1. Στην άκρη μιας αποθήκης φαρμάκων γεννήθηκε ένας πυκνός λόγος αποφασισμένος να τα βάλει με τον πανδαμάτορα πόνο.

2. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος κάνει χοντρό παιχνίδι μονίμως εκτός έδρας. Μυρίζοντας γρήγορα το αίμα, απέκτησε το πλεονέκτημα να εμφανίζεται μπροστά στην πραγματικότητα όποτε το επιθυμεί. Αγνοώντας τους κανόνες, που συνήθως θεσπίζουν περαστικοί άνθρωποι από τη ζωή μας, επιδίδεται με ενθουσιασμό στο κυνήγι των λέξεων, «πιστεύοντας», όπως το περιγράφει ο γερο-Καντ, «σε μια άμεση και εξαιρετική επικοινωνία με μια ανώτερη φύση».

3. Αν ο Τζελαλουντίν Ρούμι έγραψε για το χαμό του αγαπημένου, ο Παναγιωτόπουλος γράφει για την ανάστασή του.

4. Η ελληνική γλώσσα κοντεύει να νεκρωθεί. Χρόνια ολόκληρα συναντούσα τα ελληνικά, ακίνητα στο σκοτάδι, και δεν μπορούσα να καθρεφτιστώ μέσα τους. Με το «Σύσσημον» μπορέσαμε να γνωρίσουμε τη μορφή μας.

5. Λόγω της ανυπόφορης πτώσης μας, ο θεός αποχώρησε αιφνιδιαστικά από τα Γράμματα. Ο ποιητής ανέλαβε να δώσει τέλος σε κάθε ψευδομαρτυρία για τους λόγους της μεγάλης φυγής.

6. Για πολλά χρόνια με βασάνιζε η φράση-καταδίκη του Tasso ότι είμαστε εν ζωή «κάτοικοι της αιώνιας σκιάς». Ο Παναγιωτόπουλος εισέβαλε στο θέατρο της αιώνιας σκιάς τη στιγμή της γενικής δοκιμής, όταν οι σκιές για μια ακόμη φορά προσπαθούσαν να υποδυθούν τους ανθρώπους και μοίρασε τους στίχους του. Σκιά κι εγώ, παρέλαβα τους στίχους που μου αναλογούσαν και, δίχως να το καταλάβω, με το βιβλίο υπό μάλης, βρέθηκα στον πέμπτο όροφο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», δωμάτιο 516, όπου ετοιμαζόταν να φύγει, όπως μόνο εκείνος ήξερε, ο αθώος Κυριάκος Γιαντίρης, που, άτυχε κόσμε, ανάμεσά σου γύριζε και ουδέποτε τον συνάντησες. Κάθισα πλάι σ' εκείνον που σε όλη του τη ζωή αναγνώριζε μόνο το μπάσο του και διάβασα αποσπάσματα από το «Σύσσημον», παρηγορώντας κυρίως εμένα, αφού ο Κυριάκος είχε αποφασίσει να συναντήσει επιτέλους τον κόσμο. «Στώμεν καλώς» μου είπε και δεν έκανα ξανά κουβέντα για την αιώνια σκιά και τους κατοίκους της.

7. Αισθανόμουν ότι οι πολύτιμες λέξεις ξοδεύονται αλόγιστα στα πηγαδάκια των λογίων, όπου όλα εξαγοράζονται και όλοι συνθηκολογούν. Το μεγάλο ποίημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου έρχεται τώρα που οι ψυχές έχουν ξεραθεί περιμένοντας ένα σήμα για να ψηλαφίσουν την αλήθεια τους.

8. Ο Παναγιωτόπουλος ευλογήθηκε και μοιράστηκε μαζί μας το χάρισμα. Επιβιώνοντας στις πιο άνυδρες δεκαετίες, έκλεισε την πόρτα στον οικογενειακό τάφο της καθημερινότητας. Οταν την άνοιξε, το πλανητάριο που μας περιέχει είχε ήδη διαλυθεί, και τα κομμάτια του περιστρέφονταν αργά στον αέρα. Αφήνοντας το βιβλίο του στη διακριτικότητά μας, αρνείται να μιλήσει γι' αυτό, όπως ακριβώς αρνήθηκε και ο αστροναύτης Αρμστρονγκ να μιλήσει για την προσσελήνωσή του.