Εδώ και έξι τουλάχιστον μήνες, πριν ακόμα τις τελευταίες εθνικές εκλογές, η προετοιμασία του εδάφους για τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στηρίχτηκε σε μια χωρίς προηγούμενο προπαγάνδα γύρω από την «αναγκαιότητα» των ανατροπών, τις δήθεν «αδικίες» και «στρεβλώσεις» του συστήματος, τα ελλείμματα και τις «προνομιούχες» κατηγορίες εργαζομένων. Στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ανάλογη είναι η προπαγάνδα που συνόδευε και τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, τόσο επί ΠΑΣΟΚ, όσο και επί ΝΔ, αλλά και κάθε μέτρο που έβαζε και βάζει στο στόχαστρο θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων και αντικειμενικά προκαλεί αντιδράσεις.

Η παρουσίαση, προχτές, του νομοσχεδίου από την κυβέρνηση απέδειξε ποιους θεωρεί η κυβέρνηση - και η κάθε κυβέρνηση - «προνομιούχους» και «αδικημένους», πώς αντιλαμβάνεται τις «στρεβλώσεις». Οι νέοι εργαζόμενοι και οι μητέρες, αυτοί που λιώνουν για χρόνια στο μεροκάματο και τώρα βρίσκονται στην τελική ευθεία για να συνταξιοδοτηθούν, είναι ορισμένοι μόνο από τους «προνομιούχους» που ανακάλυψε η κυβέρνηση. Οσο για τους «αδικημένους», αυτοί δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοεργοδότες, οι οποίοι όχι μόνο δε θίγονται στο ελάχιστο και από τη νέα μεταρρύθμιση, αλλά, επιπλέον, ετοιμάζονται να κερδοσκοπήσουν εκ νέου με τον πυλώνα της ιδιωτικής ασφάλισης και τα Επαγγελματικά Ταμεία, που με βεβαιότητα ενισχύουν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Αυτή είναι και η πραγματική βάση του «προβλήματος» του Ασφαλιστικού. Οτι σε ένα σύστημα που την εξουσία κατέχουν οι κεφαλαιοκράτες, δεν είναι δυνατόν ποτέ η Κοινωνική Ασφάλιση να εκληφθεί ως δικαίωμα. Λογίζεται ως εργατικό «κόστος» - μη μισθολογικό μάλιστα! -, το οποίο βαραίνει την αύξηση της κερδοφορίας. Γι' αυτό και βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο. Καμιά κυβέρνηση δεν πρόκειται ποτέ να λύσει το «πρόβλημα» του Ασφαλιστικού προς όφελος των εργαζομένων, όσο στο ζήτημα της εξουσίας απαντάει από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Σε τελική ανάλυση, αυτό είναι το πρόβλημα του Ασφαλιστικού. Οτι η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία είναι υποχρεωμένη να περικόπτει δικαιώματα για να αναπαράγει πιο αποδοτικά τα κέρδη της.

Το ζήτημα που αναπόφευκτα τίθεται σήμερα, είναι αν οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να εμποδίσουν τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Βεβαίως και μπορούν. Με την ενιαία ταξική τους πάλη. Που σημαίνει καθολικός αγώνας, που θα ενώνει κλάδους και εργαζόμενους σ' ένα κοινό μέτωπο με ξεκάθαρους τους ενόχους και το στόχο. Που θα τραβάει το παραβάν από την πραγματική πολιτική αιτία του προβλήματος και θα τη βάζει στο στόχαστρο. Ενας τέτοιος αγώνας είναι ικανός να στριμώξει την κυβέρνηση, να αποσπάσει κατακτήσεις.

Η αξία, όμως, ενός τέτοιου αγώνα πάει ακόμα παραπέρα. Γιατί όσο περισσότεροι εργαζόμενοι «ψήνονται» στο καμίνι της ταξικής πάλης, όσο συνειδητοποιούν τη δύναμη που κρύβουν τα χέρια και το μυαλό τους, όσο αντιλαμβάνονται πως ο αντίπαλος έχει όνομα και κρατάει στα χέρια του την εξουσία, τόσο θα δυναμώνει η πολιτική πάλη για την ανατροπή του. Για μια άλλη εξουσία, όπου η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγεία και τα άλλα κοινωνικά αγαθά θα είναι πραγματικά δικαίωμα, στο ύψος των σύγχρονων και πραγματικών αναγκών του λαού.