Αθρόα ήταν η προσέλευση φίλων και συνεργαζόμενων με το ΚΚΕ στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στην αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ, στον Περισσό, με θέμα την πολιτική πρόταση του Κόμματος, την οποία και παρουσίασε η ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Εκατοντάδες ήταν οι καταξιωμένοι στους χώρους τους αγωνιστές που συμμετείχαν στη σύσκεψη, η οποία χαρακτηρίστηκε από τη ζεστασιά της αμεσότητας στην ανταλλαγή προβληματισμού, σκέψεων και απόψεων.

Η συνάντηση αυτή ήταν μία από τις πολλές που ήδη γίνονται ή πρόκειται να γίνουν στη διάρκεια όλου του επόμενου χρόνου, από τις κατά τόπους ΚΟ του ΚΚΕ, με την ευκαιρία του γιορτασμού των 90χρονων της Οχτωβριανής Επανάστασης και του Κόμματος, όπως ανέφερε καλωσορίζοντας τους παραβρισκόμενους ο Δ. Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος. Αλλωστε, για το ΚΚΕ έχει μεγάλη σημασία και ιδιαίτερη βαρύτητα η γνώμη των ανθρώπων που αγωνίζονται μαζί του για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για το λαό και τον τόπο και επιδιώκει να την ακούει.

Στην αρχή της εισηγητικής της ομιλίας, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι «σήμερα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι διαισθάνονται ότι αυτά που έζησαν, χτες επί ΠΑΣΟΚ και σήμερα επί ΝΔ, δε θα είναι τα τελευταία αντιλαϊκά μέτρα. Αισθάνονται αγωνία και ανασφάλεια για το αύριο. Η νεολαία είναι ακόμα περισσότερο πιεσμένη, καθώς τα 15χρονα που εργάζονται και τα παιδιά που είναι στο μαθητικό και σπουδαστικό ή φοιτητικό θρανίο, βρίσκονται σε μεταβατική κατάσταση, και δεν υπάρχει τίποτε που να τους βεβαιώνει ότι αύριο θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Και όμως ζούμε σε μια περίοδο που καθημερινά πληροφορούμαστε για τα νέα επιτεύγματα και κατακτήσεις της επιστήμης, της τεχνικής, για νέες γνώσεις.

Οσο πιο πιεστικά γίνονται τα προβλήματα τόσο πιο πολύ οι εργαζόμενοι αναζητούν λύσεις εδώ και τώρα, αλλά και πολλοί φθάνουν στο σημείο να περιορίζουν τις απαιτήσεις τους, να τις μειώνουν, πιστεύοντας ότι όσο λιγότερα ζητάς τόσο πιο εύκολο είναι να βάλεις κάτι στο χέρι. Την ίδια στιγμή όμως νιώθουν την πίεση νέων διευρυμένων αναγκών.

Η μείωση των απαιτήσεων δεν είναι τυχαίο και αυθόρμητο γεγονός. Οπως δεν είναι τυχαίο και αυθόρμητο γεγονός ότι αρκετοί εργαζόμενοι τρέχουν πίσω από δάνεια, το πλαστικό χρήμα αλλά και τη δεύτερη δουλιά, ακόμα και το προσβλητικό ρουσφέτι, προκειμένου είτε να αντεπεξέλθουν στα στοιχειώδη, είτε να απολαύσουν κάτι περισσότερο με κόστος τη στέρηση στοιχειώδους ελεύθερου χρόνου, μια ζωή τραγωδία».

«Χρόνια τώρα», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «για να αναφερθώ στην τελευταία 20ετία, όταν άρχισε η περίοδος προσαρμογής στην ενιαία εσωτερική αγορά και πιο ειδικά από την περίοδο της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εργαζόμενοι δέχονται ομοβροντία θέσεων ότι προτεραιότητα έχουν οι άλφα ή βήτα δείκτες της ΕΕ, η άλφα ή βήτα ταχύτητα προώθησης των αναδιαρθρώσεων. Η Ελλάδα πρέπει να μπει ή μπήκε στο σκληρό πυρήνα, άρα αξίζουν κάποιες θυσίες που πάντα είναι, υποτίθεται, προσωρινές. Οτι η Ελλάδα πρέπει να γίνει το κέντρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και οι εργαζόμενοι πρέπει να τα ξεχάσουν όλα. Η Ελλάδα να είναι πανταχού παρούσα στον πόλεμο, στην κατοχή για να μη μείνουμε πίσω στην κούρσα για τη φιλία των ΗΠΑ, για να αποδειχθούμε καλοί εταίροι και συνεταίροι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Πρωί - μεσημέρι και βράδυ η λογική του μονόδρομου, η συκοφαντία έως και γελοιοποίηση της αντίστασης, της πάλης, της αντιπαράθεσης, της ρήξης, της ανατροπής.

Ελπιδοφόρο στοιχείο είναι ότι όλο και πιο πολλοί εργαζόμενοι έχουν κουραστεί να ακούνε ότι έτσι επιτάσσει η ευρωπαϊκή ενοποίηση και παγκοσμιοποίηση, έχουν αρχίσει να κατανοούν ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παγίδα, μια παραπλανητική εκφοβιστική προπαγάνδα.

Παρά την πλύση εγκεφάλου, παρά τους εκφοβισμούς, παρά το γενικό κλίμα στην Ελλάδα και διεθνώς, σε συνθήκες παγκόσμιας υποχώρησης των δυνάμεων του σοσιαλισμού, του εργατικού κινήματος, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, δεν πέρασε χρονιά που να σταμάτησαν οι αγώνες, σε πολλές περιπτώσεις ήταν μαζικοί με ανεβασμένες μορφές πάλης, απεργίες, καταλήψεις και άλλες. Εργάτες και αγρότες, μαθητές και φοιτητές έχουν δώσει δείγματα μεγάλων αγώνων, σε μια περίοδο που όλοι περίμεναν ή εύχονταν ότι θα σταματήσουν.

Αυτοί οι αγώνες μπορεί να μην ανέτρεψαν την καταιγίδα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, σίγουρα και στην Ελλάδα και αλλού επέβαλαν πιο αργούς ρυθμούς, καθυστέρησαν αρκετές, εμπόδισαν τα χειρότερα.

Δείχνουν όμως και κάτι άλλο ότι δεν επαρκούν οι αμυντικοί αγώνες, σήμερα χρειάζεται και ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Είναι γελοίο και επικίνδυνο να ακούμε σήμερα από το στόμα του προέδρου του ΣΥΝ ότι θα γίνει ένα κίνημα κατά των αντιασφαλιστικών μέτρων της κυβέρνησης σαν το κίνημα κατά του νομοσχεδίου Γιαννίτση. Αλίμονο, αν οι αγώνες οδηγήσουν τελικά σε ένα νόμο τύπου Ρέππα».

«Απαιτείται η ενιαία επίθεση όλων των εργαζομένων», τόνισε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «ανεξάρτητα αν ένα μέτρο πλήττει έναν κλάδο στην αρχή, ένα τμήμα των εργαζομένων μόνο. Αγώνες που απαντούν στο διαίρει και βασίλευε. Αγώνες που προβάλλουν ένα συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης που αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αγώνες που αμφισβητούν και αντιπαλεύουν την κυριαρχία των μονοπωλίων, την ιμπεριαλιστική πολιτική, τις δεσμεύσεις που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες, οι οποίες έχουν αρνητικές συνέπειες για τους λαούς.

Αλλιώς οι εργαζόμενοι θα είναι συνεχώς με την πλάτη στον τοίχο θα διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν και όχι τι θα αποκτήσουν.

Να διαμορφώνεται μια βαθύτερη και στέρεη πείρα τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση. Να ξεκαθαρίζεται στο λαό ποιος παράγει τον πλούτο, να γίνεται κατανοητό τι σημαίνει ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου και ποια η σχέση της με την πολιτική εξουσία.

Να περάσει όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του λαού από την ανάδειξη των εξωτερικών πλευρών του πολιτικού προβλήματος στη βαθύτερη ταξική πολιτική του αιτία. Να κατανοηθεί η σχέση πολιτικής και οικονομίας.

Σήμερα όλες οι χώρες, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους είτε είναι οργανικά μέλη μιας περιφερειακής διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης, είτε έχουν ενταχθεί σε άλλα διεθνή σχήματα, πιο χαλαρά σε σύγκριση με την ΕΕ, είτε είναι ανένταχτες, χωρίς τυπικές δηλαδή δεσμεύεις, τελικά είναι ενσωματωμένες, με σχέση ανισότιμης εξάρτησης και αλληλεξάρτησης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ολοι οι λαοί δέχονται απανωτά πυρά. Υπάρχουν διαφορές που προκύπτουν από την ανισομετρία ανάπτυξης του καπιταλισμού στις διάφορες χώρες, από τη διαφορετική θέση της κάθε χώρας στην πυραμίδα, υπάρχουν ιστορικές ιδιομορφίες, εθνικές ιδιομορφίες, απέναντι στέκει ο ίδιος αντίπαλος: o ιμπεριαλισμός, ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Από εδώ εξηγούνται τα προβλήματα, οι πόλεμοι, η όξυνση, η επιθετικότητα, η βαρβαρότητα.

Αυτά τα αναφέρουμε ακριβώς για να φθάσουμε στο ένα και μοναδικό συμπέρασμα: στην ευθύνη του κάθε λαού, των ριζοσπαστικών δυνάμεων και οπωσδήποτε των κομμουνιστών να διαμορφωθεί σε κάθε χώρα πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων, κίνημα κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, για να υπάρξουν ρήγματα σε εθνικό πεδίο στην κυρίαρχη αυτή πολιτική, για να αρχίσει η αντεπίθεση, σε εθνικό πεδίο με φροντίδα συντονισμού σε διεθνές επίπεδο, για αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας και όχι εναλλαγή των διαχειριστών της σημερινής εξουσίας».

«Στην Ελλάδα», σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα, «μια χώρα που έχει μεγάλη ιστορία ηρωικών αγώνων, με διεθνή συνεισφορά, χώρα ενδιάμεση και εξαρτημένη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, που παίζει ενεργό ρόλο στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην Ελλάδα που συγκεντρώνει τον ενδιαφέρον των ΗΠΑ ως στρατηγικός εταίρος πρέπει να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.

Το ζήτημα είναι ποια στρατηγική στο πολιτικό επίπεδο είναι σήμερα αναγκαία, ώστε να επιδράσεις στην ικανότητα και αποτελεσματικότητα του λαϊκού κινήματος, να κινείται προς τη διέξοδο, την προοπτική.

Να πάψει το αίτημα για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, η εξασφάλιση σίγουρης και ασφαλούς προοπτικής να αποτελεί απλά ένα όραμα, μια ηθική επιταγή.

Να ξεμπερδεύουν όσο γίνεται πιο γρήγορα, προοδευτικοί, αριστεροί εργάτες και εργάτριες, λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, γυναίκες και νεολαία που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα με τις ελπίδες ότι μπορεί κάτι να προκύψει με την άσκηση πίεσης πότε στη ΝΔ πότε στο ΠΑΣΟΚ που είναι ως τα τώρα τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής.

Οποιαδήποτε αυταπάτη ότι τα δύο κόμματα μπορεί να αλλάξουν βάζει φρένο και στην αποτελεσματικότητα των σημερινών αγώνων και στην προοπτική για κοινωνική ευημερία και ειρήνη.

Πολύ περισσότερο, δυνάμεις που δεν τρέφουν εκτίμηση στο καπιταλιστικό σύστημα και θέλουν ριζική αλλαγή δεν μπορεί να περιμένουν ότι τα δύο κόμματα θα αλλάξουν αν τιμωρηθούν εκλογικά, αν αλλάξει η ηγεσία τους, αν ...αν ...αν.

Η ΝΔ είναι ο παραδοσιακός και δοκιμασμένος εκπρόσωπος της αστικής τάξης, δεν αλλάζει, το ΠΑΣΟΚ είναι το εναλλακτικό προσφιλές κόμμα της αστικής τάξης, όταν η ΝΔ χάνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ή σημαντικό μέρος της επιρροής της. Τέλειωσαν πια οι φόβοι και οι προκαταλήψεις της αστικής τάξης απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Η κεντρώα ΝΔ είναι μύθος, το αριστερό ΠΑΣΟΚ επίσης.

Δεν πρόκειται να φέρει τίποτε το καλό η όποια αλλαγή στη μορφή και τη σύνθεση του πολιτικού συστήματος, αν από δικομματικό γίνει διπολικό. Ούτε τα ρετούς των αστικών κομμάτων τα απαλλάσσουν από την ταξική τους πολιτική και τις αντιφάσεις που γεννά αυτή.

Δεν πρόκειται να οδηγήσει σε φιλολαϊκή πολιτική ο λεγόμενος εκδημοκρατισμός των θεσμών, συμπεριλαμβανομένων και του κοινοβουλίου, ή ακόμα και ο εσωτερικός εκδημοκρατισμός των κομμάτων, αφού εκφράζουν συγκεκριμένη πολιτική και αφού στο πεδίο της οικονομίας κυριαρχούν τα μονοπώλια..

Τις τελευταίες μέρες, η ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προβληματίζονται για την κατάργηση των βουλευτικών προνομίων, νιώθοντας τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του λαού για την πολιτική λιτότητας σε βάρος του.

Μόνο υποκρισία υπάρχει εδώ. Θέλουν να διασκεδάσουν τη φθορά του κύρους του αστικού πολιτικού συστήματος με θεαματικές ενέργειες, ανώδυνες στην πραγματικότητα. Δε διαφωνούμε με την κατάργηση προνομίων, άλλωστε για το ΚΚΕ είναι γνωστό πώς βλέπει το κομμουνιστικό βουλευτικό αξίωμα και τη σχετική αποζημίωση. Το θέμα είναι να μη ριχτεί στάχτη στα μάτια του λαού με το μέτρο αυτό αν αποφασιστεί».

«Η λαϊκή βάση», συνέχισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «που είναι εγκλωβισμένη σ' αυτά τα κόμματα με διάφορα νήματα και τρόπους, πρέπει να ξεκολλήσει.

Να γιατί τα πυρά μας στρέφονται και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στο ΛΑ.Ο.Σ. Γιατί ως αντιπολιτευτικά κόμματα που δεν τους καταλογίζονται κυβερνητικές ευθύνες, το καθένα βέβαια με διαφορετική πολιτική, βάζουν εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση και κατά συνέπεια στην απελευθέρωση λαϊκών δυνάμεων από το μονόδρομο, από τη συναίνεση, από τις αυταπάτες και τις πλάνες.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, με το αριστερό του προφίλ, και μόνο προφίλ, έχει ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες. Γιατί ακριβώς πίσω από το προφίλ ένα πράγμα υπάρχει: ρηχή και επιφανειακή αντιπολίτευση που κυρίως αποβλέπει στο να κόψει εκλογική δύναμη από το δικομματισμό και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ με σαφή στόχο τη λεγόμενη κεντροαριστερή συνεργασία. Τέτοια δύναμη αντιπολίτευσης είναι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δύναμη που θέλει να βοηθήσει όσο μπορεί στο πέρασμα από το δικομματισμό στο διπολισμό. Ως εκεί φθάνουν οι ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές φιλοδοξίες του.

Η ιστορία του ευρωπαϊκού κινήματος που είναι πιο κοντά στην πείρα μας επιδεικνύει σε όλον τον 20ό αιώνα πολλά παραδείγματα όπου οι ευρωκομμουνιστικές δυνάμεις σε κρίσιμες στιγμές, ή σε στιγμές που υπόγεια ρεύματα δημιουργούσαν ελπίδες για ανάκαμψη ή αντεπίθεση του κινήματος, αυτές προχωρούσαν στους λεγόμενους ιστορικούς συμβιβασμούς. Απολυτοποιούσαν τις εθνικές ιδιαιτερότητες και τελικά έδειξαν φόβο και πανικό μπροστά έστω σε μια χαραμάδα που εμφανιζόταν το αστικό πολιτικό σύστημα να υποστεί αναταράξεις και ρήγματα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα και ακόμα χειρότερα, τηρουμένων των αναλογιών.

Λένε ότι εμείς δε δικαιωθήκαμε, αφού το σοσιαλιστικό σύστημα ανατράπηκε. Μια αληθοφανής τοποθέτηση, που όμως δε δικαιολογεί σε τίποτε να τρέχουνε πίσω από το ΠΑΣΟΚ, σε μια στιγμή που οι πρόσφατες εκλογές έφεραν κάτι το καινούργιο. Οπως δε δικαιολογείται η αναγόρευση της ΕΕ σε μονόδρομο, η ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η υιοθέτηση του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου στις διεθνείς σχέσεις, και πάνω απ' όλα το διαχειριστικό πρόγραμμα που έχουν, το οποίο σε πολλά σημεία υιοθετεί ξεπερασμένες συνταγές της σοσιαλδημοκρατίας.

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος δε συνηγορεί να υιοθετείς συνθήματα του τύπου ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη και όχι ο άνθρωπος να καταργήσει τα κέρδη.

Εμείς διαλέξαμε διαφορετικό δρόμο, να μελετήσουμε τις αιτίες των ανατροπών χωρίς μηδενισμό και ωραιοποίηση, να υπερασπιστούμε την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού, να υπερασπιστούμε την προσφορά του και να κάνουμε κριτική στις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Αιτίες που δεν έχουν καμιά σχέση με τις αστικές αντιλήψεις ή μικροαστικές ουτοπίες».

«Εμείς», τόνισε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «προτείνουμε εναλλακτική λύση, μένοντας σταθεροί στο πεδίο του καθημερινού αγώνα, επιζητώντας να αποσπαστούν ακόμα και μερικές, έστω και προσωρινές, κατακτήσεις και γιατί μας χαρακτηρίζει ο κομμουνιστικός ανθρωπισμός, αλλά και γιατί ξέρουμε ότι μόνο στο έδαφος της πάλης διαμορφώνεται πείρα για να περάσουμε στην αντεπίθεση, στη ρήξη και την ανατροπή στην πορεία.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις δε συνιστούν απλά μια συντηρητική, δογματική νεοφιλελεύθερη πολιτική. Εχουν εσωτερική συνοχή. Συνιστούν συνεκτική απάντηση στις εσωτερικές ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος που θέλει να ξεπεράσει αντιφάσεις και αντιθέσεις στην αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου. Είναι αδύνατο να γίνεται λόγος για φιλολαϊκή πολιτική και να κάνεις ότι δε βλέπεις τι σημαίνει απελευθέρωση αγοράς, κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, τι σημαίνει σήμερα νέα τάξη πραγμάτων, τι σημαίνει ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός για τη διανομή των αγορών.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα τελευταία χρόνια, έχουν κάνει συστηματική προπαγάνδα υπέρ μιας κοινωνικής πολιτικής που αντιμετωπίζει, με ψίχουλα, την ακραία φτώχεια, τους απόλυτα εξαθλιωμένους. Από εκεί και πέρα βάζουν στο ίδιο τσουβάλι την αστική τάξη με το μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, τα ανώτερα μεσαία στρώματα με τα μικρομεσαία, τους αυτοαπασχολουμένους και το μεγαλύτερο μέρος της αγροτιάς, κάνοντας λόγο για κάποιες κοινωνικές ανισότητες που τις προσδιορίζουν ως διαφορά αμοιβών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων ανάμεσα σε κλάδους εργαζομένων, ανάμεσα στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ και σ' αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Ο στόχος εμφανής, να φέρουν προς τα κάτω εκείνα τα λαϊκά στρώματα που έχουν ένα ανεκτό ή σχετικά καλό σήμερα εισόδημα, που προς το παρόν έχουν κάποιες αντοχές, χωρίς να είναι κατοχυρωμένες για τα επόμενα χρόνια.

Εμείς δε βλέπουμε μόνο την απόλυτη αλλά και τη σχετική εξαθλίωση, αναδεικνύουμε την τάση μείωσης του μεριδίου της εργατικής τάξης στο συνολικό κοινωνικό προϊόν. Αναδεικνύουμε την εντατικοποίηση της δουλιάς, την ανασφάλεια, την προσωρινή ανεργία, τη μακρόχρονη ανεργία, την υποβάθμιση της μόρφωσης, την πολιτιστική εξαθλίωση, το πολιτιστικό επίπεδο του λαού, τη δυνατότητα απόλαυσης διακοπών, την ποιότητα και το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών σε Υγεία, Πρόνοια κ.λπ. Την προστασία της μητρότητας, τα δικαιώματα των γυναικών, το περιβάλλον μείζον σήμερα πρόβλημα.

Παίρνουμε υπόψη ότι η κυριότερη παραγωγική δύναμη είναι ο άνθρωπος και ότι η τάση για σχετική ή απόλυτη εξαθλίωση είναι ο απόλυτος νόμος της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.

Δε φθάνει σήμερα, ειδικά σήμερα, να διεκδικείς μια προσωρινή ανεπαρκή ανακούφιση με αίτημα τη "δικαιότερη" κατανομή του εισοδήματος. Η κατανομή του εισοδήματος καθορίζεται πριν απ' όλα από τις σχέσεις ιδιοκτησίας, από την πολιτική της ΕΕ.

Αντιτάσσουμε στα μέτρα της ΝΔ και στις προγραμματικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ για τη διαχείριση της φτώχειας, τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, παίρνοντας ταυτόχρονα υπόψη ότι το σύστημα καλλιεργεί και πραγματικές αλλά και στρεβλές ανάγκες. Παίρνουμε υπόψη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, προβάλλουμε την υπερκερδοφορία και το βάθος των κοινωνικών αντιθέσεων».

«Ενα μεγάλο μέρος των προοδευτικών ανθρώπων», σημείωσε στη συνέχεια η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «γενικότερα των εργαζομένων θεωρεί ότι η περίοδος που υπήρχαν κρατικές επιχειρήσεις σε ορισμένους τομείς υπηρεσιών, ή σε άλλους στρατηγικούς για το κεφάλαιο σκοπούς συνιστά προοδευτική και εναλλακτική πολιτική. Γοητεία κυρίως προκαλεί το σύστημα γενικευμένων κοινωνικών παροχών στις καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, και στην Ελλάδα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θεωρήθηκε ότι ήταν χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, γενικότερα της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Ακόμα περισσότερο μπερδεύονται τα πράγματα, όταν η ύπαρξη κρατικού διευρυμένου επιχειρηματικού τομέα, ορισμένες επιλεκτικές παροχές θεωρούνται ως αποτέλεσμα επίδρασης της ταξικής πάλης και του συσχετισμού δύναμης.

Η περίοδος όμως που μεσολάβησε από το 1992 και μετά, δηλαδή μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αποδεικνύει ότι η φάση διευρυμένης κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η φάση των αποκρατικοποιήσεων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εναλλαγή πολιτικής, ώστε να επιτυγχάνεται το ίδιο αποτέλεσμα, που είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου και η ενίσχυση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Καθώς η πολιτική των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων προχωρά ακάθεκτα ακούμε από τον ΣΥΝ, αλλά και από αρκετά στελέχη του ΠΑΣΟΚ ότι το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί με επανακρατικοποίηση μιας επιχείρησης που τάχα μπορεί να επιβιώσει σε συνθήκες απελευθέρωσης της αγοράς και κατάργησης των όποιων περιορισμών υπήρχαν στην κίνηση του ξένου κεφαλαίου. Ή ακούμε ότι αρκεί το κράτος να έχει κρατική παρέμβαση για να εξασφαλιστεί τάχα ο φιλολαϊκός χαρακτήρας. Ή ότι η ιδιωτικοποίηση μπορεί να είναι ωφέλιμη, αν ο νέος αγοραστής είναι μια επιχείρηση ελληνικής ιδιοκτησίας, για να μην αφελληνιστεί η ελληνική οικονομία. Τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι δεν υπάρχουν δυναμικές και ισχυρές αποκλειστικά ελληνικού κεφαλαίου επιχειρήσεις. Χώρια που επίτηδες αγνοούν ότι δεν υπάρχει διαφορετικό καθεστώς δράσης και κερδοφορίας για τις ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις.

Αλλη πλευρά είναι η επικέντρωση στην επίλυση προβλημάτων στη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σωστά προβάλλονται αιτήματα για την ανακατανομή χρηματοδοτήσεων μέσω του προϋπολογισμού, όμως το θέμα είναι πιο σύνθετο, δεν μπορεί π.χ. να μένουμε μόνο στο 15% για την Παιδεία όταν αυτά τα ποσά και αν δοθούν θα κατευθύνονται σε μια Παιδεία που ως περιεχόμενο και γενικά ως λειτουργία είναι πλήρως προσαρμοσμένη στις επιταγές των επιχειρηματιών με προμήθεια κατάλληλου εργατικού δυναμικού απασχολήσιμου. Οταν η έρευνα είναι αποκλειστικά σχεδόν στραμμένη στην υπηρέτηση της ανταγωνιστικότητας.

Το σύστημα κοινωνικής πολιτικής και ασφάλισης δεν υποφέρει μόνο από τη μακρόχρονη ληστεία των πόρων και την υποχρηματοδότηση, σε αντίθεση και με τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του κράτους, υποφέρει από το γενικότερο υπόβαθρο, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, την επέκταση και εμβάθυνση της εμπορευματοποίησης.

Οπως, επίσης, δεν μπορεί κανείς να μη συγκεντρώνει την προσοχή του στις συνέπειες από τη συμμετοχή της Ελλάδας στις υποχρεώσεις της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων.

Το σχετικά καινούργιο σήμερα είναι ότι η αντίθεση και διαπάλη με την κυρίαρχη πολιτική αντικειμενικά αποκτά μεγαλύτερο βάθος από κάθε προηγούμενη φάση, αντικειμενικά δένεται ακόμα περισσότερο με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη και το χαρακτήρα της, σε μια περίοδο που προωθείται συστηματικά η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, αναπτύσσονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τις αγορές, ο πόλεμος.

Το ενεργειακό ζήτημα, λόγο χάρη, είναι σοβαρότατο και κρίσιμο θέμα για τις εξελίξεις στην περιοχή, με άμεσες εσωτερικές και διεθνείς επιπτώσεις, δεν είναι μόνο ζήτημα ΔΕΗ, τιμών πετρελαίου θέρμανσης κ.λπ.

Η αλληλοδιαπλοκή των προβλημάτων είναι ακόμα μεγαλύτερη από πριν.

Βασικό ζήτημα είναι ότι έχει προχωρήσει στην Ελλάδα η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, προχωρά με πιο γρήγορους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια, συνακόλουθα η ενδυνάμωση των μονοπωλίων, ο οξυμένος ανταγωνισμός μεταξύ τους κατά κλάδο, διακλαδικά κ.λπ.

Η συσσώρευση πλούτου που δυναμώνει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια δεν εκφράζει απλά όξυνση της ανισοκατανομής, αλλά πριν απ' όλα ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, άρα και της παραγωγής υπεραξίας».

«Αντικειμενικοί λοιπόν παράγοντες», συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα, «καθορίζουν την πολιτική μας πρόταση και όχι ο συσχετισμός δύναμης.

O αρνητικός συσχετισμός δύναμης καθορίζει βαθμό αποτελεσματικότητας, συνθετότητα δρόμου, κ.λπ. Επιβάλλει κάθε φορά να βρίσκεις τον κρίκο για την ωρίμανση της συνείδησης, αλλά δεν μπορείς να κάνεις μίνιμουμ στόχους.

Είναι πρόταση πάλης γύρω από ώριμους άμεσους στόχους και αιτήματα, πρόταση συσπείρωσης σε επιμέρους μέτωπα πάλης, που στην πορεία να μετατραπούν στα ρυάκια, που θα οδηγήσουν στη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ). Είναι πρόταση καθημερινού αγώνα, συμμαχίας και πάλης για τη λαϊκή εξουσία.

Βασική προϋπόθεση για μια δυναμική πορεία του κινήματος, για αλλαγή συσχετισμού δύναμης μέσα από την κοινωνικοπολιτική πάλη, είναι και η συγκρότηση του ΑΑΔΜ, που εκφράζει την κοινωνική και πολιτική συμμαχία της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, της εργατικής, τάξης, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς.

Ο κρίκος σύνδεσης της καθημερινής μάχης με την προοπτική είναι η συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Εδώ φαίνονται και οι διαφορές μας και με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που το ρόλο τους τον βλέπουν στη συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος.

Δε μιλάμε απλά για συντονισμό φορέων, ούτε για κοινή δράση φορέων και κομμάτων. Αλλά για κοινωνικοπολιτικό συμμαχικό κίνημα λαού όπου βεβαίως τα κόμματα διατηρούν την οργανωτική τους αυτοτέλεια και τα προγράμματά τους. Η δύναμή του βρίσκεται στη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων, στην ταξική πάλη, στην πάλη από τα κάτω και από τα πάνω ταυτόχρονα, στην προγραμματική του κατεύθυνση, στο χαρακτήρα, στην ποιότητα της εξουσίας που διεκδικεί.

Εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα, τις ανάγκες της εργατικής τάξης και του μεγαλύτερου μέρους των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, τους αυτοαπασχολουμένους και εκείνους που μισθώνουν έως 2 και 3 εργαζόμενους, τους μικροϊδιοκτήτες αγρότες. Σήμερα, οι κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν, όμως ακόμα το λαϊκό κίνημα είναι σε φάση υστέρησης, δεν εκφράζεται η δυναμική των κοινωνικών δυνάμεων για δύο λόγους: εξαιτίας του εγκλωβισμού και εξαιτίας του συσχετισμού στο κίνημα.

Πολιτικές δυνάμεις σήμερα δεν υπάρχουν που να θέλουν και να μπορούν να δράσουν σε ριζική αντίθεση προς την κυρίαρχη πολιτική, από τη σκοπιά εναλλακτικής πρότασης ανάπτυξης, συμμαχίας και εξουσίας. Δε θα προκύψουν από μετάλλαξη των σημερινών πολιτικών δυνάμεων, αλλά από τον απεγκλωβισμό πριν απ' όλα από τα κόμματα εξουσίας, που δημιουργεί δυνατότητες να εμφανιστούν νέες πολιτικές δυνάμεις, και συντηρητικές αλλά και ριζοσπαστικές. Με αυτές τις δυνάμεις το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να ανοίξει διάλογο».

«Ο στόχος του Μετώπου», σημείωσε η ομιλήτρια, «πρέπει να είναι η εξασφάλιση της ανώτατης ικανοποίησης των ανθρώπινων αναγκών που αναπτύσσονται συνεχώς, και είναι υλικές και πολιτιστικές ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας μέσω της ανάπτυξης και τελειοποίησης της παραγωγής, πάνω στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής.

Η πλήρης αξιοποίηση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, όλων των εργαζομένων, η καταπολέμηση κάθε μορφής ανεργίας, ανοιχτής και συγκαλυμμένης. Εδώ συμπεριλαμβάνουμε και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όλους όσοι από αυτούς μπορούν να προσφέρουν στην ανάπτυξη. Τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας.

Η κοινωνική πολιτική βασίζεται βεβαίως στην πολιτική για την αδιάκοπη ανάπτυξη της παραγωγής, με τρόπο που σε λιγότερο χρόνο παράγονται περισσότερα προϊόντα καλύτερης ποιότητας και πιο φθηνά, στην πλήρη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και στις προϋποθέσεις που δημιουργεί η λαϊκή οικονομία για κοινωνική ισότητα, για πορεία αντιμετώπισης ως την εξάλειψη των περιφερειακών ανισοτήτων, κάθε μορφής αντίθεσης συμφερόντων.

Στο επίκεντρο είναι το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και επαγγελματικής ειδίκευσης, το επίπεδο της υγείας και της πολιτιστικής ανάπτυξης, της αύξησης του ελεύθερου χρόνου, δηλαδή του μη εργάσιμου χρόνου, η προστασία του κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος.

Η χειραφέτηση και ισότητα των γυναικών, η κατοχύρωση να μην αναγκάζεται να δουλεύει κανένας νέος πριν ολοκληρώσει την υποχρεωτική 12χρονη εκπαίδευσή του, και να μη δουλεύει επίσης για όσο διάστημα απαιτείται να τελειώσει τις σπουδές του είτε σε δημόσια μεταλυκειακά σχολεία επαγγελματικής ειδίκευσης είτε στα ΑΕΙ.

Οχι μόνο να μην υπάρχει ούτε ένας άνεργος, αλλά πριν τελειώσει το σχολείο ή τη μεταλυκειακή σχολή, ή το πανεπιστήμιο ο νέος και η νέα να ξέρει ότι θα βρει δουλιά, να τη γνωρίζει συγκεκριμένα, να έχει πάρει δηλαδή άδεια - δικαίωμα πρόσληψης.

Οσο είναι δυνατόν με τις σημερινές δυνατότητες να μη δέχεται ο λαός τις τραγικές συνέπειες φυσικών φαινόμενων. Αν και ακόμα παραμένει όραμα να καταφέρει ο άνθρωπος να υποτάξει τις δυνάμεις της φύσης, να τις ελέγξει, ωστόσο η λαϊκή οικονομία παρέχει τη βάση εκείνη, ώστε να αντιμετωπίζονται με το ελάχιστον κάθε φορά κόστος οι συνέπειες από φυσικά φαινόμενα, διαμορφώνοντας κατάλληλους όρους κατοικίας και γενικότερων υποδομών. Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι σε ποια πορεία βρίσκεται η ανθρώπινη ικανότητα να αντιμετωπίσει καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, αλλά η πολιτική στρατηγική που αφήνει ανυπεράσπιστους τους λαούς από τα φυσικά φαινόμενα, που ληστεύει το φυσικό περιβάλλον με τρόπο που αυτό να εκδικείται κυρίως τους λαούς».

«Η Ελλάδα», τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «παρά τις σοβαρές συνέπειες έως και καταστροφικές σε ορισμένους τομείς που έχει επιφέρει η κυριαρχία του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης, της γενικότερης προσαρμογής στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, έχει τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει τη λαϊκή οικονομία. Οι αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας σε ορισμένους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής, στην αγροτική οικονομία, μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, δεν είναι αργά.

Διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας. Κυρίως, διαθέτει έμπειρο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο, σε σύγκριση με το παρελθόν, και εξειδίκευση, διαθέτει πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.

Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

Διαθέτει, επίσης, ένα μεγάλο πλεονέκτημα, τη δυνατότητα επάρκειας στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις αλλά και το διεθνές εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Οι δυνατότητές της αυτές υπονομεύτηκαν και υπονομεύονται συστηματικά από τα μονοπώλια, με τις επιλογές της πολιτικής εξουσίας. Μια νέα εξουσία, η λαϊκή, μπορεί να δώσει νέα ώθηση και ακμή».

«Σήμερα», τόνισε στη συνέχεια η Αλ. Παπαρήγα, «σε σχέση με το παρελθόν, λόγω του ότι έχει προχωρήσει η συγκέντρωση του κεφαλαίου, λόγω του ότι έχει διεισδύσει σε τομείς που στο απώτερο ή σχετικά πρόσφατο παρελθόν δεν είχε προχωρήσει, διευρύνεται ο τομέας της κοινωνικοποίησης.

Βασική προϋπόθεση μιας σχεδιασμένης ανάπτυξης, αποτελεί η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά σχέσεων που υπάρχουν στην παραγωγή και εμποδίζουν πια ασφυκτικά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Απαιτείται η κοινωνικοποίηση τουλάχιστον των βασικών μέσων παραγωγής. Διαφορετικά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας αλλά αυτά διαρκώς θα αυξάνονται και θα οξύνονται, παρ' όλο που οι δυνατότητες για να αντιμετωπιστούν διαρκώς διευρύνονται, σε βάρος αυτών που παράγουν με την εργασία τους τον πλούτο.

Βάθρο της λαϊκής οικονομίας είναι η κοινωνική κρατική ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, δηλαδή στους παρακάτω τομείς:

Οι βασικοί κλάδοι της παραγωγής μέσων παραγωγής και προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης.

Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, ορυχεία, ύδρευση, μεταφορές. To τραπεζικό σύστημα, το σύστημα συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Το εξωτερικό εμπόριο, το συγκεντρωμένο δίκτυο του εσωτερικού εμπορίου. Ο τομέας της λαϊκής στέγης. Η έρευνα και η δημοκρατική πληροφόρηση του λαού.

Επίσης:

Το αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολική κοινωνικοποίηση. Με βάση την κοινωνικοταξική διάρθρωση της χώρας και το επίπεδο ανάπτυξης, εκτιμά ότι δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων. Δίχως μια τέτοια έστω συνεταιριστική συγκέντρωση δεν μπορεί να ανέβει η παραγωγικότητα, να βελτιωθούν τα προϊόντα, να επιτυγχάνεται η διακίνησή τους».

«Τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας», συνέχισε η ομιλήτρια, «γενικότερα ο τομέας της οικονομίας πρέπει να ενταχθεί σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και να αξιοποιείται - προστατεύεται το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική διεθνής συνεργασία στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Προστατεύεται η εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των εργαζομένων από τις συνέπειες της παγκόσμιας αγοράς, της δράσης των μονοπωλίων που κινούνται πολύ περισσότερο ελεύθερα και ανεξέλεγκτα από ό,τι πριν με βάση τις γνωστές 4 ελευθερίες.

Στις συνθήκες της αστικής εξουσίας είναι αδύνατον να υπάρξει ένας πανεθνικός σχεδιασμός. Κάθε επιχείρηση μπορεί να διαμορφώνει πρόγραμμα μόνο για τον εαυτό της. Αυτό όμως βρίσκεται διαρκώς υπό αναίρεση λόγω της αναρχίας στον τρόπο της παραγωγής και του ανταγωνισμού. Η κυβέρνηση και το κράτος το μόνο σχέδιο που μπορούν να διαμορφώσουν είναι αυτό που προστατεύει τα γενικά συμφέροντα των καπιταλιστών σε βάρος των συμφερόντων της υπόλοιπης κοινωνίας και πιο ειδικά της κύριας παραγωγικής της δύναμης που είναι η εργατική τάξη.

Αποτελεί χονδροειδή διαστρέβλωση ότι κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει ότι όλα αποφασίζονται κεντρικά. Κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει: Διαμόρφωση στρατηγικών στόχων και επιλογών, ιεράρχηση των κλάδων και των τομέων, το πού θα συγκεντρώσεις περισσότερες δυνάμεις, καταμερισμό. Από εκεί και πέρα υπάρχει εξειδίκευση κατά κλάδο και κατά περιοχή.

Δίνει τη δυνατότητα και προϋποθέτει ότι η εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα θα συμμετέχουν και θα συναποφασίζουν για το τι θα αναπτυχθεί και πώς αυτό θα μοιραστεί ή θα αξιοποιηθεί από ολόκληρη την κοινωνία. Και ταυτόχρονα να μπορούν να ελέγχουν αν αυτό πραγματοποιείται.

Προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον.

Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δεν είναι μια έμπνευση ή ιδέα των κομμουνιστών, είναι ανάγκη που πηγάζει από τις σημερινές απαιτήσεις, καταρχήν των ίδιων των μέσων παραγωγής για να εξελιχθούν και να αξιοποιηθούν στο έπακρο όλες οι δυνάμεις και οι δυνατότητες που έχει διαμορφώσει η κοινωνία σήμερα με την εργασία και με την επιστήμη. Να ικανοποιηθούν οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση, το όργανο της λαϊκής εξουσίας θα είναι υποχρεωμένο όχι μόνο να ικανοποιήσει πιεστικές λαϊκές ανάγκες, αλλά και να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνημα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό μέσα από νέους θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Οι θεσμοί αυτοί θα γεννώνται στην πορεία της αναμέτρησης και ιδιαίτερα στην κορύφωσή της».

«Από τα πρώτα της βήματα η κυβέρνηση», σημείωσε, ολοκληρώνοντας την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Ολοι αυτοί θα προσπαθήσουν να βάλουν όρια, να μην της επιτρέψουν να περάσει ένα ορισμένο όριο στις επιδιώξεις της. Στόχος τους να τη μετατρέψουν σε μια διακυβέρνηση που θα υποχωρεί και θα αθετεί το πρόγραμμά της, να εκφυλιστεί σε μια διακυβέρνηση που θα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πυρά, των ταξικών αντιπάλων αλλά και των δυσαρεστημένων λαϊκών μαζών. Η ιστορία έχει να επιδείξει τέτοια φαινόμενα. Αναπόφευκτα θα τεθεί το ζήτημα αναδίπλωση ή αντεπίθεση.

Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος είναι αναπόφευκτη. Γνωρίζουμε ότι μια χώρα μόνη της έχει σήμερα πολύ περισσότερες δυσκολίες να αποτινάξει τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις, να αντιμετωπίσει τη ρεβανσιστική απάντηση, όμως δε συμφωνούμε ότι η Ελλάδα θα είναι μόνη της, ή δε θα είναι σε θέση να χειριστεί το όλο ζήτημα προκαταβολικά.

Το ΚΚΕ ποτέ έως σήμερα, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, δε συμβιβάστηκε με την ιδέα της παραίτησης από τον αγώνα κατά του ξένου παράγοντα. Πολύ περισσότερο που σήμερα κερδίζει έδαφος στους λαούς η έλλειψη εμπιστοσύνης ως και αμφισβήτησης των διακρατικών αυτών ενώσεων.

Κάθε χώρα, κάθε λαϊκό κίνημα πρέπει να επιδιώκει να τραβούν τα πράγματα μπροστά, πολύ περισσότερο που όλα τα πράγματα δείχνουν ότι τόσο η ΕΕ, όσο και ο ιμπεριαλισμός γενικότερα δυσκολεύεται να περάσει την πολιτική του με την ίδια άνεση. Οσες περισσότερες εστίες ανάβουν τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν οι ελπίδες περισσότεροι λαοί να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ ανοίγει έτσι και αλλιώς πολλά ζητήματα. Χωρίς να αφήνουμε κανένα κενό στην ανταπόκρισή μας στα άμεσα καθήκοντα, οφείλουμε να τη συζητάμε, να την εμπλουτίζουμε. Θέλουμε να το κάνουμε δρώντας και συζητώντας μαζί σας».