«Δεν ξέρω... έχω μια τάση ν' αναζητάω μνήμες. Στο δρόμο της αναζήτησης, πάνε κάνα δυο χρόνια τώρα, μου σύστησαν την "Ελένη" και μ' έφεραν στο κατώφλι της, να αφουγκραστώ το βίωμά της. Εμπρός μου μια γυναίκα, όλο ζωή, που διάβαινε τα ογδόντα. Χήρα, πάνω από πενήντα χρόνια τώρα - το ήξερα. Συστήθηκα και, όπως έκατσα, το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία, στον τοίχο. Με είδε. "Ο άντρας μου!" με πρόλαβε. "Τελευταία ανταμώνουμε πότε πότε". "Μα τι λέει;" αναρωτιέμαι. "Στον ύπνο μου, στο όνειρό μου", διευκρίνισε κι άρχισε να ιστορεί - ποτάμι ο λόγος -απευθυνόμενη, πού και πού, και στο πρόσωπο της φωτογραφίας, λες και το είχε μπρος της ζωντανό». Ετσι ξεκινά ο συγγραφέας Γιάννης Πριόβολος το στην ουσία του χρονικό με γνωρίσματα έντεχνης μυθοπλασίας. Εργο γνήσιο ελληνικό που δίνει μεγαλείο στον πεζό λόγο. Ενα λόγο, κράμα καλλιεργημένης γλώσσας με τον πλούτο μιας τοπικής λαλιάς, δεμένο γερά με το αγωνιστικό, επικό περιεχόμενο. Ζευγάρι οι πρωταγωνιστές (Αντρέας -Ελένη) συναποτελούν τον ήρωα, ένα διπλό ήρωα, που στο πρώτο μέρος κινείται στο μεταίχμιο της νίκης και της ήττας, της πίστης και της διαρκούς κριτικής. Στο δεύτερο μέρος «μόνη» η Ελένη πρέπει να βαδίσει μόνη της. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».