται -στηρίζονται, έχουν την εύνοια της αστικής τάξης, των ΜΜΕ, διαφόρων μηχανισμών του συστήματος. Γιατί είναι η αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια να χτυπηθεί το ΚΚΕ. Αυτό επιβεβαιώνουν και οι σύγχρονες εξελίξεις...