Αυτήν την ώρα, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν ιστορική υποχρέωση να δείξουν τη δύναμή τους, συμμετέχοντας μαζικά, οργανωμένα στην απεργία στις 12 Δεκέμβρη και στις κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, βάζοντας γερές βάσεις για την κλιμάκωση του αγώνα. Κατανοώντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή, ταλαντεύσεις και δισταγμούς ή για αναζήτηση δρόμων «ατομικής σωτηρίας». Αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης και θα το χρησιμοποιήσει, για να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα, για να χτυπήσει το σύνολο των εργαζομένων, για να χτυπήσει τα παιδιά της εργατικής τάξης, τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.

Το θέμα είναι να συνειδητοποιηθεί σε μαζική κλίμακα ότι εξελίσσεται μια μεγάλη επίθεση από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που υλοποιούν για πολλά χρόνια πολιτική ισοπέδωσης των κοινωνικών - ασφαλιστικών δικαιωμάτων για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του εκμεταλλευτικού συστήματος, τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της μέγιστης κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Τώρα μπορούν να δούνε οι εργαζόμενοι πιο καθαρά τη στρατηγική σύμπλευση των δύο κομμάτων.

Αυτό έκανε ο νόμος Ρέππα. Προσάρμοσε ακόμα καλύτερα το ασφαλιστικό σύστημα στις ανάγκες του κεφαλαίου, στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επεκτείνοντας τον εργάσιμο βίο στα 67 χρόνια, χρησιμοποιώντας την ενοποίηση των Ταμείων για να επιβληθεί προς τα κάτω εξίσωση δικαιωμάτων, επιβάλλοντας τη μείωση των συντάξεων των εργαζομένων στο Δημόσιο, με τη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης από το 80% στο 70% και τον υπολογισμό των συντάξεων με βάση τους μισθούς της τελευταίας διετίας.

Σήμερα, η κυβέρνηση συμπληρώνει τους νόμους Σιούφα και Ρέππα, επιδιώκοντας να αποτελειώσει τα δικαιώματα που απέμειναν, οικοδομώντας ένα βάρβαρο ασφαλιστικό σύστημα που θα πατάει πάνω στις εκτεταμένες ελαστικές μορφές απασχόλησης και θα χαρακτηρίζεται από πολύ υψηλά όρια ηλικίας, πολύ χαμηλές συντάξεις, άφταστες προϋποθέσεις στη συγκέντρωση του χρόνου για την κατοχύρωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος, σε συνδυασμό με την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης και ενός εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας - Πρόνοιας.

Γι' αυτό ετοιμάζει μέτρα που καθιστούν καθολικό το όριο ηλικίας στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, επεκτείνουν τον εργάσιμο βίο στα 68 χρόνια, με καταναγκασμό που βασίζεται στις χαμηλές συντάξεις και στην αδυναμία συγκέντρωσης των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, λόγω της ανεργίας και της επέκτασης της μερικής απασχόλησης.

Γι' αυτό εφαρμόζει την ενοποίηση των Ταμείων που έχει σαν στόχο να επιβληθούν στο σύνολο των ασφαλισμένων οι όροι που ισχύουν για το ΙΚΑ, με προσανατολισμό την παραπέρα μείωση των συντάξεων μέσα από τον υπολογισμό τους με βάση τους μισθούς της τελευταίας 10ετίας.

Γι' αυτό προωθεί τον αποχαρακτηρισμό Βαρέων - Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, το δραστικό περιορισμό των αναπηρικών συντάξεων, το ξήλωμα των δικαιωμάτων που ισχύουν ακόμα για τις γυναίκες και ιδιαίτερα για τις μητέρες με ανήλικα παιδιά.

Γι' αυτό υμνεί την ανταποδοτικότητα και τα επαγγελματικά - συνταξιοδοτικά ταμεία και θεωρεί την ιδιωτική ασφάλιση συστατικό στοιχείο του ασφαλιστικού συστήματος.

Υπάρχει ένας αναμφισβήτητος κανόνας. Οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, προκειμένου να μπλοκάρουν τον ξεσηκωμό των εργαζομένων, αποκρύπτουν τον ταξικό - αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων που θέλουν να επιβάλουν, τα παρουσιάζουν σαν μονόδρομο, χρησιμοποιούν εκβιαστικά διλήμματα, προσπαθούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους.

Η απάντηση πρέπει να είναι κατηγορηματική.

Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι και η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνονται και δεν μπορεί να ανεχθεί κανείς, για τον ίδιο, την οικογένειά του, το παιδί του, το συνάδελφό του, την τάξη του, ασφαλιστικό σύστημα που είναι χειρότερο από αυτό που ίσχυε για τους παλαιότερους.

Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκες και διεκδικούν την ικανοποίησή τους. Να πληρώσουν αυτοί που έχουν ευθύνες για τα προβλήματα των Ταμείων. Να πληρώσουν αυτοί που λεηλατούν τα Ταμεία από τη δεκαετία του '50. Να πληρώσει η μεγαλο-εργοδοσία, το κράτος και οι κυβερνήσεις.

Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε σε κανέναν. Αντίθετα, τους χρωστάνε πολλά!

Αυτή είναι η γραμμή συσπείρωσης και πάλης που μπορεί να ανταποκριθεί στη σημερινή σύγκρουση και να φέρει αποτελέσματα.

Αυτή είναι η γραμμή πάλης που στη θέση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης απαιτεί πλήρη σταθερή εργασία. Στη θέση των μισθών και των συντάξεων της φτώχειας απαιτεί κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ και κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ.

Στη θέση της αύξησης των ορίων ηλικίας και της συνταξιοδότησης μέχρι τα βαθιά γηρατειά, απαιτεί σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες, πέντε χρόνια λιγότερο για τα Βαρέα - Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ).

Στη θέση του αποχαρακτηρισμού των ΒΑΕ απαιτεί τη διεύρυνσή τους και ουσιαστικά μέτρα προστασίας.

Στη θέση της εμπορευματοποίησης της Υγείας - Πρόνοιας απαιτεί αποκλειστικά δημόσιο - δωρεάν σύστημα με βάση την πρόληψη, με αναβαθμισμένες υπηρεσίες κ.ά.

Αυτή η γραμμή πάλης και η συνεπής στάση του ΠΑΜΕ δεν έχουν καμία σχέση με τις στρατηγικές επιλογές και την τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Γιατί αυτές οι δυνάμεις είναι συνυπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση. Επί της ουσίας, με τη στήριξη της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν στηρίξει τους νόμους Σιούφα και Ρέππα, έχουν εκπληρώσει ένα σημαντικό ρόλο στον «κοινωνικό διάλογο» και στη χρησιμοποίησή του, για να καλλιεργηθεί το έδαφος και να περάσουν αντεργατικές αλλαγές, διευκολύνοντας την επιθετικότητα της τωρινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Τα αιτήματα που βάζουν χωράνε μέσα στις κυβερνητικές ρυθμίσεις, δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν είναι ό,τι δηλώσουν. Κρίνονται από την πολιτική και τις πράξεις τους. Και με αυτό το κριτήριο μπορεί να ξεχωρίσει η συνεπής πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων από την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία.

Το παράδειγμα του ΣΥΝ είναι χαρακτηριστικό. Εχει στηρίξει τις αποφάσεις - κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που, όπως είναι γνωστό, αποτελούν μία από τις βασικές πηγές τροφοδότησης και ανάπτυξης της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Εχει διανύσει μεγάλη περίοδο ειδυλλίου με το νόμο Ρέππα και το αντεργατικό του περιεχόμενο. Είναι υπέρ της «κοινωνικής συναίνεσης» που χρησιμοποιείται κατά της ταξικής πάλης κ.ά.

Συνεπώς, επιβάλλεται να βγούνε συμπεράσματα που θα χρησιμεύσουν για την ισχυροποίηση του αγώνα και την κλιμάκωσή του, για να αποφευχθούν πλαγιοκοπήματα και πρακτικές περιορισμού των στόχων πάλης.

Είναι αυτή η επιλογή που φοβάται η κυβέρνηση, που φοβούνται οι δυνάμεις του κεφαλαίου, γιατί γνωρίζουν καλά ότι οι θέσεις του ταξικού κινήματος, η συνεχής οργανωμένη πάλη του και ο προσανατολισμός του είναι στον αντίποδα της αντιλαϊκής πολιτικής και τη βάζουν σε κίνδυνο.

Είμαστε απέναντι σε μεγάλες ευθύνες. Δεν κρίνεται μόνο αν θα έχει αυτή η απεργία επιτυχία. Κρίνεται αν θα διαμορφωθεί ένα μαζικό, μαχητικό κίνημα, που θα έχει καλή οργάνωση, αντοχή και προσανατολισμό, στοιχεία που θα του επιτρέψουν να αναμετρηθεί με την αντιασφαλιστική επίθεση και να την εμποδίσει. Κρίνεται αν θα δοθεί η αναγκαία συνέχιση - κλιμάκωση ενός μαζικού αγώνα, που θα επιβάλει τη διεκδίκηση των πραγματικών αιτημάτων των εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτήν την ευθύνη καλούνται να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες, πρωτοστατώντας στα συνδικάτα, στους χώρους δουλιάς, στις γειτονιές, στους κλάδους, στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Απέναντι σε αυτήν την ευθύνη καλούνται να ανταποκριθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ. Οι χιλιάδες εργαζόμενοι που στηρίζουν τους αγωνιστικούς συνδυασμούς του ταξικού κινήματος.

Συνολικά, μπορούμε με πολύ τολμηρά βήματα, αποφασιστικά, οργανωμένα, να συμβάλουμε να συγκροτηθούν πολλές Επιτροπές Αγώνα στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές. Να παρθούν πολλές πρωτοβουλίες, να αξιοποιηθεί η λαϊκή εφευρετικότητα, ώστε να δημιουργηθούν πολλά λαϊκά ποτάμια που θα συγκλίνουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δίνοντας δύναμη για τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα.