ΤΟ ΣΥΝΟΙΚΕΣΙΟ: «Πρώτα θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: Στροφή προς ποία Αριστερά και πώς; Υπάρχει η παραδοσιακή Αριστερά, με πιο κοντινή προς το ΠΑΣΟΚ έκφραση τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα προχωρήσει το ανανεωμένο, ανασυγκροτημένο ΠΑΣΟΚ σε πραγματική συνεργασία με αυτό το κόμμα; Σημαίνει αυτή η συνεργασία συμπόρευση στην άσκηση ουσιαστικής και ξεκάθαρης από αριστερά αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και προπαντός στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμιστικές πολιτικές της, που πλήττουν τους ασθενέστερους και κατεδαφίζουν κοινωνικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα. Πρέπει να φανεί αυτή η συντονισμένη αριστερή αντιπολίτευση με συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις στο Ασφαλιστικό, που σύντομα θα το ανοίξει η κυβέρνηση, στις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων, σε μέτρα που αφορούν το περιβάλλον και την προστασία του, στο άρθρο 16 του Συντάγματος, που η πρόταση αναθεώρησής του έθεσε ένα κρίσιμο ζήτημα για την Παιδεία, όπως και σε όποια άλλα νεοφιλελεύθερα μέτρα που θα προωθήσει η Ν.Δ.» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΠΡΟΙΚΑ: «Αυτό το νέο πρόσωπο (...) μπορεί να το εκφράσει ο Γιώργος Παπανδρέου, με την προϋπόθεση ότι θα λειτουργήσει με την πολιτική θέση του πατέρα του (...) Είχε πει: "Τα σοσιαλιστικά κόμματα σήμερα εκπροσωπούν τα συμφέροντα μιας πλατιάς συμμαχίας δημοκρατικών, προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων, αλλά και κινημάτων για ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα των δύο φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής δικαιοσύνης..."» (ο Β. Νέτας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Ολα σχεδόν τα σοσιαλιστικά / σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης (...) δεν κατάφεραν, μετά τη θεμελιώδη αμφισβήτηση του προτύπου διακυβέρνησης που πρότειναν και επέβαλαν ηγεμονικά στο μεταπολεμικό κόσμο, να βρουν ουσιαστικά το βηματισμό τους απέναντι στη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Το συχνό φλερτ τους με τις ηγεμονικές αυτές ιδέες, τους εξασφάλισαν μεν κάποιες πρόσκαιρες επιτυχίες, κυρίως ως τα ικανότερα "κόμματα του κράτους" και της διαχείρισής τους, αλλά δεν τους έδωσαν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν τη δική τους εναλλακτική πρόταση για το μέλλον της νέας και διαρκώς παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας» (ο Μ. Σπουρδαλάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).