«Ο λαϊκός ξεσηκωμός που θα προκαλέσουν αυτά τα μέτρα (σ.σ. για το ασφαλιστικό) αλλά και οι παρεμβάσεις στη Βουλή και στους δρόμους του ισχυροποιημένου ΣΥΡΙΖΑ θα ακυρώσουν τα σχέδια της κυβέρνησης σε βάρος της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και των ασφαλισμένων».

Δημήτρης Στρατούλης, μέλος της ΠΓ και υπεύθυνος εργατικής πολιτικής του ΣΥΝ, 25/9/07.

- Η δικιά σας στάση, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι στάση συμμετοχής στο διάλογο (σ.σ. για το Ασφαλιστικό) και θετικής παρέμβασης με προτάσεις συγκεκριμένες; ΄Η στάση αντίδρασης και αντιπολίτευσης;

«Κληρονομούμε στερεότυπα τα οποία πρέπει να τα αφήνουμε. Οπως δηλαδή ότι η Αριστερά δεν κάνει προτάσεις. Αυτό δεν ισχύει πια, τουλάχιστον για μας. Με την έννοια ότι όλη την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, ακόμη και σε θέματα που κάναμε σκληρή μάχη, όπως ο νόμος - πλαίσιο, ήμασταν οι μόνοι που βγάλαμε νόμο με 40 άρθρα όπως και η ΝΔ. Επομένως, μερικές φορές αλλάζουν τα πράγματα. Και τα δύο θα κάνουμε».

- Θα καθίσετε στο τραπέζι του διαλόγου;

«Θα συζητηθεί αυτό. Η δικιά μου άποψη είναι όχι. Σε διάλογο ο οποίος έχει κύρια κατεύθυνση την αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης των γυναικών, την κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης, τον περιορισμό των βαρέων και ανθυγιεινών».

Αλέκος Αλαβάνος, πρόεδρος του ΣΥΝ, από συνέντευξη στη ΝΕΤ, 26/9/2007.

Τι θα κάνει ο ΣΥΝ και η συνδικαλιστική του παράταξη, τώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να απευθύνει πρόσκληση στον «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό; Σύμφωνα με τον Δ. Στρατούλη, θα βγει στους δρόμους. Σύμφωνα με τον Α. Αλαβάνο, θα το κουβεντιάσει και μετά θα αποφασίσει. Πάντως, σε καμιά περίπτωση δε φαίνεται να απορρίπτει τον «κοινωνικό διάλογο», παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ομολογεί πως αναγνωρίζει το αντιδραστικό του περιεχόμενο. Οσο για τα «στερεότυπα», που επικαλείται ο πρόεδρος του ΣΥΝ, μάλλον σαν «προφάσεις εν αμαρτίαις» πρέπει να εκληφθούν.

Γιατί προτάσεις υπάρχουν απ' όλα τα κόμματα και μάλιστα κατατεθειμένες δημόσια. Οχι μόνο μέσα στη Βουλή, αλλά και στο κίνημα. Μόνο που άλλες είναι εχθρικές προς τους εργατοϋπαλλήλους, άλλες προσβλέπουν στη βελτίωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και στην εξίσωσή τους με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και άλλες σχοινοβατούν ανάμεσα στο «πρέπει» για τους εργαζόμενους και στο «μπορεί» για το κεφάλαιο. Για όλα αυτά, κάτι παραπάνω ξέρει ο ΣΥΝ, ο οποίος, την ώρα που «ψηνόταν» ο νόμος Ρέππα, έσπευσε στο τραπέζι του «διαλόγου» για να καταθέσει τις προτάσεις του και να ξεπεράσει «στερεότυπα» του παρελθόντος. Αυτή τη φορά προς τα πού θα φυσήξει άραγε ο άνεμος του οπορτουνισμού;