Κυριακή 24 Ιούνη 2007
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Πατριδογνωμόνιο
Σύστημα και άνθρωποι

Οταν θεωρείς τον εαυτό σου ιερό και όσιο ογκόλιθο της πολιτικής ζωής με αφορμή και αιτία προσκυνήματος την παράδοση Οτσαλάν, τότε όποιος και όπως σε κρίνει είναι «χυδαίος». Η... αυτοαγιοποίηση είναι της μόδας αυτόν τον προεκλογικό καιρό, οπότε η ανοησία αγγίζει ταβάνι. Ετσι, ο κ. Παπαδημούλης δηλώνει ότι η επόμενη Βουλή θα είναι πεντακομματική κι εξ αυτού και μόνον η δημοκρατία θα αποκτήσει την υγεία που της λείπει (;). Τώρα ποια κόμματα, με ποιες πολιτικές θα απαρτίζουν αυτή την ακατανίκητη από πλευράς «υγείας» πεντάδα ουδόλως απασχολεί τους ενδιαφερόμενους, ευτυχώς πλην ΚΚΕ.

Ολο αυτό το συνονθύλευμα ακραίων δηλώσεων, αντικομμουνιστικής υστερίας και ακροδεξιάς στη ρίζα της παραφιλολογικής αξίας, έχει μια προμετωπίδα. Εχει ένα γερό κάδρο νοηματικό που εμφανίζεται σχεδόν παντού, τραβώντας την προσοχή από το περιεχόμενο του ...πίνακα της πολιτικής. Λέγεται κι ακούγεται ως «αθώα» λέξη: Το σύστημα. Προσοχή, σύντροφοι, γιατί η παγίδα αυτή όχι απλώς καλά κρατεί, αλλά και εγκλωβίζει μάζες με τη μέθοδο της εκλογικευμένης τρομοκρατίας.

Το σύστημα νέτο σκέτο, χωρίς τον προσδιορισμό καπιταλιστικό, απενοχοποιείται ως έννοια. Περιβάλλεται τη μεταφυσική σχεδόν λεοντή του φαινομένου που δεν παράγεται από ανθρώπους αλλά από δυνάμεις υπέρτερες και ανεξέλεγκτες.

Σ' αυτή την έντεχνη διάσταση μεταξύ συστήματος και ανθρώπων, κινούνται όλοι οι οπορτουνιστές, όλων των ιδεολογικών φορτίων, αυτοανακηρυσσόμενοι σε αριστερούς, αντιστασιακούς, κριτικούς, ελεγκτές του ίδιου του συστήματος. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός κάθε πολίτη που πνιγμένος στην αγωνία του μεροκάματου προσπαθεί να αποκτήσει τα πραγματικά δικά του και όχι επιβεβλημένα, κριτήρια ψήφου.

Ερχεται, λοιπόν, ο συνασπισμίτης και πλασάρει τον... αριστερό ηρωισμό τού παρκαρισμένου γερά στο σύστημα ανθρώπου, ο οποίος όμως διαφωνεί με τη θέση πάρκινγκ που κατέχει. Το σύστημα δεν παλεύεται, σου λέει ο λάγνος των ευκαιριών που του παρέχει αυτό καθαυτό το προσαρμοστικό του ταλέντο. Και καλεί τους πολίτες να βολευτούν με σημαία την... πρωτοτυπία: Δηλαδή να παίξει στο καλό χρηματιστήριο. Να διαλέξει (;) το καλό αφεντικό (;). Να δράσει στην καλή Ευρωπαϊκή Ενωση (;) κλπ. Εδώ, σε αυτή τη διάσταση, η αριστερά εκλαμβάνεται ως ένεση ζάχαρης στην «πίκρα» του συστήματος.

Απ' την άλλη, καθόλου αντίθετη πολιτικώς πλευρά δήθεν εχθρική του συστήματος, εμφανίζεται ο καρατζαφέρειος λαϊκισμός. Αυτός αντιμετωπίζει το «πανίσχυρο» σύστημα ωσάν το καταραμένο φίδι που ο κάθε πολίτης οφείλει να χτυπήσει με το δόρυ του Αϊ-Γιώργη. Εδώ η διαφωνία δεν είναι για το παρκάρισμα των συνειδήσεων στο σύστημα. Είναι για την εκμετάλλευση των θέσεων παρκαρίσματος από τους μάγκες πορτιέρηδες της εξουσίας.

Ο πραγματικός εχθρός, λοιπόν, προσδιορίζεται πανεύκολα από το σύστημα των κομμάτων εξουσίας και των παρκαρισμένων σ' αυτό «ηρώων» συνεργατών του: ΚΚΕ. Γιατί εδώ, σ' αυτό το... χυδαίο άκρο, οι άνθρωποι ξέρουν πως το σύστημα δεν είναι φαινόμενο φυσικό αλλά καταπιεστικό καπιταλιστικό δίχτυ που αιχμαλωτίζει συνειδήσεις, υφαρπάζει και εκβιάζει την ψήφο, ανταλλάσσει ψίχουλα με επιβίωση. Γιατί με το ΚΚΕ, τη λαϊκή δύναμη που ορθώνεται με την ενίσχυσή του εκλογικώς, το σύστημα τρέμει την ανατροπή του και οι πολίτες, ο λαός καταλαμβάνουν την εξουσία χωρίς ψευδαισθήσεις για την κινητήρια δύναμη που τους ωθεί, την ταξική συνείδηση.

Ούτε για μια χούφτα δολάρια, ούτε για μια θέση πάρκινγκ στο σύστημα. Μόνο για την ανατροπή του ο αγώνας.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ