Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Κοιμήσου ανήσυχος: Γι' αυτά που ακούς περί ρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, οι οποίες δήθεν δε θα θίξουν «ώριμα» δικαιώματα. Είναι κλασική μέθοδος το «διαίρει και βασίλευε». Ακόμα χειρότερα, αποσπά την προσοχή από το κύριο τώρα: Την αναγκαία κατάργηση των νόμων Σιούφα και Ρέππα, με τους οποίους και τα όρια ηλικίας αυξάνονται και οι συντάξεις μειώνονται σήμερα!

Κοιμήσου ανήσυχος: Για τις εξηγήσεις που δίνουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ ότι δήθεν το πρόβλημα είναι μόνο η χρηματοδότηση. Σε μια τέτοια αντίληψη βασίστηκε ο νόμος Ρέππα, όπου δόθηκε σαν κερασάκι ένα ποσοστό από το ΑΕΠ για να περάσουν ρυθμίσεις για την παράταση του χρόνου εργασίας. Να ανησυχείς ειδικά όταν ακούς ότι το ΠΑΣΟΚ «δε θα αφήσει» να ψηφιστεί νόμος, αν δε λύνει το πρόβλημα της χρηματοδότησης και παραπέμπει στο ΑΕΠ, όταν το δικό σου αίτημα παραμένει: 30 χρόνια δουλιάς, 4.050 ένσημα, 1.200 σύνταξη. Είναι το λιγότερο που μπορείς να ζητάς. Κι αυτό σημαίνει αντιπαράθεση με κάθε πολιτική που μεταθέτει το πρόβλημα από το πεδίο που διεξάγεται ο ταξικός πόλεμος, στο λογιστικό βιβλίο, όπου κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να ισοσκελίσει έσοδα - έξοδα, χωρίς να θίξει το ταμείο των καπιταλιστών.

Που σημαίνει: Να θυμάσαι διαρκώς ότι το δικό σου αίτημα δε διαμορφώνεται - δεν πρέπει - με βάση τις ανάγκες των καπιταλιστών, αλλά με βάση τις δικές σου. Αλλιώς, θα καταλήξεις να χειροκροτάς κάτι αρλούμπες, ότι ζούμε τη «μεταϋλιστική κοινωνία και αυτοπραγμάτωση των πολιτών» (προχτεσινή δήλωση Χρυσοχοΐδη για το ...σοσιαλισμό!) που δεν κρύβουν πως απαιτούν «κουλτούρα συναίνεσης» και «αποκέντρωση της πολιτικής δύναμης», δηλαδή εξασφάλιση λαϊκής συνυπευθυνότητας στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Σοσιαλισμός που δε λύνει το βασικό πρόβλημα (εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ικανή να επιβάλει την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής για να καταργηθεί η εκμετάλλευση) απλά δεν είναι σοσιαλισμός. Δεν ήταν ούτε όταν ο Παπανδρέου (ο προηγούμενος) εξηγούσε τι είναι «σοσιαλισμός σήμερα» αφήνοντας απέξω την ταξική εκμετάλλευση. Αυτό είναι το μέτρο των πάντων. Ολα τ' άλλα ήταν και παραμένουν μια διαρκής προσπάθεια εγκλωβισμού εργατικών μαζών. Σήμερα, ακόμα χειρότερα, καθώς ο καπιταλισμός δεν ψάχνει για διαχειριστές, αλλά για υπερασπιστές των αξιών του. Εξ ου και τα αδιέξοδα της σοσιαλδημοκρατίας. Κανένα κλάμα γι' αυτά τα αδιέξοδα. Ευλογημένη κάθε δράση για να οξυνθούν.